Ismail Kadare, në librin e vet «Ra ky mort e u pamë» (Ditar për Kosovën, artikuj letra), të botuar për herë të parë në 1999, bën këtë në ditar, në 4 shtator 1999:
«Dje mbarova së lexuari dy vëllimet e Historisë së Antisemitizmit të hebreut ruso-francez Leon Poliakov, ish-drejtor nderi i kërkimeve në CNRS. Është pa dyshim libri më i mirë i kërkimeve për këtë kronikë të errët. Shpalosja e një tmerri edhe kur ti e njeh është befasuese. Koha e urrejtjes kundër hebrejve, qysh 300 vjet përpara Jezu Krishtit gjer në shekullin tonë, është vërtet tepër e gjatë për t’u gëlltitur. Dyshoj se Hitleri dhe nazistët kanë qenë një pus, që i shërbyen antisemitizmit botëror për të zbrazur një pjesë të helmit. Që nga skribët e Egjiptit te Taciti i Romës vrujon tërbimi kundër një populli. Pastaj vijnë aradhe të tëra filozofësh, doktrinarësh, akademikësh, muzikantësh, shkrimtarësh. S’është fjala vetëm te flamurmbajtës të tillë si Baruch Spinoza ose Richard Wagneri, as për ndriçues të shekullit si Voltaire, ose emra që rrinë në themel gjuhësh e filozofish si Martin Lutheri a Hegeli. Të gjithë këta na befasojnë natyrisht, na krijojnë ankth intelektual, bashkë me emra të tjerë të shquar: Schopenhauer, Swift, Laurence Sterne(idhulli i modernistëve) Ernest Renan, Chateaubriand. Por janë disa emra të tjerë që na trishtojnë edhe më fort, siç janë trishtimet e dashurisë: Vëllezërit Grimm, Victor Hugo, Gogol, Dostojevski. Përse? Ka përherë një errësim që bie papritur në këtë histori. Ka një mister që na shpëton. Është një zonë e mjegullt ku mençuria dhe ndërgjegjja jonë thyhen nga një forcë e panjohur. Ky është ndoshta edhe shkaku që ky tmerr përsëritet».[1]
Është e qartë se këtu Ismail Kadare bën aluzionin se derisa urrejtjen për çifutët e kanë patur në kohëra edhe mendjet më të ndritura të njerëzimit, atëherë edhe tek çifutët duhet të ketë diçka shumë të keqe, djallëzore, të tejkohshme, të cilën këto mendje të mëdha e kanë kuptuar. Merret vesh, Kadare aludon për idenë se çifutët kanë dashur dhe janë përpjekur gjithherë të sundojnë botën me anë të një konspiracioni, për çka në kohët moderne janë akuzuar se kanë bërë «Protokollet e Pleqve të Zionit». Me atë që thotë më lart Kadare praktikisht i vë çifutët në pozitën e të pandehurit, duke u thënë: Gjatë gjithë historisë së njerëzimit, mendjet e ndritura kanë ngritur akuza ndaj jush, prandaj ju keni detyrimin të përgjigjeni për to në atë që mund të quhet «Gjyqi i Nyrenbergut» intelektual historik ndaj çifutëve. Me deklaratën e mësipërme, Kadare në fakt e shton veten në listën e atyre mendjeve të ndritura që besojnë tek konspiracioni çifut për sundimin e botës. Në fakt lista e mendjeve të ndritura të njerëzimit që ka bërë Kadare, veç mund të rritet, duke shtuar të tjerë, ndërsa sa për kohën e fillimit të kësaj urrejtjeje ajo shkon shumë përtej shekullit III para Lindjes së Krishtit, siç thotë Kadare. Kjo fillon që në vitet 2000-1950 para Krishtit, kur çifutët u dëbuan nga qyteti i prosperuar i Urit, që është diku në deltën e lumenjve Tigër dhe Eufrat në jug të Irakut të sotëm dhe u drejtuan për në tokën që sot është territori i shtetit të Izraelit. Qyteti i Urit u sulmua nga elamët (fjala do të thotë «malësor») që banonin kryesisht diku në territorin e Iranit të sotëm dhe që duket se u zemëruan shumë nga hilet në tregti të çifutëve. Që nga ajo kohë, për 4000 vjet, ky popull është urryer, përbuzur, përndjekur gjithandej botës, nga njerëzit e thjeshtë dhe mendjet e ndritura të njerëzimit, siç e thotë dhe Kadare.
Ata që e mbajnë Kadarenë për shkrimtar të madh në rang botëror, duhet të pranojnë dhe që ai ze një vend nderi në këtë listë njerëzish të mëdhenj që urrejnë çifutët. Ismail Kadare, në prozën dhe poezinë e vet ka rreshta dhe vargje që tregojnë një resentiment (urrejtje) dhe përbuzje të fortë për çifutët, pra një antisemitizëm, domethënë racizëm kundër hebrejve, ose të çifutëve sikur quhen në shqip me një fjalë pezhorative të trashëguar nga turqishtja.
Në novelën e vet «Viti i mbrapshtë», të botuar së pari në librin-përmbledhje me novela dhe tregime «Koha e shkrimeve» (1986), Ismail Kadare disfatën e përgjakshme të çetës patriotike shqiptare, të Shestan Verdhës, e vendos në vendin e quajtur «Çifut Çiflig». Madje, një personazh i novelës, rapsodi i çetës, Doskë Mokrari, sajon këtë këngë për ngjarjen:
«Pse u ktheve pas në Çifut Çiflig,
Kapedan Shestan.
Në Çifut Çiflig nata është e ligë,
Në Shqipërinë e Mesme ku zhvillohen ngjarjet e novelës, madje në gjithë Shqipërinë, nuk ka një vend që të quhet «Çifut Çiflig». Kadare e ka shpikur këtë toponim, për të shenjuar një vend të mallkuar. Në këngën që Kadare e ve në gojën e Doskës thuhet: «Në Çifut Çiflig nata është e ligë». Merret vesh se përse: ashtu siç janë të ligj çifutët, që i kanë dhënë emrin këtij vendi, ashtu është e ligë dhe nata në këtë vend. Pra, e keqja e çifutëve projektohet tek natyra, tek koha në atë vend. Këtu duket qartë se Kadare ka një resentiment, urrejtje për çifutët dhe i paraqet edhe shqiptarët sikur e kanë atë. Kjo lidhet me besëtytninë se vendet ku banojnë çifutët janë vende të këqija, për shkak se ata bëjnë magjitë zeza atje. Në novelë pronari çifut i çifligut përshkruhet si trafikanti i parë i drogës në Shqipëri, që në Luftën e Parë Botërore:
«Si qe e mundur që ishin zënë në gjumë të gjashtë rojat? Pandehma se në një skutë të hambarëve komitët mund të kishin gjetur një sasi gjethesh hashashi, që e kishin marrë për çaj mali ose sherbele (pandehmë e ngritur vite më pas në kujtimet e Karl Buhbergerit, pas zbulimit prej tij në arkivat e Vjenës të një dokumenti që vërtetonte se çifligari shqiptar me origjinë çifute Isak Agai shërbente si furnizues i hashashit të papërpunuar për kontrabandistët austriakë), ishte jo fort bindëse, për arsyen e thjeshtë se ishte vështirë të besohej që malësorët shqiptarë të ngatërronin gjethet e çajit të malit me ato të hashashit».[3]
Është e tepërt të thuhet se të gjitha këto janë sajim i fantazisë së Kadaresë, një fantazie antiçifute në këtë rast. Në kohën e Perandorisë Osmane në Shqipëri dhe në gjithë territorin e perandorisë titujt si pashë, bej, aga, nuk u jepeshin çifutëve. Një çifut mund të quhej «agë» vetëm nëse ai ndërronte fenë, duke u bërë musliman. Por në këtë rast ai nuk quhej më çifut. Ai quhej çifut vetëm nëse konsiderohej një kriptoçifut, pra një njeri që i ndiqte fshehtas ritet judaike. Më tutje Kadare shkruan për ngjarjen në Çifut Çiflig:
«Terri që mbuloi atë që ndodhi atë natë në Çifut Çiflig, në vend që të sqarohej disi nga rrëfimet e mëvonshme, qoftë të atyre që i shpëtuan masakrës, qoftë të masakruesve vetë, u dendësua edhe më shumë».[4]
Derisa ajo që ndodhi nuk shpjegohet me efektin e hashashit të çifutit, atëherë shpjegohet me «natën e ligë» të Çifut Çifligut, pra me magjitë e zeza të çifutëve. Kadare e përshkruan kështu atë që ndodhi në Çifut Çiflig:
«Atje u bë kërdia, por ata që mbetën gjallë më pas, kurrsesi s’mund ta ndanin dot atë që ndodhi vërtet nga ajo ç’panë në gjumin plot makth, në çastin e shkurtër kur kishte filluar ndërkaq therja. Ata ende s’e dinin, veçse duhej të kishin ndier ndoshta erën e gjakut që kishte nisur të derdhej, sepse Mëhill Xega kishte rënkuar në gjumë: ah, ç’po më therin o shokë.
Nuk përjashtohej që pamje të tjera nga ankthet e netëve të mëvonshme, ku ajo kërdi përsëritej e përsëritej pa pushim, t’u shtoheshin të parave, duke e bërë lëmsh gjithçka, Vdiqën rreth shtatëdhjetë veta, të vrarë aty për aty, ose më pas, nëpër hendekët plot ujë. Arritën ta çajnë rrethimin rreth tridhjetë veta me Marko Gjikondin në krye, që mbante në dorë syrin e nxjerrë përgjysmë dhe që ulërinte nga errësira: Kus Baba, do të më biesh në dorë».[5]
Dhe gjithë ky horror ndodh në Çifut Çiflig, një vend i përshtatshëm për këtë tmerr, në fantazinë e Kadaresë.
Po në novelën «Viti i mbrapshtë», çifutët e këqij janë gjithandej. Prostituta Sara Stringa, e cila është e bija e një shqiptari dhe e një çifuteje, jeton me nënën e saj në kryeqytetin e Shqipërisë së kohës së Princit Wied, në Durrës dhe merret me intriga politike, spiunazh e ëndërron të bëhet e dashura e princit, duke zënë vendin e gruas së tij, princeshës. Kadare shkruan:
«Në dhomën e shtruar me sixhade persiane; të ngrohur nga një stufë qeramike, sipër së cilës ishte ngjitur në mur, në të njëtën kornizë me fotografinë e ditës së martesës, një copë e prerë nga gazeta ‘Ora e Shqipërisë’, ku njoftohej se ‘bashkatdhetari ynë Qemal Stringa’ porsa vuri kurorë me çifuten e bukur nga Malta».[6]
Nëna çifute i thotë vajzës së saj, Sara Stringa:
«Të ikim këndej... Ky venda s’është për ne. Ndonjë ditë do të përfundojmë në trekëmbshi si spiune... Ti do të na marsh në qafë. Mallkuar qoftë ora që njofta tët atë».[7]
Në novelën e Kadare «Ura me tri harqe», botuar së pari në triptikun «Ura me tri harqe» (1977), Kadare projekton në Mesjetë, në shekullin XIV kompanitë ndërkombëtare të gjysmës së dytë të shekullit XX, që quheshin kuintesenca e imperializmit në propagandën komuniste enveriane të kohës, në mënyrë që ta bëjë tejhistorike pikëpamjen enveriane të botës. Ismail Kadare, duke bërë një parabolë historike tregon se si në gjithë truallin e Arbërisë dhe më gjerë, një koncern shumëkombësh ka marrë me koncesion nga princat shqiptarë të drejtën e lundrimit nëpër lumenj me lundra dhe trape, nga të cilat nxirrte fitime të mëdha prej shpërblimit që paguanin udhëtarët që kapërcenin lumenjtë. Kjo është një transferim në të shkuarën e paradigmës ideologjike komuniste, të kohës kur shkruante Ismail Kadare, për koncernet shumëkombëshe që eksploatojnë (shfrytëzojnë) popujt, me ndihmën e elitave sunduese të shitura tek këto kompani shumëkombëshe. Ismail Kadare shkruan në novelën e tij:
«Pranë trungjeve ku lidhet trapi gjatë natës, është një tabelë llamarine, ku me shkronja të shtrembra, janë shkruar fjalët ‘Lundra dhe trape’. Ka shumë vite që të tilla tabela llamarine janë vënë kudo dhe jo vetëm në viset e kryezotit tonë Stres të Gjikëve, ose Stres Gjikondit, siç e thërresin shkurt, por dhe më tutje, madje edhe përtej kufijve të shtetit të Arbrit, në pjesët e tjera të Ballkanit. Kjo paska ndodhur qysh në dimrin e vitit 1367, dhjetë vjet më parë, kur të gjitha trapet e kalimit nëpër lumenj, gjire e liqene i paska blerë një njeri i çuditshëm, i ardhur zoti e di nga, emrin e të cilit s’e di askush, madje thonë se ai s’ka emër tjetër veç atij ‘Lundra dhe trape’, që ka mbirë tani kudo, si të ishte një bimë që mbin gjithandej ku ka ujëra e lagështirë... Qyshse ky zot i ri bleu trapet e lundrat, trapaxhinjtë e lundrarët u kthyen në rrogtarë të tij, përveç ndonjë rasti të rrallë, si ai i trapaxhiut kokëshkretë të Përroit të Cungjeve, që pranoi më mirë të vdiste urie, sesa të merrte rrogën e ebreut të mallkuar».[8]
Këto rreshta Ismail Kadare nuk i ka ndryshuar dhe në ribotimin e novelës «Ura me tri harqe» në 2004.[9]Sigurisht, e tepërt të thuhet, një gjë e tillë nuk ka ndodhur në shekullin XIV, madje nuk ka ndodhur kurrë. Megjithatë, të bën përshtypje fakti që Kadare e bën çifut pronarin e kësaj kompanie shumëkombëshe mesjetare, dhe na thotë se njerëzit e quanin atë «hebreu i mallkuar». Pra, Kadare jo vetëm tregon këtu urrejtjen e tij për çifutët, por na thotë se shqiptarët i kanë urryer çifutët që shumë shekuj më parë.
Në novelën e Ismail Kadare «Pashallëqet e mëdha», botuar së pari në triptikun «Ura me tri harqe» (1977), si njeriu më i sofistikuar dhe djallëzor i ekipit të zyrës speciale perandorake osmane, të ashtuquajtur «Kra-kra», të ardhur në Shqipëri në kohën e shtypjes së rebelimit të Ali Pashë Tepelenës, paraqitet çifuti Elias, për të cilin Kadare thotë se është i sektorit të «kujtesës kombëtare»,[10]domethënë i zhdukjes së kujtesës kombëtare. Kadare e përshkruan kështu «Kra-kra», që është një sajim i fantazisë së tij:
«Procesi i shkombëtarizimit të plotë ose të pjesshëm të popujve, që ishte detyra kryesore e Arkivit Qendror, bëhej sipas doktrinës së vjetër sekrete të ‘Kra-kra’-së dhe kalonte nëpër pesë faza kryesore: e para zhdukja fizike e rebelimit; e dyta, zhdukja e idesë së rebelimit; e treta, zhdukja ose gjymtimi i kulturës, artit, zakoneve; e katërta, zhdukja ose gjymtimi i gjuhës dhe e pesta, zhdukja ose dobësimi i kujtesës kombëtare».[11]
Midis anëtarëve të ekipit të «Kra-kra» zhvillohet kjo bisedë:
«- Në mos gaboj ‘Gjendja e veçantë’ u shpall dikur në Shqipëri fill pas ‘Kra-kra’-së, - tha Eliasi.
- Po, por për një periudhë fare të shkurtër, - u përgjigj Sulejmani. - Ajo u ndërpre papritur, për shkaqe që nuk dihen. E megjithatë, edhe pse veproi në një kohë fare të shkurtër, ajo arriti një sukses madhështor: krijimin e dy feve.
- Ndoshta s’ishte dhe aq madhështor, - ndërhyri Eliasi. - Me sa di unë, pavarësisht se një pjesë e shqiptarëve pranuan islamizmin, ata e ruajtën edhe fenë e vjetër. Me ç’kam kuptuar unë, shqiptarët s’e çajnë kokën fort për fenë dhe ata janë ndoshta i vetmi komb në botë ku mund të gjesh njerëz me dy fe».[12]
Këtu, në penën e Kadaresë, është një çifut ai që tregohet më i keq me shqiptarët tek zyra e frikshme «Kra-kra». Duket se çifuti Elias këtë dyshim për shqiptarët e ka nga eksperienca e vet si çifut. Një çifut për të marrë një punë në zyrat e shtetit osman duhej të ndërronte fenë, duke u bërë musliman, gjë që duhet ta ketë bërë edhe ky çifuti Elias. Por shumë çifutë, megjithëse ndryshuan fenë mbetën kriptoçifutë, pra të tillë që ndiqnin fshehtas ritet judaike. Duket se edhe ky personazhi i Kadaresë, Eliasi është një kriptoçifut shumë djallëzor, që edhe pse është zyrtarisht musliman, si nëpunës i lartë perandorak, ndjek fshehtas ritet çifute. Kjo eksperiencë e bën atë që të nuhasë kriptokrishterimin e shqiptarëve të kthyer në muslimanë. Me djallëzi çifuti Elias i quan shqiptarët si i vetmi popull në botë me dy fe, duke fshehur faktin që të tillë ishin dhe çifutët e kthyer në Krishterim ose Islam. Pra, ky çifuti i ‘Kra-kra’-së, duke denoncuar dyfetarinë e shqiptarëve, kërkon të largojë dyshimet për veten dhe kriptoçifutët e tjerë të Perandorisë Osmane.
Kolegët e tij të ‘Kra-kra’ e pyesin çifutin Elias se ç’është e ashtuquajtura «gjendje e veçantë» që pritet të vendoset në Shqipëri:
«- Po vallë në gjendjen e veçantë s’ka përgjakje? - tha Lala Shahini.
- O, kjo është ndryshe, - tha çifuti Elias. - Në atë rast ata do të përgjaken me njëri-tjetrin. Është krejt ndryshe.
- Veç kësaj, në Shqipëri vendosjen e ‘Gjendjes së veçantë’ do ta ndihmonte vetë natyra pasionante e shqiptarëve, apo jo Elias? - tha Sulejmani.
- Çifuti bëri ‘po’ me kokë.
- Një miku im që punon në Drejtorinë e Parë, më ka treguar se ç’përpjekje mbinjerëzore bënë ata para ca vitesh për të vendosur ‘Gjendjen’ në një krahinë veriore, diku përtej Rumanisë. - tha Eliasi. - Çdo gjë shkoi dëm. Ata ishin një popull gjakbutë që s’ndizeshin nga asgjë».[13]
Kështu, në penën e Ismail Kadaresë çifuti Elias del si eksperti më i sofistikuar dhe diabolik i shkatërrimit të nacioneve (kombeve), një nacion shkatërrues pra, në shërbim të Perandorisë Osmane. Se përse Kadare e ka bërë këtë personazh çifut kjo nënkuptohet lehtë: turqit nuk mund të gjenin veçse një çifut si ekspert për këtë punë, derisa supozohej që çifutët ishin marrë për shumë shekuj me zejen e shkatërrimit të popujve, që të realizonin planin e tyre konspirativ për sundimin e botës.
Në romanin e Ismail Kadaresë «Koncert në fund të dimrit», ka një personazh që është shkrimtar dhe që quhet Skënder Bermema, me të cilin Kadare ka paraqitur vetveten. Ky Skënder Bermema del dhe tek «Dimri i Madh» dhe me këtë personazh autori paraqet vetveten. Tek «Koncert në fund të dimrit», Skënder Bermema paraqitet duke shkruar këto vargje:
Porsi çifuti i kthyer në fe tjetër,
Pse shiu i shndërruar në breshër krahasohet me hebreun e konvertuar? Shiu i konvertuar në breshër është një gjë tinzare, që të dëmton, duke të kapur në befasi. Krahasimi i tij me hebreun e konvertuar aludon për çifutët e fshehtë, domethënë çifutët e konvertuar në fe të tjera, që e bëjnë këtë konvertim për të sunduar popujt e ndryshëm, ndërsa vazhdojnë të ushtrojnë në mënyrë sekrete ritet çifute. Pra, me këtë Kadare tregon resentimentin e vet antiçifut të ngulitur thellë në mendësinë e tij. Urrejtja e Ismail Kadaresë për çifutët duket se vjen së pari nga mjedisi familjar dhe shoqëror ku ka lindur dhe është rritur në Gjirokastër. Në mjedisin ku lindi dhe u rrit Kadare kishte një resentiment antiçifut, që vinte sa nga tradita, aq edhe nga Islami. Në mjedisin familjar ku u rrit Kadare, antisemitizmi merrej njëlloj si ajri që thithej, nga bisedat e të rriturve. Në librin e vet «Kronikë në gur» (1970) Kadare tregon për këtë fjalë të thëna gjatë një bisede që ai pati dëgjuar në fëmijërinë e vet në dhomën e pritjes së shtëpisë së vet, kur pas një bombardimi në kohën e Luftës së Dytë Botërore, në një aeroplan që u rrëzua u gjend dora e këputur e një piloti anglez: «Se kjo është koha e të paudhit. Çdo gjë në këtë kohë bëhet së prapthi. Na hodhi zoti një krah anglezi, tani prite kur të na hedhë mjekra gjermanësh, thonj çifutësh e hundë arapësh». [15]
«Koha e të paudhit» është Apokalipsi (Kiameti) që në fantazinë e këtyre grave fanatike islamike paralajmërohet me shumë shenja të këqija një nga të cilat është që nga qielli do të bienë «thonj çifutësh», gjë që shihet si e keqe pasi në traditën islamike, por ç’është e vërteta edhe kristiane, çifutët (hebrejtë) shihen si një popull i mallkuar dhe si njerëz të djallit. Vetë fjala «çifut», që vazhdon të përdoret ende në shqip si trashëgimi turke, është në turqisht dhe do të thotë «ndyrësirë». Burimi tjetër që ka ushqyer resentimentin antiçifut të Kadare ka qenë komunizmi. Studiuesi amerikan Pol Johnson konstaton:
«Tepër kuptimplotë është fakti që të gjithë regjimet marksiste të bazuara në një shpjegim paranoik të natyrës njerëzore degjenerojnë në antisemitizëm».[16]
Për komunizmin, Zionismi qe pjesë e quintia essentia-s të Reaksionit internacional, ndërsa shteti i Izraelit, dëshmi e konspiracionit imperialist perëndimor kundër popujve të varfër, në këtë rast kundër popujve arabë. Të njëjtën pikëpamje kishte edhe regjimi komunist shqiptar. Regjimi i Enver Hoxhës nuk e njihte shtetin e Izraelit dhe nuk mbante me të marrëdhënie diplomatike, për të mos folur për marrëdhënie të tjera. Qëndrimi i regjimit komunist shqiptar ndaj Izraelit qe skajshmërisht armiqësor. Në librin e vet «Linja të largëta» (1971) ku përshkruan një udhëtim në SHBA në 1970 për të pjesëmarrë në Kongresin e Rinisë që u mbajt atë vit në Nju-Jork, nën kujdesin e OKB-së Kadare tregon me urrejtje për Izraelin, duke shprehur keqardhjen që Izraeli nuk u përjashtua nga ky kongres dhe duke e shpjeguar pjesëmarrjen e Izraelit me teorinë e konspiracionit zionisto-imperialist (hebreo-amerikan) kundër popujve, në radhë të parë atyre arabë:
«Izraeli e ndjen veten ngushtë. Edhe atij i vërtitet dëbimi. Mirëpo, me makinacione të shkathëta e djallëzore, me ndihmën e tërthortë të disa fuqive të mëdha dhe me demagogjinë e tij të fortë (delegati izraelit e fillon fjalimin duke dënuar agresionin amerikan në Vietnam!) Izraeli e kapërcen edhe këtë herë situatën e vështirë dhe mbetet në sallë».[17]
Në librin me poezi «Koha» (1976), në poezinë «Koha në botë», Kadare shkruan:
«Kjo kohë secilit i bën pyetjen
Sa të drejtë ka për qetësi,
Ja, ylli i zi, mbi shkretëtirën e Sinait,
Në këto vargje kemi një epigram të antihebraizmit. Moshe Dajan, ose më saktë Dayan (1915-1981) ka qenë një ushtarak dhe shtetar i famshëm izraelit, i cili e ka pasur njërin sy të mbuluar me një napë të zezë, pasi e pati humbur në luftë me arabët. Moshe Dayan njihej si Fitimtari i Sinait, pasi Moshe Dayan, në Luftën Arabo-Izraelite të vitit 1956, duke qenë Shef i Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Izraelite mori nën kontroll Gadishullin e Sinait, që deri atëhere e kishte Egjipti dhe që kishte një rëndësi shumë të madhe strategjike për Izraelin. Duke u nisur nga këto fakte Kadare sajon figurën letrare se syri i mbuluar me napë të zezë i Moshe Dayan rri si yll i zi mbi Sinai. Ylli i zi është një simbol satanik. Kjo lidhet me paraqitjen e hebrejve si popull i Djallit. Moshe Dayan, për shkak të pamjes së vet piktoreske me syrin e mbuluar me napën e zezë, u bë një ikonë e preferuar për antisemitët arabë dhe të gjithë botës, duke u paraqitur si simboli i hebreut djallëzor dhe keqbërës. Në romanin «Dimri i Madh» Kadare paraqet një bisedë midis personazhit kryesor, Besnikut, që ka qenë përkthyes i Enver Hoxhës në Mbledhjen e Moskës dhe babait të vet, Xhemalit, ku ky i fundit, pasi dëgjon ato që i tregon i biri për këtë ngjarje dhe nga ana e vet i tregon një eksperiencë të vetën, duke u shprehur në sens denigrues për hebrejtë:
«Ç’tinëzar, thoshte nganjëherë për Mikojanin. I pëlqente t’i tregonte Besnikut se kishte njohur një armen, shumë vjet të shkuara, në Skelën e Vlorës. Kështu janë ata të gjithë, thoshte. Të zgjuar si çifutët».[19]
Vini re! Sipas Kadaresë, hebrejtë janë të zgjuar, por tinëzarë, pra dinakë, djallëzorë, të prirur për t’ua hedhur të tjerëve, për t’i mashtruar.
Ismail Kadare në librin e vet «Ra ky mort dhe u pamë», në pjesën e ditarit, në 4 shtator 1999, ka këtë shënim:
«Më 1958, kur kam shkuar për studime në Moskë, shumica e gjërave m’u dukën dhe ishin vërtet më mirë se në Shqipëri. Por kishte diçka që bënte përjashtim: në Rusi kishte mosdashuri, për të përdorur një fjalë të butë, për hebrejtë. Ajo ndihej, notonte në ajër gjithkund. Si njeriu që kur vjen nga një mjedis pa makina ndien erën e benzinës, unë që vija nga një vend ku antisemitizmi s’njihej e ndjeva të keqen».[20]
Ismail Kadare ishte në Moskë në vitet 1958-1960, si student në Institutin «Gorki» të letërsisë, për të ndjekur studime pasuniversitare që mund të quhen ekuivalenti i atij që sot quhet «master». Nga ato që ka shkruar Kadare në librat e tij, dhe që i kam cituar më lart, del se në mendësinë e tij kishte një resentiment antiçifut të ngulur thellë, dhe sipas atyre që ka shkruar Kadare ky resentiment ka qenë i ngulur thellë në shekuj dhe në mendësinë kolektive të shqiptarëve. Ismail Kadare, edhe kur ishte në Rusi e ka shfaqur resentimentin e tij antiçifut. Në librin e vet «Ftesë në studio», që së pari është botuar në vitin 1990, Kadare tregon për një incident me një vajzë ruse. Ai thotë se e dashura e tij ruse i kërkonte me insistim që ai t’i shkruante një letër:
«Dashke një letër, thashë me vete, duke qeshur së brendshmi. Do ta kesh, pëllumbeshë. Dhe aty për aty u vura ta shkruaja:Ljuba ime e shtrenjtë. Një javë më parë kur me ndihmën e Zotit të shtiva në dorë, (pa guxuar ta shkruaj krejt fjalën e ndyrë ruse, shënova vetëm shkronjën e parë j... me tri pika), ishte vërtet një gjë e mrekullueshme, një çudnoje magnovienje, siç shkruan Pushkini i madh. Veç në mos më ke ngjitur triperin, (në gjuhën tonë ai emërtohet me një fjalë me tingëllim madhështor skullamendo, e huajtur nga italishtja dhe që të kujton termat e muzikës, andanto, moderato, apo jo?), pra veç në mos ma ke ngjitur triperin, ndonëse një shkrimtar, Heminguej më duket, ka thënë se kur e marr prej teje edhe triperi më duket i mrekullueshëm. Kështu, pra, as ai s’ma zbeh dot dashurinë për ty, veç në mos e ke marrë prej ndonjë çifuti uzbek, se, pavarësisht nga simpatia që kam për çifutët, kam dëgjuar se çifutët e Uzbekistanit e kanë triperin më të keq se sifilisin».[21]
Por librat e mëvonshëm të Kadaresë, tregojnë për një resentiment antiçifut të kultivuar tek Kadareja që në fëmijëri, dhe që ishte i fortë në kohën kur shkruajti këtë letër, në Moskë, në moshën 22-24 vjeçare. Në novelën e vet «Muzgu i perëndive të stepës», që është pjesë e librit «Ura me tri harqe» (1978), ku Kadare tregon për studimet e tij në Moskë, ai tregon edhe për momentin në të cilin e dashura ruse e personazhit kryesor, i cili është vetë autori, zbuloi që i dashuri i saj qe shkrimtar. Ajo i urrente shkrimtarët dhe Kadare e përshkruan kështu reagimin e saj kur mësoi se dhe ai qe shkrimtar:
«Ajo më vështronte qetësisht, pastaj duke më vënë njërën dorë te supi, afroi kokën dhe, sikur të përpiqej të shikonte diçka që ishte thellë syve të mi, diçka që s’dukej, thellë kafkës, me një zë të ngrirë, sikur po më thoshte: ti tashmë je i demaskuar në sytë e mi, ti je një vrasës, një anëtar i mafias, i sionizmit botëror, i Ku Kluks Klanit etj., tha fare ultazi:
- Ti je gjithashtu shkrimtar».[22]
Sikur shihet, kur Kadare kërkon të përshkruajë të keqen absolute tek një individ ai i referohet hebreut të përkushtuar për çështjen e vet nacionale (zionisti) dhe Zionismin (idenë nacionale hebreje që kishte si synim kryesor krijimin, mbrojtjen dhe prosperimin e shtetit të Izraelit), e ve në një radhë me mafien ndërkombëtare dhe organizatën raciste, praktikisht fashiste, Ku Kluks Klanin. Për Kadarenë, zionisti, pra hebreu i cili i është përkushtuar realizimit të aspiratës nacionale hebreje, është i barabartë me një vrasës, një mafioz dhe një fashist. Kjo është një tjetër provë se tek Kadare ekzistonte një urrejtje ndaj çifutëve, të cilën ai nuk mund ta fshehë, dhe që shpesh nuk kujdeset as që ta fshehë.
Është shumë interesante se Ismail Kadare, pasi botoi në vitin 1999 librin «Ra ky mort dhe u pamë», ku është përfshirë dhe akuza e tij për çifutët që e citova në fillim të këtij shkrimi, është ftuar të vizitojë Izraelin dhe ka udhëtuar atje me bashkëshorten, për herë të parë në jetën e vet. Sigurisht që zyrat çifute që monitorojnë artikulimet e urrejtjes për çifutët në botë, i regjistruan fjalët e Kadaresë, dhe u vunë në lëvizje për ta neutralizuar Kadarenë, shkurt për ta blerë. Për këtë vizitë në Izrael Ismail Kadare nuk ka shkruar, siç ka bërë për udhëtimet e tij në Francë, Suedi, Kinë, Vietnam, SHBA, Greqi, Gjermani, Rusi, Finlandë, për të cilat ka shkruar gjerësisht. Një tregim të shkurtër për këtë vizitë të Ismail Kadaresë në Izrael na e jep bashkëshortja e tij, në një intervistë në ditoren e Tiranës «Shekulli», në 1 mars 2008. Helena Kadare thotë:
«Me këtë rast dëshiroj të kujtoj këtu një udhëtim bërë në Izrael së bashku me Ismailin në vitin 2000. Është udhëtimi më mbresëlënës i jetës sime».[23]
Në këtë vizitë çifti Kadare është ftuar të ndjekë dhe një seancë në parlamentin izraelit: «Më bëri përshtypje një seancë në Kneset (parlamenti i tyre), ku patëm nderin të ishim të ftuar».[24]
Nuk e dimë ende nëse Ismail Kadare gjatë kësaj vizite në Izrael, u mundua të sqaronte se ç’mendonin çifutët për enigmën që kishte parashtruar Kadare një vit më parë, në 1999, kur kishte shkruar tek «Ra ky mort e u pamë», se përse ka një urrejtje historike të përbotshme për çifutët që ka ekzistuar dhe tek njerëzit e mëdhenj në të gjitha kohërat:
«Ka përherë një errësim që bie papritur në këtë histori. Ka një mister që na shpëton. Është një zonë e mjegullt ku mençuria dhe ndërgjegjja jonë thyhen nga një forcë e panjohur. Ky është ndoshta edhe shkaku që ky tmerr përsëritet».[25]
Po në librin e vet «Ra ky mort e u pamë», Kadare shkruan për Holokaustin:
«Krimi antisemit përpara se të kryhej në atë trajtë që e dimë prej nazistëve, pati përkrahjen e një pjese të botës, e pjesës më të madhe të Evropës. Pra, ai e pati përkrahjen përpara dhe dënimin më pas. Pra siç shihet, të dy këto zezona, ashtu si kometat që kanë nevojë për bisht, kanë patur nevojë për mbështetje, për bisht kohe».[26]
Kjo që thotë Ismail Kadare sigurisht që nuk u pëlqen fare çifutëve, se praktikisht legjitimon Holokaustin, duke e paraqitur Hitlerin si faktotum, përmbarues të vullnetit historik të njerëzimit. Çifutët duan që njerëzimi të ndihet fajtor që nuk e ndaloi Holokaustin, por assesi nuk duan që të duket sikur Hitleri vepronte me konsensusin historik të gjithë njerëzimit.
Pas kësaj vizite që Kadare bëri në Izrael ai nuk u mor më me enigmën e urrejtjes historike të njerëzimit për çifutët. Por Ismail Kadare ka pritur që çifutët, si shpërblim për atë që ky nuk do të shkruante kundër çifutëve, të influenconin që Kadare të fitonte Çmimin Nobel. Kur kjo gjë nuk ndodhi në vitet që pasuan, Kadare i shigjetoi përsëri hidhur çifutët në të fundmen poezi që ai ka shkruar vitet e fundit. Kjo është poezia «Tirana në dimër», të cilën Kadare e ka shkruar në vitin 2005, dhe e ka përfshirë në përmbledhjen me poezi të zgjedhura që ka botuar po në vitin 2005. Në këtë poezi të Kadaresë është dhe kjo strofë:
Për gjithçka flitet, pronat, asgjëkundin,
Çmimin Nobel a një veturë të re,
Për zgjedhjet dhe dekretet krejt të fundit,
Vargu i fundit «Të zotit President me emër hebre» është shumë malinj. Ai i referohet Presidentit të Republikës të asaj kohe, Alfred Moisiu. Presidenti i Shqipërisë në kohën kur është shkruar poezia e Kadare, Alfred Moisiu (President në vitet 2002-2007) është përfolur si njeri me origjinë çifute. Është një gjë e njohur se aktori Aleksandër Moisiu, kushëriri i Alfred Moisiut, i cili (Aleksandër Moisiu) jetonte në Gjermani në kohënkur nazistët erdhën në pushtet në janar 1933 u përndoq nga këta si çifut, prandaj kërkoi shtetësinë shqiptare, për të siguruar pasaportën e një vendi tjetër, duke menduar se kështu do të ishte më i mbrojtur. Kjo çështje tregohet me dokumente në një libër të botuar në kohën e diktaturës komuniste, në Shqipëri për Aleksandër Moisiun, kushëririn e Alfred Moisiut. Autori i librit ishte Vangjel Moisiu, një kushëri i Aleksandër Moisiut dhe i Alfred Moisiut, që në atë kohë ishte gazetar dhe punonjës i Komitetit Qendror të PPSH. Vangjel Moisiu shkruan:
«Në nëntor të vitit 1933 Moisiu i drejtohet legatës shqiptare në Vienë (Erste Bezirk Plankengase 3) lutjen për t’u pajisur me një pasaportë zyrtare kombëtare».[28]
Sipas raportit, që legata shqiptare i çonte Tiranës, kërkesa e Aleksandër Moisiut u bë: «Meqënëse vjetët e fundit nacionalistët gjermanë i bënë një padrejtësi të madhe duke e konsideruar si çifut».[29]
Nazistët gjermanë janë akuzuar se vranë 6 milionë hebrej me Holokaustin, por nuk janë akuzuar se dikë prej tyre e konsideruan gabimisht si çifut. Ata dinin t’i njihnin shumë mirë çifutët. Prandaj, ose duhet konsideruar Aleksandër Moisiu si çifut, e për rrjedhim edhe Alfred Moisiu, ose duhet thënë se me Holokaustin janë vrarë gabimisht edhe shumë joçifutë të marrë gabimisht për çifutë dhe atëherë Holokausti na del një gjë krejt tjetër. Zyrtarisht, Aleksandër Moisiu dhe Alfred Moisiu kanë pasur fenë ortodokse, por ata kanë qenë çifutë të konvertuar në këtë fe, që ndiqnin fshehtas ritet hebraike, pra kriptoçifutë, nga të cilët siç dihet ka patur shumë gjithandej botës. Pas rënies së komunizmit George Soros erdhi në Shqipëri dhe krijoi edhe këtu degën e fondacionit të tij, që kishte si synim t’i ndihmonte këta kriptoçifutë në të gjitha mënyrat dhe para së gjithash që ata të zinin vende të rëndësishme në politikë, shoqërinë civile, media. Soros, me mbështetjen edhe të qarqeve të caktuara në administratën amerikane, mundi të mbështeste njerëz si Alfred Moisiu, Edi Rama, Erion Veliaj etj., që të bënin dhe të bëjnë karrierë politike. Vargu i mësipërm i Kadaresë i shqetësoi shumë sorosianët, elitën kriptoçifute të Tiranës, të cilët e panë atë si fillimin e një fushate të Kadaresë kundër kriptoçifutëve si ajo që kishte filluar kundër vllehëve në 1991. Ata u trembën veçanërisht se mos Kadare i drejtonte gishtin beniaminit të Soros, Edi Ramës, meqënëse në poezinë e Kadaresë për të thuhet:
I gjatë si natë e ankthshme n’udhëkryq
Prandaj Sorosi dhe elita kriptoçifute e morën me të mirë Kadarenë. U sajua menjëherë një çmim letrar që jepej për herë të parë në vitin 2005, për t’iu dhënë Kadaresë, së bashku me një shumë të mirë në euro. Ato në fakt i pagoi Soros. Gjithashtu, në gazetën «New York Times» u botua një artikull lavdërues për romanin e Kadare «Pasardhësi». Në nëntor të vitit 2005, Kadare ishte i pranishëm në ceremoninë që u bë në Bashkinë e Tiranës, me rastin që Edi Rama i dha çifuto-amerikanit George Soros titullin «Qytetar nderi» i Tiranës. Gjatë kësaj vizite Soros promovoi të ashtuquajturin Rrjeti i Shoqërisë së Hapur për Shqipërinë, ku një nga shoqatat pjesëmarrëse, dhe më e privilegjuara nga Soros, ishte Lëvizja «Mjaft», tek e cila që nga viti 2003, Ismail Kadare ishte bërë kryetar i bordit. Soros është një nga ata çifutë, i cili me veprimet e veta ka bërë që mendjet e ndritura të njerëzimit të besojnë se ka një konspiracion çifut për sundimin e botës. Sorosi, i cili është një megaspekulant ndërkombëtar financiar që bën agresione të planifikuara në bursat ndërkombëtare ndaj monedhave të vendeve të ndryshme, të mëdha e të vogla, është pikërisht tipi i çifutit që stigmatizon Hitleri në «Mein Kampf», kur thotë se ky popull kërkon të zejë jo territore në botë, por paranë, financat e vendeve të ndryshme. Soros, duke u nisur nga financat ka avancuar hapur edhe në projekte të manipulimit social dhe politik në vende të ndryshme, me synimin e qartë për të sjellë në fuqi elita kriptoçifute.
Angazhimi i Soros në Shqipëri është pjesë e asaj enigmës historike për të cilën flet Kadare, dhe që ka sjellë urrejtjen historike të mendjeve të mëdha të njerëzimit për çifutët. Soros, i cili është një spekulant financiar ndërkombëtar i krahasueshëm me çifutin Shejlok në dramën e Shekspirit «Tregtari i Venedikut» (Shekspir, një tjetër mendje e ndritur që i ka urryer çifutët), është një hibrid i dy personazheve të Kadaresë, pronarit të kompanisë «Lundra dhe trape» tek novela «Ura me tri harqe», të cilin Kadare e quan «ebreu i mallkuar», dhe funksionarit të Zyrës së Kra-kra, çifutit Elias, tek novela «Ura me tri harqe», ekspertit të shkatërrimit të popujve. Soros në Shqipëri ka bërë eksperimente fitimprurëse, që nga ato të llojit financiar, me firmat piramidale mashtruese, transfertën e parave të të cilat jashtë vendit në bankat e huaja e kishte organizuar Soros.
Gjithashtu, Soros, me fondacionin e tij në Shqipëri eksperimenton shpërbërjen e një kombi, me anë të sponsorizimit të një elite intelektuale që bën rolin e një grupi presioni dhe të opinionbërjes, duke tentuar të ndryshojë mendimin publik dhe natyrën e shtetit, duke shndërruar Shqipërinë në një vend shumetnik, ku të kenë përfaqësim politik deri edhe minoritetet e shpikura si romët, vllehtë, të ashtuquajturit egjiptianë etj., shoqatat e të cilëve financohen bujarisht nga Fondacioni «Soros». Të gjitha këto Soros i bën që të krijohet një mjedis shoqëror i përshtatshëm që Shqipëria të sundohet nga elitë kriptoçifute, me njerëz si Edi Rama, Erion Veliaj etj. Ismail Kadare i di këto, por ai hesht se i konvenon, pasi Soros e ka blerë duke finacuar një çmim letrar që u dha në vitin 2005, për herë të parë për Kadarenë, në Britaninë e Madhe, dhe duke influencuar në promovimin e librave të Kadaresë në SHBA, gjë që megjithatë nuk duket se po funksionon. Soros mund të influencojë që në shtypin amerikan të bëhen recensa lavdëruese të librave të Kadaresë, por Soros nuk mund t’i detyrojë amerikanët që të blejnë librat e Kadaresë.
Ndryshimi i qëndrimit të Ismail Kadare ndaj çifutëve, pas vizitës në Izrael në vitin 2000, është një rast i korrupsionit intelektual, dhe me shumë gjasë edhe më tepër. Por është provë edhe për standardin e dyfishtë që ndiqet ndaj krimeve naziste kundër çifutëve, dhe krimeve komuniste ndaj popujve të ndryshëm. Në rast se një shkrimtar që do të kishte shkruar kundër çifutëve ato gjëra që Kadare ka shkruar kundër popullit të vet, duke kërkuar terrorizëm polpotist në Shqipëri, do të ishte ftuar në një parlament të një vendi perëndimor, Izraeli do të paraqiste një protestë zyrtare dhe organizatat çifute ndërkombëtare do të protestonin gjithashtu. Por për krimet e komunizmit ka një standard tjetër. Në vitin 2007 Bashkimi Europian diskutoi dhe arriti një marrëveshje mbi konsiderimin e mohimit të Holokaustit, ose të masakrës naziste mbi hebrejtë, si një krim që dënohet sipas legjislacionit të vendeve të Bashkimit Europian. Një propozim i anëtarëve të rinj të Bashkimit Europian, vendeve balltike, që kanë vuajtur shumë prej komunizmit, që në të njëjtin ligj të dënohen dhe krimet e komunizmit, nuk u pranua nga anëtarët e tjerë të Bashkimit.
Holokausti sigurisht është një masakër e madhe, por jo e pashembullt siç duan të thonë, pasi krimet e komunizmit kanë qenë edhe më të mëdha. Gjatë Holokaustit u asgjësuan rreth gjashtë milionë hebrej, ndërsa viktimat e komunizmit janë shumë herë më tepër, rreth 80 milionë njerëz, dhe madje ato vazhdojnë të shtohen edhe në ditët tona, në shumë pjesë të botës. Me kampet e përqendrimit naziste, në të cilat u çuan dhe u asgjësuan hebrejtë, mund të rivalizojnë për barbari kampet dhe burgjet komuniste në ish-Bashkimin Sovjetik, Kinë, Kamboxhia, Shqipëri etj. Të dy këto ideologji ndanin tekefundit të njëjtën doktrinë genocidsjellëse. me anë të së cilës synonin të përmbushnin vizionin e tyre të një bote të përkryer. Ndërsa doktrina naziste bazohej mbi parimin racor (lufta e racave), doktrina komuniste ishte e bazuar mbi parimin klasor (lufta e klasave). Të dyja ishin në thelb doktrina të terrorit masiv, pasi një grup shoqëror konsiderohej a priori si armik që duhej shtypur dhe asgjësuar. Lufta e klasave, ishte në thelb e njëjta doktrinë terrori si lufta e racave, mbi të cilën u bë përndjekja dhe asgjësimi i hebrejve.
Regjimet komuniste nuk vepruan si nazistët, që t’i asgjësonin të burgosurit e tyre me shpejtësi në dhomat e gazit (edhe pse një pjesë të madhe të tyre i asgjësuan), vetëm se u duhej t’i eksploatonin (shfrytëzonin) si skllevër, dhe t’i bënin të shuheshin nga uria dhe sforcimi në punë të detyruar. Nazistët i përdorën po kështu hebrejtë dhe vendosën të përshpejtojnë asgjësimin e tyre, vetëm kur koalicioni i kundërshtarëve të tyre u zgjerua edhe me SHBA, dhe ata filluan të kenë dyshime për përfundimin e luftës, prandaj kërkuan të bëjnë «zgjidhjen finale» për çështjen hebreje. Por, tashmë është zbuluar se regjimet komuniste kishin plane që në rast lufte t’i asgjësonin të deklasuarit në mënyrë masive dhe të shpejtë, njëlloj si nazistët, dhe këtë nuk mungonin t’ua thoshin hapur në kampe dhe në burgje.
Pra, janë të gjitha arsyet që genocidi botëror komunist të trajtohet njëlloj si Holokausti, dhe të jetë njëlloj i dënueshëm si ai. Minimalja që duhej bërë, pasi për komunizmin dhe genocidin e tij nuk u bë një proces ndërkombëtar si ai i Nyrenbergut për komunizmin, ishte që të veprohej si në rastin e Holokaustit, duke u dënuar mohimi i këtij genocidi. Në rast se një gjë e tillë nuk bëhet në vendet ish-komuniste, se atje ish-komunistët kanë ende shumë fuqi, duhej pritur që kjo të bëhej në Bashkimin Europian, duke u dhënë këtyre vendeve një leksion moralshmërie, si dhe duke ua vënë si kusht për t’u integruar në Europë. Por ndodh e kundërta, edhe kur disa vende ish-komuniste e kërkojnë që mohimi i krimeve të komunizmit të dënohet njëlloj si Holokausti, janë vendet perëndimore të Bashkimit Europian, që e kundërshtojnë këtë gjë, dhe çuditërisht edhe Gjermania, që ka një pjesë të saj që ka provuar krimet e komunizmit. Sot në çdo vend të botës gjithkush mund të shkruajë dhe të flasë gjëra që përbëjnë mohim të krimeve të komunizmit, dhe kjo nuk shkakton indinjim tek kurrkush veç viktimave. Ndërsa po të dalë dikush dhe jo më të mohojë krejt Holokaustin, por të vejë në dyshim aspekte të tij, ai vihet menjëherë në shënjestër, duke u etiketuar si fashist, kriminel. Standardi i dyfishtë për viktimat e Holokaustit dhe ato të komunizmit është një fyerje permanente pas vdekjes për viktimat e komunizmit.
Pse ky standard i dyfishtë për viktimat hebreje të nazizmit dhe viktimat e komunizmit? A nuk janë të dy palët njerëz? Duket sikur njëra pjesë e viktimave janë njerëz superiorë (hebrejtë), ndërsa pjesa tjetër janë njerëz inferiorë (viktimat e komunizmit). Le ta flasin sa të duan se nuk ekziston teoria e konspiracionit hebre për sundimin e botës nga hebrejtë si një bashkësi superiore mbi pjesën tjetër të njerëzimit (Protokollet e Zionit etj.), se këto janë shpifje të racizmit antisemit etj. Sa kohë të ketë një standard të dyfishtë në trajtimin e viktimave të Holokaustit dhe të komunizmit kjo në mënyrë të tërthortë provon teorinë e konspiracionit hebre për sundimin e botës. Sa kohë që gjërat të jenë kështu Hitleri do të qeshë atje në ferr, duke na bërtitur: A nuk ju kam thënë unë!
Nuk duhet harruar një gjë se Hitleri u mund ushtarakisht por mbetet ende për t’u mundur intelektualisht. Hitleri në testamentin e vet ka shkruar se Gjermania do ta humbte Luftën e Dytë Botërore, atëhere fituesit e vërtetë të kësaj lufte do të jenë çifutët, që do të sundojnë botën. Dhe çifutët do të bëhen aq arrogantë në triumfin e tyre, sa do të indinjojnë gjithë njerzimin dhe këtu do të fillojë fundi i tyre. Unë nuk dua që të besoj në ato që thotë Hitleri, por derisa viktimat e Holokaustit dhe të komunizmit të trajtohen sipas një standardi të dyfishtë, e kam të vështirë ta kundërshtoj Hitlerin. Sot Holokausti është bërë dogma e vetme ideologjike totalitare që arriti të bëhej sunduese në gjithë botën. Holokausti nuk është thjesht një genocid që përkujtohet nga hebrejtë dhe njerëzimi, por është bërë një ideologji, madje një instrument pushteti global. Holokausti është shndërruar në një idolatri mazokiste të kthyer përmbys. Me anë të përkujtimit të Holokaustit i gjithë njerëzimi, posaçërisht popujt kristianë, kryejnë një ritual të dënimit të vetvetes për fajin kolektiv historik të përndjekjes dhe asgjësimit të hebrejve. Fajësia nuk kufizohet te gjermanët dhe as vetëm për Luftën e Dytë Botërore, por ajo shtrihet në shekuj. A nuk kërkoj Papa falje për keqtrajtimet që hebrejve u janë bërë në Perëndim gjatë shekujve në emër të fesë së krishtere? Holokausti është bërë një mburojë për veprimet e mbrapshta të hebrejve të këqij në botë. Në rast se financieri hebreo-amerikan George Soros atakohet se bën spekulime që shkatërrojnë monedhat e vendeve të ndryshme, duke u sjellë popujve të tyre dëme të mëdha, atëherë menjëherë kritikët e Sorosit akuzohen si antisemitë! Gati-gati mund të thuhet se njerëz si Sorosi e shohin Holokaustin si një investim hebre në marrëdhëniet publike!
Sot qendrimi ndaj Holokaustit, në kushtet kur ndiqet një standard tjetër për krimet e komunizmit, është bërë praktikisht prova e lakmusit për lirinë dhe kurajon intelektuale të një njeriu. Sot intelektualët mund të quhen të lirë ose jo të lirë, sipas asaj nëse janë Holokaustistë ose Antiholokaustistë, duke e përdorur fjalën «antiholokaustist» në sens të kundërshtimit të dogmatizimit dhe ideologjizimit supremacist të Holokaustit.
Ata që nuk e duan standardin unik për Holokaustin dhe krimet e komunizmit janë hebrejtë. Dhe kjo është një gjë e kuptueshme se autori kryesor i ideologjisë komuniste është hebreu Karl Marks dhe se në lëvizjen komuniste në Rusi dhe në vende të tjera të Europëspjesëmarrja e hebrejve ka qenë shumë e lartë dhe se shumë prej tyre janë përgjegjës kryesorë për krimet e komunizmit. Kjo gjë bëhet edhe më dyshimsjellëse po të mendosh se kur u krijua shteti i Izraelit atje nuk pati një lëvizje masive komuniste dhe Partia Komuniste e Izraelit mbeti shumë minore, çka është një argument që shkon në favor të atyre që pretendojnë se komunizmi u krijua nga hebrejtë për ta përdorur kundër popujve të tjerë. Një arsye tjetër për të cilën hebrejtë e kundërshtojnë fshehtas dhe e pengojnë standardin unik për Holokaustin dhe krimet e komunizmit është se nazizmi e justifikoi shënjestrimin prej tij të hebrejve si burimi i së keqes, për shkak të pjesëmarrjes së tyre masive në lëvizjen komuniste, e cila ishte një rrezik real për vendet ku lindi nazizmi dhe fashizmi. Pra, standardi unik nuk mund të tolerohet se kështu do të cënohej miti i pafajësisë së hebrejve që është në qendër të dogmës së Holokaustit.
Sot dogma e Holokaustit është bërë një poshtërim për njerëzimin, një fyerje, një rrezik për lirinë intelektuale të njerëzimit. Është ironi e madhe që, një armik i lirisë intelektuale dhe një homolog fetar islamik i Hitlerit, Presidenti iranian Ahmadinejad, i cili është ndjekës i një doktrine despotike dhe terroriste fundamentaliste islamike - homologia fetare e nazizimit, tallet me Perëndimin duke i treguar prangat intelektuale dhe ligjore të dogmës së Holokaustit, duke thënë se sot në Perëndim e kanë vënë Holokaustin mbi Zotin, duke qenë se Zotin mund ta shash dhe nuk pëson gjë, ndërsa Holokaustin nuk mund ta shash pa pasoja. Është e turpshme për Perëndimin që mburret me lirinë intelektuale që në Teheran ku sundon një regjim despotik fetar, bëhet një simpozium shkencor ku ftohen të marrin pjesë mbrojtës të Holokaustit dhe kritikë të tij dhe ku Presidenti Ahmadinejad flet në terma të lirisë intelektuale perëndimore, duke thënë se Holokausti është një ngjarje historike dhe si e tillë duhet të studiohet, me argumente pro dhe kundra. Ironikisht Ahmadinejadi ka të drejtë.
Standardi i dyfishtë për viktimat e Holokaustit dhe për viktimat e komunizmit bie në kundërshtim me të gjithë parimet dhe kartat për liritë dhe të drejtat njerëzore, pasi në themel të tyre është parimi se të gjithë njerëzit janë të barabartë. Sa kohë që do të vazhdojë të ketë hierarki të viktimave të genocideve të historisë dhe të ekzistojë sovraniteti i Holokaustit në këtë hierarki, njerëzimi nuk do të jetë i lirë. Derisa ka standard të dyfishtë për viktimat e Holokaustit dhe të komunizmit, atëhere për Luftën e Dytë Botërore nuk ka shpjegim tjetër veç atij se në të u ndeshën dy racizma rivale, nga njëra anë racizmi arian i nazizmit, ndërsa nga ana tjetër racizmi hebre, që përdori kundër të parit si armë komunizmin sovjetik dhe ndërkombëtar si dhe vendet perëndimore aleate dhe se sot komunizmi falet se ishte aleat i hebrejve në këtë luftë. Sovraniteti i Holokaustit është fatkeqësisht prova e tërthortë se bota sundohet nga një «racë e zgjedhur», e cila e fitoi luftën për sundimin e botës. Kjo nuk është një çështje që mund të merret lehtë dhe kështu nuk mund të vazhdojë për një kohë të gjatë. Ne të gjithë jemi skllevër, në radhë të parë intelektualë, sa kohë të vazhdojë sovraniteti i Holakaustit. Ata që kanë krijuar dogmën sovrane të Holokaustit, sot në vende si Shqipëria po eksperimentojnë vënien e shoqërisë dhe të shtetit nën sundimin e elitave kriptohebreje, duke sponsoruar projekte të rihebraizimit të pasardhësve të hebrejve të konvertuar në fe të tjera, si dhe duke i lançuar në politikë këta njerëz, siç bën sot Soros dhe të tjerë në Shqipëri me njerëz si Edi Rama, Alfred Moisiu, Erion Veliaj etj., të gjithë të lidhur me komunizmin. Përfundimisht, njerëzimi është sot i sfiduar nga një ideologji e re raciste, po aq e rrezikshme sa nazizmi, ndonëse më e sofistikuar dhe me brutalitet të kamufluar. Shqipëria është bërë sot fushëbeteja e luftës me këtë racizëm të ri. Të gjithë atyre që nuk besojnë në këtë dhe e quajnë teori konspiracioni, unë u them se fjala është vërtet për një konspiracion dhe si për çdo konspiracion që nuk është shkatërruar provat mund të gjenden vetëm të tërthorta. Por sa kohë të ekzistojë sovraniteti i Holokaustit, kjo është prova kryesore se ekziston një konspiracion i tillë. Sot ka një standard të dyfishtë për Holokaustin dhe krimet e komunizmit se Holokausti është dogma qendrore e sundimit të botës nga ai popull të cilit i përkasin viktimat e Holokaustit.
Unë e di mirë se duke i shkruar këto gjëra bëhem armik me ato qarqe që sundojnë me dogmën e Holokaustit, por e di mirë se kështu fitoj lirinë intelektuale. Dhe atyre që mund të thonë se kam humbur shumë privilegje nga kjo zgjedhje imja, nuk mund veçse t’u jap përgjigjen që disa grekë antikë i dhanë të dërguarit të mbretit pers, se ata nuk mund ta pranonin sundimin e këtij mbreti me gjithë privilegjet që u ofronte se kështu ata humbnin lirinë e tyre. Kur i dërguari i mbretit pers vuri në dyshim vlerën e lirisë në krahasim me të mirat materiale që ofronte për ta mbreti pers, ata iu përgjigjën: Ah ta dije ti se ç’është liria, nuk do ta shkëmbeje me asgjë dhe do të luftoje për të jo vetëm me heshtë por edhe me thikë dhe me gjithçka kishe në duar.
Pra, unë duke perifrazuar këto fjalë do të thosha: Ah, ta dinit ju se çfarë është liria intelektuale, nuk do ta ndërronit atë me asgjë në botë, dhe do të luftonit me gjithçka keni në dorë për ta mbrojtur atë!
Dhe ne që e kundërshtojmë dogmën e Holokaustit jemi të vetmit intelektualë të lirë të botës sot, po të shprehem me dy vargje të Shekspirit te Rikardi V:
«We few, we happy few,
We band of brothers!»
Ne jemi Vëllazëria e intelektualëve të lirë të botës! Ismail Kadare e shiti lirinë e vet intelektuale, edhe për këtë çështje, gjatë vizitës së tij të parë në Izrael, në vitin 2000.
[1] Ismail Kadare: «Ra ky mort e u pamë», «Onufri», Tiranë, 2003, f. 137.
[2] Ismail Kadare: «Viti i mbrapshtë», tek «Koha e shkrimeve», «Naim Frashëri», Tiranë, 1986, f. 357.
[6] Po aty, f. 336.
[8] Ismail Kadare: «Ura me tri harqe», «Naim Frashëri», Tiranë, 1978, f. 10.
[9] Ismail Kadare: «Ura me tri harqe», «Onufri», Tiranë, 2004, f. 14.
[10] Ismail Kadare: «Pashallëqet e mëdha», tek «Ura me tri harqe», «Naim Frashëri», Tiranë, 1977, f. 242.
[14] Ismail Kadare: «Koncert në fund të dimrit», «Naim Frashëri», Tiranë, 1988, f. 489.
[19] Ismail Kadare: «Dimri i madh», «Naim Frashëri», Tiranë, 1977, f. 491.
[20] Ismail Kadare: «Ra ky mort e u pamë», «Onufri», Tiranë, 2003, f. 137.
[22] Ismail Kadare: «Muzgu i perëndive të stepës», tek «Ura me tri harqe», «Naim Frashëri», Tiranë, 1978, fq. 438-439.
[23] Gazeta «Shekulli», Tiranë, 1 mars 2008, f. 23.
[30] Ismail Kadare: «Pa formë është qielli», «Onufri», Tiranë, 2005, f. 221.