nga Kastriot Myftaraj
Pas vrasjes së Presidentit të Vietnanit të Jugut, Ngo Dinh Diem, në një puç ushtarak, të mbështetur nga CIA, Tran Le Xuan, gruaja e vëllait dhe këshilltarit të tij kryesor, Ngo Dinh Nhu, e cila konsiderohej dhe bënte rolin e zonjës së parë të Vietnamit të Jugut në vitet 1955-1963, se Presidenti Diem ishte i pamartuar, gjendej në SHBA, ku deklaroi me një ironi plot pezm për ngjarjen ku u vra dhe burri i saj: «Çdokush që ka miq amerikanët, nuk ka nevojë për armiq!» Kjo ishte një deklaratë lakonike që shprehte shumë. Ngo Dinh Diem nuk kishte bërë gjë tjetër veçse kishte zbatuar këshillat e amerikanëve për të kontrolluar Vietnamin e Jugut dhe pastaj, kur ata e panë se gjërat nuk po funksiononin, dhe Diem nuk po bindej të dëgjonte këshillat absurde që vinin nga Ëashington-i për demokratizimin e Vietnamit, amerikanët vendosën ta sakrifikojnë Diem, si caper expiatorius. Të njëjtën gjë ka shumë gjasa që të thotë dhe gruaja e Presidentit të tashëm të Pakistanit, Musharaf. Ishin vetë amerikanët ata që në vitin 1999 i thanë Gjeneralit Musharaf që të bënte grusht shteti në Pakistan dhe të merrte pushtetin, dhe të vendoste në vend një diktaturë ushtarake, duke mbajtur postin e Presidentit dhe të komandantit të ushtrisë, si dhe të zgjaste gjendjene e jashtëzakonshme të shpallur në vend pas marrjes së pushtetit. Kështu, me pëlqimin dhe mbështetjen e amerikanëve Musharafi vendosi në Pakistan një regjim si ai i Mobarak në Egjipt. Por, befas kohët e fundit, amerikanët fillaun t’ i kërkojnë Musharafit të heqë dorë nga diktatura ushtarake, të lëshojë postin e komandantit të ushtrisë dhe të lejojë funksionimin e demokracisë në vend. Kjo do të thotë se me Musharafin po përsëritet skenari i Ngo Dinh Diem. Në kushtet e Pakistanit, që Musharaf të lejë komandën e ushtrisë, dhe të heqë ngjarjen e jashtëzakonshme, gjëra që ai i bëri pa dëshirë, nën presionin e amerikanëve, është mazakizëm i aplikuar në politikë, se do të thotë që t’ u bëjë kundërshtarëve të tij ftesë për grusht shteti dhe për ta vrarë atë. Ndërsa demokratizimi është ftesë për destabilizimin e Pakistanit. Është interesante dhe domethënëse që amerikanët nuk ia kërkojnë këto gjëra Presidentit Mobarak të Egjiptit, ku gjendja e jashtëzakonshme vazhdon që nga viti 1981, kur u vra Sadat. Arsyeja e këtij standardi të dyfishtë është e qartë: Egjipti ka në kufi Izraelin, të cilit i konvenon një Egjipt stabil, ndryshe ai do të bëhet një vatër teroristësh antihebrej. Diferenca e qendrimit të SHBA në rastin e Musharaf dhe atë të Mobarak, reflekton interesat izraelite më tepër se ato amerikane.
A do të marrë ministri i jashtëm Basha në çështjen e Rrugës Rrëshen-Kalimash, një leksion të llojit: «Kush ka miq amerikanët nuk ka nevojë për armiq?» Ministri Basha nuk do ta kishte nënshkruar kurrë kontratën me kompaninë «Bechtel» për Rrugën Rrëshen-Kalimash, sikur mos të ishte në ceremoni ambasadorja amerikane, gjë që tregonte se ai kishte mbështetjen dhe miratimin e SHBA për anashkalimin e procedurave ligjore, për hir të interesit nacional për këtë rrugë, me të cilin lidheshin dhe interesat amerikane në hapësirën shqiptare dhe në rajon. Prania e ambasadores amerikane në nënshkrimin e kontratës mes qeverisë shqiptare dhe kompanisë që do të ndërtojë segmentin Rrëshen-Kalimash, përcillte kumtin se rruga duhet ndërtuar duke neglizhuar procedurat për hir të raison d’ etat, duke qenë kjo hera e parë që një ambasador amerikan asistonte në nënshkrimin e kontratës për ndërtimin e një rruge në Shqipëri. Ambasadorët amerikanë shpesh kanë bërë veprime në interes të lobive në vendin e tyre, por këtë herë prania shprehte interesat strategjike afatgjata amerikane në hapësirën shqiptare.
Por SHBA kanë treguar se pasi u kanë këshilluar politikanëve shqiptarë veprime të këtij lloji, më pas kanë harruar premtimin për mbështetje, dhe i kanë fajësuar ata se kanë bërë veprime të parregullta, për të cilat edhe i kanë ndëshkuar. Shembulli më i mirë për këtë është arrestimi i Fatos Nanos dhe ato që ndodhën pas tij. Në kohën kur u arrestua Nano, ky i fundit ka fajësuar SHBA, në terma të sakta, si përgjegjëse për arrestimin e tij. Në një letër të hapur, që Nano i adresoi PS dhe gjithë popullit shqiptar në 27 korrik 1993, ditën kur parlamenti i hoqi imunitetin, Nano i sulmoi drejtpërdrejt ambasadorin e SHBA në Tiranë, Ryerson dhe zëvendësin e tij, Hill, duke i akuzuar si përgjegjës për arrestimin e vet të pritshëm: “Diplomatë të tipit Hill dhe Ryerson, pasi bënë karrierë me CIA-n në Beograd i vunë në tavolinë Berishës skenarin. Është fatkeqësi e madhe që Shqipëria nuk drejtohet sot në Shqipëri. Ky është alarmi dhe jo thjesht heqja e imunitetit apo cungimi i lirisë sime… por kthimi në një shtet klient pa ideal, pa dinjitet, pa sovranitet”. (“Zëri i Popullit”, 28 korrik 1993, f. 3.) Por CIA në Beograd sigurisht që nuk punonte për interesat serbe për për ato amerikane. Ndërsa në Konferencën e PS për Tiranën, në 30 korrik 1993, ku shkoi pasi atë mëngjes fletë-thirrjen për t’ u paraqitur në Prokurori, Nano, duke e kuptuar se atë ditë do ta arrestonin, ai hoqi çdo kontroll mbi retorikën dhe foli për ambasadorin amerikan e ndihmësit e këtij të fundit, duke i quajtur “diplomatë që vijnë me thika në gojë kundër PS”. (“Zëri i Popullit”, 31 korrik 1993, f. 1.)
Në 1993 Nano u ndëshkua nga amerikanët sepse u bashkua me Papandreun në kundërshtimin e politikës amerikane në Ballkan. Atëherë Nano erdhi duke e potencuar antiamerikanizmin e vet, në sintoni me Papandreun në Greqi. Viti 1993 qe një vit shumë i nxehtë politik në Greqi. Fati i qeverisë së djathtë varej vazhdimisht në fije të perit në parlament dhe ishte e sigurt se brenda këtij viti do të kishte zgjedhje të parakohshme, që do të rikthenin në pushtet PASOK të Andreas Papandreu, gjë që edhe ndodhi vërtet në tetor. Millosheviqi në Beograd kishte varur shumë shpresa te rikthimi i Papandreut në pushtet, për shkak se ky i fundit ishte i njohur për antiamerikanizmin e vet virulent dhe tashmë kërkonte që me gjithë situatën precipituese të krijuar në Ballkan nga lufta në ish-Jugosllavi, atje mos të ndërhynin fuqitë e huaja, aq më tepër me forca ushtarake (këtu në rradhë të parë kishte parasysh SHBA), por kriza të zgjidhej nga vetë ballkanasit, duke u nënkuptuar që të imponohej vullneti i Serbisë dhe Greqisë. Si interlokutor në Shqipëri, për ta tërhequr edhe vendin tonë në këtë skemë, Papandreu kishte zgjedhur Fatos Nanon.
Në 15 qershor 1993, Nano vizitoi Athinën me ftesë të Papandreut. Po atë ditë në ditoren e Tiranës “Koha Jonë”, që atëherë mbështeste totalisht Nanon, u botua një intervistë e Nanos ku, ky i fundit, duke u shprehur kundër përpjekjeve që bënte lobi shqiptaro-amerikan për të fuqizuar lidhjet e Shqipërisë me SHBA, shprehej: “Është një përplasje e qartë e interesave dhe e aspiratave të Shqipërisë për t’ u integruar në Europë dhe e interesave të këtij grupi për ta lidhur Shqipërinë me SHBA, gjë që po krijon dhe një situatë konfliktuale në Shqipëri dhe në Ballkan”. (“Koha Jonë”, 15 qershor 1993, f. 3.) Pra, Nano, e paraqiste konfliktin politik në Shqipëri dhe për më tepër në rajon, si të shkaktuar nga marrëdhëniet e mira mes SHBA dhe Shqipërisë, në sajë të PD dhe Berishës në pushtet. Në fakt kjo ishte apologji e bukur për Serbinë, dinamizuesen kryesore të konflikteve në Ballkan, që tashmë kishte kryer tre luftra ndaj fqinjëve të vet, nga të cilat njëra në Bosnje-Herzegovinë qe në vazhdim dhe që tashmë kishte kryer dhe represionin në Kosovë, në vitet 1988-1990! Nga takimi Papandreu-Nano doli Deklarata famëkeqe Papandreu-Nano, e 17 qershorit 1993, që ishte një atentat ndaj marrëdhënieve shqiptaro-amerikane dhe prezencës amerikane në Ballkan. Dy nënshkruesit e deklaratës u kundërviheshin ashpër SHBA-ve në dy pika mjaft delikate, duke thënë: “konfliktet në Ballkan duhet të zgjidhen në rradhë të parë nga ballkanasit” (“Zëri i Popullit”, 18 qershor 1993, f. 1.) Pra, deviza e hershme greko-serbe “Ballkani ballkanasve”, çka praktikisht do të thotë “Ballkani grekëve dhe serbëve”, pasi pasha e këtyre në balancën e fuqisë në rajon është superiore dhe ata do të dominojnë, në mungesë të një fuqie të madhe të huaj që t’ i frenojë. Në deklaratë gjithashtu thuhej: “Ndërhyrja ushtarake e çfardollojshme në rajon do të përfshinte rrezikun që luftimet të shtriheshin edhe më gjerë”. (po atje: f. 1.) Për t’ u kuptuar më mirë sinjifikimi dhe dimensionet e deklaratës duhet ditur se ajo u bë pikërisht në kohën kur kishin filluar të dukeshin shenjat e ndërhyrjes ushtarake në tokë, me rezolutën e qershorit 1993 të Këshillit të Sigurimit të OKB, që përcaktonte të ashtuquajturat “zona të e sigurta” në Bosnje-Herzegovinë, që kishin mbrojtje ndërkombëtare. Është e qartë se këtu po paralajmëroheshin SHBA dhe NATO që mos të ndërhynin në konfliktet në rajon as edhe me trupa paqeruajtëse,Kërcënimi për zgjerimin e luftës nuk mund të interpretohej ndryshe veç se, qe Millosheviqi ai që po kërcënonte me gojën e Nanos dhe Papandreut se, nëse NATO ndërhynte në Bosnje-Herzegovinë me nxitjen e SHBA, atëherë lufta do të zgjerohej dhe në Kosovë. Por, ky paralajmërim për zgjerimin e luftës do të thoshte dhe se lufta mund të përhapej dhe në Jugun e Shqipërisë, që për Greqinë qe “Vorio-Epiri”.
Në momentin që Nano firmoi deklaratën e përbashkët me Papandreun, ai filloi të kqyret nga SHBA si një rrezik për interesat amerikane në Shqipëri dhe në Ballkan. Papandreu e inkurajoi Nanon që të rriste presionin për zgjedhje të parakohshme dhe në Shqipëri, duke llogaritur që njëkohësisht me ardhjen e PASOK në pushtet në Greqi, të vinte dhe PS në pushtet në Shqipëri dhe Papandreu t’ i realizonte planet greke kundrejt Shqipërisë, duke pasur Nanon si partner. SHBA, të cilat në vitin 1993 po përgatiteshin që të ndërhynin fuqishëm në krizën ballkanike, duke filluar nga lufta në vazhdim në Bosnje-Hercegovine, u preokupuan nga aleanca Nano-Papandreu, e cila mund të përbënte pikënisjen e një aleance antiamerikane në rajon, që mund të zgjerohej dhe me Beogradin dhe që si pasojë imediate mund të kishte fundin e influencës amerikane në Shqipëri. Në fakt, amerikanët, duket se kanë qenë të interesuar që atëhere ta ndëshkonin ashpër Nanon, për ta neutralizuar atë, dhe për të frenuar PS që të vepronte si një forcë aktive antiamerikane në Shqipëri, por edhe për t’ u dhënë një paralajmërim dhe liderëve të tjerë në rajon dhe më gjerë në Lindje, se antiamerikanizmi e ka një çmim. çka do të kishte efekte të dëmshme në rajon. Është sinjfikative që SHBA, të cilat në gusht 1994 dërguan ambasadorin Schifter me një mision të good office tek Berisha për të kërkuar lirimin e pesë aktivistëve të Omonia, të arrestuar para katër muajve, nuk e bënë këtë gjë kur u arrestua Fatos Nano, dhe as kërkuan lirimin e Fatos Nanos me rastin e misionit të Schifter. Që arrestimi dhe dënimi i Fatos Nanos u bë me porosi të amerikanëve, kjo kuptohet nga mënyra se si e trajtuan amerikanët zëvendësprokurorin e përgjithshëm, Fatos Dervishi, njeriun që e arrestoi dhe e hetoi Nanon. Për këtë na jep një dëshmi shumë interesante ish ambasadori i Shqipërisë në OKB, Agim Nesho, i cili shkruan në librin e vet me kujtime: «Më 16 mars 1998 i dërgova Presidentit të Republikës kërkesën e Zvi Prokurorit të Përgjithshëm të Republikës, z. Fatos Dervishi për dorëheqje nga detyra. Fatosi kishte ardhur para dy muajsh në Amerikë së bashku me gruan dhe djalin e vogël, i ftuar për një program vizite në SHBA. Fatosi njihej si hetuesi kryesor i kryeministrit Nano dhe duke parë që pushteti në Shqipëri kishte filluar nga e para, pas shkatërrimit të shtetit në '97-ën, kishte pranuar dorëheqjen e tij në shkëmbim të studimeve në SHBA». (Agim Nesho: «Në mirëbesim: shënime të një ambasadori», Shtëpia botuese «Korbi», Tiranë 2006, f. 152) Është e qartë se Fatos Dervishi kishte frikë se nëse jepte dorëheqjen që në Tiranë ai mund të arrestohej, prandaj e ka dhënë atë nga Neë York pasi ka marrë bursën e studimeve. Me këtë Dervishi e bëri të qartë se ai kishte marrë garanci nga amerikanët kur bëri arrestimin dhe akt-akuzën për Fatos Nanon. Ndryshe përse duhej që SHBA pas largimit të Berishës nga pushteti në 1997, kur ishin në marrëdhënie shumë të këqija me Berishën, ta trajtonin me kaq kujdes njeriun që aq shumë i kishte shërbyer Berishës për arrestimin dhe dënimin e Nanos?
Është e qartë se Dervishi në 1993 e arrestoi Nanon jo thjesht me porosi të Berishës, por edhe me porosinë dhe garancinë e amerikanëve. Më pas, kur SHBA donin ta siluronin Berishën, për arsye të ndryshimit të formulës së tyre për qeverisjen në Shqipëri, në varësi të politikës së tyre rajonale, posaçërisht përmbushjes së interesave greke në Shqipëri, ato ia atribuan Berishës arrestimin dhe dënimin e Fatos Nanos, duke ia shënuar në llogarinë e tij prej autokrati. Kur Presidenti Berisha, në 13 mars 1997, ishte ngujuar në selinë e tij në Bulevardin «Dëshmorët e Kombit», në një kryeqytet dhe vend të mbushur me armë, ku dendësia e krismave të armëve, mund të matej denjësisht me natën më të ashpër të Betejës së Stalingradit, bashkëshortja e tij mund të kishte thënë fare mirë si zonja Diem: «Kush ka miq amerikanët nuk ka nevojë për armiq!»
A do të përsëritet e njëjta gjë edhe në rastin e Ministrit Lulzim Basha, për çështjen e kontratës me «Bechtel» për Rrugën Rrëshen-Kalimash? Pra, a do ta sakrifikojnë amerikanët Bashën, në mos duke e çuar në burg, së paku duke e detyruar që të japë dorëheqjen dhe të largohet nga politika. Këtu ka një problem. Në rastin e Bashës, nëse në një mënyrë ose në një tjetër, ai mban paguan një çmim, duke u nënkuptuar se kjo ndodhi për shkak të kontratës me «Bechtel», në lojë nuk është vetëm reputacioni dhe karriera e tij, as edhe ajo e kryeministrit Berisha, por edhe diçka tjetër. Se nëse e pranojmë si të mirëqenë atë që pretendon Prokuroria, së paku sa ishte në krye të saj Sollaku, se në çështjen e Rrugës Rrëshen-Kalimash janë bërë abuzime nga ish-ministri i punëve publike dhe transporteve, Lulzim Basha dhe zyrtarë të tjerë, atëherë kjo do të thotë se ka një marrëveshje korruptive mes Bashës dhe kompanisë amerikane «Bechtel», sipas së cilës Basha, Berisha etj., do t’ i bënin privilegje kompanisë «Bechtel», atëherë kompania «Bechtel» nga ana e saj, merret vesh, do t’ u paguante atyre si mitë një pjesë të kësaj shume që ajo do ta përfitonte në mënyrë të padrejtë. Se ndryshe cili qe motivi i Bashës, Berishës dhe zyrtarëve të tjerë kur i bënë këto veprime. Është e vërtetë se Prokuroria e ka filluar çështjen penale për shpërdorim detyre, që është një vepër penale ku nuk kërkohet domosdoshmërisht që të provohet përfitimi i zyrtarit apo zyrtarëve që bëjnë veprime në kundërshtim me ligjin, por gjithashtu është e qartë se kjo nënkupton përfitim abuziv nga ai që e kryen këtë veprim. Pra, Prokuroria tërthorazi, por gjithsesi shumë qartë po u thotë shqiptarëve, këtej dhe andej kufirit, si dhe botës, se kompania amerikane «Bechtel» po vjedh në mënyrë monstruoze në Shqipëri, në bashkëpunim me zyrtarët shqiptarë. Këtë e kupton edhe bariu më i fundit shqiptar në Kalimash. Këtë gjë po e thotë praktikisht me të madhe dhe opozita
Në Shqipëri gjatë viteve 1997-2005 kur në pushtet ishte opozita e sotme janë privilegjuar abuzivisht bizneset greke. Këtu mjaft të përmend se opozita e sotme, kur ishte në pushtet, privilegjoi kompanitë greke për të marrë nën kontroll tregun e telefonisë mobile, që ka rezultuar me përfitime të mëdha abuzive për kompanitë greke, që krijuan një kartel që gjatë shtatë viteve, në sajë të çmimeve të larta artificialisht, ka siguruar të ardhura abuzive prej 1 miliard eurosh. E megjithatë deri më sot Prokuroria shqiptare nuk ka filluar asnjë çështje penale për shpërdorim detyre të zyrtarëve shqiptarë që kanë favorizuar kompanitë greke. Të parën çështje penale të madhe për shpërdorim detyre, Prokuroria e drejtuar nga Sollaku, e fillon për Rrugën Rrëshen-Kalimash, që është e para punë publike në përmasa të mëdha dhe me fonde të mëdha, që i është dhënë nga qeveria shqiptare një kompanie amerikane. Kjo do të thotë se praktikisht amerikanët paraqiten si hajdutët më të mëdhenj në Shqipëri, që kanë ardhur t’ i «rrjepin» shqiptarët e varfër. Kështu, e gjithë kjo histori shndrrohet në një deja vu të asaj farsës tragjike të sajuar nga regjimi komunist në 1946, kur donte të justifikonte prishjen me Perëndimin posaçërisht me SHBA, dhe montoi një proces gjyqësor kundër «sabotuesve» të bonifikimit të kënetës së Maliqit, për të cilët doli se ishin nxitur dhe instruktuar nga amerikanët.
Nëse Basha ndëshkohet në një mënyrë apo në një tjetër për kontratën me «Bechtel», atëherë ky mit enverian do të bëhet realitet. Për mua nuk do të kishte asnjë problem, sikur Basha të hynte në burg për çfardo abuzimi tjetër, përveçse për këtë çështje. Për mua nuk do të kishte asnjë problem sikur Basha të jepte dorëheqjen si ministër për çfarëdo çështje tjetër, përveçse duke u interpretuar si kosto e paguar për kontratën me «Bechtel». Megjithatë, tashmë që amerikanët lejuan që gjërat të shkojnë deri këtu, pra që opozita dhe Prokuroria e Përgjithshme, ta bëjnë kontratën me «Bechtel» një skandal të madh, është mirë që Lulzim Basha të japë dorëheqjen nga posti që mban dhe të largohet nga politika për të shkuar në SHBA për «studime» si Fatos Dervishi në 1998. Por, që gjërat të balancohen, duhet që së bashku me të të largohet dhe Edi Rama, njeriu abuzimet e të cilit, po të mblidhen të gjitha, janë edhe më të mëdha se abuzimet e supozuara në kontratën me «Bechtel». Pse amerikanët nuk lejuan që Sollaku të penalizojë Edi Ramën, për të cilën ka shumë dosje në Prokurori dhe lejuan që të penalizojë Bashën? Pse Edi Rama të jetë i paprekshëm? I vetmi shpjegim është se Edi Rama ka mbështetjen e lobit çifut në SHBA. Në 5 maj 2006, në gazetën “Zëri i Popullit”, njoftohej se kryetari i PS, Edi Rama gjatë vizitës që bëri në atë kohë në SHBA-të mori pjesë në festimet për 100-vjetorin e krijimit të lobit çifut (f. 3) në këtë vend. Për ç’ arsye një politikan shqiptar është i parapëlqyeri dhe mbështetet nga lobi hebreo-amerikan, që është një lob etno-religjioz, në botë parapëlqen dhe mbështet, në mënyrë të natyrshme, vetëm hebrejtë? A ka shpjegim tjetër kjo përveç atij që hebrejtë e Amerikës e shohin Edi Ramën si njërin prej tyre? Edi Rama është politikani shqiptar që ka bërë gjithçka që shqiptarëve t’ u krijohej bindja se ai është politikani shqiptar që ka mbështetjen e lobit çifut në Amerikë, i cili në mitologjinë politike jo vetëm shqiptare, ka reputacionin e të qenit dora e fshehtë që komandon botën. Edhe lobi hebreo-amerikan ka kërkuar që t’ ua bëjë të qartë shqiptarëve këtë gjë, si duke e ftuar Ramën në festën e vet, ashtu dhe me mënyra të tjera, siç është këshilltari i Edi Ramës, që në 1998, çifuti Irving Berkoviç, i cili paraqitej me një look që e bënte të kuptonte edhe shqiptarin më të fundit se ky njeri ishte një çifut. Dr. Berkoviç qëllimisht paraqitej me look-un e pjestarit të një sekti fundamentalist hebre, ashtu me atë mjekrën masive prej rabini dhe me beretën me simbole hebraike. Në 1 tetor 2000, ditën e zgjedhjeve, revista “Klan”, e cila atëhere mbështeste totalisht Edi Ramën, botoi një artikull të gjatë, të llojit profil dhe intervistë, me titull “Irving Berkoviç- hebreu që drejtoi fushatën e Edi Ramës”. Këtu Berkoviç thotë se në Shqipëri erdhi për herë të parë në vitin 1992 dhe se në vendin tonë “ka shërbyer edhe si një përfaqësues i interesave të lobit hebre”. (Revista “Klan”, 1 tetor 2000, f. 10) Pra, Edi Rama është pjesë e interesave çifute në Shqipëri.
Kur diktatori i Vietnamit të Veriut, Ho Chi Minh mësoi vrasjen Ngo Dinh Diem, ai u shpreh: “Unë vështirë se do të besoja që amerikanët të ishin kaq idiotë”. Ndërsa në Byronë Politike ai u shpreh: “Ngo Dinh Diem ishte një nga njerëzit më të fortë që i rezistonin komunizmit. Gjithçka që mund të bëhej për të ndaluar revolucionin u zhduk me Diem”. Fjalët e diktatorit komunist vietnamezoverior rezultuan profetike. Vrasja e Diem shërbeu si paralizues i vullnetit të bashkëpunëtorëve vietnamezojugorë të SHBA, të cilët nuk u besonin më amerikanëve. Tash më çdo individ bashkëpunëtor i amerikanëve në Vietnamin e Veriut gjente tek fjalët e Zonjës Nuh epigramin e asaj që mund të ndodhte në marrëdhënien e tij me amerikanët. E njëjta gjë mund të thuhet edhe për Shqipërinë, pas asaj që i ndodhi Ministrit Basha, për firmën që hodhi në kontratën me “Bechtel”, në prani të ambasadores së SHBA. Tashmë prania e ambasadorit të SHBA nuk është më garanci për askënd për të hedhur firma në dokumente problematike.
Kur amerikanët nxitën dhe mbështetën grushtin e shtetit kundër Ngo Dinh Diem, ata megjithatë, nga një pikëpamje e caktuar nuk u treguan idiotë siç mendonte Ho Chi Minh, por shumë racionalë. Lobi çifut në SHBA nuk e pëlqente fare angazhimin amerikan në luftën në Indokinë, posaçërisht në Vietnam, se kjo bënte që SHBA mos të ishin në gjendje për të mbështetur Izraelin, në rast të një konflikti shumë serioz në Lindjen e Mesme, kur Izraeli i nuk do të mund të përballonte dot mësymjen e shteteve arabe të armatosura nga Bashkimi Sovjetik. Prandaj lobi çifut në SHBA ngriti artificialisht me anë të mediave që kontrollonte një lëvizje qytetare kundër pjesmarrjes së SHBA në Luftën e Vietnamit. Për të drejtuar tërheqjen amerikane nga Vietnami në administratën e Presidentit Nixon u fut çifuti Hennry Kissinger që ishte negociatori kryesor amerikan në marreveshjen e paqes me Vietnamin e Veriut, që ishte praktikisht një marrëveshje kapitullimi e amerikanëve në Luftën e Vietnamit. Kështu, për interesat e lobit çifut, SHBA braktisën popujt e Indokinës, të cilët i kishin nxitur vetë t’ i rezistonin komunizmit dhe të sakrifikonin shumë gjak në këtë luftë. Si rezultat i braktisjes që SHBA i bënë kauzës së lirisë së popujve të Indokinës, në Vietnam, Kamboxhia dhe Laos u bë nga komunistët një masakër e krahasueshme me Holokaustin, për të cilën përgjegjësinë e ka lobi çifut në SHBA. SHBA braktisën një luftë ku u angazhuan gjatë 11 vjetëve (1964-1975), 3. 4 milion amerikanë, dhe ku u vranë 61 mijë amerikanë, mosha mesatare e të cilëve ishte 22.8 vjet, një luftë ku u plagosën 303 mijë amerikanë, nga të cilët 23 mijë u bënë krejtësisht invalidë, ndërsa 75 mijë invalidë të shkallës së lartë. Veteranët amerikanë të luftës së Vietnamit përbëjnë 9.7% të brezit të tyre dhe për këta njerëz lufta vazhdon ende, duke qenë se shkalla e vetëvrasjeve mes tyre është 1.7%, pra shumë më e lartë se e pjesës tjetër të popullsisë, kuptohet për shkak të traumatizimit që pësuan në luftë. Në vitin 1973 Henry Kissinger, i cili në atë kohë pati qenë mbështetës i madh i daljes amerikane nga Vietnami nëpërmjet Vietnamizimit dhe zbatuesi kryesor i kësaj formule, megjithatë nga pozita e Sekretarit të departamentit të Shtetit, drejtoi angazhimin ushtarak të SHBA-ve në Luftën Arabo-Izraelite, në mungesë të veprimit të Presidentit Nixon të paralizuar nga skandali i “Ëatergate“. Në tetor 1973 ushtria amerikane kaloi në gjendje gatishmërie, për t’ iu përgjigjur një kërcënimi deri bërthamor sovjetik ndaj Izraelit, të cilit Moska i kërkonte të tërhiqej nga territoret e okupuara në Egjipt dhe Siri. Kështu, ironikisht, SHBA u çua buzë një lufte bërthamore për hir të oreksit të shfrenuar për territore të Izraelit. Në tetor 1973, SHBA mund të angazhoheshin ushtarakisht në krah të Izraelit se tashmë ishte nënshkruar armpushimi me Vietnamin e Veriut, dhe pjesa më e madhe e trupave amerikane në Vietnam ishin tërhequr, duke përfshirë dhe aviacionin që i kishte ndërprerë bombardimet që në korrik. Gjëja më kurioze ishte se media amerikane, e kontrolluar nga hebreo-amerikanët, e cila prej vitesh kishte qenë shumë kritike në angazhimin ushtarak të SHBA-ve në Vietnam, këtë herë e mbështeti angazhimin ushtarak në ndihmë të Izraelit, edhe pse pasojat e këtij veprimi qenë të pallogaritshme për ekonominë amerikane dhe atë të Perëndimit në përgjithësi, pas embargos së naftës dhe rritjes së çmimit të naftës nga ana e vendeve arabe.
A mos ndoshta lobi hebre, në të njëjtën mënyrë si në Vietnam, nuk e pëlqen angazhimin ushtarak amerikan në Ballkan, posaçërisht në hapësirën shqiptare në dy anët e kufirit, pasi ajo influencon që të ulet gatishmërtia amerikane për të ndërhyrë në favor të Izraelit, duke llogaritur se SHBA kanë dhe një angazhim ushtarak jetik në Lindjen e Largme, në mbrojtje të Taiëan, si dhe duke llogaritur angazhimin ushtarak amerikan në Europën Qendrore. Prandaj lobi hebreo-amerikan kërkon ta sabotojë Rrugën Rrëshen-Kalimash, që është pjesë e aksit Tiranë-Prishtinë, dhe që është e lidhur organikisht me bazën ushtarake amerikane në Kosovë, si lidhje jetike saj me portin e Durrësit. Sa kohw që amerikanët nuk arrijnë dot të kontrollojnë influencën destruktive të lobeve etnike mbi politikën e tyre të jashtme, për ta vlen shprehja profetike e Zonjës Nhu: «Çdokush që ka miq amerikanët, nuk ka nevojë për armiq!» Prandaj në Shqipëri, pas këtyre që ndodhën me «Bechtel», ose duhet të largohen nga politika së bashku Lulzim Basha dhe Edi Rama, ose të bëhen «Protokollet e Të Urtëve të Zionit» dokument kushtetues.