PREÇ ZOGAJ - Poezi dashurie

PASI U DESHËM ATJE

Si një kujtim prej peme,
si zemërim zemre,
fl okët e tu në erë shkapërdarë,
duart e tua në ajër duke qarë.
Karshi, krejt përkarshi vije dje dhe nesër.
As arrinte perëndimi, as pushonin dënesjet…

Një vijë e drejtë ne qemëe
gjatë aq sa sheh syri,
të lirë në largësi,
plot frikë për t’u afruar,
se nuk ishim vetë ne, por ishin shëmbëllimi
i krijesave më të dëlira që ndjenja ka krijuar.

Kështu shumë kohë u pamë
n’Ahiret e përtejme
ku s’kishte as shtëpi, as përbetime,
ku s’kishte më asnjë fuqi mbi ne,
përveç një dhembshurie.

Dhe pasi u deshëm atje të dehur dhe të zgjuar,
u kthyem për të vdekur edhe njëherë këtu,
në një mënyrë të zakonshme dhe të paduruar,
të mbyllur jo në sy, porse në dru.

SYTË E TU

Sytë e tu, sytë e tu…
Sa mirë e dinë sa e bukur je,
sidomos kur zbret bujarisht kësaj jete
për t’u barazuar me bardët e tu.

Ka qenë Afërdita, Kamadeva, Dianakëto
gra pa varre, fantazi që prekin
dhe u japin format e tyre të gjallave.

Sytë e tu, sytë e tu…
Misteri i tyre nuk e fsheh pemën,
pemën tropikale ku dielli fl ijohet
për puthjet e thjeshta.

Misteri i tyre nuk më fsheh mua,
sado që habitem me mirazhin tim
në kopshtin me liana të syve të tu.

Kur mbyllen ato
unë përjashtohem
të tokë të shkretë.
Fjalët vdesin në një poezi
që kam zor ta shkruaj.

KE ARDHUR TË MË MARRËSH

Frangat në xhep dhe biletën,
Bohemën në shpirt gjithashtu,
ke ardhur të më marrësh me vete
dhe unë s’të pyes se ku.

E di se mirë është me ty
gjithkund, gjithandej, gjithherë
por di ndërkohë se s’do mund
ta lë këtë vend të mjerë.

Si klithëm nga pas do më vijë
në fund të dheut po shkova
fantazmë me mua do të rrijë
natë e ditë po durova.

Jo, jo mos m’i hidh ata sy
ku viset vrapojnë si pulëbardha.
E rëndë është ardhja me ty
dhe shumë e rëndë mosardhja.

Kështu mes dy fatkeqësish
dënuar jam të jem vetëm
mallkim dhe zëri që grish,
mallkimi që s’jepem e s’jepem…

NUK DO T’I FRYSH ZJARRIT

Nuk do t’i frysh zjarrit
Perëndeshë e re.
Ashtu si trupin
ti mbulon dhe trillet
me një hutim fëmije.

Por kur nganjëherë
del në botë dhe ngjyhesh
me gjithë trishtimin
e mjerimit të sotëm.
Dhe s’ke fuqi tjetër
veç të marrësh plagë-
Ti bëhesh femër
deri në rrëzë të flokëve...

Asnjë fjalë s’mbetet gjatë
shpirtit jerm përpëlitet
n’atë kohë shumëvjeçare
ku veç emra trashëguam.

KJO DASHURI

Kjo dashuri vdiq papritur, pakujtuar
në moshë të re dhe them në lulëzim.
Po qajnë për të dhe vrasësit e saj.

Era në xhama mban ritmin dhe rregullin
e heshtjes që vjen nga kubetë e larta.
Fjalët kësaj radhe treten në frymë,
dita pa dashje shënon mungesën
e qeshjeve të tua tashmë të djeshme.

Djaloshi im në shpirtin tim
vuri shallin e zi
dhe trishtimin…