Thibaut
Zonet 5 KM gestapt in 1u02, en zo mijn vorige recordtijd voor deze afstand (77min) verpulverd. Na een, heel leuk maar nogal ongezond
😏 weekend, vandaag op deze zalig winterse, koude (al heb ik zeker geen koud gehad 
🙈) maandag voluit voor mijn record gegaan op 5 kilometer. Misschien kan niet iedereen zich daar iets bij voorstellen, maar 62 minuten lang aan 4,8 km/u stappen, voor iemand met rechts een geamputeerd en links een verlamd onderbeen, dat is echt 62 min lang aan 200% alles geven, echt voluit gaan, als je bedenkt dat 5 km/u zo ongeveer mijn topsnelheid is 
😄 Steendood ben ik maar vooral trots en voldaan, een zalig gevoel. Hoe graag ik vroeger - voor mijn ongeval - al sportte, de voldoening die sport mij nu kan geven echter is onbeschrijfelijk. Vanavond thuis de trap nog op geraken wordt een ander paar mouwen, maar dat zijn zorgen voor later
😁 Nog steeds ben ik, elke dag, zo ongelofelijk dankbaar dat ik dit kán doen! Nu bijna 3,5 jaar geleden, en ik denk dat ik - al zeg ik het zelf 
😛- mag zeggen dat ik er echt álles heb uitgehaald na mijn ongeval, met echter een eeuwigdurend gevoel dat ik nog altijd vooruitgang ga kunnen boeken, al is het maar dat ene percentje.Als je na een val van 23 meter keihard op het asfalt neerstort, en je kan een paar jaar daarna 5 kilometer aan 4,8 km/u stappen, moet je daar ongelofelijk dankbaar voor zijn. Ik zou niet zeggen dat ik echt een ánder persoon ben sinds mijn ongeval, maar ik beleef de dingen wel veel intenser dan vroeger, en kan nog meer dan vroeger heel erg genieten van niet alleen de grote maar zeker ook de kleine dingen. Eens kunnen koken voor vrienden of familie, iets gaan drinken met vrienden, naar de voetbal gaan met vrienden, eens lekker stevig kunnen sporten, ...
Als ik jullie één raad mag geven, één iets dat mijn ongeval mij geleerd heeft: geniét allemaal van het leven, en zeker ook van de kleine dingen of van zaken die we misschien als vanzelfsprekend beschouwen!!
Vertelt door Thibaut ...
❤️