Programme Acrata Février-Mars 2018 - Programma Acrata Februari-Maart 2018
--- .rtf en annexe, NL onderaan! ----
Jeudi 22 février - 19h30 – Projection : Escadrons de la mort, école française
(Documentaire de Marie-Monique Robin, 2003, 1h)
Si le choix de la réalisatrice d’interviewer et de donner la parole aux bourreaux et aux tortionnaires est discutable et qu’il est assez indigeste d’écouter leurs discours, le documentaire a le mérite de démontrer comme notamment l’État français a aidé les dictatures militaires au Chili, en Argentine, au Paraguay et en Uruguay en formant
et en entraînant de véritables escadrons de la mort. Forts de leurs expériences en Indochine et en Algérie, des militaires français vont mettre au point la doctrine de la « guerre révolutionnaire », un scénario de répression basée sur les services secrets, le quadrillage du territoires, la torture systématique, les disparitions, les camps
d’internements. Ils l’enseigneront ensuite dans des écoles de formation aux États-Unis et au Brésil, pendant des décennies.
Cette collusion entre régimes démocratiques et dictatoriaux nous donne à réfléchir sur ce qu’est la nature du pouvoir étatique. La rupture de sens entre « dictature » et « démocratie » n’empêche-t-elle pas de lire
l’oppression dans toute sa complexité ? Est-ce qu’elles sont la simple continuité l’une de l’autre ? Le modèle démocratique n’étant qu’une façon plus subtile, plus sournoise, de garantir la paix sociale ? Qu’est-ce que cette idée de « tournant autoritaire » qu’on attribue si souvent au contexte d’aujourd’hui ? ...
Samedi 10 mars – 19h30 – Discussion : Dans l'ombre de la ville-prison
La ville a toujours plus de traits d’une « grande prison à ciel ouvert ». Mais une prison qui n’est pas tellement définie par des grilles, des barrières et des murs. Le pouvoir déploie bien d’autres moyens pour nous
empêcher de sortir de ce qui est. La circulation, par exemple, qui monopolise la quasi totalité de l’espace urbain, élimine la rue comme lieu de rencontre, de confrontation. Le mode de vie consumériste enferme chaque individu dans l’esclavage économique à perpétuité que représente l’acquisition de sa télé, de sa voiture, de son appart. En n’émettant que les seuls rêves de marchandises et de fric, les écrans omniprésents nous dissuadent de regarder au-delà des murs, et font peu à peu disparaître tout imaginaire autre que la réalité du capital. L’invasion technologique est peut-être l’aspect le plus déterminant de notre captivité. En permettant à la fois d’assurer un contrôle capillaire sur l’ensemble de la société et de faire pénétrer l’ordre jusque dans les plus fins détails de notre existence. Les mouchards sont de plus en plus nombreux qui renseignent sur nos déplacements, nos pratiques d’achats, nos velléités. Et sans doute l’interconnexion entre les différents capteurs sera la prochaine grande étape sur la voie d’une société érigée à l’image d’un camp de concentration hypertrophié. De là on devine que la ville-prison se matérialise dans une vaste quantité de structures qui la rendent possible et en assurent le fonctionnement. À l’instar de ces filaments de verre et de cuivre tirés comme des veines sous la surface du décors urbain. Autant de veines qui peuvent être coupées.
empêcher de sortir de ce qui est. La circulation, par exemple, qui monopolise la quasi totalité de l’espace urbain, élimine la rue comme lieu de rencontre, de confrontation. Le mode de vie consumériste enferme chaque individu dans l’esclavage économique à perpétuité que représente l’acquisition de sa télé, de sa voiture, de son appart. En n’émettant que les seuls rêves de marchandises et de fric, les écrans omniprésents nous dissuadent de regarder au-delà des murs, et font peu à peu disparaître tout imaginaire autre que la réalité du capital. L’invasion technologique est peut-être l’aspect le plus déterminant de notre captivité. En permettant à la fois d’assurer un contrôle capillaire sur l’ensemble de la société et de faire pénétrer l’ordre jusque dans les plus fins détails de notre existence. Les mouchards sont de plus en plus nombreux qui renseignent sur nos déplacements, nos pratiques d’achats, nos velléités. Et sans doute l’interconnexion entre les différents capteurs sera la prochaine grande étape sur la voie d’une société érigée à l’image d’un camp de concentration hypertrophié. De là on devine que la ville-prison se matérialise dans une vaste quantité de structures qui la rendent possible et en assurent le fonctionnement. À l’instar de ces filaments de verre et de cuivre tirés comme des veines sous la surface du décors urbain. Autant de veines qui peuvent être coupées.
L’État mène depuis quelque trois ans maintenant une vaste offensive à Bruxelles contre tout ce qui reste de désordre, de débrouille, d’incognito, d’imprévisible. Les nouvelles formes d’enfermement se stabilisent dans la résignation plus ou moins généralisée. Et on peut être sûr que l’engrenage ne cessera d’avancer et d'atteindre de nouveaux pics à moins qu’on y mette les sabots d’une révolte sans concessions.
On se propose de discuter les différents aspects de la prison-ville, de quelles manières ils se concrétisent, quelles évolutions anticiper, etc. dans la perspective d’une vie affranchie de ses murs.
On se propose de discuter les différents aspects de la prison-ville, de quelles manières ils se concrétisent, quelles évolutions anticiper, etc. dans la perspective d’une vie affranchie de ses murs.
Lundi 5 mars - 19h30 - Reunion mensuelle de La Lime : caisse de solidarité bruxelloise
• Un espace de discussions et de réflexions collectives directement liées aux luttes.
• Un moment où l’on peut parler de la répression en générale et des moyens autonomes que nous sommes capables de mettre en place pour faire face à ces situations qui nous sont imposées.
• Un endroit où l’on peut venir partager ses derniers soucis avec la police ou la justice et trouver du soutien ou de la solidarité.
• Une caisse de soutien pour payer des mandats à d’éventuels détenus,mais aussi partager des conseils par rapport aux tracasseries techniques (avocats, parloirs, suivis des affaires,...)
• Un espace de discussions et de réflexions collectives directement liées aux luttes.
• Un moment où l’on peut parler de la répression en générale et des moyens autonomes que nous sommes capables de mettre en place pour faire face à ces situations qui nous sont imposées.
• Un endroit où l’on peut venir partager ses derniers soucis avec la police ou la justice et trouver du soutien ou de la solidarité.
• Une caisse de soutien pour payer des mandats à d’éventuels détenus,mais aussi partager des conseils par rapport aux tracasseries techniques (avocats, parloirs, suivis des affaires,...)
Pour tout contact: lalime@riseup.net // lalime.noblogs.org
---------------------- NL ------------------------
Donderdag 22 februari – 19u30 – Film : Escadrons de la mort, école française
(Documentaire van Marie-Monique Robin, 2003, 1u)
Zelfs wanneer de keuze van de regisseuse om het woord te geven aan beulen en folteraars de discutabel is, des te meer omdat hun discours vrij onverteerbaar is, loont deze documentaire de moeite waard. Ze toont namelijk aan hoe de Franse staat de militaire dictaturen in Chili, Argentinië, Paraguay en Uruguay steunde door doodseskaders te vormen en op te leiden.
Franse militairen, gesterkt vanwege hun ervaring in Indochina en Algerije, stellen er de doctrine van de « revolutionaire oorlog » op punt. Deze doctrine is een repressiescenario dat steunt op geheime diensten, verdelen van territoria, systematische foltering, verdwijningen en interneringskampen. Decennia lang zullen ze deze doctrine onderwijzen in de VS en Brazilië.
Deze heimelijke verstandhouding tussen democratische en dictatoriale regimes doet ons nadenken over wat de natuur is van de macht van de staat. Verhindert de opdeling tussen dictatuur en democratie niet om de onderdrukking in al haar complexiteit te begrijpen? Zijn ze de voortzetting van elkaar? Is het democratisch model niet enkel een meer subtiele, sluwe manier om de sociale vrede te garanderen? Wat is precies het idee van een “autoritaire omslag” die we zo vaak aan de context van vandaag toebedelen?
Zaterdag 10 maart – 19u30 – Discussie : In de schaduw van de stad-gevangenis
De stad heeft steeds meer weg van een “grote openluchtgevangenis”. Maar een gevangenis wordt niet gedefinieerd door haar hekken, barrières of muren. De macht ontplooit andere middelen om ons te verhinderen uit te breken uit datgene wat ze is.
Het verkeer bijvoorbeeld monopoliseert quasi totaal de stadsruimte en elimineert de straat als ontmoetingsruimte, of als plaats waar confrontatie plaatsvindt. De consumentistische levenswijze sluit individuen op in economische slavernij, levenslang en komt neer op het verwerven van zijn eigen televisie, auto of appartement. Enkel dromen over spullen en geld vertonend, ontmoedigen de alomtegenwoordige schermen ons om over de muren heen te kijken. Stapje voor stapje doen ze ons onze verbeeldingskracht, verschillend van de realiteit van het kapitaal, verdwijnen. De technologische invasie is misschien het meest determinerende aspect van ons gevangenschap. Ze laat een miniscule controle op de hele samenleving toe en doet de orde tot in de kleinste details van ons bestaan binnendringen. Steeds meer verklikkers vergaren info over onze verplaatsingen, ons koopgedrag, onze bevliegingen,… En zonder twijfel zal de koppeling tussen deze verschillende sensoren de grote volgende etappe zijn op de weg naar een samenleving als hypertrofisch concentratiekamp. De stad-gevangenis concretiseert zich dus in een enorme hoeveelheid aan structuren die haar mogelijk maken en haar functioneren verzekeren, zoals glasvezel- en koperdraden die zich als aderen onder het stadsdecor bevinden. Maar aderen kunnen doorgesneden worden…
De laatste drie jaar houdt de staat een groot offensief tegen alles wat rest in Brussel aan wanorde, incognito, zelfredzaamheid en onvoorspelbaarheid. De nieuwe vormen van opsluiting stabiliseren zich in een min of meer veralgemeende gelatenheid. En we kunnen er zeker van zijn dat de versnelling niet zal stoppen en nieuwe domeinen zal raken zolang we deze niet belemmeren met een revolutie zonder toegiften.
We stellen voor om over deze verschillende aspecten van de stad-gevangenis te discussiëren, hoe ze zich concretiseren, op welke evoluties te anticiperen,… in een perspectief van een leven, vrij van deze muren.
(Documentaire van Marie-Monique Robin, 2003, 1u)
Zelfs wanneer de keuze van de regisseuse om het woord te geven aan beulen en folteraars de discutabel is, des te meer omdat hun discours vrij onverteerbaar is, loont deze documentaire de moeite waard. Ze toont namelijk aan hoe de Franse staat de militaire dictaturen in Chili, Argentinië, Paraguay en Uruguay steunde door doodseskaders te vormen en op te leiden.
Franse militairen, gesterkt vanwege hun ervaring in Indochina en Algerije, stellen er de doctrine van de « revolutionaire oorlog » op punt. Deze doctrine is een repressiescenario dat steunt op geheime diensten, verdelen van territoria, systematische foltering, verdwijningen en interneringskampen. Decennia lang zullen ze deze doctrine onderwijzen in de VS en Brazilië.
Deze heimelijke verstandhouding tussen democratische en dictatoriale regimes doet ons nadenken over wat de natuur is van de macht van de staat. Verhindert de opdeling tussen dictatuur en democratie niet om de onderdrukking in al haar complexiteit te begrijpen? Zijn ze de voortzetting van elkaar? Is het democratisch model niet enkel een meer subtiele, sluwe manier om de sociale vrede te garanderen? Wat is precies het idee van een “autoritaire omslag” die we zo vaak aan de context van vandaag toebedelen?
Zaterdag 10 maart – 19u30 – Discussie : In de schaduw van de stad-gevangenis
De stad heeft steeds meer weg van een “grote openluchtgevangenis”. Maar een gevangenis wordt niet gedefinieerd door haar hekken, barrières of muren. De macht ontplooit andere middelen om ons te verhinderen uit te breken uit datgene wat ze is.
Het verkeer bijvoorbeeld monopoliseert quasi totaal de stadsruimte en elimineert de straat als ontmoetingsruimte, of als plaats waar confrontatie plaatsvindt. De consumentistische levenswijze sluit individuen op in economische slavernij, levenslang en komt neer op het verwerven van zijn eigen televisie, auto of appartement. Enkel dromen over spullen en geld vertonend, ontmoedigen de alomtegenwoordige schermen ons om over de muren heen te kijken. Stapje voor stapje doen ze ons onze verbeeldingskracht, verschillend van de realiteit van het kapitaal, verdwijnen. De technologische invasie is misschien het meest determinerende aspect van ons gevangenschap. Ze laat een miniscule controle op de hele samenleving toe en doet de orde tot in de kleinste details van ons bestaan binnendringen. Steeds meer verklikkers vergaren info over onze verplaatsingen, ons koopgedrag, onze bevliegingen,… En zonder twijfel zal de koppeling tussen deze verschillende sensoren de grote volgende etappe zijn op de weg naar een samenleving als hypertrofisch concentratiekamp. De stad-gevangenis concretiseert zich dus in een enorme hoeveelheid aan structuren die haar mogelijk maken en haar functioneren verzekeren, zoals glasvezel- en koperdraden die zich als aderen onder het stadsdecor bevinden. Maar aderen kunnen doorgesneden worden…
De laatste drie jaar houdt de staat een groot offensief tegen alles wat rest in Brussel aan wanorde, incognito, zelfredzaamheid en onvoorspelbaarheid. De nieuwe vormen van opsluiting stabiliseren zich in een min of meer veralgemeende gelatenheid. En we kunnen er zeker van zijn dat de versnelling niet zal stoppen en nieuwe domeinen zal raken zolang we deze niet belemmeren met een revolutie zonder toegiften.
We stellen voor om over deze verschillende aspecten van de stad-gevangenis te discussiëren, hoe ze zich concretiseren, op welke evoluties te anticiperen,… in een perspectief van een leven, vrij van deze muren.
Maandag 5 maart - 19u30 - Maandelijkse bijeenkomst La Lime(Brusselse solidariteitskas)
• een ruimte voor collectieve discussies en bedenkingen direct verbonden met de strijd
• een moment om te praten over repressie in het algemeen en over de autonome middelen die we kunnen gebruiken om het hoofd te bieden aan deze situaties die ons opgelegd
• een plek om je laatste problemen met politie of justitie te komen delen en steun of solidariteit te vinden
• een solidariteitskas om geld te kunnen sturen naar eventuele gevangenen, maar ook om raadgevingen te delen over technische rotzooi (advocaten, bezoek, opvolging van onderzoeken,…)
Contact : lalime@riseup.net// lalime.noblogs.org
• een ruimte voor collectieve discussies en bedenkingen direct verbonden met de strijd
• een moment om te praten over repressie in het algemeen en over de autonome middelen die we kunnen gebruiken om het hoofd te bieden aan deze situaties die ons opgelegd
• een plek om je laatste problemen met politie of justitie te komen delen en steun of solidariteit te vinden
• een solidariteitskas om geld te kunnen sturen naar eventuele gevangenen, maar ook om raadgevingen te delen over technische rotzooi (advocaten, bezoek, opvolging van onderzoeken,…)
Contact : lalime@riseup.net// lalime.noblogs.org