προσπαθήσουμε να διαλύσουμε μερικούς μύθους που εμποδίζουν την ελληνική κοινή γνώμη να κατανοήσει τις διαστάσεις του προβλήματος και την ιστορικότητά του.
Μύθος πρώτος. Δεν πρόκειται για Mακεδονικό, αλλά για Σκοπιανό. Αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε γιατί τα συλλαλητήρια των "εθνικοφρόνων" για να "μην χάσουμε τη Mακεδονία μας"; Μήπως το να λέμε σκοπιανό παραπέμπει σε εσωτερικό πρόβλημα της γειτονικής χώρας, ενώ πρόκειται για διεθνές; Κι αν δεν είναι διεθνές, τότε γιατί το πρόβλημα απασχολεί τον ΟΗΕ;
Μύθος δεύτερος (υποστηρίζεται και από αριστερούς). Το Mακεδονικό είναι δημιούργημα του Τίτο. Η αλήθεια είναι ότι, τουλάχιστον για το αριστερό και εργατικό κίνημα, το Mακεδονικό υπάρχει από τα χρόνια της Δεύτερης Διεθνούς. Επιπλέον, όταν ιδρύθηκε η Γιουγκοσλαβία ως σοσιαλιστικό ομοσπονδιακό κράτος, περιέλαβε (1944) και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το δε ομοσπονδιακό σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας προέβλεπε το δικαίωμα αποχώρησης των μελών από την ομοσπονδία. Στη βάση αυτή έγιναν δημοψηφίσματα (1991) και αποχώρησαν η μια μετά την άλλη οι γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες. Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη αναίμακτα, ιδιαίτερα στην περίπτωση της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και της Κροατίας. Όμως, στην περίπτωση της ΠΓΔΜ δεν χύθηκε ούτε σταγόνα αίμα, μάλιστα ο γιουγκοσλαβικός στρατός αποχώρησε από τη χώρα αποδίδοντας τιμές στον Πρόεδρό της Κίρο Γκλιγκόροφ.
Μύθος τρίτος. Το “κρατίδιο” αυτό (έτσι αποκαλούν και αριστεροί την ΠΓΔΜ, παρ' ότι είναι πολύ μεγαλύτερη από πολλά κράτη - μέλη της Ε.Ε., της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης), είναι δημιούργημα των ΗΠΑ. Η αλήθεια είναι ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν έργο των κομμουνιστών. Κι όταν ανεξαρτητοποιήθηκε, μεταξύ των πρώτων την αναγνώρισαν η Ρωσία και η Κίνα, ενώ η Αμερική καθυστέρησε την αναγνώριση 13 χρόνια και το έκανε το 2004 με κυβέρνηση Ν.Δ. στην Ελλάδα.
Μύθος τέταρτος. Με όποιο όνομα περιέχει τον όρο Μακεδονία, η ΠΓΔΜ συνιστά απειλή για την Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι σε καμιά περίπτωση η γειτονική χώρα δεν αποτελεί απειλή για τη δική μας. Το περίεργο είναι ότι από τη μια τη λένε "κρατίδιο" και τους κατοίκους της "γυφτοσκοπιανούς", αλλά από την άλλη την παρουσιάζουν ως απειλή για την ισχυρότερη χώρα των Βαλκανίων, που είναι η Ελλάδα. Με βάση τον μύθο αυτόν μερικοί στην Ελλάδα θα προτιμούσαν τη διάλυση της ΠΓΔΜ. Όμως κάτι τέτοιο δεν θα ωφελούσε την Ελλάδα και την ασφάλειά της, αφού πιθανότατα ένα μέρος της ΠΓΔΜ θα το προσαρτούσε η Αλβανία και ένα άλλο η Βουλγαρία. Επιπλέον δεν νοιάζονται για το τι θα σήμαινε η διάλυση της ΠΓΔΜ για την ειρήνη στο σύνολο των Βαλκανίων. Πιθανότατα τη μετατροπή τους και πάλι σε πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης. Πράγματι, κάτι τέτοιο δεν ανησυχεί τους σύγχρονους μακεδονομάχους, αφού από το λεξιλόγιό τους απουσιάζουν οι έννοιες ειρήνη, διεθνής αλληλεγγύη και διαβαλκανική συνεργασία, που ήταν το όραμα του Ρήγα Βελεστινλή και μεταγενέστερα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου.
Μύθος πέμπτος. "Η Μακεδονία είναι Ελλάδα" λέει η Δεξιά. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε η ελληνική Μακεδονία να είναι η πλέον ανεπτυγμένη και φροντιζόμενη από το "κράτος των Αθηνών" περιοχή της χώρας μας. Όμως, μετεμφυλιακά η Μακεδονία υπέστη τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή αιμορραγία με τη φυγή χιλιάδων ανθρώπων της στο εξωτερικό. Τότε που οι ιδεολόγοι της Δεξιάς μιλούσαν για "το φιλαπόδημον του Έλληνος". Τότε κυρίαρχο δόγμα της αμερικανόπνευστης εξωτερικής πολιτικής της ΕΡΕ ήταν ο "από βορράν κίνδυνος". Το τείχος του Ψυχρού Πολέμου είχε υψωθεί στα βόρεια σύνορά μας, ενώ για να ζήσουν και να αναπτυχθούν οι παραμεθόριες περιοχές μας έπρεπε να ρίχνουμε γέφυρες με τις γειτονικές χώρες και λαούς.
Καταλήγω με την αυταπάτη ορισμένων, εντός και πέραν της Ν.Δ., ότι το Mακεδονικό κερδίζει εκλογές. Αντιθέτως, το Mακεδονικό διέσπασε διά του Αντώνη Σαμαρά τη Ν.Δ. το 1993 και έργο του ίδιου ήταν η ανατροπή της πρώτης μετά το 1981 κυβέρνησης της Δεξιάς με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Υποτιμούν τον ελληνικό λαό και τις ιεραρχήσεις που κάνει για τα ζωτικά του προβλήματα όσοι ποντάρουν στον ακραίο εθνικισμό για να κερδοσκοπήσουν πολιτικά και εκλογικά. Θυμίζω ότι η Ν.Δ. το 1996 έκανε εκστρατεία για το θέμα των Ιμίων εναντίον της κυβέρνησης Σημίτη, που ορθά απέφυγε ένα πόλεμο με την Τουρκία, όπως ήθελαν τα «γεράκια» εντός της χώρας μας αλλά και στην απέναντι ακτή του Αιγαίου. Λίγους μήνες μετά έγιναν εκλογές και τις κέρδισε ο Σημίτης, όχι η Ν.Δ. Παρόμοιο δίδαγμα πηγάζει και από την παρ' ολίγον κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις λόγω του θέματος Οτσαλάν το 1999...
Πάνος Τριγάζης