Στρεψοδικία...

Ακόμη να συμφωνήσουν ΔΝΤ και Βερολίνο για το θέμα του ελληνικού χρέους. Το Ταμείο λέει ότι χωρίς οδικό χάρτη με συγκεκριμένες δεσμεύσεις δεν...
μπαίνει στο πρόγραμμα. Το Βερολίνο απαιτεί να μην το ενοχλούν μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, ωστόσο τονίζει ότι αν δεν εμπλακεί το ΔΝΤ, τότε δεν υπάρχει πρόγραμμα και η Γερμανία θα αποχωρήσει.

Στο ίδιο μήκος κύματος θα κινηθεί και η Ολλανδία όπως έχει δηλώσει ο Γερούν Ντάισελμπλουμ. Υπ’ αυτές τις συνθήκες η ελληνική κυβέρνηση επισημαίνει ότι το πακέτο μέτρων που συμφωνήθηκε με τους θεσμούς και θα ψηφιστεί στη Βουλή θα αποσυρθεί.

Την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί περιγράφει με ακρίβεια το Ρόιτερς -δίκτυο υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον εξτρεμισμό: «Μία ομάδα χωρών της Βόρειας Ευρώπης, με επικεφαλής τη Γερμανία, θέλουν το ΔΝΤ στο πρόγραμμα για λόγους αξιοπιστίας, καθώς πιστεύουν ότι η Κομισιόν μπορεί να είναι υπερβολικά επιεικής απέναντι στην Αθήνα.

Ομως οι ίδιες χώρες αντιδρούν σε μία ισχυρή δέσμευση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, γιατί φοβούνται ότι δεν θα το εγκρίνουν οι ψηφοφόροι τους. Επίσης, ανησυχούν ότι μόλις η Αθήνα εξασφαλίσει μία συμφωνία για το χρέος, θα χάσει το κίνητρο για να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις». Μύλος; Οντως. Παιχνίδια τακτικής; Πιθανόν.

Θα βρεθεί λύση; Ευρωπαίοι και ΔΝΤ έχουν παράδοση στους τακτικούς ελιγμούς. Τι προκύπτει όμως ως συμπέρασμα απ’ αυτήν τη διελκυστίνδα;

Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η αξιολόγηση καθυστέρησε εξαιτίας των παλινωδιών της κυβέρνησης δεν έχουν δίκιο. Πότε, κατά τη γνώμη τους, έπρεπε να κλείσει η αξιολόγηση; Πριν από ένα χρόνο, λένε και γράφουν.

Τότε, προσθέτουν, το πρόγραμμα θα ήταν λιγότερο επώδυνο για τον ελληνικό λαό. Μα, και πριν από ένα χρόνο το ΔΝΤ ζητούσε για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα τα ίδια πράγματα για το χρέος και το Βερολίνο δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για δεσμεύσεις στο μέτωπο του χρέους.

Αρα; Ακόμη κι αν η ελληνική κυβέρνηση έλεγε πριν από ένα χρόνο «ναι σε όλα» πώς θα αντιμετωπιζόταν το πρόβλημα αφού οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές δεν ήταν διατεθειμένες να κάνουν εκπτώσεις στις βασικές θέσεις τους; Σ’ αυτό μόνον η Νέα Δημοκρατία και η Δημοκρατική Συμπαράταξη μπορούν να απαντήσουν.

Επιπλέον, πριν από ένα χρόνο οι προτάσεις του ΔΝΤ για τα εργασιακά ήταν σκληρότερες απ’ αυτές που τελικά ενσωματώθηκαν στο κείμενο -πριν από ένα χρόνο το Ταμείο ζητούσε μέτρα και το 2018, περικοπή συντάξεων πριν από το 2019 και μείωση του αφορολόγητου πριν από το 2020. Με ποια λογική λοιπόν η συμφωνία τότε θα ήταν επωφελέστερη για την ελληνική οικονομία;

Με ποια λογική Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τότε θα στήριζαν, ενώ σήμερα έχουν βγει στα κεραμίδια και κάνουν λόγο για υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας; Ο ισχυρισμός τους ότι αυτοί θα τα κατάφερναν καλύτερα στη διαπραγμάτευση είναι στον αέρα. Το παρελθόν τους δεν συνηγορεί υπέρ αυτής της εκδοχής...

Τάσος Παππάς (efsyn)