Një tufë poezish nga Mimoza Ahmeti rikthejnë gjurmën psikike nga një burim mendor, siç eshte njeriu në kontekste stilistikore. Ahmeti është shenjë e poezisë ekzistenciale që e përfshin të gjithë unin e saj në këtë zgjedhje, jo thjesht rastësore dhe vëzhguese, por mbartëse e ndjeshmërisë së vrazhdë, surrealiste, gati naive.
Dr. Mimoza Ahmeti eshte autore e perfshire ne tekstet shkollore te gjuhes shqipe dhe e perkyther gjeresisht ne gjuhet europiane. Studimet e saj perfshijne fushat Letrare – Linguistike, Ekonomike-Informative dhe Psikologjike e Sociale. Ajo eshte gjithashtu autore e kursit honorifik “Diferencat e Mendimit Modern” dhene prane Universitetit Europian, ne 2011.
Studimet doktorale i kreu ne Vienne me rezultate ekselent. Ka kryer studimet e Doktoraturës në Paris per psiko-sociologji.
Ka marre cmimin nderkombetar Palma e Arte ne Festivalin e Poezise te San Remos, organizuar nga RAI, 1998.
(Mimoza Ahmeti (b. 1963) from Kruja is one of the ‘enfants terribles’ of the nineties, who set about to expand the horizons and explore the possibilities offered to her by her own senses. Dragging the nation, in her idiosyncratic manner, along the bumpy road to Europe, she has managed in recent years to provoke Albania’s impoverished and weary society into much needed reflection which, with time, may lead to new and more sincerely human values. After two volumes of verse in the late eighties, it was the fifty-three poems in the collection Delirium, Tirana 1994 (Delirium), which caught the public’s attention. Mimoza Ahmeti’s poetry has been well received by the new generation of readers in tune, for the first time, with Western culture. Her candid expressions of wide-eyed feminine desire and indulgence in sensual pleasures, and the crystalline fluidity of her language have already made of her a modern classic. The traditional polarization of male and female verse would seem to dissolve under the passionate force of her quill
Dr. Mimoza Ahmeti eshte autore e perfshire ne tekstet shkollore te gjuhes shqipe dhe e perkyther gjeresisht ne gjuhet europiane. Studimet e saj perfshijne fushat Letrare – Linguistike, Ekonomike-Informative dhe Psikologjike e Sociale. Ajo eshte gjithashtu autore e kursit honorifik “Diferencat e Mendimit Modern” dhene prane Universitetit Europian, ne 2011.
Studimet doktorale i kreu ne Vienne me rezultate ekselent. Ka kryer studimet e Doktoraturës në Paris per psiko-sociologji.
Ka marre cmimin nderkombetar Palma e Arte ne Festivalin e Poezise te San Remos, organizuar nga RAI, 1998.
Her most recent book is The Pollination of Flowers. Ahmeti has published widely and her books have been translated into Italian, French and English. Although best known for her poems, she has also written short stories and articles. She has ventured into music, participating in several Albanian music festivals, as well as painted a series of nudes)
Eshte çudi kur je femer
Mua tani me vjen per te qare. Me duket sikur
shkarkesa yjesh me jane grumbulluar te syte.
Dot nuk duroj,
ndersa cengelat e nervave nderas terhiqen
kundrejt njeri-tjetrit.
Kangur me foshnjen ne xhep
duket figura ime se largu
ketu ne bregdet.
Me vjen per te qare.Jam bere barre.
Me siguri molusqet e buta tani
levizin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi ç’udhetim te mahnitshem
kane marre
Eshte çudi kur je femer…
E keni pare natyren kur tmerrohet,fryn
e shkaterron!
Kur si perbindesh shkriferon germadhat
e mohimit…
Pastaj, kur pastaj, e lehte dhe e trandur,
me syte e medhenj plot hije
pret nje vazhdim, nje lindje femije
buze detit ku i vjen per te qare, per te qare,
ngaqe se si eshte, eshte me barre.
Ne ato ore te dites kur molusqet e buta
hapin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi ç’udhetim te mahnitshem kane marre…
Vdekja
O qetesi e gjithfuqishme eternale,
nga ti une dola me perpjekje,
te ti per tu kthyer.
Vec me i mundimshem qenka kthimi…
Isha foshnje atehere,
tani jam njeri.
Gjithckaja ime
Vaje te kaltra per ty me leshojne floket
dhe goja s’eshte vec nje pasqyre e krisur
prej dhimbjesh te dala nga mishi me shkulje
prej asaj qe te kam pushtuar kurre per mos te te leshuar.
O dendesi bari e gjelber e kraherorit tend
o drure te eger aromeleshues te kembeve te tua,
o krahe qe vetem krahe dhe vetem krahe leshoni,
o ti,qafe e bute dhe e forte njeheresh
O ti gjithcka,gjithckaja ime,
gjithckaja e nates sime,e dites sime,
ti,gjithçka
O rruzull i erret,o rruzull i verber, o rruzull shkaterrues
i sedres sate te kafshuar.
Te gjitha ju, gjithçka te ti.
Vete ti:
Qendro,me veshtro,
mos me vdis ne duar
Nje toke nje here e gjetur
kurre me s’eshte harruar!
Ti do te heshtesh
Ti do te heshtesh gjate ate dite,
ndoshta per fare ate nate,
kur te mos jete
mbi sferen e humbur te tokes,
figura ime krenare
me syte e fuqishem si shpeze
qe veç lirise i perkasin,
qe ti ti i deshe aq shume.
Ti do te heshtesh djale,
ti do te heshtesh,burre,
ti do te heshtesh,shpirt,
kur te mos jem me une.
Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul,
do te heshte.
Oh,nuk do te jete me ajo heshtje, nje nga ato qe vibrojne afrimin.
Ajo heshtje e madhe,
ajo heshtje e mungeses,
ajo heshtje e kthimit tend,
ne nje,ne nje,ne nje.
Ti qe gjithmone me mua ishe dy,
dhe prape njesuar,
po kurre bir vetmie.
Do te heshtesh,
ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje
ti qe i kishe fjalet si guaska te rralla,
qe m’u desh aq rruge te eci per ti gjetur,
do te heshtesh ti,qe aq shume te desha,
Do te kthehesh ne nje burre si mijera
(kurre nuk mbaron argateria se ngreni burra.)
Do te heshtesh.Do te çohesh.Do te ikesh qe andej,
krahthyer drejt gojes se argaterise do t’ikesh
duke tu zvogluar trupi,shpatullat ne largesi.
(Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!)
Do te ikesh argati im,do te zhdukesh,
dhe ketu historia jone do te mbaroje
historia jone e padegjuar
qe e pergjonin yjet e pikuar
e qe kapnim me dore nen çati
Ankth për miqte ne New York
New York, 11 Shtator.
Qytet ne tym dhe flake.
Gure qe fluturojne ne qiell
Tmer,dhimje e gjak.
Bota kelthet e tronditur,
Radiua televzioni s’pushon,
Te pafuqshem jemi, te topitur.
Tmeri i goditjeve..vazhdon.
Me dhimje dhe ankth po jetoj.
Te gjithe, jane vellelezerit tane,
Dua me shpirt ti ndihmoj
Nuk di si tu gjendem me prane.
Me zemren qe rreh e shqetesuar
Mendoj,pertej oqeanit miqte e mi
Telefonoj,telefonoj pa pushuar…
Nuk mar pergjigje, ku jane tani??
Armiku
Armiku im,
shpeshhere me fyeve ne menyren me te dobet,
shpeshhere te fyeva ne menyren me te ceket,
armiku im.
E c’do te ish jeta ime pa ty
dhe e jotja pa mua?
Askush s’mund ta dije.
(kur kushtezime mbaron
qenia zhduket)
Armik.Armiku im.Prej teje rash ne gjurme dhe perfitim
te asaj qe kerkoja,
prej teje gjalleroji jeta ime, u zgjua,
u perbetua,
dhe ngashereu,
kur vrasja shpirtat ngertheu.
oh, ne te vertete ti je dashuria
dhe urrejtja ime,
armiku im.
Pikerisht ato,
qe ne zhvleftesuam
ndersa rruges ecem,
qe asnjeher s’i ditem,
s’i llogaritem,
TURMAT,
qe inerte derdhen
dhe fryme marrin
me injorim,
lane pasoje
mbi shpirtin tend
mbi shpirtin tim.
Dikush
Gjyshi im nga babai kish banuar ne fshat
Ishte kryeplak
dhe ishte dikushi.
Gjyshja ime nga mamaje
gatuante mire si per mbret
dhe ishte dikushi.
gjyshi im nga mamaja
e kaloi jeten ne burg
dhe ishte dikushi.
komshia ime
e mban shtepine paster si pasqyre
dhe eshte dikushi.
dikushi
na ishte nje dite president
dhe tani eshte askushi.
Ishye nje rruge
Ishte nje rruge ku vazhdimisht kaloje,
ti,e dashur,
ti,e bukur,
ti,ekstravagantja ime,
e te tjereve,ekstravagante,
e share,e poshteruar,e komplimentuar,
si historia e nje pikture te cmuar.
Dhe s’dije as vete perse
te iknin floket ne liri,
ndersa kembet te shkelnin ne morg
te dashurive kufomoide,
qe gjithsesi paten mani
t’i ekzaminonin gojet e qytetit.
Tani nuk je,
tani nuk ecen me ne rrugen qe nemitet,
as hapi yt,
as trupi yt i madh,
as goja jote me mpiksje
neverie dhe pakenaqesie.
Aty eshte rruga,aty,
dhe morgu yt i shperbere…
Kufomat e te dashurave te flakura
neper bordurat e plakura.
Tani andej kur kaloj
mungesen e madhe te orbites sate ndjej,
dhe jap pershendetje skematikisht
me ftohtesine e nje kartoni
te cilin e respektojne per ty.
Per ty,e dashur,
per ty,e share,
per ty,e poshteruar,
si historia e piktures
me te cmuar.
Klithma ime
Une do te vdes,
me kot lutesh te zgohem nen kete hark te kuq te perendimit
ku pisha digjen,
e kote t’i ngjallesh akrepat e muget te ndjenjes ne kete ore.
Sepse kam rene,kam rene prej kohesh,
E madhe,me zhurme,e vrare kam rene,
me nje plage te kuqe qe e shihja vetem une.
Oh,me zhurme,me shume zhurme kam rene,
e pakallur kam rene,
mbi kete toke kam rene.
Dhe askush s’e pa ku ra ulerima ime,
askush s’e degjoi,
askush nuk e di ku endet tani ajo,
ku ulurin ulurima ime.
Te kam prane rini e fresket,
tendencioze,plot muskuj.
E shoh doren tende te zgjatur permbi trupin tim,
doren tende te forte,doren tende te lutur,
dhe buzet e tua shpirtndjellese i prek e i degjoj me zemer.
Por..une kam rene,une po shuhem ngadale,
nen peshen e trupit tim qe po ftohet
te gjakut itm qe po ngrin ne deje,
nders klithma ime shtegeton e jeh,
dhe vetem per te behem merak une,
ndersa vdes.
Ju a e degjoni?
Krye endrra
Nusja e bukur, veshur ne argjend.
Melankolike, si hena e zbehte.
Vallzonte,ndiqte valsin ritmikisht.
Gelltiste lotet,dhimbjen e vertete.
Kjo dite.. kryeendrra qe kish thurur.
Martesa qe tere jeten kish menduar.
Si dasem-funeral e kish muziken
Me magji shtrigash,krevatin mbuluar.
Dekada shkuan,nusja e zhgenjyer…
E shpirtkeputur per endrren e vjedhur.
Kur vjen Tetori,i rrjedhin dy lote.
Ajka e lotve,neper vite mbledhur.
Vdekja
O qetesi e gjithfuqishme eternale,
nga ti une dola me perpjekje,
te ti per tu kthyer.
Vec me i mundimshem qenka kthimi…
Isha foshnje atehere,
tani jam njeri.
Përgatiti: Prof.Dr.Flori Bruqi ,Ph.D