Χωρίς εχθρούς δεν υπάρχει πολιτική ζωή στον τόπο -υπάρχουμε και δίνουμε νόημα στην ύπαρξή μας επειδή πρέπει να κατατροπώσουμε τους αντιπάλους, που...
πάντα είναι άχρηστοι και επιβουλεύονται το μέλλον των παιδιών μας, της χώρας μας (την ελευθερία, τη θρησκεία, το έθνος και πάει λέγοντας).
Εμείς εκεί -κολόνα- υπερασπιζόμαστε τα ιερά και τα όσια, αυτά που μας βολεύουν για να κατακτήσουμε την εξουσία εννοείται και όχι τις αξίες που όφειλαν να χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο και την κοινότητα, όπως η αλληλεγγύη λ.χ., η αμοιβαιότητα και άλλες, τις οποίες όλοι συμφωνούμε ότι έχουμε ξεχάσει.
Δεν έχει νόημα να τις απαριθμήσει κανείς, θα γίνει περίγελως έτσι και το αποτολμήσει. Ας είναι, τα λεξικά που τις περιείχαν είναι σκονισμένα, παραμελημένα, περιφρονημένα· ανύπαρκτα.
Το συζητούσαμε χθες με φίλους, ότι δηλαδή μερικοί άνθρωποι δεν έχουν πνευματική και υπαρξιακή αυτάρκεια εάν δεν κατασκευάσουν εχθρούς για να τους καταπολεμήσουν και να τους κατανικήσουν - διαφορετικά δεν μπορούν να ζήσουν, ας μην ξεχνούν, όμως, ότι το δίπολο «φίλος - εχθρός» είναι διανοητική επινόηση του σχεδόν θεωρητικού του ναζισμού. Καλό θα ’ταν να το ξανασκεφτούν προτού αρχίσουν τον ευγενή τους (έτσι τον θεωρούν) πόλεμο κατά των (οποιωνδήποτε) εχθρών τους.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για πρόσωπα, αλλά και για ομάδες, για συνομαδώσεις εξουσίας, για ευρύτερους σχηματισμούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς, πολιτισμικούς, ενίοτε και εθνικούς· καταδεικνύεται τούτο από τον συμπαγή νου των συνασπισμών και την προσκόλλησή τους στον «αγώνα» κατά των εκάστοτε εχθρών τους.
Κάπως έτσι ξεκινάνε οι θεωρίες και οι ιδέες και με δημοκρατικό τρόπο, ήπια δηλαδή, καταδυναστατεύουν το ίδιο το πνεύμα και τους ίδιους τους ανθρώπους, τη στιγμή που γίνονται πράξη - ε, δεν βγαίνει εύκολα μέσα από τον καθένα αυτού του φυράματος η σκέψη ότι έχει γεννηθεί για να κυβερνήσει [ας αφήσουμε κατά μέρος τη λύσσα (βούληση τη λένε οι πιο διαβασμένοι) για επικράτηση και κυριαρχία].
Το αστείο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ όλοι γνωρίζουν τη θνητότητά τους - μόνο όταν τραυματίζεται σοβαρά η υγεία του σώματος αρχίζουν να συνειδητοποιούν ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής, η ειλικρίνεια μάλλον και η αλληλεγγύη· χωρίς την τελευταία πώς θα επιβίωνε το είδος άνθρωπος ανάμεσα στα πανίσχυρα θηρία της φύσης; Ελα, ντε...
Βεβαίως οι ηγέτες και οι πολιτικοί αλλά και οι διπλανοί μας σαρκάζουν ακούγοντας όλα τούτα, διότι απλούστατα γίνεται πιο εύκολος γι’ αυτούς ο δρόμος που έχει χαράξει η πονηρή και γεμάτη ιδιοτέλεια γκλάβα τους. Το εξωφρενικό είναι ότι νομίζουν πως υπηρετούν την κοινωνία - τον δυστυχή και ελλιπή εαυτό τους υπηρετούν, όλα τα άλλα είναι ιδεολογικά φούμαρα...
efsyn.gr