Drita Ademi- Beqiri, lindur në Prishtinë, jeton dhe punon në Zvicër. Ka mbaruar studimet për Letërsi dhe gjuhë shqipe në Prishtinë.Ka botuar vëllimin me poezi "Placebo" në Londër, në shtator 2011, me redaktor Dr.sc. Fatmir Terziun. Ky vëllim është botuar në dy gjuhë, shqip-anglisht.
Ju, nuk e njihni Nënën time
E njihni ju Nënën time?
E pra, ju nuk e njihni,
Nuk ka se si, sepse,
Ajo është vrastare,
Po po, vrastare
Gjashtë herë vdekjen e vrau
Egërsisht,
Vetëm e vetëm t‘ju falte
Copëza dielli syve të mi
E syve të motrës time
E katër vëllezërve të mi.
E shihni pra,
Ju betohem,
ajo vdekjen e ka mashtruar,
Në sytë tanë,
rilindi gjashtë herë.
Ju, nuk mund të njihni Nënën time
Nuk ka se si,
Oh, ç`besim për ne ajo gatoi,
Dhe,
ende gatuan,
po,
po,
Dhe tash pas shtatëdhjetë e shtatë vjet
ç`mrekulli, për babain tim, për katër
Vëllezërit,e për motrën time,
Për sytë e mi.
E pra ju nuk e njihni, Nënën time
Nuk ka se si.
Ajo është e pavdekshme.
Dhe pas kaq shumë vitesh
Në prehërin e saj, me plot dashuri
Përkunden ëndërrat, e dëshirat e mia,
Kur gjithë bota dremitet, e nënat e të tjerëve sëmuren
Nëna ime kurrë nuk ankohet,
zgjuar për ne rri.
E tash, ju mund t‘a njihni Nënën time
Ajo,e pavdekshme është,
është vetëm nji.
Ajo e bardhë do të vijë
Erë e lehtë, atë ditë do të fryej
Mjegullën lehtas do të largoj
Rrezet e diellit mbi majat e lisave do të bien
Frymës, lirine e përbotëshme t`i falin.
Retë e zeza do të zhduken,
Qielli i kaltër, heshtur roje t`më bëjë
Dhe shi do të bie,mallshëm kohërave…
Milliona yje atë natë, qiellin do të ndriqojnë
E vetëm dy tre zgjuar do të rrinë
Të shohin ,në sytë e njëri tjetrit
Pejsazhet e ruajtura kohërash.
Ajo ,do të vije e bardhë
Si një mike e mirë, të më qeras
Dhe unë, e qetë do të jem, ju premtoj
Ashtu lirëshëm, në maje të bregut
Se, vetëm bregu i qeshë, perëndimit
E lindjes së Diellit.
E heshtur e huaj
Jam një pasardhëse e heshtur
Në mes të dy qiejve,
Si hëna në errësirën e natës
E humbur e kaluar...
Jam nisur të vij,
Natyrisht të kthehem,
Gjethet bien...
Pa shifra,
pa kode të dheut
Afër trungut të tyre
Ato, ...
... treten lirshëm.
...
Jam vetëm një qënie e heshtur
Në mes të dy hapësirave
Si nëna në përditësitë e jetës
E malluar e hutuar...
Jam nisur natyrisht...!
Do të kthehem,
Që ju të besoni,
të kuptoni
Se çfarë do të thotë
Të bëhesh shifër me kodin: E huaj!
Dhimbja!
Lindja e femijes eshte dhimbje
Dhe vet femija dhimbje eshte
Atdheu, Nena, Babai dhe Ti...
Qe te gjithe ne dhimbje jemi
Oh dhe poezia eshte dhimbje
Dhe koha...
Ajo qe po iken dhe ajo qe do te vije
Dhimbje jeta e vdekja jan
Dhimbja eshte rilindja jone!
Liria
Asht mëngjes Maji.
Nji prostitutë ban qef
Në krahët e Wilhem Tell- it
Sa për imazh në dorën e mjatë e mbanē
Nji shishe Jak Jonson
Me të djathtën
Prekë ballin ,flokët, barkun,
Fshinë qiellin
qeshë,qan …
N` ekstazë
Nji lot i rrëshqet mbi një glasë
Tremben pëllumbat
Marrin krah mbi Rhein
E Ndezi nji cigare
Qeshë me vete
Liria lindka në imagjinatë
Dhe vdiska në një glasë…
Do të bëhem dhe
Ai vet është paqja.
Me yje, diell, dashuri e hanë përrreth
Me liri të paskajshme, t`gjatë ,t`gjerë.
Ndërsa unë? Unë jam dilemë, kam mall, kam dhimbje, kam zjarrë
kam buzeqeshje ,ëndërra, me zemër që pulsojnë rimë e hapa të pabindëshem.
Unë jam vesë
mekatare
jam kështu qysh se kam lind
e rrethueme me engjuj ,
ata kur t`duan më marrin, më qojnë lartë
me dashuri, me zjarrë, ,
dilema , malli, dashuria, dhimbja
treten diku tjeter, si polen lulesh, ndoshta si ujvarë
veç trupi ka me u bë dhe!
Metamorfozë
Kam vendosur të hesht, e
Të shkruaj për një njeri
E për një tjetër që quhet luftë
Për ty, për vete,
Për atë Kala që kurrë nuk e ndërtuam.
Kam vendosur të shkruaj, të hesht
E njëkohësisht të mos hesht, ju dua, e
Ju kam frikë
Frikë
Për ju, për vete, nga ju të gjithë
Në heshtje, në paqe, në luftë,
Kam frikë se do të vdesim një ditë
Pa folur , në heshtje, pa u thënë
Pa u njohur!
Ajo e bardhë do të vijë
Erë e lehtë atë ditë do të fryej
Mjegullën lehtas do të largoi,
Rrezet e diellit mbi majat e lisave do të bien
Frymës, lirine e përbotëshme t`i falin.
Retë e zeza do të zhduken,
Qielli i kaltër, heshtur roje t`më bëjë
Dhe shi do të bie,mallnueshëm kohërave…
Milliona yje atë natë, qiellin do të ndriqojnë
E vetëm dy tre zgjuar do të rrinë
Të shohin në sytë e njëri tjetrit
Pejsazhet e ruajtura kohërash.
Ajo do të vijë e bardhë
Si një mike e mirë, të më qeras
Dhe unë, e qetë do të jem, ju premtoj
Ashtu lirshëm, në maje të bregut
Se, vetëm bregu i qeshë, perëndimit
Dhe lindjes së Diellit.
***
Të endesh rrugëve dhe të numërosh të çmendurit
është fatkeqësi
sepse njëri nga ta mund të jesh dhe ti
i çmenduri një, i çmenduri dy, i çmenduri tre…
një shifër të bartësh mbi supe
e të mos kuptosh nëse je kalbur apo gjallë je
nëse ke një varr apo dy metra qiell.
Shekull i pa fat!
Njerëz te palumtur
buzëqeshje të rreme
zemra pa ujdi
shpirtëra qe mundohen të clirohen nga vetvetja
e zënë rob.
Sa trishtim të jetosh në shekull të ri,
në shekullin njëzet e një.