Η ώρα για τη μικρή ένοχη απόλαυση της Eurovision έφτασε και φέτος. Το υψηλό γούστο και οι εκλεκτές μουσικές προτιμήσεις είναι για τις άλλες ημέρες του χρόνου. Για μια μέρα το μενού γράφει εύπεπτη ποπ για τις μάζες.
Και γιατί όχι; Η μουσική και οι σκηνικές παρουσίες, αυτό που πάνε να πουλήσουν πολλές χώρες για μια καλύτερη εντύπωση και για τα πολυπόθητα δωδεκάρια, ανάβουν για...
τα καλά τις συζητήσεις. Οι αναλύσεις στα σπίτια μας και στις μεσημεριανές εκπομπές για τις ίντριγκες του θεσμού δεν έχουν τέλος.
Ανάμεσα στο κουτσομπολιό για τι σημαίνει η επίθεση φιλίας της μιας χώρας στην άλλη και τα φαβορί των προγνωστικών, μπαίνουν τα μεγάλα ερωτήματα. Ποιος θα στηρίξει ποιον; Αραγε θα παιχτεί μεταμεσονύχτιο θρίλερ για τον νικητή ή πάλι θα ψηφίζονται οι συνήθεις ύποπτοι μεταξύ τους; Οι άλλοι πώς και τα πήγαν τόσο καλά, λες να πλήρωσαν; Γιατί δεν ψήφισαν την Ελλάδα για τον τελικό, μήπως μας τιμωρούν για την κρίση; Θα δώσουμε στην Κύπρο το δωδεκάρι μας ή να σπάσουμε τη παράδοση και μην το δώσουμε;
Δεν είναι αυτονόητο το πώς, ποιον και γιατί ψηφίζει κάθε χώρα, ειδικά από τότε που υπάρχει η ψήφος του κοινού. Εδώ μάλιστα απάντηση που θα δώσει ακόμα και ο όψιμος φαν του θεσμού και ο συνωμοσιολόγος τηλεπανελίστας, ότι δηλαδή υπάρχουν πολλές κρυφές και φανερές συμμαχίες, έχει ένα αναπάντεχο βάθος.
Ηταν αρκετά πιο πιθανό να ψηφίσει η Ελλάδα την Ιταλία και το αντίστροφο παρά η Ελλάδα τη Νορβηγία – το γιατί το βλέπεις πρώτα πρώτα στον χάρτη
Η επιστήμη το παραδέχεται, λοιπόν, και αυτή ότι, ναι, υπάρχουν μπλοκ χωρών με την τάση να ψηφίζονται μεταξύ τους. Δηλαδή, θα πείτε, υπάρχουν κλίκες; Αν μιλάμε για παρέες χωρών που συμπαθούν ή μία την άλλη και καμιά φορά κοιτούν με μισό μάτι άλλες παρέες χωρών, ναι!
Οσο και αν φαίνεται μακρινό σήμερα που η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης δεν είναι πια ό,τι πιο δημοφιλές, η Eurovision ήταν ένας τρόπος για να καλλιεργηθεί η συνείδηση αυτής της ενότητας. Αρχίζοντας από τα χαμηλά και μέσα από ένα καλλιτεχνικό διαγωνισμό μια δεκαετία μετά τον πόλεμο, η λογική ήταν ότι η ιδέα της ενότητας κάποτε θα επεκτεινόταν και στα πιο μεγάλα.
Καλή η θεωρία, βέβαια, αλλά στην πράξη οι ψήφοι άλλα έδειχναν όταν πια άρχισε να επεκτείνεται ο θεσμός. Ως τότε -περίπου το 1970- διαγωνίζονταν οι χώρες της δυτικής Ευρώπης και από τις ανατολικές μόνο η Γιουγκοσλαβία, ενώ κάπου εκεί άρχισαν να εμφανίζονται το Ισραήλ, η Ελλάδα από το 1974, και η Τουρκία.
Τότε φάνηκαν τα πρώτα μπλοκ, όπως τα αναπαρέστησαν αργότερα οι στατιστικές έρευνες. Ηταν οι βόρειοι (κυρίως Γερμανία, Σουηδία, Νορβηγία, Δανία και Βέλγιο), οι δυτικοί (Αγγλία, Ιρλανδία, Γαλλία και Ολλανδία) και οι μεσογειακοί (Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Γιουγκοσλαβία, Τουρκία), και κάποιες χώρες σαν την Αυστρία που ήταν λίγο-πολύ στα όρια.
Διαβάστε ΕΔΩ τη συνέχεια του άρθρου
Μιχάλης Δουρμούσογλου