πατήσουν φρένο στη διαδρομή τους στον δημόσιο βίο, και να παραμερίσουν, ανοίγοντας τον δρόμο για νεώτερους.
Ο αντίλογος φυσικά είναι ισχυρός. Κανένας πολιτικός δεν παραμένει στη Βουλή… με το ζόρι. Οι πολίτες τον εκλέγουν. Δηλαδή, όλοι εμείς. Σωστό και αυτό. Μόνο που, με τον τρόπο που ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει ουσιαστική και ποιοτική ανανέωση, χωρίς να τοποθετηθεί κάποιος… φυτευτός από την εκάστοτε ηγεσία ενός κόμματος. Και κάθε φυτευτός είναι… τοξικός για την κοινωνία και το μέλλον μας, επομένως η ιδρυματοποίηση συνεχίζεται και ανακυκλώνεται.
Ας σταθούμε ως ζωντανό παράδειγμα στον Ανδρέα Λοβέρδο. Τον καθηγητή που έγινε στενός συνεργάτης του Κώστα Σημίτη, κορυφαίος υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, συμμετείχε στο “αφήγημα Βενιζέλου” για συμπόρευση με τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, διεκδίκησε την ηγεσία του Κινήματος, έχασε από τη Φώφη Γεννηματά, νωρίτερα είχε κάνει το δικό του κόμμα, έπεσε στα βράχια, συνεχίζει…
Κουραστικό δεν ακούγεται όλο το παραπάνω; Υπό κανονικές συνθήκες, θα αποτιμούσε κάποιος ως σημαντική την παρουσία του Ανδρέα Λοβέρδου στον δημόσιο βίο, με τα θετικά και τα αρνητικά του, θα διέγνωνε πως “ό, τι είχε να δώσει, το έδωσε”, και θα τον παρότρυνε να αποσυρθεί...
Πηγή: ysterografa