Στο εγχώριο πολιτικό χρηματιστήριο τρεις «μετοχές» κάνουν συνεχώς limit up: το αίτημα για πρόωρες εκλογές, γιατί κατά κανόνα οι κυβερνήσεις είναι επικίνδυνες και οι αντιπολιτεύσεις έχουν λύσεις για όλα, η προαναγγελία για τη συγκρότηση εξεταστικών επιτροπών επί παντός του επιστητού, γιατί η χώρα είναι...
βουτηγμένη στη διαφθορά και τα σκάνδαλα (όταν κυβερνούν οι άλλοι βεβαίως, βεβαίως), και η απαίτηση για παραίτηση υπουργών.
Η κατάχρηση έχει οδηγήσει στον ευτελισμό και οι συγκεκριμένες «μετοχές» έχουν γίνει φούσκα, η οποία δυστυχώς δεν λέει να σκάσει. Η τρίτη «μετοχή» είναι η πιο δημοφιλής γιατί δεν στοιχίζει τίποτε.
Το τελευταίο διάστημα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ζητήσει τις παραιτήσεις σχεδόν όλων των υπουργών για δηλώσεις, πράξεις ή παραλείψεις. Αν ο Τσίπρας τα άκουγε, θα είχε ξεμείνει από στελέχη. Δεν του περισσεύουν κιόλας! Στην περίπτωση Μουζάλα όμως, το πράγμα διαφέρει γιατί ενεπλάκη ο κυβερνητικός εταίρος, οι ΑΝ.ΕΛΛ. Και έτσι μπαίνει για ακόμη μια φορά στη συζήτηση το θέμα της συνεργασίας δύο κομμάτων που κάτω από κανονικές συνθήκες δεν θα πορεύονταν μαζί.
Η απόσταση που χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝ.ΕΛΛ. είναι μεγάλη. Η συνύπαρξή τους ήταν μια αναγκαστική επιλογή. Και τα δύο κόμματα υποχρεώθηκαν να κάνουν προγραμματικές εκπτώσεις. Μέχρι τώρα τα είχαν καταφέρει, όχι χωρίς τριβές. Οι ΑΝ.ΕΛΛ. αποδείχθηκαν συνεπής εταίρος και τα φάλτσα κάποιων στελεχών τους δεν στάθηκαν ικανά να δημιουργήσουν ρήγματα στην κυβέρνηση.
Ομως υπάρχουν και όρια που δεν μπορούν να υπερβούν χωρίς να διατρέξουν τον κίνδυνο της πλήρους απαξίωσης στον στενό πυρήνα των οπαδών τους. Και σε περιόδους ανακατατάξεων και μεγάλης κινητικότητας, με παρούσα την απειλή της κοινοβουλευτικής εξαφάνισης, δεν είναι φρόνιμο να θίγεις τα ιερά και τα όσια του ακροατηρίου σου γιατί καιροφυλακτούν οι διπλανοί χώροι για να το λεηλατήσουν.
Οι ΑΝ.ΕΛΛ. κατάπιαν το Μνημόνιο, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, ξεγλίστρησαν (διά της καταψήφισής του) από το σύμφωνο συμβίωσης, δυσκολεύτηκαν αλλά ξεπέρασαν τη δήλωση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για το θέμα των Ποντίων, αλλά η έσχατη γραμμή άμυνας γι’ αυτούς είναι τα λεγόμενα εθνικά θέματα. Παραβιάζοντάς την, δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης.
Το δυσάρεστο για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη χώρα είναι ότι στο στόχαστρο έχει μπει ο Γιάννης Μουζάλας. Ο Αλ. Τσίπρας καλείται να αποφασίσει αν θα θυσιάσει τον καλύτερο υπουργό του για να σώσει τον συνασπισμό και ο Π. Καμμένος καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην παραμονή του στην κυβέρνηση χωρίς να ικανοποιηθεί στο επίμαχο ζήτημα και στη στήριξη χωρίς τη συμμετοχή του στη διακυβέρνηση.
Εφημερίδα των Συντακτών