ενέργειές τους και στην παραμικρή λεπτομέρεια με τρόπο ώστε να εξαλείφεται κατά το δυνατόν κάθε κίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των μελών τους. Ο αντάρτης πόλης ενσάρκωνε το σημαινόμενο του αφηγήματός τους κι η προστασία του αποτελούσε πρωταρχικό τους μέλημα. Ασε που αν τραυματιζόταν, συλλαμβανόταν ή πέθαινε κάποιος, θα δεχόταν θανάσιμη απειλή ο παράνομος ιστός και αυτή καθεαυτή η ύπαρξη της οργάνωσης.
Ιδιοτέλεια τρόπον τινά. Στόχοι τους ήταν συνήθως πρόσωπα-κλειδιά της πολιτικής ζωής, του επιχειρηματικού κόσμου, των δυνάμεων καταστολής, των μυστικών υπηρεσιών, εγχώριών τε και αλλοδαπών. Δηλαδή άτομα που λάμβαναν σχολαστικότατα μέτρα προφύλαξης, που φρουρούνταν από σωστούς ιδιωτικούς στρατούς και αρκετά συχνά από κρατικούς. Οι κινήσεις τους απαιτούσαν αποφασιστικότητα, συντονισμό, ευφυΐα και αποκοτιά κι ίσως γι’ αυτό μερίδα των πολιτών εξιδανίκευε τους εκτελεστές, κάτι που ενθάρρυνε τη δράση τους, δημιουργώντας τους την αίσθηση της λαϊκής νομιμοποίησης.
Στη σημερινή εκδοχή της η τρομοκρατία που πλήττει τη Γηραιά Ηπειρο κρατά μόνο το τελευταίο. Οι αυτουργοί των πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων περιβάλλονται με το φωτοστέφανο του ήρωα, που ο φονταμενταλισμός τον μετατρέπει σε μάρτυρα του Ισλάμ, τα ουρί του παραδείσου τον θωπεύουν φιλήδονα εσαεί και βρίσκει δυστυχώς πρόθυμους μιμητές, λίγους αλλά φανατικούς και γι’ αυτό άκρως επικίνδυνους. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά ανατρέπονται εκ βάθρων· αντιστρέφονται. Οι πρωταγωνιστές της σύγχρονης βαρβαρότητας ανατινάζονται πολύ ευχαρίστως. Εχουν ξεγράψει τη ζωή τους εξαρχής, την προσφέρουν θυσία σε μια θρησκευτική αίρεση που τρέφεται με αίμα. Είναι γαλουχημένοι με μίσος. Ο κομάντος αυτοκτονίας δεν κάνει οικονομία στα εκρηκτικά.
Οσο ισχυρότερα, τόσο πιο ανώδυνος θα ‘ναι ο θάνατός του και τόσο περισσότερα τα θύματά του. Ζώνεται το μπουρλότο του και κατευθύνεται σε πολυσύχναστα μέρη. Αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρομικούς συρμούς, γήπεδα, κινηματογράφους, δημοφιλή νεολαιίστικα στέκια. Απαξάπαντες οι διαφορετικοί θεωρούνται ένοχοι εκ προοιμίου και άξιοι αφανισμού. Οι αρχές ασφαλείας αδυνατούν να τον αντιμετωπίσουν. Ο κόσμος φοβάται. Δεν βγαίνει απ’ το σπίτι, δεν ταξιδεύει, δεν διασκεδάζει, δεν συναθροίζεται. Με δυο λόγια, περιορίζει ο ίδιος την ελευθερία του, καταργεί αυτοβούλως τη δημοκρατία. Επιχαίρουν τα κράτη. Τα σκοτεινά τους κέντρα βρίσκουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συρρικνώσουν τα κάθε λογής ενοχλητικά δικαιώματα.
Στην πραγματικότητα η πολιτική και οικονομική νομενκλατούρα των δυνατών της γης αναγνωρίζει τον εαυτό της στο πρόσωπο των τρομοκρατών, όπως βλέπει κάποιος το είδωλό του στα ελαφρώς ταραγμένα νερά μιας λίμνης. Οι σκοποί τους δεν απέχουν πολύ. Το κατεστημένο της Ευρώπης εξοντώνει τους πολίτες της βραδέως αλλά βασανιστικά. Με μισθούς και συντάξεις πείνας, με φτώχεια, έλλειψη περίθαλψης και παιδείας, με κόντρα μέτρα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον αργό θάνατο. Στην Ελλάδα παριστάνουμε εκόντες άκοντες τα πειραματόζωα εσχάτως. Οι φονταμενταλιστές τρομοκράτες επιτελούν το ίδιο έργο πιο άμεσα και ωμά, με παρόμοια βιαιότητα ωστόσο...
Δημήτρης Νανούρης