DUITSE ARTS DEELT ERVARING OVER VLUCHTELINGENCENTRUM OP FACEBOOK
‘Nog nooit zoveel ellende en vertwijfeling op een hoop gezien’
Raphaele Lindemann is een Duitse arts die verantwoordelijk is voor de eerste medische hulp in een opvangcentrum waar vluchtelingen meteen na aankomst worden opgevangen. Op Facebook schreef hij over wat hij daar aantreft. Veel gruwel en ellende, zo blijkt.
‘Na bijna vier weken in het opvangcentrum, vind ik eindelijk eens de tijd om wat te schrijven over de werkelijke situatie daar’, begint Raphaele Lindemann zijn verhaal. Wat daarop volgt, is een verhaal van een arts die diep geschokt is door de toestand waarin pas aangekomen vluchtelingen zich bevinden. Zijn verhaal werd massaal gedeeld op Facebook, door verschillende Duitse media en ook door De Morgen opgepikt. ‘Ik heb me voorgenomen dit bericht zo neutraal mogelijk te schrijven, maar dat is me door de harde realiteit niet gelukt’, klinkt het.
‘Ik kan jullie verzekeren dat het absoluut onmogelijk is om bijvoorbeeld een voet met bevriezingsverschijnselen te verzorgen die meer dan 500 kilometer, in kapotte schoenen met natte sokken, door de winter is gemarcheerd en daarbij door een ‘naïeve roze bril’ te kijken. Of een zuigeling van vier weken oud in vochtige kleding met longontsteking te behandelen, die samen met een eenjarige en een vierjarige helemaal alleen met de moeder over de Middellandse Zee, via Griekenland, hier is beland en vervolgens het verwijt van wereldvreemdheid moeten aanhoren’, schrijft hij. ‘Dit is hier de wereld, zeer realistisch en helemaal niet ‘rooskleurig’! De vader van de drie kinderen kwam overigens in Syrië om het leven.’
‘Deze mensen komen hier aan in een absoluut desolate en beklagenswaardige toestand. Natuurlijk zullen sommige mensen verbaasd zijn dat het hier niet over 90 procent jonge, gezonde mannen gaat. Ik zie per dienst 300 tot 500 vluchtelingen. Minstens 40 procent van hen zijn kinderen! Er zijn gezinnen, er zijn ouderen en ja - er zijn ook jonge mannen. Waarom ook niet? Wat ze gemeen hebben, is dat ze absoluut verzwakt en uitgeput zijn. Ik heb nog nooit zoveel ellende en vertwijfeling op een hoop gezien.’
Smartphone
Verder probeert Lindemann zijn landgenoten duidelijk te maken dat de verwijten die vaak in de richting van vluchtelingen gaan, geheel onterecht zijn. Volgens hem zijn mensen die protesteren tegen de komst van de vluchtelingen en geloven dat zij best terug naar hun land gaan - in tegenstelling tot de vluchtelingen - zelf ‘wereldvreemd’.
‘Natuurlijk hebben de vluchtelingen hun smartphone bij zich. Die mensen hebben voorheen niet in de steentijd geleefd en zijn niet uit boshutten of grotten gekropen. En voor velen is het in het begin belangrijker hun mobieltje op te laden dan iets te eten te krijgen. En jullie mogen drie keer raden waarom. Wat zou ik als eerste gedaan hebben, als ik comfortabel met mijn auto, ondanks ijzel en gladde straten, bij een op ruim 500 kilometer van huis verwijderd centrum ben aangekomen?’
‘Dat ze hun geliefden een teken van leven willen geven, wordt deze mensen echter zwaar aangerekend, en wordt gezien als een bewijs dat ze geen hulp nodig hebben. Met permissie, dat is wereldvreemd en bovendien schofterig.’
Oplossing
‘Natuurlijk zouden we de grenzen kunnen sluiten en kunnen doen alsof Merkel de schuldige is voor alle ellende op de wereld. Maar gelooft dan werkelijk iemand dat daarmee het probleem opgelost zou zijn?’, gaat hij over tot de praktische kant van de problematiek.
‘Natuurlijk moeten er ter plekke oplossingen worden gevonden. En natuurlijk kunnen we niet de hele wereld hier opnemen. Maar los je dit conflict op als je tegen vluchtelingen tekeergaat en ijskoud de bondskanselier verraad aan het volk verwijt? Waar blijven de werkelijk constructieve ideeën en initiatieven van de zo bezorgde burgers?
Hij grijpt de kans om in te spelen op de opportuniteiten die de komst van deze vluchtelingen biedt. Toch blijft hij er realistisch bij en toont hij aan dat hij niet naïef denkt daarover. ‘Onafhankelijk van de morele verplichting mensen in nood te helpen begrijp ik gewoonweg niet waarom de grote kans van deze vluchtelingenstroom niet gezien wordt. Natuurlijk ben ik geen idioot en natuurlijk weet ik dat we hier niet met een overvloed aan geschoolde werknemers te maken hebben.’
Uiteindelijk komt hij met twee opties op de proppen: ‘Nu kunnen we het volgende doen: of we brengen de nieuwe vluchtelingen in kazernes onder en isoleren ze, keren ze de rug toe, ondersteunen de vorming van getto’s en proberen ze zo snel mogelijk uit het land te zetten en weg te jagen, of we beginnen op de lange termijn te denken.’‘