Υπάρχει μια βολική πρακτική για να αντιμετωπίσεις τον πολιτικό σου αντίπαλο. Μιλάς σα να ενεργεί μόνος αυτός, σα να...
αδικεί μόνο αυτός, σα να είναι υπόλογος για πράξεις και θέσεις μόνο αυτός και εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να του απαντήσεις και να τον καταγγέλλεις, κάνοντας μια μίνι αναδρομή στα πεπραγμένα του. Και με αυτή την καταγγελία να θεωρείται αυτονόητο ότι δικαιώνεται η δική σου πολιτική πρακτική.
Η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως από τον Σεπτέμβριο και μετά, συμπυκνώνεται σ’ αυτό το δόγμα. Τα μνημόνια είναι πολύ κακά, αντιαναπτυξιακά, άδικα μόνο όταν τα υπογράφουν οι άλλοι. Οι περικοπές έχουν γίνει από τους άλλους, η καταστροφή έχει γίνει από τους άλλους, άρα ακόμα κι αν εγώ πάρω επώδυνα ή αντιλαϊκά μέτρα είμαι εξ ορισμού δικαιωμένος. Αυτό βέβαια δεν αθωώνει από τις ευθύνες τους τούς “πρώην”, αλλά μια κυβέρνηση κρίνεται για τις πράξεις της, τις παραλείψεις της και κυρίως για τη συνέπεια της σ’ αυτά που υποσχέθηκε. Όταν ζεις σε μία χώρα με 1,5 εκατομμύριο άνεργους και 1 εκατομμύριο απλήρωτους εργαζόμενους κανείς δεν αισθάνεται λιγότερο άνεργος ή λιγότερο απλήρωτος επειδή κάποιος δηλώνει καλύτερων προθέσεων από τους προηγούμενους.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί “δικαίωση” το δόγμα “ναι, αλλά οι άλλοι είναι χειρότεροι” και βλέπει όποιον της κάνει κριτική ως υποκινούμενο από το κατεστημένο. Δεν πρωτοτυπεί. Είναι δοκιμασμένη μέθοδος και κατά κανόνα, στην σύγχρονη πολιτική ζωή, έχει αποδώσει καρπούς.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Δημήτρη Σούλτα, ΕΔΩ...