Στο μυαλό όλου του κόσμου, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΛΑΕ είναι δύο πολύ διαφορετικοί χώροι. Και, μάλλον, ο χαρακτηρισμός «διαφορετικοί» υποτιμά το χάσμα που τους χωρίζει σήμερα, παρότι...
στο - όχι πολύ μακρινό, είναι η αλήθεια - παρελθόν οι άνθρωποι και των δύο πλευρών συμβίωναν στο ίδιο κόμμα. Σε κάθε περίπτωση, όποιος ακούσει ή διαβάσει το τι «σέρνει» ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα άλλα στελέχη της ΛΑΕ, με κάθε ευκαιρία, σε κάθε ΣΥΡΙΖΑιο ή κυβερνητικό, από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι τον… θυρωρό της Κουμουνδούρου, δύσκολα θα φανταστεί τις δύο πλευρές να συμβιώνουν (με… σύμφωνο ή χωρίς) σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Από την άλλη, βεβαίως, είναι αλήθεια πως η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφύγει να τοποθετηθεί ιδιαιτέρως έντονα εναντίον των πρώην συντρόφων της. Έχει αποφύγει ακόμη και να απαντήσει σε προκλήσεις, ύβρεις ή προπηλακισμούς (στις εκδηλώσεις των Θεοφανείων στον Πειραιά τις προάλλες και στην πορεία του Πολυτεχνείου πριν λίγους μήνες, μεταξύ άλλων). Γιατί τηρεί αυτή τη στάση ο ΣΥΡΙΖΑ; Θέλετε από («υπερβάλλοντα», θα τον χαρακτήριζαν κάποιοι) πολιτικό πολιτισμό; Θέλετε επειδή - ακόμη και ως πολιτική στρατηγική - δεν μπορεί να θεωρηθεί και πολύ έξυπνο να βρίζεις πρώην συντρόφους σου, με τους οποίους συμπορεύθηκες τόσα χρόνια, κατέβηκες σε εκλογές και τις κέρδισες, ακόμη και συγκυβέρνησες;
Όποιος κι αν είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει να μην «τσιμπάει» στις επιθέσεις της ΛΑΕ - η οποία, συχνά, ξεπερνά σε αντιπολιτευτικό μένος τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι… μαζί - φαίνεται πως κάποιοι τον ερμηνεύουν, λανθασμένα όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, ως βάση για συνύπαρξη των δύο χώρων, έστω και σε κάποια συγκεκριμένα επίπεδα. Στο πλαίσιο αυτό, έχουν καλλιεργηθεί το τελευταίο διάστημα σκέψεις ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ θα μπορούσαν να συμβιώνουν και να συμπορεύονται στη συνδικαλιστική τους έκφραση.
Σκέψεις, που αναπτύσσονται παρά το γεγονός ότι η διάσπαση του περασμένου Αυγούστου, σε συνδυασμό και με την πολεμική που την ακολούθησε από πλευράς ΛΑΕ (η οποία μάλλον οξύνθηκε, παρά το αντίθετο, μετά τις εκλογές και αφού το κόμμα Λαφαζάνη δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή), οδήγησε σε εξελίξεις στις παρατάξεις, στη νεολαία και στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου τα δύο κόμματα χώρισαν τα «τσανάκια» τους. Το λογικό και το αναμενόμενο, δηλαδή. Διότι, πόσο λογικό είναι δυο άνθρωποι να βρίζονται με τρόπο ακραίο σε κάθε ευκαιρία, ο ένας να ανεβοκατεβάζει τον άλλο προδότη, αλλά στα συνδικαλιστικά να «τα βρίσκουν», αναρωτιούνται συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς, καθόλου. Εκτός, αν κάτι άλλο συμβαίνει, κάποιες άλλες επιδιώξεις εξυπηρετούνται, όπως σημειώνεται με νόημα.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται στον ανύποπτο μέσο ψηφοφόρο, πάντως, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν και καλλιεργούνται τέτοιες απόψεις. Ότι, δηλαδή, «μας συμφέρει» να πάμε στα συνδικαλιστικά μαζί με τη ΛΑΕ, με επιχείρημα - μεταξύ άλλων - ορισμένες περίπου «μπακαλίστικες» λογικές περί «μοιρασιάς» των θέσεων στη διοίκηση της ΓΣΕΕ.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...