Geachte heer, mevrouw,
Dikwijls worden de Palestijnen voorgesteld als aanvallers en messenstekers op burgers.
Wij willen u, als journalist, alvast 4 teksten geven die meer informatie geven over de huidige situatie, die je niet los kan zien van wat eerder gebeurde:
1. Amira Hass, een Israëlische journaliste, die een opiniestuk schrijft in Haaretz, een Israëlische krant
2. Is de derde Intifada begonnen, van Dorien Vanden Boer en Pascal Debruyne, beide onderzoekers verbonden aan MENARG (Middle East and North Africa Research Group) te Gent.
3. Marwan Barghouti, een Fatah leider die sinds 2002 in de gevangenis zit.
4. En tenslotte Palestijnen vermoord tussen 2 en 14 oktober en de omstandigheden waarin ze vermoord werden. Hier kan u zien dat er velen ongewapend vermoord werden.
Palestina bevindt zich ‘op de rand van een afgrond’ zo beschreef de mensenrechtenorganisatie Al Haq de huidige escalatie van geweld tegen Palestijnen.
Israëlische soldaten hebben herhaaldelijk gevuurd op groepen demonstranten in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Het leger voert raids uit in steden, dorpen en vluchtelingenkampen over geheel Palestina. Meer dan 1 300 Palestijnen zijn verwond, en 29 werden gedood.
De Palestijnen in Oost-Jeruzalem en binnen Israël worden geconfronteerd met geweld van zowel de politie als gewelddadige burgergroeperingen. De burgemeester van Jeruzalem heeft de Israëli’s opgeroepen om elke dag wapens te dragen. “Een voordeel voor Israël is dat er hier veel ex-leden van het leger zijn die getraind zijn voor oorlogssituaties” stelde hij. De politie en de burgerbewegingen opereren vaak samen. Dit was het geval op 4 oktober toen 19-jarige Fadi Alloun gedood werd door de politie, toen hij – ongewapend – wegliep van een menigte die riep “schiet hem neer” en “dood aan de Arabieren”.
Deze piek in geweld is een grimmige weerspiegeling van de structurele omstandigheden waarin Palestijnen onderdrukt worden, en er niet aan hun mensenrechten wordt voldaan.
In de hoop dat u de ernst van de situatie inziet en ook achtergrond wilt geven uw lezers, kijkers, luisteraars
Dank ik u voor uw aandacht
Met vriendelijke groeten
Myriam Vandecan
Tekst 1
Palestijnen vechten voor hun leven, Israël vecht voor de bezetting.
Amira Hass in Haaretz (Israëlische krant)
Wij joden merken enkel dat er een oorlog aan de gang is wanneer er joden worden vermoord, niettegenstaande het feit dat er voortdurend Palestijnen worden gedood.
Ja, dit is een oorlog, en premier Benjamin Netanyahu, met zijn mandaat van het volk, heeft de intensivering van deze oorlog bevolen. Hij wil niet naar de Palestijnse president Mahmoud Abbas' boodschappen van verzoening luisteren in rustiger tijden, waarom zou hij er nu naar luisteren?
Netanyahu intensiveert de oorlog vooral in Oost-Jeruzalem, met orgieën van collectieve straf. Hij gaat verder in het loskoppelen van Jeruzalem van het grootste deel van de Palestijnse bevolking. Hij accentueert daarmee de afwezigheid van de Palestijnse leiders in Oost-Jeruzalem en de zwakte van de regering in Ramallah - die probeert de onderstroom in de rest van de Westelijke Jordaanoever te stoppen.
De oorlog was afgelopen donderdag niet gestart, hij begint niet met de joodse slachtoffers en eindigt niet wanneer er geen joden meer worden vermoord. De Palestijnen vechten voor hun leven, in de volle betekenis van het woord. Wij Israëlische joden vechten voor ons voorrecht als een natie van heersers, in de volle lelijkheid van het woord.
Wij joden merken enkel dat er een oorlog aan de gang is wanneer er joden worden vermoord, niettegenstaande het feit dat er voortdurend Palestijnen worden gedood, en dat we er voortdurend alles aan doen wat we kunnen om hun het leven ondraaglijk maken. Voornamelijk is er een eenzijdige oorlog gevoerd door ons, om hen “ja” te laten zeggen tegen de heersers, en “heel erg bedankt om ons in leven te laten in onze reservaten”. Wanneer iets in die eenzijdigheid van de oorlog is verstoord, en joden worden vermoord, dan geven wij pas aandacht.
Jonge Palestijnen komen niet naar buiten om joden te vermoorden omdat ze joden zijn, maar omdat we hun bezetters, hun beulen, de gevangenbewaarders, de dieven van hun land en water, hun verbanners, de slopers van hun huizen, de afblokkers van hun horizon zijn. Jonge Palestijnen, wraakzuchtige en wanhopig, zijn bereid om hun leven te verliezen en veroorzaken hun families veel pijn, omdat de vijand waarmee zij worden geconfronteerd elke dag bewijst dat zijn boosaardigheid geen grenzen kent.
Zelfs de taal is kwaadaardig. Joden zijn vermoord, Palestijnen gedood en sterven. Is dat zo? Het probleem begint niet in het feit dat we niet mogen schrijven dat een soldaat of politieagent Palestijnen heeft vermoord, vanop korte afstand, als zijn leven niet in gevaar was, of met de afstandsbediening of vanuit een vliegtuig of een drone. Maar het is wel een deel van het probleem. Ons begripsvermogen is gevangen door gecensureerde taal die de werkelijkheid vervormt. In onze taal worden joden vermoord omdat ze joden zijn, en Palestijnen vinden hun dood en hun verdriet, want vermoedelijk is het dat wat ze zoeken.
Ons wereldbeeld wordt gevormd door het consequente verraad van de Israëlische media om hun plicht te doen om gebeurtenissen te melden, of het ontbreken van de technische en de emotionele mogelijkheid om alle details te bevatten van de wereldoorlog die we voeren om onze superioriteit te behouden in het land tussen de rivier en de zee (Palestina).
Zelfs deze krant (Haaretz) beschikt niet over de economische middelen om 10 journalisten in te zetten en 20 pagina's met verslagen te vullen over de aanslagen in tijden van escalatie en alle aanvallen van de bezetting in tijden van rust. Van de schietincidenten tot het bouwen van een weg die een (Palestijns) dorp vernietigt en het legaliseren van nederzettingen en een miljoen meer aanvallen. Elke dag. De willekeurige voorbeelden die we melden zijn maar een druppel in de oceaan, en ze hebben geen invloed op het begrip van de situatie voor een grote meerderheid van de Israëli's.
Het doel van deze eenzijdige oorlog is om de Palestijnen te dwingen al hun nationale eisen op hun thuisland op te geven. Netanyahu wil escalatie omdat uit de ervaring tot nu toe is gebleken dat we in de periodes van rust na een veldslag we niet terugkeren naar de startlijn, maar naar een nieuw dieptepunt in het Palestijnse politieke systeem, waarbij we nieuwe privileges kunnen geven aan de joden in Groot-Israël.
Privileges zijn de belangrijkste factor die het begrip van onze werkelijkheid vervormt, ze verblinden ons. Daarom slagen we er in niet te begrijpen dat zelfs met het zwakke, "huidige afwezig" leiderschap, het Palestijnse volk - verspreid in Indianenreservaten - niet zal opgeven en kracht zal blijven vinden om onze kwaadaardige heerschappij te weerstaan.
Vertaling P.V. uit Haaretz: http://www.haaretz.com/opinion/.premium-1.679129van 7 oktober 2015
Tekst 2
Is de derde intifada begonnen?
‘Intifada’s zijn geen anomalieën als we kijken naar de geschiedenis van onderdrukte volkeren.’ Onderzoekers Dorien Vanden Boer en Pascal Debruyne nemen de opnieuw opgelopen spanningen in het Midden-Oosten onder de loep. ‘Of de derde Intifada nu al bezig is of niet, dat die er zal komen staat vast.’http://mo.be/opinie/de-derde-intifada-begonnen
Dorien Vanden Boer & Pascal Debruyne . 9 oktober 2015
De afgelopen dagen zijn volgens het Rode Kruis meer dan 500 Palestijnen gewond geraakt door Israëlische rubber- en ‘live’ kogels (andere bronnen zeggen 900). Zeven Israëli’s zouden gewond geraakt zijn in steekpartijen en twee gedood door Palestijnen.
Abdel-rahman Obeidallah, 12 jaar, werd tijdens clashes in het vluchtelingenkamp Aida, Bethlehem, in het hart geschoten door een Israëlische soldaat en stierf. Huthaifa Othman Suleiman, 19 jaar, uit Tulkarem in het noorden van de Westelijke Jordaan en de 20-jarige Wissam Faraj, uit Shufat, een vluchtelingenkamp in Oost-Jerusalem, werden ook door het Israëlische leger vermoord. De 19-jarige Fadi Alloun werd zondag door de Israëlische politie doodgeschoten in Jerusalem. In koele bloede, geen aanklacht, geen proces. Hij werd achtervolgd door een bende Israëli’s die hun woede over een steekpartij in Al-Aqsa -waarbij twee Israëli’s gedood werd door een Palestijn- op hem wilden koelen. In plaats van de jonge man te beschermen, schieten de politieagenten hem brutaal dood, zes schoten, frontaal, zonder waarschuwing.
‘Dit is allerminst zinloos geweld, maar een strijd om menselijke waardigheid.’
De onderdrukking stop hier niet. Ook na zijn dood moet Fadi de vernedering van de Israëlische bezetter blijven ondergaan. Zijn familie mocht zijn lichaam immers pas na zes dagen onzekerheid recupereren. Het geweld beperkt zich niet tot de Westelijke Jordaanoever en Oost Jerusalem. Protesten in Nazareth werden hardhandig uiteengeslagen door het leger. In een steekpartij in Tel Aviv werden joodse Israëli’s verwond door een Palestijnse Israëli. Deze laatste werd ter plekke doodgeschoten.
In Dimona werden 4 Palestijnse Israëli’s verwond door een joodse Israëli met een mes. In Gaza werden donderdag vier Palestijnen gedood door het Israëlische leger, 20 anderen werden verwond in protesten aan het scheidingshek op de grens met Gaza.
Sommige media spreken over een derde Intifada, en vragen zich af hoe dit Palestijns geweld vermeden kan worden. Dit is allerminst zinloos geweld, maar een strijd om menselijke waardigheid en basisrechten in de context van bezetting en bevolkingskolonialisme. Zodra er een steen gegooid wordt, is dat een controverse, angst voor een derde Intifada. De dagelijkse vernederingen en geweldplegingen van de bezetter worden ongemoeid gelaten en verzwegen. Of zoals recent bleek naar aanleiding van een fotoreportage van Filip Claus (DS, 26/09/2015) over een orthodox-Joodse gemeenschap (kolonisten) in Hebron, wordt het geweld van de bezetter gedeproblematiseerd.
Er wordt gekozen om apolitieke posities in te nemen. De verwijzing naar journaliste Ankie Reches (‘Als zij die tekst goedkeurt, lijkt er mij geen probleem.’) (DS, 1/10/2015), die de vaste VRT correspondente is, en dus een gatekeeper in de informatiedoorstroming, doet vragen stellen over welke informatie we ontvangen, wie er in beeld komt, en wie uit beeld wordt geduwd. Dat de extremistische kolonistenbeweging Gush Emunim hier genormaliseerd wordt, en de Palestijnse bevolking in Hebron wordt aangepakt op hun verzet tegen de bezetters en kolonisten, is problematisch. De normalisatie is zelf normaal geworden. Protestacties naar aanleiding van de voetbalmatch Israël-België worden verboden door de Brusselse PS-burgemeester. Het beeld dat alles ‘normaal’ is, en Israël moet behandeld worden als elk ander land, is springlevend.
Kolonisator en gekoloniseerde
De essentie van de zaak is nochtans eenvoudig. Het conflict is er een van kolonisator en gekoloniseerde, bezetter en onderdrukte, van bevolkingskolonialisme. Daarin heeft de gekoloniseerde of onderdrukte nog steeds, intussen al meer dan 67 jaar, het recht om zich te verzetten. Dat doen Palestijnen ook op een dagelijkse basis, door het simpele feit dat ze er nog steeds zijn, nog leven in een onleefbare situatie. Palestijnen drukken dit uit in de slogan ‘existence is resistance’. Geweld is dus maar een klein spectrum van het Palestijnse verzet. Een Intifada is zoveel meer dan enkel geweld. Het gaat om het letterlijk afwerpen van het Israëlische juk, het afschudden van de onderdrukking. Dans, muziek, boycot, protestmarsen, hongerstakingen,… kunnen allemaal bijdragen tot dit afschudden. Helaas past dit vaak niet in het terroristische plaatje dat veel media willen ophangen over het Palestijns verzet. Het zijn steeds de jonge Palestijnse stenengooiers die je voor ogen krijgt als het woord ‘Intifada’ in de kranten verschijnt.
‘Het Palestijnse geweld bestempelen als een ‘golf van terreur’, ondermijnt de roep om gerechtigheid.’
Het stenengooien wordt al vlug benaderd met moralisme of afstandelijke gerationaliseerde retoriek tegen elke vorm van geweld. Sommige Palestijnen refereren naar de Bijbelse koning David als de eerste stenengooier in Palestina, hun voorloper. Een steen tegen een tank, gepantserde jeep of zwaar bewapende soldaat zijn eerder symbolische daden van verzet, echte schade brengen ze zelden toe. Maar omdat de stenen met hard Israëlisch geweld beantwoord worden, wordt zo de onderdrukking zichtbaar gemaakt en tot bloedens toe tastbaar. Want de buitenproportionele reactie van het Israëlische leger leiden vaak tot arrestaties, gewonden en doden.
In die zin heeft het stenen gooien veel weg van Ghandi’s geweldloos verzet. Het maakt macht en onderdrukking zichtbaar door het eigen lichaam als kwetsbaar op te stellen en zelfs open te stellen voor het geweld van de onderdrukker.
Het Palestijnse geweld bestempelen als een ‘golf van terreur’ zoals veel Israëlische media doen, ondermijnt dus de roep om gerechtigheid door het geweld uit zijn context te rukken en als irrationeel af te doen. Intifada’s zijn echter geen anomalieën als we kijken naar de geschiedenis van onderdrukte volkeren. Een grote meerderheid van ‘de wereld’, onder de autoriteit van de algemene vergadering van de VN, heeft het recht van de Palestijnen om zich te verzetten erkend in meerder resolutie waaronder: A/RES/3246, A/RES/3246, A/RES/33/24, A/RES/34/44, A/RES/35/35 en A/RES/36/9
Het probleem Oslo
President Abbas verkondigde in de algemene vergagering van de VS dat hij de Palestijnen niet langer gebonden ziet door de Oslo akkoorden. Veel Palestijnen leven al heel lang niet meer in de illusie van Oslo. Dat heeft de tweede Intifada al bewezen. Oslo is al lang dood, niet door de Intifada, maar door de systematisch schendingen en de niet implementatie van het akkoord door Israël. Ondank het akkoord is de bezetter nederzettingen blijven bouwen.
Het is nooit tot de geplande overdracht van autoriteit gekomen van de B- en C- gebieden, die geleidelijk terug onder de Palestijnse controle gebracht hadden moeten worden. In tegendeel, Israël heeft gebruik gemaakt van het tijdelijke territoriale arrangement van Oslo om een permanente situatie van fragmentatie en kantonnering van de Westelijke Jordaanoever te bewerkstelligen. Palestijnen hebben de facto volledige controle over slechts 3 percent van de Westelijke Jordaanoever. Israël kan op elk moment ook deze gebieden afsluiten of troepen binnen sturen, zoals dit weekend in Nablus en Hebron. Kortom, Oslo heeft de bezetting een meer duurzaam karakter gegeven in plaats van het af te bouwen.
De akkoorden zouden ook geleid moeten hebben tot het vrijlaten van politieke gevangenen door Israël, maar nog steeds zitten 5369 Palestijnen opgesloten in Israëlische gevangenissen[1]. Kolonisten die misdaden plegen tegen Palestijnen zouden volgens Oslo ook berecht moeten worden door Israël. Maar volgens de Palestijnse mensenrechtenorganisatie Al Haq is niets minder waar[2]. Ook een VN rapport in 2013 bevestigde het totale gebrek aan maatregelen vanuit de Israëlische overheid om deze misdaden te bestraffen.
Het rapport concludeerde dat er sprake is van een geïnstitutionaliseerde vorm van discriminatie als het aankomt op het veroordelen van dit geweld. Kolonisten zijn quasi onschendbaar[3]. Oslo had ook moeten leiden tot een verbinding tussen Gaza en de West Bank. Dat idee lijkt nu een verre droom, stevig dicht gemetseld door de apartheidsmuur, die twee belangrijke effecten heeft. De muur maakt de facto een annexatie van ongeveer 47.6% van het bezette gebied bij Israël mogelijk. Ten tweede scheidt de muur Palestijnen van andere Palestijnen en leidt zo tot een verder fragmentatie van de Palestijnse samenleving.
Waar de Oslo-akkoorden de facto toe geleid hebben, is de verderzetting van een proces van landroof. Meer nog, ze hebben de landroof verduurzaamd. Het is ruimtelijk-fysiek onmogelijk geworden een leefbare Palestijnse staat te creëren. De situatie is er een waarin de bezetter de vruchten van de bezetting plukt en de balans steeds meer in zijn voordeel omslaat, terwijl de internationale gemeenschap militair en economisch gewicht toevoegt in zijn schaal. De taken die Europa en de VS hebben overgenomen van de bezetter, ontwikkelen Palestina conform de eisen van de bezetter. Ons belastinggeld vloeit rechtstreeks naar projecten die Palestijnen gedeisd moeten houden, waarbij emancipatie of dekolonisering geen optie zijn.
De interne tegenstellingen
Het toenemende geweld heeft ook een interne verklaringsgrond. Palestijnen zijn erg geïsoleerd geworden, zeker in Oost-Jerusalem. Palestijnen in Oost-Jeruzalem hebben totaal geen vertegenwoordiging, niemand die het voor hen opneemt. Ook in de West Bank trouwens; mensen kunnen niet vertrouwen op de Palestijnse Autoriteit (PA) om hen te beschermen en vaak worden protesten tegen Israël ook door de PA politie onderdrukt.
Israëlisch journaliste Amira Hass beweert dat de Palestijnse politie het meer en meer toelaat aan jongeren om stenen te gaan gooien naar het IDF. Het zou volgens haar bedoeld zijn om de jongeren stoom te laten afblazen om zo een verdere escalatie te vermijden. Ali Abunimah, co-founder van Electronic Intifada, ziet in Abbas zijn oproep om tot kalmte te komen en een escalatie te vermijden, dat het weer eens duidelijk wordt dat de PA een onderaannemer van de Israëlische bezetter blijft. Hij voegde er ook aan toe dat Israëlische analisten beweren dat Netanyahu een grootschalige aanval op de West Bank net wil vermijden omdat het zou kunnen leiden tot het einde van de PA. Op die manier zouden ze hun proxy verliezen, en zouden Palestijnen oncontroleerbaar worden.
‘Macht en onderdrukking provoceert altijd een tegenbeweging.’
Het gebrek aan een echt collectief verzet, zoals in de twee voorgaande Intifada’s, ligt dus hieraan, en natuurlijk aan de doorgedreven fragmentatie van de Palestijnse maatschappij in het algemeen. Ten tweede toont het dat Israël er in geslaagd is om individuen zodanig onder druk zetten in hun regime van oppressie dat ze overgaan tot geweld. Hoeveel vernederingen kan een mens uiteindelijk verdragen, voor hij of zij actie onderneemt. Het Palestijns geweld is niet irrationeel: het heeft een logische oorzaak.
Er wordt in de Israëlische media natuurlijk geen aandacht besteed aan waarom Palestijnen dit soort geweld plegen, in onze media trouwens ook niet. Maar Frantz Fanon liet ons hier geen illusies meer over: als je in een koloniale situatie voortdurend geconfronteerd wordt met geweld, is de enige manier om je hiervan los te maken een gewelddadig confrontatie met de geweldpleger.
Of de derde Intifada nu al bezig is of niet, dat die er zal komen staat vast. Dat leren we immers uit de geschiedenis van onderdrukte volkeren. Niemand laat zich zomaar vernederen en elke vorm van normaal leven onmogelijk maken. Macht en onderdrukking provoceert altijd een tegenbeweging. Indien er geen gerechtigheid komt voor de Palestijnen zal die derde Intifada er komen, in welke vorm dan ook. We moeten ons dus niet afvragen hoe we een Palestijnse Intifada kunnen vermijden, maar waarom die er in de eerste plaats eigenlijk zou (kunnen) komen.
Israël antwoordt
Israëlische ministers spraken zich reeds uit over hoe zo’n Intifada te voorkomen. In een notendop: meer repressie, meer check-points, meer arrestaties en vooral meer dode Palestijnen. De nieuwe regering wordt sterk opgezweept door de extreemrechtse Israëli’s. En zij willen bloed zien. De Israëlische ‘new right’ vinden Netanyahu’s beleid tegenover de Palestijnen te soft en willen onmiddellijke gewelddadige actie om bijvoorbeeld de Haram al-Sharif volledig onder Joodse controle te brengen. Het feit dat Palestijnen toegestaan zijn daar te bidden, vinden ze een absurde concessie die stopgezet moet worden. Sommigen van hen, zoals Rabbi Yisrael Ariel, voorzitter van het Temple Institute, pleiten openlijk voor een genocide ten aanzien van de Palestijnen als de enige oplossing. Dus wat met de radicalisering van deze extreem rechtse Joden, welke rol speelt dit in het geweld van de laatste dagen?
Netanyahu lichtte in zijn laatste persconferentie de aanpak toe: hinderlagen, undercover soldaten, arrestaties, infiltratie in Oost-Jerusalem, en het vernielen van Palestijnse huizen. Het ligt in lijn met de harde taal die de Israëlische regering gebruikt tegenover Palestijnen sinds de verkiezingen van maart 2015. In geen enkel geval valt het woord ‘gerechtigheid’ om meer geweld te voorkomen. Want gerechtigheid zou ‘gelijkheid’ betekenen. In een Zionistische staat als Israël zijn Palestijnen niet gelijk aan hun Israëlische tegenhangers. Terwijl gerechtigheid, een einde aan de bezetting, volwaardig burgerschap in een staat die hen niet discrimineert, datgene is wat veel Palestijnen, zowel in Israël en in de Palestijnse gebieden, eigenlijk echt willen.
Wat te doen?
Uit een poll van het Palestinian Center for Policy and Survey Research in september 2015 blijkt dat 51% van de Palestijnen niet meer geloven in een tweestatenoplossing[4]. Volgens 65% van de ondervraagden maken de kolonies in de Westelijke Jordaan oever deze oplossing nu onmogelijk.
De tweestatenoplossing wordt dus met de dag onwaarschijnlijker, en toch blijven Westerse staten halsstarrig vasthouden aan deze achterhaalde oplossing. Ook ondanks het feit dat de huidige Israëlische regering al meermaals heeft laten blijken toch nooit een Palestijnse staat te zullen aanvaarden. Er is momenteel dus geen vredesproces, geen vrede, geen proces, geen onderhandelingen. Maar als de Palestijnen blijven strijden voor hun rechten, wie zijn wij dan om te zeggen dat er geen hoop is?
‘Als de Palestijnen blijven strijden voor hun rechten, wie zijn wij dan om te zeggen dat er geen hoop is?’
Zij die de Palestijnse roep om gerechtigheid willen negeren, onder het mom van neutraliteit in dit conflict, willen we herinneren aan het ietwat dramatisch citaat van Dante: ‘de meest donkere plaatsen in de hel worden gereserveerd voor zij die, in een periode van morele crisis, hun neutraliteit blijven behouden’. Gekluisterd aan onze neutraliteit blijven we zwijgen, onszelf sussend, ondanks het feit dat we zien hoe anderen er door ingemetseld worden door torenhoge muren, prikkeldraad en controleposten. In deze urgente situatie van oppressie leidt neutraliteit tot medeplichtigheid.
Het instrument dat wij in handen hebben, is BDS: Boycot, Divestment & Sanctions. BDS blijft het meest effectieve en urgente instrument voor diegenen die geweldloos vrede en gerechtigheid nastreven. Het doel van BDS is het Zionistisch bezettingsregime van Israël een halt toe te roepen alsook de Apartheidswetten die het hanteert. Het is een manier voor ons om de Palestijnse stem kracht bij te zetten, luider te laten klinken en de druk op het Israëlische bevolkingskolonialisme op te voeren, om het regime uiteindelijk af te voeren.
Dorien Vanden Boer en Pascal Debruyne zijn beide onderzoekers verbonden aan MENARG (Middle East and North Africa Research Group).
[1] B’etselem, Statistics on Palestinians in the custody of the Israeli security forces, http://www.btselem.org/statistics/detainees_and_prisoners.
[3]http://unispal.un.org/UNISPAL.NSF/0/90FA73FA1B2C487285257B040053BD92
[4] http://www.pcpsr.org/en/node/621
Tekst 3
Er zal geen vrede zijn tot Israël de bezetting van Palestina beëindigt.
Marwan Barghouti ( Fatahleider in de gevangenis sinds 2002)
We hebben geprobeerd geduldig te zijn, maar de internationale gemeenschap liet ons in de steek. De vrijheid van het Palestijnse volk is ver over tijd.
De huidige escalatie in geweld begon niet met de moord op twee Israëlische kolonisten, het begon lang geleden en duurt al jaren voort. Elke dag worden er Palestijnen gedood, verwond of gearresteerd. Elke dag trekt het kolonialisme verder op, samen met de belegering van Gaza blijft de onderdrukking duren. Velen hopen dat we overweldigd zullen worden door de mogelijke politieke gevolgen van een nieuwe spiraal van geweld, maar ik blijf – net zoals in 2002 – pleiten voor een aanpak van de fundamentele oorzaak van het geweld: de ontkenning van vrijheid voor de Palestijnen.
Sommigen suggereerden dat er geen vredesakkoord bereikt kon worden omwille van Yasser Arafat’s onbereidheid, of de onbekwaamheid van president Mahmoud Abbas, maar in realiteit stonden beiden klaar om een vredesakkoord te tekenen. Het echte probleem was dat Israël bezetting verkoos boven vrede, en de onderhandelingen gebruikte om de aandacht af te leiden van haar koloniaal project. Elke regering weet dat dit zo is, en toch proberen zovelen terug te keren naar de mislukte idealen van het verleden, om zo vrijheid en vrede te bereiken. Het is krankzinnig om steeds opnieuw hetzelfde te doen en verschillende resultaten te verwachten.
Er kunnen geen onderhandelingen plaatsvinden zonder de belofte van Israël om zich volledig terug te trekken uit het gebied dat bezet werd in 1967, daarbij Oost-Jeruzalem, een einde aan al haar koloniale praktijken, en de erkenning van de onvervreemdbare mensenrechten van de Palestijnen, daarbij hun recht op terugkeer, en de vrijlating van alle Palestijnse politieke gevangenen. We kunnen niet samenleven met de bezetting, en we zullen ons niet overgeven.
We werden opgedragen om geduldig te zijn, en dat waren we ook, we gaven kans na kans om een vredesakkoord te bereiken. Misschien is het nuttig om de wereld eraan te herinneren dat onze ontheemding, ons gedwongen ballingschap en onderdrukking nu al bijna zeventig jaar duurt. We zijn de enigen die steeds een agendapunt zijn geweest bij de VN sinds haar oprichting. Er werd ons gezegd dat we door vreedzaam verzet en diplomatie de steun zouden kunnen winnen van de internationale gemeenschap om te bezetting te beëindigen. En toch is de internationale gemeenschap er niet in geslaagd om concrete stappen te zetten, of in een internationaal kader te werken naar de implementering van internationale wetgeving en VN resoluties. Er zijn geen maatregelen genomen om Israël verantwoordelijk te stellen voor haar misdaden. Zo heeft Boycott Divestment Sanctions beweging ook nog geen concrete resultaten opgeleverd. de boycotbeweging die ook een cruciale rol speelde in de val van het apartheidsregime in Zuid-Afrika.
Wat wordt er verwacht van ons wanneer internationale actie om te Israëlische bezetting te beëindigen uitblijft, en Israël straffeloos doorgaat en vaak zelfs beschermd wordt? Toekijken en wachten tot de volgende Palestijnse familie verbrand wordt, het volgend Palestijns kind vermoord, de volgende nederzetting gebouwd? De hele wereld weet dat Jeruzalem een vlam is die zowel vrede voor vrede kan zorgen als oorlog ontsteken. Waarom kan de staat Israël het Palestijnse volk teisteren in Jeruzalem, en steeds verder doordringen in zowel christelijke als islamitische bidplaatsen, zonder enige verantwoording te moeten afleggen? De misdaden van Israël, die ingaan tegen internationale wetgeving, hebben niet alleen de tweestatenoplossing verwoest, maar dreigen ook om een oplosbaar politiek conflict om te toveren in een eindeloze religieuze oorlog die de stabiliteit van de hele regio in gevaar brengt.
Geen enkel volk ter aarde kan gevraagd worden samen te leven met onderdrukking. Het is natuurlijk voor een mens om te verlangen naar vrijheid, te streven naar vrijheid, op te offeren voor vrijheid, en de vrijheid van de Palestijnen is ver over tijd. Tijdens de eerste intifada lanceerde de Israëlische overheid een “breek hun beenderen om hun wil te breken” –beleid, maar generatie na generatie heeft het Palestijnse volk bewezen dat hun wil onbreekbaar is en steeds opnieuw uitgedaagd kunnen worden.
De nieuwe Palestijnse generatie heeft niet gewacht op verzoeningsgesprekken om de nationale eenheid te bereiken, een nationale eenheid waar de politieke partijen steeds in gefaald zijn. Een eenheid die politieke geschillen en geografische versnipperingen overstijgt. De jeugd wacht niet op bevelen van bovenaf om hun recht en plicht om weerstand te bieden tegen de bezetting uit te oefenen. Zij doen dit op een ongewapende manier, tegenover één van de grootste militaire machten in de wereld. Toch blijven we – tegenover al deze militaire macht – ervan overtuigd dat vrijheid en waardigheid zal overwinnen. We shall overcome. De vlag die we met trots hieven bij de VN zal op een dag boven de muren van het oude centrum van Jeruzalem wapperen als teken van onze onafhankelijkheid.
Ik voegde me bij de strijd voor onafhankelijkheid 40 jaar geleden, en werd voor het eerst opgesloten toen ik 15 was. Ik bleef echter pleiten voor vrede in overeenstemming met internationale wetgeving en VN resoluties. Maar Israël, de bezettende macht, heeft jaar na jaar dit perspectief verder verwoest. Ik heb 20 jaar van mijn leven doorgebracht in Israëlische gevangenissen, daarbij ook de laatste 13 jaar, en in deze periode raakte ik nog meer overtuigd van deze onveranderbare waarheid: de laatste dag van de bezetting zal de eerste dag vrede zijn. Degenen die op zoek zijn naar het laatstgenoemde, moeten stappen nemenom het eerstgenoemde te realiseren.
Vertaling A.K.
Tekst 4
------Palestinian Centre for Human Rights
Palestijnen vermoord door Israëlisch leger tussen 2 en 14 oktober 2015
| # | Name | Date of Killing | Killing Circumstances | Nature of Injury |
| 1 | Mohanned Shafiq Halabi (19) from Serda village in Ramallah | 03 October 2015 | Israeli forces opened fire at him from a short distance after he stabbed two Israeli settlers n al-Wad Street in Occupied Jeruslaem | Several bullet wounds throughout his body |
| 2 | Hothaifa Othman Rajeh Abu Sulaiman (18) from Bal'a in Tulkarm | 04 October 2015 | Israeli forces opened fire at him when he was throwing stoens with other young men at them near "Ghishori" factories, west of Tulkarm | Bullet wound to the belly |
| 3 | Fadi Samir Mostafa Aloon (19) from al-'Issawiyah village in Jerusalem | 04 October 2015 | a group of settlers him while he was walking in al-Mesrara area. They chased him after he tried to escape towards "Haim Barlev Street no. 1". In the meantime, an Israeli police patrol arrived at the scene and surrounded him, and soon after, an Israeli officer shot Aloon dead from a close range with over 7 bullets killing him immediately. | 7 bullet wounds throughout his body |
| 4 | Abdul Rahman Shadi Obaid-Allah (14) from 'Aydah refugee camp in Bethlehem | 05 October 2015 | An Israeli soldier opened fire at a group of children and youngsters who were near the UNRWA distribution center at the entrance of 'Aydah refugee camp. Confrontations broke out between a number of Palestinian young men and Israeli soldiers. 'Obaid-Allah was hit with a live bullet to the chest from a distance of 200 meters and immediately killed | Bullet wound to the chest |
| 5 | Amjad Hatem al-Jundi (17) from Yata, south of Hebron | 07 October 2015 | Israeli police officers opened fire at him from a close range after chasing him in a mall claiming that he attempted to strip an Israel soldier's weapon near Karyat Jat settlement in Israel | Several bullet wounds throughout his body |
| 6 | Wesam Jamal Faraj al-Mansi (20) from Sho'afat refugee camp in Jerusalem | 08 October 2015 | He was killed after Israeli forces opened fire at a group of young men and youngsters who were protesting in Sho'afat refugee camp. He was hit with a dumdum bullet to the heart while other 33 civilians were wounded. | Expanding "DumDum" bullet wound to the heart |
| 7 | Tha'er Abu Ghazala (23), from Hetta Gate neighborhood in JErusalem | 08 October 2015 | Israeli forces claimed that he stabbed an Israeli female soldier on "Begin" street in Tel Aviv and he attempted to strip off her gun, but Israeli police officers shot him dead. | Several live bullet wounds throughout the body |
| 8 | Shadi Hosam al-Deen Doula (24) from al-Zaytoun neighborhood in Gaza | 09 October 2015 | He was killed by Israeli soldiers stationed in the military watchtowers along the border fence, east of Gaza Vity in the vicjnty of Nahal 'Oz site. They opened fire at dozens of young men who were throwing stones at the watchtowers. 3 other young men were killed in the same incident. | Bullet wound to the belly |
| 9 | Ahmed Yehya Mahmoud al-Herbawi (20), from al-Nusairat refugee camp, in the central Gaza Strip | 09 October 2015 | Same circumstances | Bullet wound to the chest |
| 10 | Abdul Majid Majdi al-Whaidi, (18), from Jabalia refugee camp, north of the Gaza Strip | 09 October 2015 | Same circumstances | Bullet wound to the neck |
| 11 | Ziad Nabil Ziad Sharaf (18), from al-Tuffah neighborhood in Gaza City | 09 October 2015 | Same circumstances | A bullet wound entered the chest and exited the back |
| 12 | Mohammed Hesham Mohsen (al-Reqeb) (18), from Bani Suhila village in Khan Yunis | 09 October 2015 | He was killed when Israeli forces opened fire at him while participating along with dozens of Palestinians in a demonstration near the border fence, east of al-Faraheen village, in Abassan. Two other young men were also killed and 11 others were wounded. | Bullet wound to the chest |
| 13 | Adnan Mousa Abu 'Elayan (23), from Bani Suhila village in Khan Yunis | 09 October 2015 | Same circumstances | Bullet wound to the head |
| 14 | Jehad Zayed Salem Ebeid (21), from Deir al-Balah, in the central Gaza Strip | 10 October 2015 | Same circumstances, but he succumbed to his wounds the next day. | Bullet wound to the belly |
| 15 | Ahmed Jamal Salah (22), from Shu'fat refugee camp, Jerusalem | 09 October 2015 | He was killed from a close range when Israeli forces stationed the entrance of the camp opened fire at stone throwers. Israeli forces left him bleeding from long time before transferring him to Hadasa Hospital in Israel, where he succumbed to his wounds. | Bullet wound to the head |
| 16 | Mohammed Fares Abdullah al-Ja'bari (19), from Khellet Hadhour, Hebron | 09 October 2015 | He was killed while being on the road leading to "Givat Havot" settlement outpost in Hebron, as Israeli forces opened fire at him directly claiming that he attempted to stab an Israeli soldier and strip off the soldier's gun. | Several bullet wounds throughout the body |
| 17 | Marwan Hesham Na'im Barbakh (10), from Khan Yunis | 10 October 2015 | He was killed when Israeli forces stationed in the military watchtowers along the border fence, east of al-Faraheen, south of the Gaza Strip, opened fire at the stone throwers. Another youngster was killed and 3 others were wounded. | Bullet wound to the left shoulder |
| 18 | Khalil Omer Mousa Othman (18), from Khan Yunis | 10 October 2015 | Same circumstances | Bullet wound to the chest |
| 19 | Ibrahim Ahmed Awad (28), from Beit Ommer village, Hebron | 10 October 2015 | He succumbed to his injuries that he sustained on 08 October 2015 confrontations with Israeli forces in his village, in Hebron. | Rubber-coated metal bullet wound to the head |
| 20 | Mohammed Sa'id Ali (25), from Shu'fat refugee camp, Jerusalem | 10 October 2015 | Israeli police officers opened fire at him from zero distance under the pretext that he attempted to stab someone in al-Amoud Gate area in East Jerusalem | Several bullet wounds throughout the body |
| 21 | Ishac Qasem Badran (16), from Kufor Aqeb village, Jerusalem | 10 October 2015 | Israeli police officers opened fire at him after he stabbed 2 settlers in al-Mesrara area, where he was left bleeding to death for 2 hours. | Several bullet wounds throughout the body. He was left bleeding to death for 2 hours |
| 22 | Nour Rasmi Mohammed Hassan (26), from al-Zaitoun neighborhood, Gaza | 11 October 2015 | She was 5-month pregnant. She and her child Rahaf (3) were killed when an Israeli warplane fired a missile at their house. As a result, the house was completely destroyed, her husband sustained shrapnel wounds throughout his body and fractures to the leg. Moreover, 3 others, who are cousins of the house owner, were wounded. | Wounds throughout the body |
| 23 | Rahaf Yehya Sa'di Hassan (3), from al-Zaitoun neighborhood, Gaza | 11 October 2015 | Same circumstances | Wounds throughout the body |
| 24 | Ahmed Abdullah Sharaka, (13), from al-Jalazoun refugee camp, Ramallah | 11 October 2015 | He was wounded during a protest that headed towards Beit Eil checkpoint, north of al-Bireh, where Israeli forces opened fire at the stone throwers. | Bullet wound to the head |
| 25 | Mostafa Adel al-Khateeb (18), from Sour Baher village, Jerusalem | 12 October 2015 | Israeli forces shot him dead after they stopped his car near al-Asbat Gate, which is one of the Old City gates, and ordered him to step out of the car to be searched. Once he did, Israeli forces directly opened fire at him, as he was putting his hand in his pocket, raising suspicion for Israeli forces of an attempt to stab Israeli soldiers in the area. As a result, he was killed by over 10 bullets; some bullets hit him in the head and others penetrated his body. | 10 bullet wounds throughout the body and head |
| 26 | Hassan al-Manasra (15), from Beit Hanina village, Jerusalem | 12 October 2015 | He was killed when Israeli forces opened fire at him and deliberately run over his cousin Ahmed Saleh al-Manasra (13). The two boys were heading to a mall near their family houses in "Pisgat Ze'ev" settlement under the pretext that they attempted to stab settlers. | Several bullet wounds throughout the body |
| 27 | Alaa Abu Jamal (33), from al-Mukaber Mountain, southeast of East Jerusalem | 13 October 2015 | An Israeli security guard fired 3 bullets at Abu Jamal at a bus stop on "Malkhei Yisrael" Street in West Jerusalem. In the meanwhile, an Israeli Border Guard officer arrived and killed Abu Jamal by a number of live bullets. Abu Jamal's car belonging to Israeli phone company "Bezeq" deviated towards 3 Israelis at the abovementioned bus stop. He then stepped out of the car holding a knife and stabbed a number of Israelis at the bus stop. As a result, an Israeli Rabbi was killed and 4 others sustained various wounds according to the Israeli media. | Several bullet wounds throughout the body |
| 28 | Baha' Mohammed Elayan (22), from al-Mukaber Mountain, southeast of East Jerusalem | 13 October 2015 | He was killed after Israeli forces opened fire at him, as he along with another Palestinian young man had carried out a stabbing and shooting incident in an Israeli bus in al-Mukaber Mountain village. | Several bullet wounds throughout the body |
| 29 | Mo'taz Ibrahim Hamdan Zawahra (21), from al-Dheisha refugee camp, south of Bethlehem | 13 October 2015 | He was wounded after Israeli forces stationed around Belal Bin Rabah Mosque, north of Bethlehem, opened fire at Palestinian stone throwers. Zawahra sustained a live bullet wound to the chest and was pronounced dead minutes after being admitted to Beit Jala Governmental Hospital. | A live bullet wound to the right side of the chest |