Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία θα πρέπει να κατανοηθεί από δύο πλευρές: την εσωτερική και τη διεθνή/περιφερειακή.
Παρά το γεγονός ότι...
οι δύο αυτές οπτικές διαχέονται μεταξύ τους θα ήταν λάθος να παραβλέψουμε κάποια από αυτές. Στο εσωτερικό μέτωπο, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο χαώδης με την πάροδο του χρόνου. Μπορεί να φανεί απίστευτο, αλλά η μοναδική δύναμη που ελέγχει μια μεγάλη περιοχή συνεχόμενου εδάφους (μεγαλύτερη από την Ελλάδα) με σχετικό μονοπώλιο ένοπλης βίας και στοιχειώδεις υπηρεσίες είναι το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ). Όλες οι άλλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανόμενου του ασαντικού καθεστώτος, ελέγχουν μικρούς ή μεγαλύτερους θύλακες και περιοχές, όπου (με εξαίρεση την κεντρική Δαμασκό και τη λωρίδα της Λατάκειας στην μεσογειακή ακτή) η εξουσία μοιράζεται σε δεκάδες πολιτοφυλακές που έχουν σχετική ή απόλυτη αυτονομία κινήσεων σε τοπικό επίπεδο. Ακόμη και οι Κούρδοι δεν έχουν καταφέρει να ενοποιήσουν πλήρως τις κουρδικές περιοχές στα βόρεια και βορειοανατολικά της χώρας.
Η εσωτερική πλευρά
Για να έχουμε μια εικόνα των αντιμαχόμενων ομάδων θα αναφέραμε από τη μια πλευρά το καθεστώς του Άσαντ και τις φιλοκαθεστωτικές συριακές δυνάμεις, που προέρχονται από τις μειονότητες των Αλαουϊτών και των Χριστιανών και τους συμμάχους τους, την Χεζμπολλά και ιρανικές δυνάμεις. Από την άλλη πλευρά, οι αντικαθεστωτικοί περιλαμβάνουν το ΙΚ, άλλες τζιχαντιστικές οργανώσεις τύπου αλ-Κάιντα, όπως το Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα (Κίνημα Υποστήριξης του Συριακού Λαού), τη συριακή αντιπολίτευση που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους και δεκάδες διάσπαρτες πολιτοφυλακές χαλαρά συνδεδεμένες με την αντιπολίτευση. Τέλος, σημαντικός είναι ο ρόλος των Κούρδων της Συρίας που έχουν μέτωπο κατά των τζιχαντιστών και κρατούν μια μάλλον ουδέτερη στάση έναντι του Άσαντ.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...