...κατά την περίοδο της δικτατορίας...
Την άνοιξη του 2013 ο Σεραφείμ Φυντανίδης είχε μιλήσει στον Στέλιο Κούλογλου για τις περιπέτειες του ως διευθυντής της "Απογευματινής" κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Είχε αφηγηθεί ιστορίες καθημερινής λογοκρισίας αλλά και...
τεχνασμάτων για την αποφυγή της, είχε εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο αναπτύχθηκε η ραδιοτηλεόραση κατά την δικτατορία και είχε ακόμα μιλήσει για τα όρια της λογοκρισίας ακόμη και σήμερα.
Η συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου:
Σ. Κούλογλου: Διηγηθείτε μας ιστορίες για την λογοκρισία την περίοδο της χούντας...
Σ. Φυντανίδης: Θυμάμαι πρέπει να ήτανε μετά το Πάσχα του ’68. H λογοκρισία έστελνε κάθε μέρα εντολές τι πρέπει να βάλουμε οπωσδήποτε και που, και τι να μην βάλουμε. Οφείλω να πω ότι λίγο-λίγο είχε χαλαρώσει αυτή η πρακτική και να σου πω και κάτι άλλο, δεν τους ενδιέφερε αν γράφαμε κάτι εναντίον των Αμερικανών. Εμείς είμαστε καλύτεροι λέγανε. Η σφαγή του Μάι –Λάι στο Βιετκίν ήταν βασικό θέμα, δεν τους πείραζε, τα δικά τους όμως…
Η πιο σκληρή εποχή της λογοκρισίας ήταν το ’68. Λοιπόν, ήταν η δεύτερη μέρα του Πάσχα, το θυμάμαι. Τότε είχα φύγει από το Έθνος και είχα πάει στην Απογευματινή με τον Αλέκο τον Φιλιππόπουλο. Έχω ζήσει την λογοκρισία και στο Έθνος με τον Γιάννη τον Καψή και στην Απογευματινή με τον αείμνηστο Αλέκο Φιλιππόπουλο.
Έρχεται λοιπόν η εντολή και λέει: «υποχρεωτικόν οκτάστηλον ο εορτασμός του Πάσχα εις τους στρατώνας του, με φωτογραφίας των ηγετών της επαναστάσεως. Αριστερά το διάγγελμα του αντιβασιλέως Ζωϊτάκη. Δεξιά τι έγραψε η περίφημη άγνωστη σε όλους μας γαλλική εφημερίδα Λιβερόλ, Ύμνος ες την… Τα υπόλοιπα δικά σας». Τι κάνει ο κυρ Αλέκος; Τότε ήταν το μεγάλο σχήμα του φύλλου. Θυμάμαι σχεδίαζε τη σελίδα και γέλαγε. Βάζει ένα οκτάστηλο τίτλο με πολλά λόγια για να είναι μικρά τα γράμματα. «Με συγκίνηση και ενθουσιασμό εορτάσθη το άγιο Πάσχα εις τους στρατώνας». Από κάτω 3 φωτογραφίες Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, με αυγά και από κάτω κολλητό με τεράστια ξύλινα γράμματα «το τελευταίο Πάσχα της ζωής τους», μονόστηλο, «17 σκοτώθηκαν στην έξοδο». Όταν το έβλεπες όμως στο περίπτερο, έγινε χαμός δεν το κατάλαβε η λογοκρισία όμως.
Αυτοί οι λογοκριτές ήταν στην αρχή και δημοσιογράφοι, οι οποίοι ντρεπόντουσαν κιόλα, και στρατιωτικοί. Θυμάμαι ένα στρατιωτικό γιατί είχαμε κάνει ένα αφιέρωμα στον Άντον Τσέχωφ. «Τι πας μωρέ με τον κομμουνιστή» μου λέει και εγώ απαντάω «ποιον κομμουνιστή;» «Όλα τα –ωφ είναι φιλορωσικά κομμουνιστικά.» «Μα ο Τσέχωφ κομμουνιστής; Δε το ήξερα». Μια φορά είχαμε βάλει ένα μονόστηλο στην τελευταία σελίδα ότι εξελέγησαν οι νέες πρυτανικές αρχές. Στο πάτημα της σελίδας έσπασε η ουρά του "ρ" και έγινε "ο". Το πρυτανικές λοιπόν ήταν «πουτανικές».
Στη λογοκρισία είχε περάσει γιατί στέλναμε τις σελίδες με διόρθωση λέγανε «τυπωθείτο» ή σβήνανε. Όταν τυπώθηκε όμως η εφημερίδα έγραφε «πουτανικές». Μπράβο συγχαρητήρια τους τη φέρατε.
Πολλά τέτοια έκαναν οι σκιτσογράφοι. Ο Σκουλάς, ο Κιρ, ο Μητρόπουλος. Θυμάμαι τον Γιάννη τον Κιρ είχε ένα κόμικς, την Γενοβέφα. Όλοι καταλάβανε ότι η Γενοβέφα ήταν η Ελλάδα και ο Γεώργιος Γκόλος τον έλεγε, γκολ, ήταν ο Παπαδόπουλος με μουστάκι. Το τι πέρναγε από κάτω δε λέγεται. Και ο Μητρόπουλος με τους 2 τύπους που κάθονται στο παγκάκι και ο ένας δε μιλάει ποτέ. Το τι πέρναγε από κάτω!
Και μου λένε και τώρα οι σκιτσογράφοι το δύσκολο υπαινικτικό σκίτσο είναι πιο αποτελεσματικό. Τώρα ό,τι και να γράψουμε τα λέει όλος ο κόσμος.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη του Σεραφείμ Φυντανίδη, ΕΔΩ...