Gisteren kopten onze Belgische kranten met het nieuws dat de federale regering de Palestijnse staat zou erkennen. Hoera! Veel aandacht, gejuich en fierheid drong zich onmiddellijk op. Maar waar gaat het eigenlijk over? Minister van Buitenlandse zaken, Didier Reynders, profileerde zich als voorstander van de erkenning, maar – laat het duidelijk zijn – niet vandaag. ‘Wat we nu doen, is binnen de meerderheid het debat voorbereiden dat plaats zal vinden in het parlement om te bevestigen dat de vraag in feite is wanneer en onder welke voorwaarden,’ bevestigde hij gisteren in De Morgen. Een tweetal weken geleden stelde Peter De Roover (N-VA) nog dat zijn partij de resolutie niet zou goedkeuren. Het is dan ook verbijsterend dat er gisteren plots wel een meerderheid voor zou bestaan. Het enige wat we gisteren te weten kwamen, is dat de erkenning van een Palestijnse staat er waarschijnlijk ooit komt. Maar that’s it, voorlopig is er niets meer, en – gelukkig – ook niets minder. De erkenning komt er niet vandaag, ook niet morgen. Ze komt er wanneer het duidelijker is wanneer we dat mogelijks zouden kunnen doen.
Belangrijker dan wanneer, is de vraag hoe de erkenning van een Palestijnse staat vormgegeven zal worden. Hoe zien we dit en wat staat er tegenover? Volgens Reynders moeten de voorwaarden hiervoor duidelijk vastgesteld worden. Vaak wordt er automatisch vanuit gegaan dat de grenzen van 1967 gerespecteerd moeten worden. Maar is het niet riskant om nogmaals te gaan debateren over grenzen die de huidige realiteit tegenspreken? De zogezegde 1967-grenzen komen – na meer dan 66 jaar koloniale bezetting en voortdurende settlement constructie – niet overeen met de twee staten die onze federale regering voor ogen heeft. Of gaat men de honderdduizenden settlers ineens wel uit de West Bank weghalen? Gaat men plots wel de apartheidsmuur slopen die voor een groot deel op Palestijns gebied werd neergezet?
Geen woorden maar daden
Begrijp me niet verkeerd. Een erkenning van Palestina is noodzakelijk. Maar slaan we geen grove stappen over? Door te spreken over een mogelijk Palestijnse staat, wordt bijna vergeten dat het Palestina van vandaag, ondanks de Palestijnse autoriteit, weinig tot geen autonomie bezit. De Palestijnse gebieden worden illegaal bezet door Israël. Palestijnen in de West Bank en Gaza, inclusief kinderen, worden en masse gearresteerd, gecontrolleerd en uit hun huizen geduwd terwijl de realisatie van illegale kolonies gewoon maar kan doorgaan. En ja, dit werd inderdaad telkens veroordeeld door België, door Europa of door de meerderheid van de VN. Echter – once again – niets meer, niets minder. Tegelijkertijd financiert dezelfde internationale gemeenschap deze praktijken door miljoenen euros te pompen in instanties en bedrijven die deze bezetting in stand houden. De vraag dringt zich dan ook op of een mogelijke resolutie over de erkenning van een Palestijnse staat zich niet – alweer – zal beperken tot een stukje papier. De meer dan zestig VN resoluties die Israels beleid veroordeelden, werden immers alleen maar weggelachen en met meer schendingen beantwoord.
Laten we ons dus, alsjeblieft, niet beperken tot een begrensd debat. En laat ons niet te snel gaan. Vandaag worden de Palestijnen op tafel gelegd. Een stap vooruit aangezien ze de voorbije decennia vaker onder tafel werden weggemoffeld. Zelden, echter, wordt er met hen aan tafel gezeten. Meer nog, zelden wordt de stem van alle Palestijnen gehoord. De bevolking in de West Bank en in Gaza zijn slechts een fractie van de gehele Palestijnse bevolking onder Israelische onderdrukking. De Palestijnse burgers in Israel worden vandaag als tweederangsburgers behandeld en gediscrimineerd. Zij worden niet gehoord. De stem van miljoenen Palestijnse vluchtelingen in vluchtelingenkampen Syrië, Libanon, Jordanië, West Bank of Gaza worden niet alleen genegeerd in het debat, hen wordt niet eens een toekomstperspectief aangeboden.
De erkenning van een Palestijnse stem
De Palestijnse bevolking lijkt telkens meer versnipperd maar een verenigde Palestijnse stem bestaat wel degelijk. Al meer dan tien jaar roept het brede Palestijnse middenveld, ondersteund door diverse Palestijnse en internationale organisaties, op tot, jawel, erkenning. Ze doen dit door de megafoon van de BDS beweging. De gevraagde erkenning bestaat niet uit een staten-denken maar uit de bescherming van het recht van de Palestijnse bevolking op zelfbeschikking. Meer nog, ze vraagt een erkenning van hun recht op vrijheid door een eind te maken aan de bezetting en de kolonisering, door de muur af te breken, door het fundamentele recht op volledige gelijkheid van de Palestijnse inwoners van Israël te erkennen en door de rechten van de vluchtelingen te respecteren, te beschermen en te promoten zoals dit omschreven staat in VN resolutie 194. Al deze voorwaarden worden onderschreven door tientallen VN Resoluties – en dus – met internationale consensus. Desondanks werd tot op vandaag geen enkele ervan realiteit, werd Israël geen sancties opgelegd en werd de Palestijnse bevolking dag na dag de keel toegeknepen.
Dus ja, laat ons dus zeker werk maken van een erkenning van die Palestijnse staat. Maar laten we ons niet doodstaren op de geografische grenzen ervan. Laat dit eerst en vooral een erkenning zijn van een stem van mensen die zich verenigen rond dezelfde vraag: de erkenning van hun vrijheid en respect voor hun rechten.
Zie ook de positie van Intal in Ter Zake: Politieke actie moet volgen op erkenning van Palestina - http://www.intal.be/nl/article/politieke-actie-moet-volgen-op-erkenning-van-palestina
Source
- CATHERINEDE BOCKIk verblijf momenteel in Bethlehem waar ik voor Badil werk - een mensenrechtenorganisatie die opkomt voor de rechten van Palestijnse vluchtelingen. Ik deed in België ook vele Intal acties mee.