“Sulmi i dytë i furrës së bukës”
Haruki Murakami
Përktheu: Ivana Dervishi
Nuk jam ende i sigurt nëse bëra zgjedhjen e duhur kur i thashë bashkëshortes sime rreth sulmit të furrës së bukës. Por atëherë, mund të mos kishte qenë një çështje e të drejtës dhe të gabuarës. Duhet thënë se zgjedhjet e gabuara mund të prodhojnë rezultate të drejta dhe e kundërta. Unë vetë, kam përshtatur idenë se, në fakt, nuk zgjedhim asgjë. Gjërat ndodhin. Ose jo.
Nëse i marrim gjërat në këtë mënyrë, thjesht ndodhi që i thashë gruas sime rreth sulmit të furrës së bukës. Nuk e kisha paramenduar ta thosha – madje e kisha harruar plotësisht – por nuk ishte as nga ato gjëra që thuhen kur bie fjala.
Çfarë më solli ndër mend sulmin e furrës së bukës, ishte një uri e padurueshme. Më zuri pak përpara orës dy të mëngjesit. Kishim ngrënë një darkë të lehtë në orën gjashtë, ramë në shtrat në orën nëntë e gjysmë dhe fjetëm. Për arsye të panjohura, u zgjuam në të njëjtin çast. Pak minuta më vonë, dhimbja e urisë na goditi me forcën e tornados te “Magjistari i Ozit”. Ishin dhimbje të mbinatyrshme urie.
Frigoriferi ynë nuk kishte asnjë ushqim që mund të kategorizohej teknikisht si ushqim. Kishim një shishe salcë franceze, gjashtë kanoçe birre, dy qepë të thara, pak gjalpë dhe një kuti aromatizuesi frigoriferi. Me vetëm dy javë jetë bashkëshortore, kishim akoma punë përpara për të rënë dakord për rregullat e ngrënies. Përveç të tjerave.
Unë kisha një punë në një firmë ligjore në atë kohë dhe ajo punonte si sekretare në një shkollë dizajni. Unë isha njëzetetetë ose njëzetenëntë – përse nuk më kujtohet viti i saktë kur u martuam? – dhe ajo ishte dy vjet e tetë muaj më e re. Ushqimet ishin e fundit gjë që na shkonin në mendje.
Të dy ishim shumë të uritur për të fjetur përsëri, por ishte e dhimbshme edhe të rrije shtrirë. Nga ana tjetër, ishim shumë të uritur për të bërë ndonjë gjë të dobishme. U ngritëm nga shtrati dhe shkuam në kuzhinë, ku u ulëm përballë në tavolinë. Çfarë mund t’i kishte shkaktuar këto therje të tmerrshme urie?
E hapëm derën e frigoriferit me radhë dhe shpresuam, por pavarësisht sesa herë pamë brenda, përbërja nuk ndryshoi kurrë. Birra dhe qepët dhe gjalpi dhe salca dhe aromatizuesi. Ishte e mundur t’i skuqnim qepët me gjalpë, por nuk kishte asnjë mundësi që ato dy qepë të thata të mbushnin stomakët tanë të zbrazur. Qepët duheshin ngrënë me të tjera gjëra. Nuk janë lloji i ushqimit që e përdor për të plotësuar oreksin.
“Dëshiron zonja pak salcë franceze të skuqur me aromatizues?”
Prisja që ajo ta injoronte përpjekjen time për humor, dhe ashtu bëri. “I hipim makinës dhe kërkojmë një restorant që është hapur edhe natën,” – i thashë. “Duhet të jetë një në autostradë.”
Ajo e refuzoi atë sugjerim. “S’mundemi. Nuk duhet të dalësh për të ngrënë jashtë pas mesnate.” Ajo ishte mendjengjushtë në atë drejtim.
Mora frymë dhe thashë, “mesa duket jo.”
Kurdo që ime shoqe shprehte një mendim (apo tezë) të tillë atëherë, veshët ma përcillnin me autoritetin e një dogme. Ndoshta kjo i ndodh të sapomartuarve, nuk e di. Por kur ajo më tha ashtu, fillova ta mendoj se ishte një lloj i veçantë urie, jo një nga ato që mund të plotësohet me një vakt të ngrënë në një restorant në autostradë.
Një lloj i veçantë urie. Dhe çfarë mund të jetë?
Mund ta paraqes në formën e një imazhi kinematografik.
Një, unë jam në një barkë të vogël, duke lundruar në det të qetë. Shoh poshtë, dhe në ujë, dalloj majën e një vullkani që po ngrihet lart nga fundi i oqeanit. Tre, kulmi duket se është afër me sipërfaqen e ujit, por sa afër nuk mund ta dalloj. Katër, kjo vjen sepse transparenca e ujit ndërthuret me perceptimin e largësisë.
Ky ishte një përshkrim i saktë i imazhit që më erdhi në mendje gjatë dy ose tre sekondave mes kohës që bashkëshortja ime tha se ajo nuk ishte dakord që të shkonim në një restorant, që qëndronte hapur gjithë natën dhe unë rashë dakord me “besoj se jo”-në time. Duke mos qenë Zigmund Frojdi, isha, sigurisht në pamundësi për të analizuar me saktësi se çfarë nënkuptonte imazhi, por e dija instinktivisht se ishte diçka befasuese. Që është arsyeja – intensiteti pothuajse grotesk i urisë sime të padurueshme – përse rashë automatikisht dakord me tezën apo deklaratën e saj.
Bëmë të vetmen gjë që mundeshim: hapëm birrën. Ishte shumë më mirë se të hanim ato qepë. Ajo nuk e pëlqente shumë birrën, ndaj i ndamë kanoçet, dy për të dhe katër për mua. Teksa po pija të parën, ajo kërkoi sirtarët e kuzhinës si një ketër në nëntor. Gjeti një pako me katër biskota gjalpi në fund. Ishin të mbetura, të buta dhe si të qulltë, por secili hëngri nga dy, duke përpirë çdo thërrime.
Nuk na sollën dobi. Me urinë që kishim, si gadishulli pakufi i Sinait, biskotat e gjalpit dhe birra nuk lanë asnjë gjurmë.
Koha kalonte ngadalë. Lexova shkrimin në kanoçet alumini të birrës. Ia ngula sytë orës së dorës. Pashë derën e frigoriferit. Shfletova gazetën e djeshme. Përdora cepin e një kartoline për të mbledhur thërrimet e rëna mbi tavolinë të biskotave. “Nuk kam qenë kurrë kaq e uritur në jetën time”, – tha ajo. “Pyes veten nëse ka lidhje me të qenët e martuar.”
“Ndoshta,” – thashë. “Ose ndoshta jo.”
Teksa ajo gjuante për copëza të tjera ushqimi, u përkula në barkën time dhe pashë poshtë në majën e vullkanit nënujor. Qartësia e ujit të oqeanit përreth barkës sime më dha një ndjesi të çuditshme, sikur një zgavër ishte hapur diku në fund të stomakut – një shpellë e mbyllur hermetikisht që nuk kishte as hyrje as dalje. Diçka rreth kësaj ndjesie të çuditshme mungese, kjo ndjesi e një realiteti të jashtëm të mosekzistencës – më kujtoi frikën paralizuese që ndjen kur ngjitesh në majën më të lartë të një stepe. Kjo lidhje mes urisë dhe akrofobisë ishte një zbulim i ri për mua.
Kështu mu kujtua se e kisha provuar edhe një herë më parë të njëjtën ndjesi. Stomaku im kishte qenë kaq i zbrazur atëherë… Kur? …Oh, sigurisht, ishte—
“Koha e sulmit të furrës së bukës,” – dëgjova veten të thoshte.
“Sulmi i furrës së bukës? Për çfarë e ke fjalën?”
Dhe kështu filloi.
“Një herë sulmova një furrë buke. Shumë kohë më parë. Jo një furrë të madh buke. Nuk ishte i njohur. Buka nuk qe e veçantë. Por as e keqe. Një nga ato furrat e zakonshëm të bukës në lagje në mes të një blloku dyqanesh. E kishte një plak që i bënte të gjitha vetë. I piqte në mëngjes, dhe kur i shiste, e mbyllte ditën.”
“Nëse do sulmoje një furrë buke, përse atë?”
“Epo, nuk kishte kuptim të sulmoje një furrë të madhe buke. Gjithçka që donim ishte buka, jo paratë. Ne ishin sulmues, jo hajdutë.”
“Ne? Kush është ne?”
“Shoku im i ngushtë i asaj kohe. Dhjetë vite më parë. Ishim aq trokë sa nuk mund të blinim as një pastë dhëmbësh. Kurrë nuk hanim mjaftueshëm. Bëmë disa gjëra jo të mira për të pasur pak ushqim. Sulmi i furrës ishte një prej tyre.”
“Nuk e kuptoj.” Ajo m’i nguli sytë. Sytë e saj mund të kishin qenë duke kërkuar për një yll të zbehtë në qiellin e mëngjesit. “Përse nuk gjete një punë? Mund të kishe punuar pas shkolle. Do ishte më e lehtë se të sulmoje furra buke.”
“Ne nuk donim të punonim. Ishim shumë të qartë rreth kësaj.”
“Epo, ti po punon tani, apo jo?”
Tunda kokën dhe piva më shumë birrë. Më pas krova sytë. Një gjendje e ngacmuar nga birra hyri në trurin tim dhe u përball me dhimbjet e urisë.
“Koha ndryshon. Njerëzit ndryshojnë,” – thashë unë. “Le të kthehemi në shtat. Duhet të zgjohemi herët.”
“S’ka asgjë për të thënë. S’ka aksion. S’ka ekzaltim.”
“Ia dolët?”
Hoqa dorë nga gjumi dhe hapa një birrë tjetër. Kur ajo interesohej për një histori, duhej ta dëgjonte patjetër. Kështu ishte ajo.
“Epo, ishte pak a shumë sulm i suksesshëm. Dhe disi jo. Morëm atë që deshëm. Por si vjedhje, nuk funksionoi. Plaku na e dha bukën përpara se t’ia kërkonim.”
“Falas?”
“Jo plotësisht, jo. Kjo është pjesa e vështirë.” Tunda kokën. “Bukëpjekësi ishte i çmendur pas muzikës klasike dhe kur arritëm atje, ai po dëgjonte një album me uverturat e Vagnerit. Ai na shtroi një marrëveshje. Nëse do të dëgjonim regjistrimin e plotë, do të merrnim sa bukë të donim. E folëm me shokun dhe menduam: në rregull. Nuk do të ishte punë në kuptimin e pastër të fjalës, dhe nuk do të lëndonte askënd. Ndaj futëm thikat në çantë, morëm dy karrige dhe dëgjuam uverturat e Tannhauser dhe Holandezit Fluturues.”
“Dhe pas asaj, morët bukë?”
“Po. Shumicën e atyre që ai kishte në dyqan. E futëm në çantë dhe e morëm në shtëpi. Ma mbajti për katër ose pesë ditë.” Piva një tjetër gllënkë. Si valët e heshtura nga një tërmet nënujor, përgjumja i dha barkës sime një lëkundje të gjatë dhe të ngadaltë.
“Sigurisht, ne e përmbushëm misionin tonë. E morëm bukën. Por nuk mund të thuash se kryem një krim. Ishte më tepër si shkëmbim. Dëgjuam Vagnerin për të, dhe në kthim, morëm bukë. Ligjërisht, ishte më shumë si një transaksion tregtar.”
“Por dëgjimi i Vagnerit nuk është punë,” – tha ajo.
“Oh, jo, absolutisht jo. Nëse bukëpjekësi do të kishte këmbëngulur që të lanim enët apo të pastronim dritaret apo diçka e tillë, do ta kishim refuzuar. Por ai nuk na e kërkoi. Gjithçka donte nga ne ishte të dëgjonim Vagnerin e tij nga fillimi në fund. Askush nuk do ta kishte planifikuar. E kam fjalën – Vagnerin? Ishte sikur bukëpjekësi të na mallkonte. Tani që po e mendoj, duhej ta kishin refuzuar. Duhej të kishim kërcënuar me thikë dhe të merrnim bukën e mallkuar. Atëherë s’do të ishte qenë problem.”
“Kishe një problem?”
I krova përsëri sytë.
“Pak a shumë. Jo ndonjë gjë që mund ta shohësh me saktësi. Por gjërat filluan të ndryshojnë pas atij momenti. Ishte një lloj pike kthimi. E kam fjalën, unë u ktheva në universitet, u diplomova, fillova punë për firmën dhe studiova për provimin e fundit, të njoha ty dhe u martuam. Nuk e bëra më kurrë, nuk sulmova më furra buke.”
“Kjo është e gjitha?”
“Po, kjo është e gjitha.” Piva birrën e fundit. Tani të gjashtë kanoçet kishin firuar. Gjashtë hapëset metalike gjendeshin në tavull si luspa të një sirene.
Sigurisht, që nuk ishte e vërtetë se asgjë nuk kishte ndodhur prej sulmit të furrës. Kishin ndodhur shumë gjëra që mund t’i drejtoja gishtin, por nuk doja t’i diskutoja me të.
“Pra, ky miku yt, me se merret tani?”
“Nuk ia kam idenë. Diçka ndodhi, ose më mirë asgjë, dhe ne nuk rrinim më bashkë. Nuk e kam parë që atëherë. Nuk e di me se merret.”
Për disa çaste, ajo nuk foli. Ndoshta e ndjeu që nuk po ia thosha të gjithë historinë. Por nuk ishte gati të ma thoshte.
“Megjithatë, – tha ajo, – “kjo është arsyeja përse ju nuk u takuat më, apo jo? Sulmi i furrës së bukës ishte shkaku kryesor.”
“Mbase. Mendoj ka qenë më shumë intensive nga ç’e kishim imagjinuar. Folëm rreth lidhjes së bukës me Vagnerin për ditë të tëra pas ngjarjes. Vazhdonim të pyesnim veten nëse morëm vendimin e duhur. Nuk mund të vendosnim. Sigurisht, nëse e sheh nga ana e njerëzore, bëmë zgjedhjen e duhur. Askush nuk u lëndua. Të gjithë morën atë që deshën. Bukëpjekësi – akoma se kam kuptuar përse bëri atë që bëri – por gjithsesi, ai ia doli me propagandën e Vagnerit. Dhe ne ia dolëm të merrnim bukën.
Por përtej kësaj, kishim një ndjesi që kishim bërë një gabim të tmerrshëm. Dhe në një farë mënyre, ky gabim qëndroi aty, i pazgjidhur, duke u bërë një hije e errët në jetët tona. Ja përse përdora fjalën ‘mallkim’. Është e vërtetë. Ishte si një mallkim.”
“Mendon se e ke akoma?”
I mora gjashtë hapëset e birrës dhe i rregullova të dukeshin si një unazë alumini me përmasat e një byzylyku.
“Kushedi? Unë nuk e di. Vë bast që bota është plot me mallkime. Është e vështirë të thuhet se cili mallkim e bën diçka të shkojë mbrapsht.”
“Kjo nuk është e vërtetë.” Ajo më pa në sy. “Mund ta dallosh, nëse mendon rreth tij. Dhe vetëm nëse ti, personalisht, e thyen mallkimin, do të shpëtosh nga ajo që të zë si dhimbje dhëmbi. Do të të torturojë derisa të vdesësh. Jo vetëm ty. Por edhe mua.”
“Ty?”
“Epo, unë jam mikesha jote më e mirë tani, apo jo? Pse mendon se jemi të dy të uritur? Unë kurrë, asnjëherë të vetme në jetë, nuk kam ndjerë një uri të tillë derisa u martova me ty. Nuk mendon se kjo është jo normale? Mallkimi yt po funksionon edhe mbi mua.”
Mohova me kokë. Më pas prisha unazën metalike të hapëseve të birrës dhe i vura në tavllë. Nuk e dija nëse kishte të drejtë, por e ndjeja se fjalët e saj kishin një farë kuptimi.
Ndjenja e urisë u kthye, më e fortë se kurrë dhe po më jepte një dhimbje të fortë koke. Çdo therje në stomak po kalonte në kokë nga një kabull, sikur brenda meje të ishin të gjitha llojet e ndërlikuara të makinerive.
I hodha një tjetër sy vullkanit tim nënujor. Uji është më i kthjellët se më parë – shumë më i qartë. Vetëm nëse shikoje afër, e dalloje që ishte aty. Dukej sikur barka po pluskonte në ajër, pa u mbështetur në asgjë. Mund të shihja çdo guriçkë në fund. Gjithçka më duhej të bëja ishte të përkulesha dhe t’i prekja.
“Kemi jetuar bashkë për vetëm dy javë,” – tha ajo, “por gjatë gjithë kësaj kohe kam ndjerë një prani të çuditshme.” Më pa drejt e në sy dhe i vuri duart mbi tavolinë, me gishtat të ndërthurur. “Sigurisht, nuk e dija deri më tani që ishte një mallkim. Kjo shpjegon gjithçka. Mbi ty po funksionon një mallkim.”
“Çfarë lloj pranie?”
“Sikur ekziston një perde e rëndë dhe e pluhurosur që nuk është larë prej vitesh që varet nga tavani.”
“Ndoshta nuk është një mallkim. Ndoshta jam thjesht unë,” – i thashë dhe buzëqesha.
Ajo nuk buzëqeshi.
“Jo, nuk je ti,” – tha.
“Në rregull, ta zëmë se ke të drejtë. Ta zëmë se është një mallkim. Çfarë mund të bëj rreth tij?”
“Sulmo një tjetër furrë. Tani. Kjo është e vetmja rrugë.”
“Tani?”
“Po. Tani. Sa jemi akoma të uritur. Duhet të përfundosh çfarë ke lënë pa mbaruar.”
“Por është mesi i natës. A do ishte hapur një furrë buke tani?”
“Do ta gjejmë një. Tokio është qytet i madh. Duhet të jetë të paktën një furrë që rri gjithë natën hapur.”
Hymë në Corolla-n time të vjetër dhe filluam të endeshim nëpër rrugët e Tokios në orën 2:30 të mëngjesit në kërkim të një furre buke. Ja tek ishim, unë në timon, ajo në ndenjësen e pasagjerit, të dy duke skanuar me sy rrugën si shqiponja të uritura në kërkim të presë. I shtrirë në ndenjësen e pasme dhe i pa lëvizur, si një peshk i ngordhur, ishte një shotgan automatik Remington. Plumbat e tij gjendeshin në xhepat e xhupit të bashkëshortes sime. Kishim dy maska të zeza skie në kroskot. Përse ime shoqe kishte një shotgan, nuk e kisha idenë. Apo maskat e skisë. Asnjë prej nesh nuk kishte bërë ndonjëherë ski. Por ajo nuk mu shpjegua dhe unë nuk e pyeta. Jeta bashkëshortore është e çuditshme, – ndjeva.
Të pajisur mirë, nuk ishim në gjendje të gjenim një furrë që qëndronte hapur gjatë natën. E ngava makinën në rrugët e zbrazura nga Yoyogi në Shinjuku, në Yosuya dhe Akasaka, Aoyama, Hiroo, Roppongi, Daikanyama dhe Shibuya. Tokio i orëve të vona ka të gjithë llojet e njerëzve dhe dyqaneve, por jo furra buke.
Dy herë u hasëm me makina patrulluese të policisë. Njëra ishte fshehur në anë të rrugës në përpjekje për të mos u dukur. Tjetra na tejkaloi, qëndroi pak në afërsi dhe më pas u largua.
Në të dyja herët u qulla poshtë krahëve, por përqendrimi i time shoqe nuk u lëkund kurrë. Ajo po kërkonte për furrën e bukës. Sa herë që ajo përkulej, plumbat e shotganit në xhep i dukeshin si lëvore hejde brenda një jastëku të vjetër.
“Ta lëmë fare,” – thashë. “Nuk ka furra buke hapur në këtë orë të natës. Duhet të kemi një plan për këto lloj gjërash ose…”
“Ndaloje makinën!”
Shkela frenat.
“Ky është vendi,” – tha ajo.
Dyqanet në rrugë i kishin ulur qepenat, që formonin mure të heshtura në të dyja anët. Një tabelë berberi varej në errësirë si një sy prej qelqi. Ishte një tabelë e zbehur hamburgeri të McDoland’s, gati 200 metra më tej, por asgjë tjetër.
“Nuk shoh ndonjë furrë buke,” – thashë.
Pa thënë asnjë fjalë, ajo hapi kroskotin dhe nxori një ngjitëse. Duke e mbajtur në dorë doli nga makina. Unë dola nga ana ime. U ul në gjunjë në pjesën e pasme, preu një copë ngjitëse dhe mbuloi targën. Më pas shkoi përpara dhe bëri të njëjtën gjë. Veprimet e saj kishin një saktësi të praktikuar. Qëndrova në trotuar duke ndjekur me sy lëvizjet e saj.
“Do të sulmojmë atë McDoland’s,” – tha ajo, aq shpërfillshëm sikur të lajmëronte se çfarë do të hanim për darkë.
“McDonald’s nuk është furrë buke,” – i vura në dukje.
“Është si një furrë buke,” – tha ajo. “Ndonjëherë duhet të bësh kompromis. Shkojmë!”
E afrova makinën te McDonald’s dhe parkova. Ajo më zgjati shotganin e mbështjellë me një copë.
“Nuk kam shtënë kurrë me armë në jetën time,” – protestova.
“Nuk do kesh nevojë të qëllosh. Thjesht mbaje. Okej? Bëj si të them. Futemi brenda, dhe sapo ata të thotë ‘Mirë se erdhët në McDonald’s, vëmë maskat. Kupton?”
“Sigurisht, por…”
“Më pas drejtoja armën në fytyrë dhe detyroi punonjësit dhe klientët të grumbullohen. Shpejt. Të tjerat i bëj unë.”
“Por…”
“Sa hamburger mendon se na duhen? Tridhjetë?”
“Besoj se po.” Me një psherëtimë, e mora shotganin dhe e lirova pak copën që e mbështillte. Gjëja ishte po aq e rëndë sa një thes rëre dhe aq e zezë sa një natë pa hënë.
“Vërtetë duhet ta bëjmë këtë?” – pyeta, gjysmë atë dhe gjysmë veten.
“Sigurisht që po.”
Me një kapelë të stafit, vajza pas banakut më dha një buzëqeshje alla McDonald’s dhe tha “Mirë se erdhët në McDonald’s.” Nuk e kisha menduar se vajzat punonin vonë natën në McDonald’s, ndaj pamja e saj më bëri të ngurroj për një sekondë. Por vetëm për një sekondë. E mblodha veten dhe vura maskën. E përballur me çiftin e maskuar, vajza shqeu gojën.
Me siguri, që manuali i mikpritjes së McDoland’s nuk thoshte asgjë se si të përballesh me një situatë të tillë. Ajo kishte filluar të formonte frazën që vjen pas “Mirë se erdhët në McDonald’s”, por goja e saj dukej se ishte tkurrur dhe fjalët nuk po dilnin. Por edhe në atë çast, si një hënë çerekshe në qiellin e muzgut, u shfaq hija e një buzëqeshje profesionale në cep të buzëve.
Aq shpejt sa munda, zbulova shotganin dhe e drejtova te tavolinat, por klientët e vetëm ishin një çift i ri, studentë ndoshta, dhe ata ishin me kokë poshtë në tavolinën plastike dhe po flinin. Kokat e tyre dhe dy pijet me qumësht dhe luleshtrydhe ngjanin mbi tavolinë si një skulpturë avangardë. Ata flinin si të vdekur. Nuk dukeshin sikur e vunë re operacionin tonë, ndaj e ktheva shotganin nga banaku.
Gjithë-gjithë, ata ishin tre punëtorë. Vajza në banak, menaxheri – një djalë me një fytyrë të zbehur në formën e vezës, ndoshta në të njëzetat e tij dhe një kuzhinier i dobët që nuk mund t’i lexoje asnjë shprehje fytyre, i cili duhej të ishte student.
Ata qëndruan bashkë pas banakut, duke parë tytën e shotganit tim siç shohin me frikë turistët një pus inkas. Askush nuk bërtiti dhe askush nuk bëri ndonjë lëvizje kërcënuese. Arma ishte aq e rëndë sa mu desh ta mbështesja tytën në kasën e parave, me gishtin në këmbëzën e armës.
“Do të t’i jap paratë,” – tha menaxheri, me zë të ngjirur. “Ata i mblodhën në orën 11, ndaj nuk kemi shumë, por mund t’i merrni të gjitha. Jemi të siguruar.”
“Ule qepenin e përparmë dhe fike reklamën,” – tha ime shoqe.
“Një sekondë,” – tha menaxheri. “Nuk na lejohet ta bëjmë. Do të mbaj unë përgjegjësi nëse e bëj pa leje.”
Ime shoqe përsëriti urdhrin e saj, ngadalë. Ai u lëkund.
“Bën mirë të veprosh si të thotë ajo,” – e paralajmërova.
Ai ia hodhi sytë armës që qëndronte mbi arkën e parave, pa bashkëshorten time dhe më pas sërish armën. Më në fund iu dorëzua të pashmangshmes. Fiku reklamën dhe preku çelësin e një paneli elektrik që ulte qepenin. I mbajta sytë te ai, i shqetësuar se mund të kishte ndezur alarmin e vjedhjes, por mesa duket McDonald’s nuk kanë alarme për vjedhje. Ndoshta ngaqë askush sulmon ndonjë të tillë.
Qepeni bëri zhurmë të madhe kur u ul, si një kovë e boshatisur që qëllohet me shkop bejsbolli, por çifti që po flinte në tavolinë ishte akoma në gjumë. Sa për gjumin e thellë: nuk e kisha bërë për shumë vite.
“Tridhjetë Hamburger të Mëdhenj. Me vete,” – sqaroi ime shoqe.
“Merrni më mirë paratë,” – u lut menaxheri. “Do t’ju jap më shumë seç ju duhen. Mund të blini ushqim ndokund tjetër. Kërkesa juaj do të më bëjë lëmsh llogaritë e ditës dhe…”
“Për të mirën tënde bëj siç thotë ajo,” – përsërita.
Të tre shkuan në kuzhinë dhe së bashku filluan të përgatisnin tridhjetë hamburgerët e mëdhenj. Studenti skuqte në zgarë qoftet, menaxheri i fuste në panine dhe vajza i mbështillte. Askush nuk foli.
U mbështeta te një frigorifer i madh, me armën drejtuar për nga zgara. Qoftet prej mishi ishin rreshtuar si pika kafe të një cope fustani të pa qepur dhe kërcisnin. Aroma e mirë e mishit të zgarës depërtoi në çdo pore të trupit tim, një mizëri çimkash mikroskopike mu shpërndanë në gjak dhe qarkulluan në cepat më të largët, më pas u grumbulluan në shpellën hermetike ku ishte vulosur uria dhe u ngjitën pas mureve rozë.
Një grumbull hamburgerësh të mbështjellë me letër të bardhë po bëhej gjithnjë e më i madh pranë meje. Desha t’i rrëmbeja dhe t’i çmbështillja, por nuk mund ta bëja sepse kjo nuk shkonte me objektivin tonë. Më duhej të prisja. Në zonën e ngrohtë të kuzhinës, fillova të djersij nën maskën e skive.
Punonjësit e McDonald’s i hidhnin tytës së shotganit shikime të shpejta dhe të fshehta. Krova veshin me gishtin e vogël të dorës së majtë. Veshët gjithnjë më hanë kur jam nervoz. Teksa kruaja veshin, arma më lëvizte sa lart poshtë, gjë që dukej se i vuri ata në siklet. Nuk mund të shkrepej aksidentalisht, pasi e kisha nën siguresë, por ata nuk e dinin dhe unë nuk kisha ndërmend t’ua thosha.
Bashkëshortja ime numëroi hamburgerët që mbaruan dhe i vuri në dy qese të vogla pazari, nga pesëmbëdhjetë për secilën.
“Përse duhej ta bëni këtë?” – më pyeti vajza. “Përse nuk merrni paratë dhe të blini çfarë dëshironi? Ç’të mirë të sjell ngrënia e tridhjetë hamburgerëve të mëdhenj?”
Tunda kokën.
Ime shoqe iu shpjegua: “Na vjen shumë keq, vërtetë. Por nuk kishte furra buke hapur. Nëse do të ishte kështu, do të kishim sulmuar një furrë.”
Kjo përgjigje duket se i kënaqi ata. Të paktën nuk bënë më pyetje. Më pas gruaja ime porositi dy Kola të mëdha te vajza dhe pagoi.
“Po vjedhim bukë, asgjë tjetër,” – i tha. Vajza iu përgjigj me një lëvizje të komplikuar të kokës, një lëvizje mes pohimit dhe mohimit. Ndoshta po përpiqej t’i bënte të dyja njëkohësisht. Mendoj se e kisha pak a shumë idenë se çfarë ndjente.
Bashkëshortja ime nxori një lëmsh nga xhepi – kishte ardhur e përgatitur – dhe i lidhi të tre punonjësit në një vend – po aq mjeshtërisht sikur të qepte kopsa. I pyeti ata nëse po i vriste duart apo nëse ndonjëri donte të shkonte në tualet, por askush nuk foli.
Mbështolla armën me mbulesë, ajo mori çantat e pazarit dhe dolëm. Klientët ishin akoma në tavolinë duke fjetur, si dy peshq që i përkisnin thellësive të detit. Çfarë mund t’i zgjonte ata nga një gjumë aq i thellë?
Ecëm me makinë për gjysmë ore, gjetëm një vend parkimi pranë një ndërtese dhe ndaluam. Atje hëngrëm hamburgerët dhe pimë Kolat. Dërgova gjashtë hamburger të mëdhenj në shpellën hermetike të stomakut tim dhe ajo hëngri katër. Kishin mbetur njëzet hamburger në ndenjësen e pasme. Uria jonë, ajo që e kishim ndjerë se do të vazhdonte përgjithmonë, u zhduk teksa agimi po vinte. Drita e parë e diellit i leu muret e ndërtesës në violë dhe e bëri shumë të ndritshme një reklamë gjigante të SONY BETA. Shpejt, zhurma e gomave të kamionëve në autostradë u përzije me cicërimat e zogjve. Radio e Forcave të Armatosura Amerikane po transmetonte muzikë kaubojsh. Ndamë një cigare së bashku. Më pas ajo e mbështeti kokën në shpatullën time.
“Ishte vërtetë e nevojshme që ta bënim këtë?” – e pyeta.
“Sigurisht që ishte!”
Me një psherëtimë të thellë atë e zuri gjumi pranë meje. Ajo ishte po aq e butë dhe e lehtë sa një kotele.
Tanimë vetëm, u përkula nga barka dhe pashë në fund të detit. Vullkani ishte zhdukur. Sipërfaqja e qetë e ujit pasqyronte qiellin blu. Valë të lehta – si një palë pizhame mëndafshi që i tundte flladi – përplaseshin anë barkës. Nuk kishte asgjë tjetër. U shtriqa në fund të barkës dhe mbylla sytë, duke pritur që zbatica që po vinte të më çonte ku e kisha vendin në këtë botë./shqip