Photo : Saul Loeb
Iets meer dan de helft van de Amerikaanse bevolking – 52% volgens een nieuwe peiling van Pew – steunt een isolationistisch buitenlandbeleid. President Obama verpersoonlijkt deze strekking (die aanhangers heeft in beide grote partijen) met zijn eerder voorzichtige posities met betrekking tot het Midden Oosten, Rusland en China. Maar voor landen die afhankelijk zijn van Amerikaanse garantiesis dat slecht nieuws, schrijft The Economist. Opgemerkt wordt dat Oekraïne in 1994 haar kernwapens opgaf in ruil voor een garantie van Rusland, Amerika en het Verenigd Koninkrijk dat 's lands grenzen veilig waren.
De V.S. leerden hun les na de interventies in Irak en Afghanistan, doch ook de huidige isolationistische trend heeft ernstige geopolitieke repercussies. Met de annexatie van de Krim in het achterhoofd vragen leiders van landen als Israël, Saoedi-Arabië, Polen, Japan en Taiwan zich terecht af of de Amerikaanse supermacht haar garanties ten opzichte van haar bondgenoten zal nakomen als er zich een nieuw internationaal conflict zou ontwikkelen.
Dat de V.S. alles zullen doen om het eigen grondgebied te beschermen, staat vast, net als het een certitude is dat ze geen oorlog met Rusland willen riskeren over Oekraïne. Tussen die twee vaststellingen schuilen ontelbaar veel mogelijkheden en dit gebrek aan duidelijkheid is volgens The Economist een voeodngsbodem voor een gevaarlijkere, instabiele en armere wereld.
In de nieuwe geopolitieke realiteit herhaalt China zijn territoriale claims met een duidelijk oog op expansie, speelt (en wint) Poetin militaire en diplomatische spelletjes, werpt het Iraanse nucleaire programma een schaduw over het Midden Oosten, geeft Azië meer uit aan defensie dan Europa en kondigt zich een nieuwe globale wapenwedloop aan.
Deze trends hebben niet enkel gevolgen voor de internationale machtsverhoudingen, maar ook voor de globale economische orde die zo belangrijk is voor het Westen. Niet enkel de V.S. zelf, maar de hele wereld profiteert al jaren van de Amerikaanse economische, diplomatische en militaire overmacht.
Obama projecteert sinds een tijd een gebrek aan daadkracht op het wereldtoneel. Doet hij dat weliswaar met goede bedoelingen en uit strategische overwegingen, dan neemt dat niet weg dat - bij elke stap terug die Amerika zet - internationale normen waaronder vrijhandel en globalisering in het gedrang komen. Globale instellingen boeten aan macht in.
Toch is het nog niet te laat, schrijft het liberale weekblad – vergeet niet dat velen vreesden dat de Amerikaanse supermacht onder haar ‘Vietnamsyndroom’ zou bezwijken tot operatie Desert Storm in 1991 het tegenovergestelde bewees. Toch is een dosis realiteit broodnodig: Amerika moet beseffen dat het zich niet kan terugtrekken zonder de globale orde te destabiliseren en de Amerikaanse bondgenoten (Europa incluis) dienen te begrijpen dat ze niet van de Amerikaanse veiligheidsgaranties kunnen blijven profiteren zonder er een prijs voor te betalen.
In de nieuwe geopolitieke realiteit herhaalt China zijn territoriale claims met een duidelijk oog op expansie, speelt (en wint) Poetin militaire en diplomatische spelletjes, werpt het Iraanse nucleaire programma een schaduw over het Midden Oosten, geeft Azië meer uit aan defensie dan Europa en kondigt zich een nieuwe globale wapenwedloop aan.
Deze trends hebben niet enkel gevolgen voor de internationale machtsverhoudingen, maar ook voor de globale economische orde die zo belangrijk is voor het Westen. Niet enkel de V.S. zelf, maar de hele wereld profiteert al jaren van de Amerikaanse economische, diplomatische en militaire overmacht.
Obama projecteert sinds een tijd een gebrek aan daadkracht op het wereldtoneel. Doet hij dat weliswaar met goede bedoelingen en uit strategische overwegingen, dan neemt dat niet weg dat - bij elke stap terug die Amerika zet - internationale normen waaronder vrijhandel en globalisering in het gedrang komen. Globale instellingen boeten aan macht in.
Toch is het nog niet te laat, schrijft het liberale weekblad – vergeet niet dat velen vreesden dat de Amerikaanse supermacht onder haar ‘Vietnamsyndroom’ zou bezwijken tot operatie Desert Storm in 1991 het tegenovergestelde bewees. Toch is een dosis realiteit broodnodig: Amerika moet beseffen dat het zich niet kan terugtrekken zonder de globale orde te destabiliseren en de Amerikaanse bondgenoten (Europa incluis) dienen te begrijpen dat ze niet van de Amerikaanse veiligheidsgaranties kunnen blijven profiteren zonder er een prijs voor te betalen.
Bron : Express.be