‘ASIELZOEKERS ZIJN MENSEN, GEEN DOSSIERS’

VERHALEN VAN BEGELEIDERS IN HET TERUGKEERTRAJECT VAN AFGEWEZEN ASIELZOEKERS

AFGHAANSE VROUW VERKRACHT

Anne Demuysere vertelt over haar begeleiding en de moeilijkheden van het terugkeertraject

Anne DemuysereAnne Demuysere werkt voor CAW Middenkust in Oostende
Jawid en Khatira zijn op de vlucht voor de Taliban in Afghanistan. Ze behoren tot de sterk vervolgde Hazari-minderheid. Ze vluchten naar België en vragen asiel aan. Net wanneer ze bij ons in het appartement in Oostende aankomen, wijst het Commissariaat-generaal hun asielaanvraag af. In onze individuele opvang kunnen ze net zelfstandiger gaan leven en integreren in België, maar tegelijk moeten we hen nu vragen een document te ondertekenen over vrijwillige terugkeer. Dat zijn te veel verwarrende boodschappen op te korte tijd. Daarbovenop zouden wij moeten kunnen doordringen tot de mensen om hun noden te leren kennen. Zonder tolk is dat sowieso heel moeilijk.’

‘Khatira probeert al een tijdje zwanger te worden. Het is een zeer gevoelig onderwerp voor deze Afghanen, maar ik bouw een sterke vertrouwensband met hen op. Zo sterk dat Khatira me toevertrouwt dat ze verkracht werd door Taliban. Met één traan toont ze haar onderdrukt verdriet. Het woord “verkrachting” durft ze nooit in de mond te nemen. Ik probeer haar gerust te stellen, en toch, hoe moeilijk dat ook is, breng ik ook een eventuele terugkeer ter sprake.’
Ze moeten naar de terugkeerplaatsen in Poelkapelle, wat een opvolging moeilijk maakt. Ik moet heel hun medische en psychologische situatie uitleggen aan de directie van de terugkeerplaatsen.
‘Dan komt de definitieve negatieve beslissing in beroep. En net in die dagen krijgt Kathira te horen dat ze zwanger is. Jawid en Khatira willen een nieuwe asielaanvraag indienen. Khatira voelt zich nu pas klaar om over de verkrachting te spreken. Ze had het in het eerste interview niet ter sprake durven brengen. Ze zijn timide en gesloten. Het Commissariaat-generaal ontkent niet dat hun dorp gevaarlijk is, maar zegt dat Jawid en Khatira niet “aantonen dat ze daar gewoond hebben”. Ik wist van in het begin dat ze hun verhaal heel slecht zouden brengen voor het asielinterview.’

‘Ik had hen graag verder begeleid in al die gevoelige stappen, maar helaas moet ik ze net op dat moment laten gaan. Ze moeten naar de terugkeerplaatsen in Poelkapelle, wat een opvolging moeilijk maakt. Ik moet heel hun medische en psychologische situatie uitleggen aan de directie van de terugkeerplaatsen. Om haar verkrachting te bewijzen voor de tweede asielaanvraag moet ze naar de gynaecoloog. Ze wil enkel naar haar eigen gynaecoloog in Oostende. En als hun tweede asielaanvraag zou behandeld worden, zouden ze niet eens terug naar Oostende mogen komen maar zouden ze naar een opvangcentrum moeten gaan dat Fedasil hen toewijst. Waarom kan ik dit koppel niet gewoon verder begeleiden vanuit onze opvang in Oostende?’
Anne Demuysere
Meer weten ?
Vluchtelingenwerk Vlaanderen

Related Posts: