Ndodhem në Oslo në një seminar në Institutin norvegjez për mbrojtjen e studimeve dhe mezi po pres të dëgjoj se si duket politika botërore nga këndvështrimi nordik. Në Norvegji kam qenë që në vitin 2009. Vizita ime rastisi me Komitetin e Nobelit norvegjez dhe me vendimin për shpërblimin që dha presidenti amerikan Obama për çmimin Nobel.
Ishte pikërisht koha kur çmimi u dha më përpara se të përmbushej nga ai ose ajo dhe unë dyshoj se komiteti i çmimit nuk e kthen më kokën prapa për t’iu kthyer vendimit, meqë ka kryelartësi.
Obama ka treguar shumë virtyte si president, por përkrahja e tij aktive ndaj paqes në botë ka qenë një nga këto virtyte. Si në shumë vende, ai flet për një lojë më të mirë nga ajo që ndahet me të tjerë.
Le të marrin si shembull Sirinë. Pak javë më parë kam postuar një koment ku kam sugjeruar se Obama është një “lojtar që godet me kokë”, politika e jashtme e të cilit është e përcaktuar shumë qartazi nga përpjekja e tij për t’i zhvendosur kostot, aty ku ka pasur mundësi.
Ende jam i mendimit se ky tipizim është ai i duhuri, por miku im Alan Berger më sugjeroi diçka më të mirë.
Në një artikull brilant të botuar 2 ditë më parë te Globe, Berger nënvizon që Obama mund të jetë duke luajtur një lojë të dyshimtë në Siri.
Obama ka pranuar rreziqet e një përfshirjeje të madhe të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, por njeh gjithashtu përfitimet potenciale nga një luftë e madhe me kosto të ulët.
Në mënyrë te veçantë, lufta civile në Siri po i than burimet iraniane dhe po i humbet shkëlqimin imazhit të Hezbollahut, si i patundur.
Përkrahja ndaj Bashar al-Assad nuk po e ndihmon Rusinë apo imazhin global të Kinës. Kësisoj, përse tani duhet lënë të digjet, veçanërisht nëse Katari dhe Arabia Saudite do të paguajnë këtë?
Ngurrimi i Obamës për të ndërhyrë me më shumë energji duket sikur mohon akuzat e zakonshme për imperializmin amerikan; duke luajtur fort për ta marrë, përafrimi i Obamës bën që vendet e tjera të nisin e të luten për përfshirjen amerikane.
Duket se është imponuar një kosto e stërmadhe për popullin sirian dhe lehtazi mund të çojë te formimi i një shteti të dështuar atje. Por një Lindje e Mesme e copëzuar dhe e rrënuar është kollaj për t’u menaxhuar nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës – mes shumë të tjerash, një numër i caktuar shtetesh mezi po presin ndihmë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Atje ka siguri që Uashingtoni nuk do dërgojë më trupa për të qeverisur apo për të riorganizuar rajonin.
Berger nuk pretendon që kjo strategji të jetë një marifet nga ana e Obamës dhe është e vështirë të ndihesh mirë, kur një politikë e caktuar ndihmon në zgjatjen e vuajtjeve të shumë njerëzve. Edhe historia e Libanit dhe Afganistanin na paralajmëron se të lësh një vend të digjet, mund të sjellë pasoja të mëdha e të rënda. Por interpretimi i Bergerit për politikën e Obamës mbështet idenë se presidenti ka një gjen shumë të fortë të politikës reale. Siç kanë treguar politikat e presidentit të ndjekura deri tani, kur është detyruar të zgjidhet mes paqes dhe shansit për të minuar ndonjë kundërshtar me fare pak kosto, liderët politikë normalisht zgjedhin drejtimin më të fundit.
Ishte pikërisht koha kur çmimi u dha më përpara se të përmbushej nga ai ose ajo dhe unë dyshoj se komiteti i çmimit nuk e kthen më kokën prapa për t’iu kthyer vendimit, meqë ka kryelartësi.
Obama ka treguar shumë virtyte si president, por përkrahja e tij aktive ndaj paqes në botë ka qenë një nga këto virtyte. Si në shumë vende, ai flet për një lojë më të mirë nga ajo që ndahet me të tjerë.
Le të marrin si shembull Sirinë. Pak javë më parë kam postuar një koment ku kam sugjeruar se Obama është një “lojtar që godet me kokë”, politika e jashtme e të cilit është e përcaktuar shumë qartazi nga përpjekja e tij për t’i zhvendosur kostot, aty ku ka pasur mundësi.
Ende jam i mendimit se ky tipizim është ai i duhuri, por miku im Alan Berger më sugjeroi diçka më të mirë.
Në një artikull brilant të botuar 2 ditë më parë te Globe, Berger nënvizon që Obama mund të jetë duke luajtur një lojë të dyshimtë në Siri.
Obama ka pranuar rreziqet e një përfshirjeje të madhe të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, por njeh gjithashtu përfitimet potenciale nga një luftë e madhe me kosto të ulët.
Në mënyrë te veçantë, lufta civile në Siri po i than burimet iraniane dhe po i humbet shkëlqimin imazhit të Hezbollahut, si i patundur.
Përkrahja ndaj Bashar al-Assad nuk po e ndihmon Rusinë apo imazhin global të Kinës. Kësisoj, përse tani duhet lënë të digjet, veçanërisht nëse Katari dhe Arabia Saudite do të paguajnë këtë?
Ngurrimi i Obamës për të ndërhyrë me më shumë energji duket sikur mohon akuzat e zakonshme për imperializmin amerikan; duke luajtur fort për ta marrë, përafrimi i Obamës bën që vendet e tjera të nisin e të luten për përfshirjen amerikane.
Duket se është imponuar një kosto e stërmadhe për popullin sirian dhe lehtazi mund të çojë te formimi i një shteti të dështuar atje. Por një Lindje e Mesme e copëzuar dhe e rrënuar është kollaj për t’u menaxhuar nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës – mes shumë të tjerash, një numër i caktuar shtetesh mezi po presin ndihmë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Atje ka siguri që Uashingtoni nuk do dërgojë më trupa për të qeverisur apo për të riorganizuar rajonin.
Berger nuk pretendon që kjo strategji të jetë një marifet nga ana e Obamës dhe është e vështirë të ndihesh mirë, kur një politikë e caktuar ndihmon në zgjatjen e vuajtjeve të shumë njerëzve. Edhe historia e Libanit dhe Afganistanin na paralajmëron se të lësh një vend të digjet, mund të sjellë pasoja të mëdha e të rënda. Por interpretimi i Bergerit për politikën e Obamës mbështet idenë se presidenti ka një gjen shumë të fortë të politikës reale. Siç kanë treguar politikat e presidentit të ndjekura deri tani, kur është detyruar të zgjidhet mes paqes dhe shansit për të minuar ndonjë kundërshtar me fare pak kosto, liderët politikë normalisht zgjedhin drejtimin më të fundit.
Përktheu Rudina Dahri