ZOTI NUK THOTË HARROJE ( buqetë poezish)
LEGJENDË E HESHTUR
Një legjendë e fshehur
E harruar është Çepuri
Mes dy lumenjsh njomë buzët
Lanë faqet
E trupin me një rigë shi
Flokët i krehë e shkrehë
Për dritë hëne
Rrobat i thahen
Me një paradite dielli
Vetëm hijes ngrinë dimrit
Nuk ofshanë as lëshon gjëmë
Kur ngusht e nxënë
Përmes gjethesh shushurinë
Qanë e k'non si shpend mali
Kur e shkundë jugu
Ushton prej malli
Për atë Zanë fushe
Që s'ju bë Orë mali.
(28.08.2009)
PIKOI
(variant)
Një diell pogaqeje
Me mbrëmjen pikoi
Në këtë fushë të kaltërt e pambarim
S'di ishte faqja jote e zjarrtë
Apo ai lot zemre më kërkoi
Tërë natën prita e prita
Deri tek kjo Ditë e re
Ajo fushë e kaltërt
Vezulloi lart
Universit
Skaj më skaj
Përmes dritës sate
E si mos të kthehem kah Ti
Dashuri
Gjirin tënd kërkoj përsëri
(28.09.2009)
PRISTE SI NJË ËNDËRR
Ajo priste si një ëndërr
Skaj bebëzave të mia
E kapa për dore
Të tërën
Me krejt shpirtin tim
Në dhomën më të ngrohtë
Të qenies sime
E vendosa përjetësisht
Të plotë
Si hënën në të pesëmbëdhjetë
Me atë fytyrë që shëndritë
E rri e çelur
Në sytë e mi
Aromën e saj
Edhe tash e thithë
Me afshin e zemrës e shijoj
Të lumin çast uroj
Që e gjeta
Këtu e kam
Pulson parreshtur
Ora ime e dashurisë
(9. 12. 2009)
REÇETË E PËRDITSHME
Me lotin e ftohtë të pritjes
Laji faqet
Sytë
E vish rrobat e shpirtit
Shetitjen e mëngjesit
Bëje nëpër hartën e dashurisë
Nëpër secilën gjymtyrë
Kur të merr etja
Për freski mali
Kthe kah buzët e mia
Po pate kokëdhembje
Ftoje pëllëmbën përkëdhelëse
Që me prekje shëron
Mungesash mos u streho
Aty ku nuk jam
Mos më kërko
Hapit tim
Fjalës që hap atë portë zemre
I beso
(1 mars 2010)
(V)ETJA IME
Shterre ate heshtje
Atë vapë që vyshkë
Atë akull që mërdhinë
Pije me fund
E mos u kënaq nga d(j)ergj(i)a ime
Në pritje
Hape atë gojë
Të eturat buzë
Që po shkrumohen rrëzë teje
Larg ajo hije
Ajo vetull jotja
Ajo palë bleroshe e flokut tënd
Që flladit
Më larg se shikimi im
Më e thellë se heshtja jote
Që vret
Më e zjarrtë
Se vapa që nuk pëlcet
Vetja ime
Po shumë më paske braktisur
(Gjilan, 17 Qershor 2010)
PËRTEJ NJË VETËTIME
Shiu vërshoi
Nëpër këpucët e mia të zeza
Qorapët e qullura
Më gostitën
Me ngjyra të mbyllura
Pjesëve të sipërme
Të këmbëve
Thembrave
E unë trupoja rrugën
Para makinave
Semaforëve të heshtur
Të lagur
Zebrave të fshira
Të harruara
Se Ti
Më prisje diku
Përtej një vetëtime
Syve përmallim
Këpucët po thahen
Në ballkon
Dhe ngjyra e fituar gratis
U shly tashmë
Mbete vetëm Ti
Qiell i kaltër dashurie
(29 qershor 2010)
Ç' MUND TË TË OFROJ MË SHUMË
Zoti nuk thotë
Harroje
As Zemra
Një det ndjenjash
Qepet Çepurit
Po rruga përpjetë
Deri në Kodër
Shtigjet zik - zake
I ka mbuluar dushku
Bari i ri
E paecura ime
Vonohet për pak
Ty të ruaj
Thellë në veten time
Edhe kur më ikën me mëngjes
Edhe kur më kthehesh
Rrallë e përmallë
Përmes ndonjë ëndrreje
E dashur
Po e deshe malin
Qe ku jam
Po e lype detin
Qe ku e ke
Në shpirtin tim
Dhe mua të tërin
Thellësive tua
Të paprekura
Ç' mund të të ofroj më shumë
Pos shpirtin tim
Të rinuar prej dashurie
(3 Korrik 2010)
MUND TË BËJ Ç’TË DOJË
Ajo mund të vijë me ditën
Mund të fshihet me natën
Mund të mos bëj zë
Me ditë e net
Mund të mbyllet si lulja
Nën petale të blertë
Me muaj me vjet
O
Ajo mund të sillet si të dojë
Dhe pa mua mund të jetojë
Unë do ta ndjej
Orë e çast
Në secilën sekondë
OrëZemra do ta kujtojë
Si tash
(17 shtaor 2010)
NDIZE SONTE
Çepuri flet përmes pamjes
Me fytyrë malli
Rri dhe sonte
Ta përzëmë këtë erë
Këto re përmbi
Që ikin tutje
Pa një pikë shi
Për muza s’ do kesh uri
Të ruaj nga cilado furi
Vetëm rri
Ta ndezim këtë natë
Asaj vashe pas kodre
Që ka humbë udhë
Dritë t’ i bëjmë
Të tharat gjethe
Këta rremba të tharë
Të qofshin falë
Sall ndize sonte
Ndize
Për atë hënëvashë
Çepuri nuk refuzohet
(4 tetor 2010)
TEK RRËNJA JOTE
Për dallim nga krimbi,
Dyshimi nuk e gërryen
Atë Zemër Molle
Po Loçkën e Zemrës
Mos i jep rast
Të të futet në brendi
Trupit jeshil
Qerpikëve të zi
Strehë e tij
Mos u bë
Moj peh’rri
Se ajo zemërrëmollë
Do gërryhet
Do bëhet zi
Ajo loçkëzemre
Do rrudhet
Do t’kurret
E do varet syve të mi
Plot mërzi
As dyshimit
As krimbit
Strehë
Nuk do t’i bëhesh ti
Verë e dimër
Tek rrënja jote do rri
Plagët të t’i mbyllë me dashuri
Nëpër sythat me lule
Të buloj përsëri
Me frut të ri
