N’agim te dera e Margaritës,
Një e trokitur lehtë u ndje:
- O yll i dritës,
-Hape! - S’e hap, po s’the kush je!
- Kush jam?... O lulja Margaritë,
S’e prisje ti, me siguri
Këtë vizitë...
Jam vetë Fati, moj perri.
- Fati! - çuditet pëllumbesha -
Vërtet? Të lutem më lejo,
Ja, shpejt u vesha,
Dhe aty më ke! - gjegjet ajo.
- Ti mos u shqetëso, moj bijë,
Po eja çilmë derën shpejt:
Gjithkush ka ditë
Që unë jam i verbër krejt.
- Ashtu vërtet, po unë ndruaj,
Dhe nga vetvetja turp un’ kam.
(Jo nga nj’i huaj!)
Të dal në derë kështu si jam.
Të lutem, prit të bëhem gati,
Aherë vij të përshëndes.
- Mirë, - “tha Fati”, –
Po rri këtu e po të pres.
- Të presësh? Ti? – qesh vajza e dlirë –
Ma kënda të besoj, vërtet,
Po dihet mirë
Që Fati kurrë nuk të pret!
S’i thotë Fati ato që thua,
U tradhëtove keq, or zot.
S’më rren dot mua,
Po shiko punën, mos prit kot.
Gënjeshtra, siç e pe, nuk zgjati:
Të njoha shpejt nga ky tipar,
Ti nuk je Fati
Po je Amuri lozonjar.
Përktheu Sotir Caci