MYSAFIRJA E BOTIMEVE SHQIPTARE, nëntor 2012
Botimet Shqiptare vazhdojnĂ« me rubrikĂ«n “Mysafiri i Botimeve Shqiptare”.
E ftuara e radhës është Aida Bode .
Botimet Shqiptare vazhdojnĂ« me rubrikĂ«n “Mysafiri i Botimeve Shqiptare”.
E ftuara e radhës është Aida Bode .
Aida Bode është shkrimtare, poete dhe përkthyese me banim në SHBA. Ajo ka lindur në Korçë dhe ka botuar krijimet e saj të hershme në gazetën lokale të qytetit. Më vonë shkrimet e saj janë botuar në gazetat e diasporës dhe në ato kombëtaret, si Iliria, Shekulli, Gazeta Shqip, etj.
Libri i saj i parë, botuar në shqip dhe anglisht, Davidi dhe Bathsheba, është mirëpritur dhe vlerësuar nga kritikë dhe lexues shqiptarë dhe të huaj.
Aida Bode është diplomuar në Berkeley College, New York në degen e Biznes Administrimit dhe së shpejti do të sjelle tek lexuesit ribotim të romanit si dhe një vëllim të ri poetik të titulluar Porti i Perëndimit.
QENIE TĂ‹ HIRIT. Poezi nga Aida Bode
Aida Bode, e ka lĂ«nĂ« Korçën, vendlindjen e saj dhe ka vite qĂ« Ă«shtĂ« vendosur nĂ« SHBA. Duke jetuar nĂ« dy botĂ« tĂ« ndryshme, shpirti i saj krijues, mbushet vazhdimisht me motive dhe ndjenja, tĂ« cilat ajo nuk humb rastin pĂ«r t’i kthyer ne poezi, duke krijuar kĂ«shtu njĂ« urĂ« tĂ« bukur komunikimi ne lexuesit. Cikli i shkĂ«putur nga krijimtaria e saj, Ă«shtĂ« pĂ«rzgjedhur nga libri, tĂ« cilin po e pĂ«rgatit pĂ«r botim dhe qĂ« vjen pas botimit tĂ« romanit tĂ« saj tĂ« parĂ« “Davidi dhe Bathsheba.” Duke lexuar poezinĂ« e Aida Bodes, natyrshĂ«m mund tĂ« vijnĂ« pĂ«rsiatje mbi botĂ«n dhe njeriun… Krijimtaria e AidĂ«s vjen si njĂ« palimpsest i dyfishtĂ«. Duke u njohur me tĂ«, ti pĂ«rjeton kohĂ«n biblike tĂ« universit qĂ« shpenzohet pĂ«r dashurinĂ«, pritjen, vetminĂ«, trishtimin, pezmin, zhgĂ«njimin, lumturinĂ«, fatalitetin,… Duke lexuar poezinĂ« e saj, ti udhĂ«ton pa pasur nevojĂ« pĂ«r Boing-Ă«t, kroçerat ose trenat gati fluturues mbi jastĂ«kĂ« ajri, ndalesh nĂ« porte e limane malli, ulesh nĂ« aeroporte miqĂ«sie, pasi je ngjitur e ke pĂ«rshkuar qiej fantazie.
Demir Gjergji
KOKĂ‹ A PIL
Dielli është një monedhë,
e hedh në qiell
dhe pres me vështrimin mbi bar
“KokĂ« a pil?”
***
Do tĂ« ble 10 orĂ« ditĂ«…
Më duhet vetëm
një monedhë dielli
dhe disa kusur rrezesh
për agun dhe muzgun
***
“Fute monedhĂ«n kĂ«tu!”
“Shtyp kĂ«tu pĂ«r kĂ«ngĂ«n qĂ« pĂ«lqen”
… Zgjedh kĂ«ngĂ«n dhe fut diellin
në hapësirën e monedhës.
Tashmë Perëndimi zhurmon.
MĂ‹KIM
MĂ«kova mallin
me lotët e gjirit
përkundur si kujtim
në djepin e trazuar të largesës,
Ia ledhatova fytyrën
tek më drithëronte
me kujtime nga e kaluara,
e shtrëngova në gji
dhe e ushqeva me qeshje.
Mallin,
për rrugicat
e Parisit të vogël,
erën e Moravës
lulet e blirit
Korçën time.
E mëkova mallin
me lotët e gjirit
tek më shihte
me sytë që bekonin,
përkëdhelte
me dorën që
kërkonte zemrën
qeshte, qeshte
dhe me zë engjëlli
më quante:
“BijĂ«!”
E mëkova mallin
me lotët e gjirit
tek flinte në shtratin
e ninullës sime.
ninullës
për Kishën e Shën Ilisë,
ujin e freskët të Çardhakut,
rrugët e bardha të Drenovës,
vjeshtën e ylbertë të Dardhës.
Flinte dhe merrte
frymë nga ajri im,
ëndërronte përgjërimin tim.
Flinte për të zgjuar
mëngjeset e mërgimit,
pĂ«r t’u harruar nĂ« mbrĂ«mjet e
Nju Jorkut
Malli, Korça, Atdheu…
QENIE TĂ‹ HIRIT
Askush s’pĂ«rpiqet mĂ«
tĂ« shtegtojĂ«…
madje as zogjtë.
Ajri ka zhgënjyer vetveten
dhe natyra, Krijuesin.
E ardhmja i përket pasigurisë,
dashuria romancĂ«s…
ǒka mbetur për jetë
janë kujtimet.
E megjithatë,
le të shtegtojnë kujtimet
në këtë jetën time.
Ikanak trishtimi
të më falë siguri
dhe i madhi Perëndi
të më sjellë tek ti!
UNĂ‹, TI…
Kur malet u martuan me pyjet
e retë me shiun
ylberet u bënë kurorë
lumenjtë, dashuri
unë dhe ti
zogj në të tyret mbretëri,
kur toka fjeti me detin
bregu u bë djep
dhe qielli butësi
aty lindĂ«m unĂ« dhe ti…
në dasmën e dashurisë me përjetësinë
nata e parë, u bëmë unë dhe ti!
HERĂ‹T
Sot gjumi u arratis
si një burrë që ikën
nga një grua,
pasi bëri seks me të,
frikësuar nga ëndrrat
e errësirës së saj.
Një merimangë
thuri rrjetën në qoshe të natës
dhe aty kapi prehjen e saj
si mizë të ngordhur
të papushimit.
Ă‹NDĂ‹RRITJE
Flenë varkat e lëkunden
si zambakë mbi liqen
kokën në valë mbështetur
polen mbi gjethe prehur
si fëmijët përrallave përhumbin
si re në qiell rrinë shtrirë.
flenë varkat e lëkunden
si copëza kujtimesh
kumbime të ujëta ninullash dëgjojnë
e yjet nga lart, ëndrrat ua përgjojnë.
NĂ‹ PRITJE TĂ‹ LINDJES
Frymëmarrja jote
i dashur,
është mitra
ku ngjizet përjetësia.
50 QINDARKA
MĂ« duhen edhe 50 qindarka
të plotësoj shumën
për të taksën e urës
Dhe 50 qindarka
Dhe do jem e pasur
për të të takuar ty, i dashur.
KURORA E PARĂ‹
Dua tĂ« martohem! – tha ErrĂ«sira
rrënjë u bë në fund të dheut,
u ngrit ngadalë përmes pluhurit,
kërcell dashurie u bë dhe puthi Dritën.
Unazat shkëmbyen në gji të pemës
dhe kështu filluan përrallën e jetës.
PANDORA
Pandorë ormisur me nuret e Afërditës,
zbukuruar hijshëm me gurë të çmuar
mundohesh të fshehësh vërshimin mërmëritës
të një kurioziteti që nuk ka të shuar.
Ecën me hap të lehtë, me falsitet veten ndjell;
verbuar janë njerëzit nga perënditë tinëzare
tek të shohin sa ëmbël shkatërrimin sjell
si shtiresh mosmirënjohëse, lozonjare.
E hape kutinë e mallkimeve hyjnore
me gëzim, një nga një i çlirove ligësitë,
dorën e njomë me lodra vajzërore
ia dhurove pabesisë, u bëre një me prapësitë
Zotat në fund kishin vendosur shpresën
atë që njerëzit do i bënte të të falnin
por frika të kish errur sytë, kishe humbur besën,
kutisë i vure kapakun, mirësisë ia shuajte zjarrin.
PLOTĂ‹SIA E BOSHIT
Yjet e presin natën në thelpinj;
Afërdita zgjat dorën
dhe rrëmben agun.
ngrihem, e ndjek nga pas.
Memorja ime mbetet
shkumë në bregun e shtratit tënd
gjysmë-bosh.
Zgjat dorën drejt
alarmit të celularit
dhe ngrihesh.
Çarçafët mbajnë
aromën e natës
dhe boshi plotësohet
me një ditë të re.
Fragment nga romani "Davidi dhe Bathsheba"
"Kureshtja ia ktheu vĂ«shtrimin nĂ« njĂ« dritare pakĂ«z tĂ« hapur, prej ku dallohej nĂ« gjysmerrĂ«sirĂ« shtati i derdhur i njĂ« gruaje tĂ« hijshme, fytyra e sĂ« cilĂ«s rrĂ«zĂ«llente Ă«mbĂ«lsi nĂ« atĂ« pĂ«rqafim tĂ« natĂ«s me shkĂ«lqimin gĂ«lues tĂ« hĂ«nĂ«s. Iu duk sikur qerpikĂ«t e syve tĂ« tij po preknin çdo bulĂ«zĂ« uji qĂ« kishte njomur trupin e saj, kurse lĂ«mimi dhe butĂ«sia e lĂ«kurĂ«s qumĂ«shtore i mbushnin gjithĂ« trupin me njĂ« forcĂ« tĂ« rrjedhshme gjaku. FlokĂ«t e saj tĂ« artĂ«, sytĂ« qĂ« Ă«mbĂ«lsonin natĂ«n, buzĂ«t si verĂ« e Ă«mbĂ«l, faqet si fruta tĂ« freskĂ«ta , qafa e hollĂ« si e njĂ« mjelme, shpatullat e drejta, gjoksi i ngrehur, barku si njĂ« lĂ«ndinĂ« bari tĂ« vesuar, beli si ujĂ« i rrjedhshĂ«m, kurse dy kĂ«mbĂ«t si dy shtylla mermeri tĂ« lĂ«muara me mjeshtĂ«ri, e bĂ«nĂ« tĂ« kuptonte se asnjĂ«ra nga gratĂ« qĂ« kishte, s’ishte e pĂ«rsosur si ajo, s’ishte e dĂ«shiruar si ajo. Ai ishte i shtangur dhe i pĂ«rhumbur pĂ«rpara gjithĂ« ç’shikonte dhe e ndiente veten tĂ« bĂ«nte njĂ« luftĂ« nĂ« tĂ« cilĂ«n humbte me dĂ«shirĂ«.
NjĂ« rrymĂ« flladi tĂ« freskĂ«t tĂ« mbrĂ«mjes e bĂ«ri tĂ« mblidhte veten, megjithĂ«se brendia e tij ishte e trazuar. LĂ«vizi kĂ«mbĂ«t, qĂ« mezi iu bindĂ«n dhe me mendjen tĂ« pushtuar nga kjo grua, u shty pĂ«r nĂ« dhomĂ«n e tij. Çuditej me veten, kurrĂ« s’kishte dĂ«shiruar kĂ«shtu njĂ« grua dhe aq, mĂ« tepĂ«r s’e kishte menduar ndonjĂ«herĂ« kaq thellĂ« bukurinĂ« e saj. PĂ«rpiqej t’i mbushte mendjen vetes se gratĂ« e tij ishin aq tĂ« bukura sa ajo, por imazhi i saj i qĂ«ndronte i vetĂ«m si njĂ« dritĂ«hije e butĂ« nĂ« shpirt. A ishte e martuar? E kujt tĂ« ishte, vallĂ«? KĂ«to dy pyetje e bĂ«nĂ« tĂ« ndihej i sfilitur se ndoshta me tĂ« vĂ«rtetĂ« ishte gruaja e dikujt. Ndiente turp pĂ«r dĂ«shirimin qĂ« i ishte krijuar pĂ«r tĂ« dhe trishtohej kur mendonte se ndoshta s’do tĂ« mund ta kishte dot tĂ« tijĂ«n. Hodhi sytĂ« pĂ«rreth dhe pa se pa kuptuar ishte shtrirĂ« nĂ« shtrat. AsnjĂ«herĂ« nuk i ishte dukur krevati aq i madh dhe aq bosh, ndĂ«rkohĂ« qĂ« Ă«ndrrat dhe mendimet mbushnin hapĂ«sirĂ«n e dhomĂ«s."
Edhe heronjtë kanë ftohtë
Tregim nga Aida Bode
NĂ«na filloi tĂ« gĂ«rrhiste pak. UnĂ« mbylla librin dhe u ngrita tĂ« mbyllja dritĂ«n. Kur ula çelĂ«sin dĂ«gjova rrotullimin e saj nĂ« krevat dhe dhoma u bĂ« pĂ«rsĂ«ri e qetĂ«. U shtriva nĂ« divani qĂ« ndodhej nĂ« anĂ«n tjetĂ«r tĂ« kuzhinĂ«s dhe u mbulova. Zjarri po jepte frymĂ«. DĂ«gjoja si kĂ«rciste djegien e thĂ«ngjijve tĂ« fundit dhe habitesha me harmoninĂ« qĂ« vdekja e tyre shkaktonte. Nata kishte zhurmat e saj, dritĂ«hijet pĂ«rplaseshin qĂ« nga jashtĂ« nĂ« muret e zbehta tĂ« dhomĂ«s dhe aty dukej sikur vallĂ«zonin nĂ« rritmin e ngrohtĂ«sisĂ« qĂ« shuhej. Mbylla sytĂ« dhe dĂ«gjova njĂ« trokitje tĂ« lehtĂ«. U ngrita dhe qĂ«ndrova gjysmĂ« e ulur nĂ« krevat. Prisja gjyshen tĂ« zgjohej dhe u kujtova qĂ« ajo s’dĂ«gjonte nga njĂ«ri vesh. Dera trokiti pĂ«rsĂ«ri. U ngrita dhe hapa dritĂ«n. NĂ«na hapi sytĂ« menjĂ«herĂ« dhe brofi duke mĂ« thĂ«nĂ«:
-Rri këtu. E hap unë.
U ktheva dhe u ula në divan me veshët ngritur për të dëgjuar kush ishte në atë orë. Ishte 10:45PM.
-Erdhe bir. Si është Milka?
-MirĂ« Ă«shtĂ« mama. E shtruan nĂ« spital dhe do ta mbajnĂ« aty disa ditĂ«. Do kthehem nĂ« TiranĂ« pasnesĂ«r. FĂ«mijĂ«t si janĂ«? – ktheu pĂ«rgjigje im atĂ« ndĂ«rsa hiqte kĂ«pucĂ«t dhe pallton.
-MirĂ« janĂ«. Ardi donte tĂ« flinte nga tĂ« tutĂ« sot. Genti po fle nĂ« dhomĂ«, ndĂ«rsa çupa Ă«shtĂ« me mua nĂ« kuzhinĂ«. – u pĂ«rgjigj gjyshja me zĂ«rin e dridhur dhe nuk e kuptova i dridhej nga meraku apo nga i ftohti qĂ« kish filluar tĂ« pushtonte shtĂ«pinĂ«. Ata hynĂ« nĂ« kuzhinĂ« dhe nĂ«na e pyeti nĂ«se babi donte tĂ« hante.
-Jo mama, nuk dua të ha. Do marr çupën dhe do shkoj në shtëpi sot.
-Është vonë bir. Çupa nesër ka shkollë, ku do ta marrësh tani.
-Hajde shpirt i babit, – m’u drejtua mua thua se s’i dĂ«gjoi arsyetimet e gjyshes.
BĂ«ra gati çantĂ«n dhe shkova nĂ« dhomĂ«n e miqve tĂ« ndĂ«rrohesha. DĂ«gjoja zĂ«rat e babit dhe nĂ«nĂ«s qĂ« flisnin. FjalĂ«t ishin tĂ« padallueshme, sikur u hiqnin rĂ«ndĂ«sinĂ« vetes sĂ« tyre tek notonin nĂ«pĂ«r ajrin e ftohtĂ« qĂ« nata mĂ« nĂ« fund kishte pllakosur nĂ« gjithĂ« shtĂ«pinĂ«. ÇuditĂ«risht pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« nĂ« jetĂ« s’po ndjeja frikĂ« nga im atĂ«. Fytyra e tij kishte tjetĂ«r çehre sot. VĂ«shtrimi i ashpĂ«r qĂ« zakonisht mbante nĂ« sy kishte humbur, mbase diku nĂ« rrugĂ«n e kthimit nga Tirana dhe zĂ«ri i ishte bĂ«rĂ« mĂ« i butĂ«. Por gjithĂ« kjo me trembi nĂ« njĂ« tjetĂ«r mĂ«nyrĂ«, mĂ« tĂ« thellĂ« dhe krejtĂ«sisht tĂ« panjohur. Kisha hequr bizhamatĂ« dhe mishi mĂ« ishte bĂ«rĂ« morrnica. Fillova tĂ« vishja shpejt puloverin rozĂ« qĂ« mamit ia kish dĂ«rguar njĂ« kushĂ«rirĂ« e saj nga Australia. Ishte deve, i butĂ« dhe i ngrohtĂ«; pikĂ«risht ç’mĂ« duhej tĂ« largonte fĂ«rgĂ«llimin qĂ« po mĂ« pushtonte dhe po mĂ« bĂ«nte dhe dhĂ«mbĂ«t tĂ« mĂ« kĂ«rcisnin. Vesha xhinset, vura çizmet dhe rrĂ«mbeva pallton nga varĂ«sja nĂ« korridor dhe pasi mora dhe çantĂ«n nĂ« dorĂ« i thashĂ« tim eti
-Babi, ikim? Jam gati.
-IkĂ«m MarĂ«, – i tha ai gjyshes duke e puthur nĂ« ballĂ«.
-Ike shpirt i nĂ«nĂ«s, – m’u drejtua mua me sytĂ« gati tĂ« pĂ«rlotur. MĂ« puthi nĂ« tĂ« dy faqet dhe mbylli derĂ«n pas nesh. DĂ«gjova zhurmĂ«n e llozit dhe ndjeva siguri qĂ« ishte mirĂ«.
Hapat e babit nuk bĂ«nin zhurmĂ« dhe m’u duk sikur ai kishte bĂ«rĂ« njĂ« pakt me jetĂ«n e tij. DolĂ«m nga pallati dhe ndjeva ajrin tĂ« mĂ« pĂ«rcĂ«llonte fytyrĂ«n. ShtrĂ«ngova krahun e tim eti dhe ecnim me tĂ« shpejtĂ«. DhĂ«mbĂ«t filluan po mĂ« dridheshin pĂ«rsĂ«ri dhe pĂ«r njĂ« moment m’u duk sikur zbulova njĂ« sekret tĂ« kohĂ«rave. Rritmi i ftohtĂ«sisĂ« gjendet nĂ« dhĂ«mbĂ«! Qesha nĂ«n vete dhe ngrita sytĂ« drejt qiellit. E kisha zakon tĂ« shihja lart sa herĂ« ecja natĂ«n me mamin, por kĂ«tĂ« herĂ« s’isha me tĂ«. Ajo ishte nĂ« TiranĂ« pasi doktorĂ«t i gjetĂ«n njĂ« gjendĂ«r tĂ« habitshme nĂ«n sqetull dhe duhej ta mbanin aty pĂ«r analiza tĂ« hollĂ«sishme tĂ« gjenin diagnozĂ«n. Hapat e gjatĂ« tĂ« babit mĂ« tĂ«rhiqnin dhe mua mĂ« dukej sikur rrĂ«shqisja. DĂ«gjova lehjet e qenĂ«rve tĂ« rrugĂ«s. ShtrĂ«ngova mĂ« fort krahun e babit dhe nxitova rrĂ«shqitjen mbi asfaltin, qĂ« vĂ«nde vĂ«nde ishte me gropa qĂ« mĂ« pengonin tĂ« ndiqja rritmin e tĂ« ftohtit.
Mbajta kokĂ«n lart. Yjet ndriçonin ndryshe nĂ« Korçë. Dukej sikur nuk dilnin nga qielli, por sikur Morava i mbante nĂ« gji gjatĂ« ditĂ«s dhe ia jepte hua natĂ«s derisa nĂ« mĂ«ngjes, pĂ«rsĂ«ri nga gjoksi, nxirrte diellin. Sa e doja atĂ« natyrĂ« aq tĂ« pĂ«rkĂ«dhelur nga Zoti! Dhe tek mendoja romancĂ«n time me qytetin ndjeva qĂ« babi po dridhej. PĂ«r momentin mendova se kishte ftohtĂ«, por ai nuk kishte kurrĂ« ftohtĂ«. Drejtova sytĂ« drejt fytyrĂ«s sĂ« tij dhe nĂ« gjysmĂ« errĂ«sirĂ« dallova lot qĂ« i rrĂ«shqisnin mbi faqe, buzĂ«t dhe mjekra i dridheshin ndĂ«rsa nĂ« grykĂ« mbante me forcĂ« zĂ«rin tĂ« mos i dilte. Ia shtrĂ«ngova krahun dhe ndjeva qiellin tĂ« mĂ« zhytej lehtĂ« bashkĂ« me natĂ«n dhe tĂ« ftohtin thellĂ« nĂ« bark, derisa dhe gjunjĂ«t m’u prenĂ«.
-Babi, si Ă«shtĂ« mami? – e pyeta mĂ« nĂ« fund.
-Mami po na lĂ«, po na lĂ«, po na lĂ«…-zĂ«ri i tij thyhej nĂ« cifla tek gjente hapĂ«sirĂ«n e buzĂ«ve qĂ« dridheshin.
Nuk ktheva pĂ«rgjigje por u pĂ«rpoqa tĂ« shtrĂ«ngoja krahun e tij akoma dhe mĂ« fort. Ishte hera e parĂ« nĂ« 17 vjet tĂ« jetĂ«s sime qĂ« shihja babain tim kaq tĂ« dobĂ«t, kaq njeri, kaq tĂ« pafuqishĂ«m. Isha krejtĂ«sisht e shtangur. Gjyshi sapo kishte vdekur dhe tani babi po mĂ« thoshte qĂ« po humbisnim dhe mamin. M’u kujtua fytyra e gjyshes para se tĂ« dilja nga dera dhe vura dorĂ«n nĂ« faqe pĂ«r tĂ« prekur puthjen e saj.
-Babi, po nĂ«nĂ«s ç’i the?
-AsgjĂ«. – tha ai ndĂ«rsa mblodhi veten dhe vazhdoi tĂ« fliste – biopsia doli pozitive pĂ«r kancer, por nuk gjendet ku Ă«shtĂ« origjina. GjĂ«ndra qĂ« i hoqĂ«n Ă«shtĂ« njĂ« metastazĂ«.
Babi pĂ«rfundoi diagnozĂ«n mjekĂ«sore dhe filloi pĂ«rsĂ«ri tĂ« dridhej. Ula kokĂ«n dhe shihja gurĂ«t mbi kalldrĂ«m. TashmĂ« qielli vĂ«rtet kishte zbritur dhe yjet ishin shuar poshtĂ« kĂ«mbĂ«ve tona. Nuk kisha mĂ« ftohtĂ«. M’u duk sikur gjithĂ« ajo e ftohtĂ« dilte prej nesh atĂ« natĂ« dhe tek ecnim mendoja pamposhtĂ«sinĂ« e tim eti. Ku ishte forca e tij e pakundĂ«rshtueshme? Njeriu nga i cili kisha frikĂ« tĂ« merrja frymĂ« dridhej pĂ«rpara meje krejtĂ«sisht i mposhtur nga pasigura e jetĂ«s, pasiguri tĂ« cilĂ«n dhe vetĂ« po e shihja tĂ« plotĂ« pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ«. AsnjĂ«herĂ« s’kisha menduar humbjen e prindĂ«rve dhe aq mĂ« tepĂ«r humbjen e mamasĂ«. PĂ«r mua ajo ishte e pĂ«rjetshme. Kuptova qĂ« kĂ«tĂ« bindje e kisha fituar pikĂ«risht nga babi. Mendoja mamin vetĂ« nĂ« spital, shihja babin tĂ« vetmuar dhe ndjeja boshĂ«sinĂ« e njĂ« qielli tĂ« tradhĂ«tuar nga gjithçka qĂ« kisha njohur deri atĂ« çast.
Ishim vetëm disa rrugica larg shtëpisë. Ora kishte shkuar 11:12PM.
-Babi, po ne kemi Zotin, – doli njĂ« zĂ« nga goja ime. As e kuptova si i kisha shqiptuar ato fjalĂ«, thua se s’dolĂ«n nga goja ime, por nga dikush tjetĂ«r.
Babai mĂ« mbĂ«shtolli nĂ« pĂ«rqafim dhe filloi tĂ« qante me ngashĂ«rim. Nuk ishte nevoja tĂ« mĂ« thoshte qĂ« s’besonte tek asgjĂ«. QĂ«ndrova e ngrirĂ« aty dhe ndjeva lotĂ«t e tij tĂ« nxehtĂ« mbi faqet e mia. QĂ«ndruam pak dhe filluam pĂ«rsĂ«ri ecjen. M’u duk sikur gjithĂ« errĂ«sira ishte mbledhur nga çdo qoshe e gjithĂ«sisĂ« pĂ«r tĂ« qĂ«ndruar aty, nĂ« qoshe tĂ« shtĂ«pisĂ« time. Horizonti nuk kish mĂ« as jug, as veri, as lindje e as perĂ«ndim, por njĂ« pamundĂ«si qĂ« kish lindur nga dorĂ«zimi i supernjeriut qĂ« ish babai im. HymĂ« nĂ« pallat dhe ngjitĂ«m ngadalĂ« shkallĂ«t. NdonĂ«se nuk shihja asgjĂ« ndjeja formĂ«n e gĂ«rryer tĂ« shkallĂ«ve poshtĂ« kĂ«pucĂ«ve dhe dĂ«gjoja pluhurin e lehtĂ« tĂ« betonit qĂ« skĂ«rmitej pas çdo hapi. Isha pĂ«rpara tim eti dhe nxora çelĂ«sin nga xhepi i ftohtĂ« i palltos. Nuk dridhesha mĂ«. Hapa derĂ«n dhe aroma e shtĂ«pisĂ« mĂ« pushtoi tĂ« gjithĂ«n. Ajo s’ndryshonte asnjĂ«herĂ«, madje nĂ« tĂ« ftohtĂ« bĂ«hej mĂ« e dallueshme, mĂ« e mprehtĂ«. Hyra brenda dhe hapa dritĂ«n e korridorit. Babi hyri pas meje dhe filloi tĂ« hiqte kĂ«pucĂ«t. FytyrĂ«n e kish tĂ« zbehtĂ« dhe faqet akoma tĂ« lagura. Ula kokĂ«n dhe bĂ«ra sikur s’e pashĂ«. AtĂ« moment ndjeva qĂ« doja tĂ« kisha frikĂ« prej tij, doja tĂ« ishte i pamposhtur, i paperkulur, doja tĂ« ishte fitimtari i çdo beteje dhe lufte. LashĂ« çantĂ«n nĂ« korridor dhe hyra brenda pasi u zhvesha.
-Do tĂ« tĂ« bĂ«j njĂ« çaj? – theva mĂ« nĂ« fund heshtjen.
-MirĂ«, – tha ai me zĂ« tĂ« mekur.
Dola nĂ« ballkon tĂ« merrja vajgurin. MĂ« ishte bĂ«rĂ« zakon sa herĂ« dilja jashtĂ« tĂ« shihja MoravĂ«n, por errĂ«sira nuk mĂ« la ta shihja. Mora vajgurin dhe hyra me tĂ« shpejtĂ« brenda. PoshtĂ« stofĂ«s kishin mbetur disa shkarpa tĂ« thata. I mora dhe bĂ«ra gati tĂ« ndizja zjarrin. PĂ«rzieva hirin e thatĂ« me vajgur dhe ndeza shkrepsen. Flaka bĂ«ri zhurmĂ« por ishte e ftohtĂ«. QĂ«ndrova derisa ndjeva afshin e nxehtĂ« tĂ« me skuqte faqet. Tek shihja si skuqeshin drurĂ«t dhe dĂ«gjoja pĂ«rcĂ«llitjen e lĂ«vozhgave tĂ« tyre ndjeva mpirje nĂ« gjunjĂ«. U ngrita me ngadalĂ« dhe kuptova qĂ« kisha ndenjur gjatĂ« duke pritur zjarrin. Babi ndĂ«rkohĂ« kishte hapur televizorin dhe dĂ«gjoja qĂ« kĂ«rkonte tĂ« gjente ndonjĂ« program. Kuptova qĂ« po kalonte kanalet pĂ«r tĂ« disatĂ«n herĂ«. PesĂ« kanale qĂ« ishin, tĂ« gjitha kishin ose lajme ose ndonje dokumentar – asgjĂ« pĂ«r tĂ« çlodhur mendjen apo pĂ«r tĂ« nxitur harresĂ«n.
Mora çajnikun dhe bĂ«ra gati çajin. QĂ«ndrova mĂ« kĂ«mbĂ« pranĂ« stofĂ«s dhe vura duart pĂ«rsipĂ«r tĂ« mĂ« ngroheshin. Babai vazhdonte tĂ« ndĂ«rronte kanalet ndĂ«rsa unĂ« shihja duart e mia dhe prisja qĂ« zjarri t’u jepte ngjyrĂ«. Tek qĂ«ndroja mbĂ«shtetur pas murit shihja si hija kish skalitur profilin tim mbi dritĂ«. MĂ« pĂ«lqente tĂ« shihja veten ashtu. Hijen shumĂ« herĂ« e mendoja si njĂ« pasqyrĂ« tĂ« dritĂ«s ku çdo harkim kishte vĂ«ndin e vet tĂ« pamohueshĂ«m dhe vĂ«rtet, dhe nĂ« njĂ« farĂ« mĂ«nyre imagjinata justifikohej nga fakti qĂ« ashtu si pasqyra i jep imazhet pĂ«rsĂ«prapsi, kĂ«shtu dhe hija me dritĂ«n janĂ« pasqyra tĂ« njĂ«ra-tjetrĂ«s. Tek mendoja, zhurmĂ«s tĂ« ndĂ«rrimit tĂ« kanaleve iu shtua dhe fĂ«rshĂ«llima e çajnikut. Duart mĂ« ishin ngrohur dhe fytyra mĂ« ishte bĂ«rĂ« e kuqe nga nxehtĂ«sia e stofĂ«s. U largova me çajnikun nĂ« dorĂ« dhe shkova nĂ« kuzhinĂ« tĂ« merrja njĂ« filxhan. Tek pĂ«rgatitja çajin ndjeva avullin e nxehtĂ« dhe aromatik tĂ« mĂ« shponte flegrat e hundĂ«s. Mamit i pĂ«lqente aroma e çajit dhe sa herĂ« pĂ«rgatiste merrte frymĂ« thellĂ« dhe dukej sikur rinohej vetĂ«m nga ai veprim. Mbusha filxhanin, i hodha dy lugĂ« sheqer dhe ia dhashĂ« babit. Ai ishte ende i bardhĂ«. PĂ«r njĂ« moment bota m’u duk si njĂ« arenĂ« gjigande pasqyrash ku çdo gjĂ« jetonte nĂ«pĂ«rmjet tĂ« kundĂ«rtĂ«s sĂ« vet. NgorhtĂ«sia qĂ« unĂ« kisha gjetur nĂ« stofa tek prisja çajin tĂ« bĂ«hej kishte pasqyrĂ«n e vet nĂ« fytyrĂ«n e akullt tĂ« tim eti. Ia dhashĂ« dhe shkova tĂ« bĂ«ja gati krevatin tĂ« flija. U shtriva dhe pasi u mbulova zgjata dorĂ«n qĂ« poshtĂ« shtresave dhe mbylla dritĂ«n. Tani e vetmja pasqyrĂ« e errĂ«sirĂ«s ishin imazhet e skalitura nĂ« mendjen time, tĂ« dhomĂ«s, shtĂ«pisĂ« dhe gjithĂ« botĂ«s. Aty qĂ«ndronte dhe porterti i tim eti i paprekur nga realiteti, i paprekur nga lotĂ«t e tij, nga pasiguria e tij. Aty ai qĂ«ndronte i ashpĂ«r, i paafrueshĂ«m dhe i patrembur. Frika qĂ« kisha nga ai mĂ« jepte siguri dhe ndjeva keqardhje pĂ«r njeriun mĂ« tĂ« fortĂ« qĂ« kisha njohur. Mbylla sytĂ« dhe pĂ«shpĂ«rita nĂ«n frymĂ« “Zot, tĂ« lutem mos ma merr mamin dhe ktheja krenarinĂ« tim eti!” E dija qĂ« ishte e vĂ«rteta me e madhe qĂ« kisha njohur deri atĂ«herĂ« dhe u pĂ«rpoqa tĂ« gjeja paqe duke menduar se ai ishte heroi im, njĂ« hero qĂ« do fitonte dhe sikur tĂ« humbte.