Oproep tot mobilisatie voor de tweede poging tot uitzetting:
« Wij zijn allen Fouad! »
Bijeenkomst op Maandag 17 september 2012 15 uur 30
Vreemdelingendienst, Antwerpsesteenweg , 59B 1000 Brussel (Noordstation)
—————————————–
Mijn ontmoeting met Fouad
————
Fouad: Sinds 2007 blijft het drama voortduren
Ernstig geschokt en verrast door de toevallige dood van haar 24 jarige dochter, een mooi meisje dat zich op dat moment opmaakte voor haar toekomstige huwelijk, is de vreugde van onze moeder veranderd in dramatische rouw.
Naar aanleiding van een astma-aanval had haar dochter haar kleine blauwe nood-pompje vergeten. Enkele meters van haar deur, viel ze, niet meer in staat om te ademen. Haar medicatie was nochtans in de buurt, maar ze kon er niet bij.
Niemand kon het ongeluk aanzien en er onverschillig bij blijven .., wat zegt men dan niet over de moeder die slechts een paar minuten met haar jonge dochter alleen was om de voorbereiding van haar huwelijk te bespreken.
Dagen en maanden van verdriet en wanhoop volgden, maar papa en mama vroegen zich ook af: is dit een straf van God,?
Een vraag die niet beantwoord wordt en die nooit een antwoord zal vinden. Met uitzondering van een paar gebeden om onze zwakheid te tonen aan diegene die zijn grote kracht en macht wilde tonen.
Een jaar en een paar dagen later stond papa erop zijn overleden dochter te volgen, hij ook zonder het tegen God te zeggen, hij weigerde om een onrechtvaardig leven te leiden, en besloot om onze moeder aan haar lot over te laten.
Ze vertelde me dat ze slechts hem had om haar gezelschap te houden.
Onze kameraad Fouad heeft altijd zijn glimlach gehouden om de pijn en het verdriet van zijn moeder te verlichten, “hij had slechts hem …”.
Onze moeder is een behandeling tegen diabetes begonnen met insuline-injecties, drie keer per dag.
Vermoeidheid, stress en de wachtrijen in de vieze ziekenhuizen van Casablanca, zonder enige medische dekking.
Vermoeidheid in aanvulling op vermoeidheid, ellende toegevoegd aan ellende .. besluit ze om Marokko te verlaten, ver weg van die herinneringen en lijden.
Haar zoon Salah was in Brussel, maar hij had het erg druk met zijn werk en hij kon Fouad’s glimlach niet vervangen.
Fouad bleef in Marokko, zo alleen als zijn moeder, zonder familie en weg van zijn moeder bleef hij achter met een moeilijk verleden, een zwaar geweten en pijnlijke herinneringen.
Zodra ze met zijn allen herenigd waren, heeft Fouad zich opnieuw over zijn moeder ontfermd, als vertaler bij de OCMW’s en bij de dokter, door thuis de clowns uit te hangen en haar te doen glimlachen. Op die manier hadden ze dus een beetje rust gevonden.
Maar opnieuw komt het verdriet aanbellen, onze moeder is weer geschokt om te zien hoe haar zoon opgesloten wordt en het land kan worden uitgezet.
Zonder iets voor hem te kunnen doen moet onze moeder weer lijden. Ze moet kiezen tussen het wonen in België met haar zoon Salah die het altijd druk heeft met zijn werk, of het terugkeren naar haar zoon Fouad zich altijd over hem ontfermd. Maar ze moet, tegen wil en dank lijden accepteren te midden van herinneringen uit het verleden en accepteren om nog meer te lijden in ziekenhuizen die lijken op het lijkenhuis.
Alvorens een dergelijke keuze te maken, gaat het verdriet van onze moeder verder .
Bron : Collectif Sans Papiers Belgique