Shoku"komandant"Spiro Butka,turp te kesh.kur shane nenat dhe motrat tona! ~ CookingFood.Org

"KOMANDANTI''BUTKA SPIRO- SHANE ME NOFKA

http://agim.poeticforum.com/t21760-rajmonda-maleckagjeneral-vigan-gradica-apo-mercenari-kolonel-spiro-butka-bucka

http://albadansk.dk/?p=1078

SHOKU SPIRO BUTKA/29/05/1942--------/

Shpifjet e bera kunder meje dhe familjes time shtrejte ke per ti paguar ne Gjykaten nderkombetare.

Leni nofkat/ Skender Kosturi ,Milot Bajrami,Albin Salia, Smajl Bujanovci,Arber Presheva,Luftetari Sh....etj/ se si njohes i mire i internetit,do ti deshmoje ne Gjykaten e Tiranes dhe ate nderkombetare,se ti je doreshkruesi dhe sajuesi i shpifjeve ne internet,qofte me e-majla te trilluar ,qofte shkrimet tua brockulla te
botuara ne "Kosovapres"in e Prishtines. IP-te e njohura per Redaksine tone te mirenjohur Floripress.
Foto

Afat keni 24 ore qe te kerkoni falje publike per shpifje e pacipta qe i keni bere pa fije turpi ,ndaj personalitetit ,familjes time qe nuk ma njef ...si dhe shpifjet ordinere qe ke bere dhe bene here pas here privatisht dhe publikisht me nofka dhe ne emer te UCK-se kunder Shote Galices Dibrane,publicistes dhe luftetares se 3 luftave shqiptare dRajmonda Maleckes.

Shoku "Komandant" askush ne bote nuk e toleron kend qe te shashe publikisht luftetaren shqiptare Raimonda Malecka.
Foto

Ne gjykate juve do t' jua kerkojme deshmite se une Flori Bruqi,ju kam kercnuar, apo fyer...me telefon apo internet....

Ju shoku "Komandant" alias Spiro Butka keni fye dinjitetin e nenave,motrave tona ... Pra shul shqip -keni shpifur kunder nesh dhe luftetareve te Lirise......Ju shoku "KOMANDANT"jeni treguar teper BUDALLA kur keni shfrytezuar materjalet bastarde te ciganit Bahtir Hamza ,i cili derdhe lot krokodili ne internet kur thote se gjeja une kam punuar ne UDB-e ...Te them te verteten -gjeje deshmite se kam qene UDB-ash vetem per nje sekond -dhe ta jap fjalen se do behe harikiri ne qender te Prishtines...

Spiro i nderuari "Komandant" i Enver Hoxhes,si mund ti besosh fjaleve te nje skizofreniku ,qe ska lene gje prej gjeje pa thene per Komandantin legjendar Adem Jashari,Heroin e popullit Jusuf Gervalla,...nene Terezen e quan kurve...,motrat dhe nenat shqiptare i quan shoku yt Bahtir Hamza Kurva shqiptare...dhe Ti "Komandan" me shoke shume te paket tu, perdor te njajtin zhargon dhe motren tone Shote Galicen-zonjushen e nderuar e quan Prostitute....

Deshmite me te mira se Ti je nje hiq,jane keto Fotografi qe i Editon " Floripress"-i,e qe jane te luftetares dhe reporteres se luftes Raimonda Maleckes...

I shari dhe i pafytyri te shane shoku "Komandant" -Spiro Butka!

Foto: RIZA LAHI Me rastin e 4 vjetorit të shpalljes së Republikës së Kosovës VAJZA NGA TIRANA QË LUFTOI NË KOSOVË E FSHEHUR SI DJALË Kanë kaluar disa kohë qëkur heroina britanike Salli Bejkër reshti përpjekjet e saja për të gjetur mbështetje financiare rreth një filmi me temë të veçantë dhe intriguese nga lufta e Kosovës. Tema e këtij filmi, që nuk është realizuar ende, iu nxit në fantazi humanistes që u plagos në Tropojën tonë e cila më pas e shpalli atë “Qytetare Nderi”, pasi ajo u njoh me një material të BBC, mbështetur në burime shqiptare. Ky gjëndet edhe sot lirisht pas një klikimi të thjeshtë në internet. Materiali në fjalë nis kështu: “Albanian woman volunteer details Kosovo guerrilla days… BBC Monitoring - April 20, 2004… interview with Rajmonda Maleçka, "the only woman from Albania to have fought on the side of the Kosovo Liberation Army", entitled "How I cut my hair to present myself as boy in the UCK"… published by the Albanian newspaper Ballkan on 18 April…” ( Një vajzë shqiptare vullnetare, tregon ditët e saja të luftës në Kosovë…vëzhgim i BBC – 20 prill 2004…intervistë me Raimonda Maleçka, “ e vetmja vajzw nga Shqipëria që ka luftuar në anën e UCK”, me nëntitullin “Si I preva flokët e mia për t’u dukur si djalë në UCK”…botuar në gazetën shqiptare “Ballkan” më 18 prill). Shkrimtarja Bejkër, e njohur në vëndin tonë edhe me dy librat e saja të botuar, njëri në Tiranë e tjetri në Prishtinë, përkatësisht “ Ëngjëlli I Mostarit që fluturoi në Kosovë” dhe “Nuk ka engjëj në këtë botë”, pat shqyer sytë katërsh më pas, kur pat marrë vesh që vajza shqiptare ishte arrestuar në Republikën e Maqedonisë ; prangosur me akuzën e habitëshme si “terroriste” ngaqë i kishin sekuestruar materiale filmike rreth konfliktit të mëvonshëm në atë repubilkë problematike. Raimonda kishte shkuar atje si gazetare e pavarur dhe ishte arrestuar tok me të atin e saj, që nuk iu nda së bijës askund, një burrë I mirë, ish mësues në një shkollë edukimi në Tiranë, Bujar Maleçka. Dhëmbja e humanistes britanike për fatin e kësaj vajze që mbahej në burg me atë akuzë të tmerrëshme e , po njaq, absurde, qe e madhe. Por, për filmin e propozuar nga ajo, nuk u gjënden fondet kurrë; kushedi nëse do ta shkruajë ndonjë herë dikush një skenar të tillë filmi dhe pastaj ai të xhirohet, duke evokuar një periudhë heroike, gjith tension dhe nerv ballkanik e mbarë botëror , me mesazhet e paqes dhe të mësimeve të historisë. Tani sikur janë “ftohur” ca gjaqet. A kujtohen më shtetarët e politikanët për ditët përvëluese të popullit kosovar për t’u shliruar nga zgjedha njëshekullore? Po populli? Populli jo vetëm i Kosovës, por i tërë shqiptarëve? Oh, sigurisht që i kujtojnë të gjithë ato ditë, paçka se ka rënë tempi i trajtimit të kesaj teme te shumë njerëz të letrave apo oordinerë. Por jo te vajza që la Tiranën dhe, e veshur dhe e qethur si djalë, hyri në xhehnemin e luftës së popullit të Kosovës për liri. Në ato ditë shumë të rënda e po kaq heroike, zemrat e shqiptarëve të të gjitha bindjeve kanë rrahur në rezonancë të plotë me pulsin e Kosovës së pushtuar dhe që, më së fundi, sipas traditës së saj genetike, rrëmbeu armët për luftë. Në atë periudhë Republika e Shqipërisë, nuk bënte dhe nuk duhej të përfshihej në aksione të armatosura sikurse bijtë e Kosovës që e mbante përdhunëshëm Beogradi, apo trupat e NATOS. Ama, populli i “vëndit amë” strehoi rreth një milion vëllezër kosovarë – kur vetë ai, kishte provuar llahtarën e asaj që mos e provoftë më kurrkush e kurr -– marsin e ’97 ës. Rrallë njerëz, e dinë që, psh, një krahinë e vogël e ndarë më dyshë që në vitin 1913, me rreth 30 mijë banorë në anën shqiptare me 32 fshatra, që të gjithë njerëz të ndershëm, që nuk janë mësuar të rrahin gjoksin, një monadë tipikë shqiptare që, siç ka vërejtur Uk Lushi, investitor shqiptaro – amerikan, publicist, ish luftëtar i batalionit “Atlatiku” në Kosovë : “rrallë kund tjetër kam hasur në folklor veshje dhe etnologji më të bukur shqiptare se sa në Has”, ka bërë aq sakrifica, aq heroizma, aq qëndresë dhe ka parë aq shumë, sa mund të ketë parë një mal i ri. “Hasi ka histori të pasur, por ajo është bërë gur mbi gur”, do të thoshte për këtë krahinë gjenerali i famshëm i ushtrisë shqiptare, tanimë në rezervë, me titullin “doctor”, ish komandanti i Divizionit të Këmbësorisë në Kukës në periudhën e vullkanët 1997 – 1999, Kudusi Lama. Ai do ta thoshte këtë në një ditë uikendi me shi shkurti, kur salla e madhe e katit të dytë të MTKS ishte përdëng – me mbi 180 veta dhe kur, të gjithë mysafirët, e dinin që në ftesë, se nuk do të kishte “një koktei”. Ai do ta thoshte këtë, në prezencën edhe të njerëzve të ardhur enkas për këtë ditë nga Kosova, Maqedonia, Lugina e Preshevës e deri me aeroplan nga Zvicra. Do ta thoshte ditën e promovimit të librit të Raimondës me titull : “Hasi me luftës dhe lirisë”… Do ta thoshte këtë në vigjilje të katër vjetorit të lirisë së Kosovës, 17 shkurtit. Libri ka 1200 foto, 300 rrëfime në 837 faqe, për të cilin Raimonda ka punuar pa ndërperë 8 vite duke u ndimuar nga miku i saj më i mirë dhe që nuk iu nda që nga malet e Kosovës, kryqëzimet e plumbave dhe deri në qelinë dhe bangën e të akuzuarve në Shkup, babai i saj. Ndihmuar edhe nga ajo që papushim dhe me shpirt të dridhur i ka pritur të dy njerëzit e saj më të afërt, duke u gëzuar, brengosur, përlotur a hedhur përpjetë nga gëzimi; një grua, të cilën me dhjetra aktivistë të luftës për liri që kanë provuar gatimin e duarve të saj e quanin “nënë Xhume”. Vajza e lindur dhe rritur në Tiranë , që qesh me gjithë shpirt, kur ia lavdërojnë punën e mrekullueshme që ka bërë sidomos në këtë veprën e saj të njëmbëdhjetë, thotë me modesti se : “Të tjerë dhanë jetën për liri. Unë shkova për ta dhënë jetën në Kosovë, por , ja rrojta, që të tregoj për heroizmin e të tjerëve. Për heroizmin e tyre të heshtur dhe të denjë për lapidarë në kujtesën e kombit.” “Hasi mes luftës dhe lirisë” është shkruar me një densitet tronditës. Secili nga pjestarët e këtij libri, ja flet vetë, ja iu përgjigjet pyetjeve të intervistueses së tyre të palodhur dhe të paepur. Këtu lexuesit ndeshen me intimitete e të vërteta nga jeta e luftëtarëve për liri që të trondisin. Të trondisnin edhe me përmbajtjen e tyre, por edhe për atë, që ato të vërteta, mund të kishin përfunduar në xhenaze e të ishin mbuluar me dhe tok me autorin e tyre, po të mos kishte qënë këmbëngulja e “Sherrit”, siç ka qënë psudonimi luftarak i vajzës. Edith Durham, kur ka parë bregun e Himarës ka shkruar se të tilla bukurive iu ka munguar pena e shkrimtarit që t’i dinin të gjithë. Referuesi kryesor në këtë promovim të pazakontë libri,Kudusi Lama, që foli krahas Fetah Bekollit të ardhur nga Malisheva, Shefqet Hoxhës, Tatiana Perllakut ardhur nga institucioni i Presidentit të vëndit, Shaban Elezit nga Gostivari ardhur enkas nga Zvicra, Besim Ndregjoni, Granit Isufit ardhur përdrejt nga Lugina e Preshevës, mes të tjerave tha:” …një oficer simpatik, bashkë me një polic zeshkan të gjatë, më kanë shpëtuar jetën…duke rrezikuar veten , kur nga çdo anë binin predhat e artilerisë së armikut. Ata dy djem ishin ndodhur aty …se e kishin detyrën e tyre dhe ishin nën breshërinë e predhave të topave 155mm të armikut…A i ka njohur dikush ata?Apo…si unë që sot nuk u mbaj mënd emrat dhe nuk kam mundur t’i kërkoj për t’i gjetur…”. Vallë kush janë ata heroj që i kanë shpëtuar jetën gjeneralit nga Kukësi me përmasa legjendare? Ja një tjetër dokument ngjethës, thënë nga goja e një të intervistuari prej autores, për qëndresën e një të burgosuri , heroit Jusuf Bardhoshi:”Pasi na dërguan në Lipian, Jusufin e ndanë nga ne. Ai i kishte flokët e gjatë, ishte më i rrahuri dhe më i maltrajtuari se e të tjerët. Serbët i thanë thuaj “Poshte Kosova e Shqipnia, rrnoftë Serbia!”. Ai..”edhe shtatë shpirtra t’i kisha , nuk do të thoja Rroftë Serbia, por Rroftë Kosova e Rroftë Shqipnia..Pas këtyre fjalëve serbët e kanë rrahur shumë keq Jusufin” Nga intervista e marrë nga Hamëz Mehmet Cena, lexojmë një çast të tmerrëshëm të kaluar nga një gazetar norvegjez gjatë luftës së Kosovës: “…brënda një kohe të shkurtër, arritën t’ i tërheqin të plagosurit, ndër ta edhe gazetarin norvegjez Pol Vesll, i cili u thoshte djemve tanë “më lini këtu të vdes, mos hiqni keq të më bartni mua se unë i vdekur që i vdekur jam”, mirëpo djemtë tanë e bartën deri në pyllin e quajtur…” Po sa e sa heroj të tjerë shpalosin nga jeta e tyre e fshehtë, anonime, të pabujeshmë në këtë libër? E shpalosin falë kësaj vajze të thjeshtë , që e rrëmbyen dhe e ngritën lart erërat e luftës për liri të popullit të Kosovës! Që, në emër të letrave, të gazetarisë e botës së shkrimeve, ja që edhe e quajtën “terroriste” , e burgosën, e lëshuan nga burgu pa mbushur vitet e një “terroristi” dhe që, sigurisht , sa më parë e më mirë, duhet t’ kërkojnë të falur me tërë zërin e jo në mënyrë gjysmake. Që lexuesit të mos mendojmë se ne po flasim me superlativa rreth rezultateve artistike të punës së mpiksur në këtë libër, ja, të lexojmë së bashku një fragment nga një esse e autores e që ka lidhur me “librin”. Pikërisht me librin që aktualisht kalon periudha shumë të rënda në vëndin tonë, ai , dhe autorët shqiptarë të letërsisë së mirëfilltë. “Librat kanë qënë si lufta. Herë pas here, si taborrët, si ushtarët pushtues, si gjeneralët, komandantët, si strategët e luftrave. Po kaq vrasës, si armët, po kaq helmatisës, si helmi, po kaq tinzarë, si spiunët dhe fallsifikatorët”. Librat kanë qenë pjesë e luftës. Si armët, si llojet e armëve që përdoren në një betejë….kanë qënë si një shtab lufte…Lufta me librat ka qënë një nga betejat më të gjata, më të ashpra, më të egrat e më mizoret” (fq 704). Mbase rekordin e raportit të gjatësisë së diskutimit me sasinë e duartrokitjeve në të gjithë promovimet, e mban ai që lidhet me patriotin intelektual Shaban Elezi. Ai tha vetëm kaq : “Kam mbërritur që nga Zvicra dhe do të largohem po tani; kam ardhur vetëm në respekt të këtij libri”. Dhe e la mikrofonin… Gjatë promovimit, u lexuan dhe u pritën me duartrokitje përshëndetje të ardhura nga larg, si nga Kryetari i Bashkisë së Krumës Limon Morina, Kryetari i Komunës së Golajve Zenel Kastrati,etj. Ky libër me parathënien e shkruar nga njërit prej herojve të luftës kosovare, “Daja”, Azem Syla, ish komandant i Shtabit të Përgjithshëm të UCK , për krahinën e Hasit, salla e mbushur plot, tregon se ndërgjegja kombëtare nuk mundet të harrojë, paçka edhe nga struktura e saj përbërë nga njerëz të politikës dhe shtetarë, shkrimtarë, poetë, studiues etj. E tër salla mirëpriti me nderim njoftimin e se kish ardhur nëpër dëborë duke e çarë atë, patrioti nga Prizreni Muharrem Dina; nga Vlana e Hasit kishin lënë shtëpinë e tyre dikur bazë e luftës tok me nipërit e tij Rexhë Uka, sikurse edhe patrioti Brahim Dauti , që kish ardhur që nga Golaj apo që nga Caraleva e kosovës Daut Kastrioti – që të gjithë mespërmes borës , nga drejtime të ndryshme, drejt Tiranës…Për këtë ditë dhe në emër të ditës së shënjtë të Kosovës, 17 shkurtit. Mirëpo, njërin nga motivet e panumurt që e ka shtyrë autoren e re të shkruajë një libër kaq të vyer dhe po aq shumë voluminoz pa u ndihmuar financiarisht nga askush, ajo na e tregoi ndërsa po pinim një kafe të tre me të atin: “Kam bërë çmosin të sjell në këtë libër kontributet e njerëzve që bënë gjithçka që mundën për atdheun, por që i kanë harruar…siç më kanë harruar edhe mua”. Mirëpo, pas pak…Tre njerëz të lodhur i dolën përpara me fytyrat më të lumtura në botë. Kishin çarë përmes dëborës për të arritur në orën e promovimit, por nuk kishin mundur. Ishin tre burra kosovarë - Ajret Misini nga Opoja e Dragoshit dhe Vesel Berisha e Nusret Gega të ardhur nga Peja. Bujar Maleçka i mori për darkë në shtëpinë e tij , atje, ku dikur duart e “nënë Xhumes” u shtronin bukë e krypë e zemër ndërsa bota ishte tronditur nga krismat për liri të burrërisë kosovare… RIZA LAHI

Valle te tille komandanta paska patur Ushtria Shqiptare dhe UCK-ja...ti shajne nenat tona dhe t;ju vejne epitetin KURVA!...,sic ja vere ti epitetin Kurve -Shote Galices Shqiptare,zonjushes Raimonda \Malecka.

Foto

Jo komandant...jo!...,per ne Shqiptaret kjo eshte Pafytyresi!...E Ti komandant mund te shkruash c'te teket me nofka dhe pa to se ti je nje hiq GREK!

Ti je nje Tradhtar!

Mos shkruaj me me nofka....se te doli boja ...Mos e turpero UCK-ne Komandant!..

Ta dijshe -nese nuk kerkon Falje publike -do kerkoje demshperblim ne gjykate per shkrimet e bera ne Kosovapres.

Foto

Do e padise edhe redaksine e Kosovapres-it per 1.000.000 euro dhe ato euro nuk do ti marre une!
Ato do te shkojne donaciom ne duart e ushtareve te UCK-se qw kane mbete pa kulm mbi koke dhe pa nje cope buke misri !

Se kush jam une "Komandant" lexoni :

http://www.slideshare.net/madopol/olimpi-shqiptar-liber-nga-flori-bruqi

http://www.slideshare.net/madopol/guximi-shqiptar-liber-nga-flori-bruqi

http://www.slideshare.net/madopol/triumfi-shqiptar-liber-nga-flori-bruqi

http://www.slideshare.net/madopol/polemika-shqip-liber-nga-flori-bruqi

http://www.slideshare.net/madopol/nese-kam-ditur-te-guxoj-liber-nga-flori-bruqi

Kaq!

Flori Bruqi

Prishtine,21.9.2012.

Sadri Gashi

DERI KUR MË ?

Deri kur
veprimi partiak
familjar e vetiak
si kalë Troje
shkel në gjakun tonë
në rritën tonë
në çështjen e Madhe
të Dritës Kombëtare
dhe thirren n´patriotizëm
se flijohen për çlirim
e s´e shohin të rrugës
as t´ i dëgjojnë
ata
që t´gjitha energjitë
për të i shkrijnë

kohë o kohë!

Tiktaku i orës
është gati n´ 12- të
dhe prapë
si t´çoroditur ecin
ndalin hapin
sabotojnë vrapin
dhe thirren n´çështjen e Madhe

Megjithatë
muza m´thërret
Dhimbjen ta dëftojë
ngase
Heshtja me heshtje
vret
gjakim e Rritë
në nismë për Dritë

Deri kur më
Egon e vëjnë
mbi do çdo gjë parore
dhe
pa dije – me dije
e zbejnë
edhe
luftën çlirimtare

Mallëkimi i brezave
ec e ec
për dritë - për shpresë
për lindje e jetë

Lindje e agim i luftuat vetë
në hije mallëkimi përjetë

Dhe mos t ´habiteni
o vëllazër!
Gjak i gjakut t´zi
askënd s´e këndellë
As neve

Deri kur
për karierizëm
partiak
e vetiak
duhet ta humbim
edhe
orën e historisë
n´rrugë bashkimi
orën e ardhmërisë
n´ log pajtimi

Deri kur…

http://floripress.blogspot.com/2012/09/gjenaral-vigan-gradica-apo-mercenari.html

https://www.facebook.com/rajmonda.malecka

DRAMA E GAZETARES SHQIPTARE
Maleçka : Ditët e tmerrit në burgjet maqedonase
Intervista: Gazetarja Shqiptare Rajmonda Maleçka rrëfen historinë e saj të rrallë me UÇK – në

Luftëtarja e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, pjesëmarrëse në d

isa beteja në Kosovë, Preshevë dhe Maqedoni, dhe njëkohësisht gazetarja Rajmonda Maleçka dhe babai i saj, Bujari, tregojnë për gazetën “standard” hap pas hapi të gjitha ngjarjet që nga kontaktet e para më lëvizjenkombëtare dhe deri tek dënimi, vuajtjet dhe lirimi nga burgjet maqedonase. E liruar vetëm një muaj më parë nga burgjet e Maqedonisë, me vendim të Gjykatës së Apelit në këtë vend, Rajmonda është e bindur se vepra e saj dhe babait të saj në Maqedoni nuk përbëjnë shkelje të ligjeve maqedonase dhe se aktiviteti i saj ishte në shërbim të misionit të gazetarit për të përçuar tek qytetarët dhe opinioni i gjërë të vërtetën e luftës së luftëtarëve shqiptarë në Maqedoni.

RAJMONDA MALEÇKA
Ditët e ferrit në burgjet e Maqedonisë

Cilat janë kontaktet tuaja të para me çështjen e shqiptarëve jashtë kufijve të Shqipërisë ?

Kam marrë pjesë në tri luftërat, atë të Kosovës, Preshevë – Metvegjë – Bujanoc dhe atë të Maqedonisë. Në tre luftërat, veçmas në luftën e Kosovës, kam qenë pjesë e UÇK – së. Natyrisht kontaktet e mija me UÇK – në ka nisur në fillim të viteve 1990, kur njerëzit e UÇK – së vepronin në Tiranë. Pastaj ka kaluar një periudhë kur djemtë e UÇK – së, stërviteshin në mënyrë ilegale në Shqipëri, gjatë periudhës 1990 – 1993 dhe ku unë krijova kontaktet e mija. Kur lufta në Kosovë mori përmasa të tjera në maj të viti 1998, bashkë me një grup luftëtarësh, pjesë e UÇK – së, kemi udhëtuar nga Tirana për në Tropojë dhe ku unë kalova për herë të parë kufirin shqiptar – shqiptar. Ky ka qenë udhëtimi i parë drejt tokës së ndaluar për shumë vite. Edhe pse serbët i kishim shumë pranë si rrezik përmanent, unë përsëri nuk ndieja asnjë siklet, pasi më dukes sikur rreth meje kishte të tjerë njërëz. Gjatë qëndrimit në Kosovë ne bëmë organizimet e para. Aty u ambientava me klimën e luftës. Në betejën e Junikut na u vranë disa shokë, sot dëshmorë, si Bedri Shala, Bekim Berisha – ABE –ja, Elton Zherka, Përmet Vula, etj. Gjithashtu gjatë këtyre luftimeve na janë plagosur dhe disa djem të tjerë dhe në këto kushte jemi detyruar që të tërhiqemi pasasaj offensive dhe të kthehemi përsëri në Tropojë, ka qenë muaji gusht 1998, duke i shoqëruar dhe ata djem të plagosur në spitalin e qytetit verior dhe prej andej në spitalin ushtarak në Tiranë. Ky ka qenë kontakti im i parë me frontin, kontakt i cili do të vazhdonte në mënyrë të vazhdueshme deri pas çlirimit të Kosovës. Pas çlirimit të Kosovës kam qenë pranë Trupave Mbrojtësë të Kosovës, duke marrë pjesë në të gjitha evenimentet dhe ngjarjet përkujtimore të djemve të rënë në luftë. Nëpërmjet penës time si gazetare dhe si publiçiste kam shkruar këto libra për Kosovën- Tungjatjeta Kosovë, Prelud Pavarësie, etj, libra që i dedikohen dëshmorëve të atyre trevave . Më vonë, në vitin 2001, kam botuar librin “Nëpër ditët e dhimbjes dhe lirisë së Kosovës” , që është një punim shkencor dhe ka pjesë nga ngjarjet që unë përjetova vetë në luftën e Kosovës.

Pra, veprimtaria e juaj në Kosovë ishte si luftëtare e UÇK – së dhe jo si gazetare?

Në të njëjtën kohë që kam qenë luftëtare e UÇK – së më ka ndihmuar edhe profesioni im si gazetare. Duke qenë si gazetare dhe anëtare e shoqatës së “Lidhjes së gazetarëve ndërkombëtarë”, me seli në Bruksel, përveç ndjenjës kombëtare që më bënte të luftoja në Kosovë, kam ushtruar edhe profesionin tim si gazetare për të afruar materiale edhe nga fronti i luftës së Kosovës. Dhe është e vërtetë se gjatë asaj kohe kam sjellë materiale të vyera nga fronti i luftës për gazeta ditore në Shqipëri, ndërkohë që nxirrja dhe gazetën “Kushtrimi”, që u kushtohej ngjarjeve që ndodhnin në Kosovë. Për më tepër në ato materiale unë kam trajtuar probleme si : “ Çështja jonë kombëtare në periudhën nga 1912 deri më sot”.

Çfarë ju shtyu ju që t’i bashkoheshit lëvizjes për Çlirimin e Kosovës, pasi një femër një gjë e tillë bëhet vërtetë e pamundur ?

Natyrisht, në këtë vendim një shtysë të madhe më dha origina ime. Ndoshta edhe edukata familjare, pasi rrjedh nga një familje patriotësh me tradita kombëtare ku trojet e familjes time në periudhën e viteve 1430 shtriheshin midis Dibrës së Madhe e Dibrës së Vogël.

Si u bë kalimi juaj në Maqedoni dhe kontaktet me luftën e shqiptarëve të këtyre visive ?

Po ata djem që ishin në luftën e Kosovës, po ata djem që ishin në luftën e Luginës së Preshevës ata ishin edhe në Maqedoni. Pra, ishin të njëjtët djem, që me aktin madhor të luftimit për çështen kombëtare më tërhoqën në të gjitha këto luftëra, përfshi këtu edhe atë në Maqedoni.

Çfarë keni bërë në Maqedoni?

Në të njëjtën kohë kam marrë pjesë në të gjitha aktivitetet kulturore dhe përkujtimore që janë zhvilluar në nderim tëtë rënëve të luftës, si dhe kam bërë përsëri dhe dy libra një analitik me titull : “Shqiptarët e kanë brenda vetes së tyre lirinë” dhe “Toka arbnore” dhe i kushtohet djemve të rënë në luftën e Kosovës, Luginës së Preshevës dhe asaj të Maqedonisë. Përfshi këtu edhe disa djem nga Shqipëria të rënë në këto luftëra, siç janë Tahir Sinani, Lefter Koxha ose i njohur ndryshe si komandant Teli, Ndriçim Koxha, Pajtim Roci, Skerdilajd Llagami.
Pasioni im si gazetare, si poeteshë dhe ndjenja kombëtare, më tërhiqnin që të jem pranë e të pasqyroj nga afër zhvillimet dhe sakrificat e atyre djemve që kërkonin të drejtat e tyre themeltare si çdo popull.

Cilat janë marrëdhëniet tuaja atje?

Kam qëndruar në marrëdhëniet e mija si krijues. Pavarësisht se ndonjërit i ka interesuar që të më cilësojë në pozita të ndryshme. Gjatë kësaj kohe kam punuar me krahun aktiv të njerëzve luftëtarë dhe intelektualë, të vilët kanë bërë maksimumin për të çuar në vend dinjitetin e shqiptarëve. Aty kam gjetur një partneritet intelektual njerëzor. Pavarësisht rastit tim si ndodhi, qëllimi i takimeve të mija aty ka qenë me rreth intelektualësh, pra njerëz të rangut tim. Unë kam pasur dhe vazhdoj të kem angazhimin tim intelektual dhe krijues për ato që kanë ndodhur dhe ndodhin në atë vend.

Cili është momenti i arrestimit?

Momenti i arrestimit ka qenë në mënyrë brutale dhe çnjerëzore për dy persona intelektualë, siç isha unë dhe babai im. M’i kanë marrë librat e mi dhe çfarë kisha me vete, përfshi një çantë siç kanë gazetarët, dy diktofona, një telefon, me të cilin mbaja kontaktet me njerëzit dhe kolegët. Gjithashtu kisha dhe një top letre dhe m’i morën dhe m’i hodhën në rrugë. Njëkohësisht më thanë se nuk kisha të drejtë të lajmërohesha në ambasadë, nuk kisha të drejtë avocati dhe asnjë të drejtë tjetër. Na morën dhe gjatë rrugës na kanë bërë provokime me armë, derisa na çuan nga Tetova në Policinë e Shkupit, në stacionin e Karposhit, aty pastaj kanë filluar vuajtjet e tjera.

Atëherë, cili ishte shkaku i arrestimit tuaj nga forcat e sigurisë maqedonase?

Kjo ngjarje është një prej gjërave më të trishtueshme të jetës sime, aq më tepër në kushtet e të qenit femër. Ngjarje të tilla janë pjesë e zhvillimeve në rrethanat e të cilëve ka dhe do të ketë të lënduar. Ajo që mund të them në kushtet e tanishme është se unë dhe babai im nuk kemi shkelur rregullat e një shteti siç është Maqedonia. Faktikisht unë atje shkova për të bërë një intervistë pas zgjedhjeve lokale në Maqedoni. Mora një intervistë tek Agim Krasniqi, në fshatin Kondovë, një fshat që në atë kohë ishte problematik me ngjarjet e vitit 2004 që ndodhën atje. Ndërsa vizita ime ishtë në vitin 2005, për të rifreskuar dhe njëherë intervistën që kisha marrë një vit më parë. Qëllimi im ishte që të nxirrja një intervistë që të ndikonte në amnistino e grupit të Krasniqit në një situatë më të qetë në Kondovë. Pavarësisht se ajo intervistë që unë mora në atë kohë nuk u botua në asnjë gazetë, pasi unë u arrestava. Unë u akuzova pse u kisha shkruar dëshmorëve dhe me cinizëm policët që më morën në pyetje më thanë se do të më çonin në burgun e Idrizovës, atje ku janë të burgosur djemtë e UÇK – së. Filluan të më ofendojnë vendin tim dhe unë duke qeshur ju thashë: “Shkupi është shqiptar dhe se ky vend është i imi”

Pra, të gjitha këto ngjarje kanë ndodhur para se t’ju nxirrnin në gjygj?

Natyrisht, aq sa thashë deri më tani kanë ndodhur para se të na nxirrnin në gjygj. Në të njëjtën kohë ndërsa mua më merrnin në pyetje, këtej babin e kanë rrahur në mënyrë çnjerëzore, si në kohën e nazizmit.Ditën tjetër na morën dhe na çuan në gjygj.

Cila ishte akuza ?

Akuza ishte se ndihmonim terroristat.Dhe kjo vetëm për një kasetë që na e dhanë peshqesh dhe që ishre e inçizuar nga djemtë e Kondovës një vit më përpara, në kohën e trazirave. Unë atë e mora jo për ta ekspozuar për momentin, por për të përdorur sekuenca për realizimin e një filmi dokumentar në lidhje me luftën e Kosovës, Preshevës dhe të Maqedonisë. E gjithë akuza ndaj meje është ndërtuar vetëm në bazë të asaj kasete dhe të librave që kisha me vete. Ndërkohë që të njëjtin inçizim e kanë pasur edhe gazetarë të tjerë të huaj, të cilët janë ndaluar, por nuk janë arrestuar. Në gjygj, një herë nxirrnin babain dhe një herë mua. Në momentin kur babai ishte në sallën e gjygjit, avokati i shtetit maqedon i tha policëve të cilët më kishin shoqëruar në sallën e gjygjit, se këta nuk kanë para dhe le t’i dënojmë me një muaj paraburgim, ndërsa policët i thanë kemi bërë gabim që si vramë mbrëmë po i sollëm këtu. U ndjeva e vetme atë çast, pak u tremba dhe mendova se ndoshta do na vrasin, kisha lajmëruar vetëm mamin në një mundësi të vetme që mu dha, me anë të një telefonate.

Po ambasada shqiptare në Shkup si reagoi për këtë ngjarje?

Ambasada shqiptare flinte gjumë ato çaste, ajo ende nuk ishte lajmëruar.

Më pas çfarë ndodhi?

Pas seancës së parë të gjygjit na morën dhe na çuan në burgun e Shutkës në paraburgim. Burgu ishte rrethuar nga 600 policë sikur të kishin arrestuar kushedi çfarë. Na ndanë në dhoma të veçanta. Në seancën tjetër të gjygjit një çast babai nxorri këmbët e nxirra nga të rrahurat që i kishin bërë në stacionin e policisë së Karposhit, mbeta pa fjalë dhe nuk mund ta pyesja dot. Ishe një moment që ska fjalë e as letar të përshkruhet. Na dënuan pesë vjet – kisha vëllanë prezent në sallë dhe i dhashë mos u mërzit vëlla pasi nuk na vranë. nuk do mundem të na vrasin dot, ai u mundua të fshijë lotët në momentin kur ne na morën dhunshëm nga salla e gjygjit duke na lidhur duart në pranga. Më pas u zhvilluan gjygje të tjera. Ishte gjë e marrë dhe absurde për çfarë u akuzuam dhe për çfarë u dënuam nga kjo gjykatë. Ka qenë një akuzë që nuk e ka besuar dhe nuk e beson qoftë edhe njeriu më i thjeshtë në Maqedoni dhe jo më një gjykatës që e kuptonte pozitën time si gazetare. Kudo ku kam shkuar dhe shkelur këmba ime, kam propaganduar mirëkuptim dhe paqe dhe jo për të acaruar situate.

Gjithmonë akuzoheshit për favorizim të terrorizmit me anë të profesionit të gazetares?

Policia në momentet që më arrestoi më humbi dokumentin e gazetare, sepse nuk kishte dëshirë të më prezantonte si gazetare. Pastaj, me këmbënguljen time, të familjes sime dhe ta ambasadës, e cila u njoftua vetëm 45 ditë pasi mua më kishin arrestuar, ata filluan të më njihnin pozitën time si gazetare. Kur ndjeva prezencën e ambasadës , unë isha dënuar më pesë vjet heqje lirie, pasi gjykimi im është bërë vetëm brenda katër ditëve.

Cili ishte qëndrimi që mbajti shtypi vendas?

Në një nga gazetat që prezantonte rastin tonë në momentin e dhënies së vendimit të dënimit shkruante se nuk i erdhi era as gjygj dhe as era prokurori. Faktikisht gazetarët atje, qoftë shqiptarë, qoftë maqedonas, kanë qenë shumë afër problemit tim dhe e kanë trajtuar gjithmonë. Gjithashtu ata kanë bërë dhe shumë protesta lidhur me dënimin tim.

Sa ishte koha e dënimit?

Njëherë na dënuan me nga pesë vjet, pra si mua dhe babin. Dhe për këtë vendim një gazetë tjetër shkruante artikullin :”Intervista që i kushtoi 10 – vjet burg”. Ndërkohë më pas procedura vazhdoi në Gjykatën e Apelit, e cila e rrëzoi dënimin për parregullsi dhe e riktheu sërisht në Shkallën e Parë. Ajo që më ka bërë përshtypje herën e gjygjit të dytë të shkallës së parë është se na shoqëronin një masë e madhe policësh me maska dhe skafanda. Faktikisht na shqyrtuan përsëri aktin e akuzës dhe përsëri ma kthyen tëk terrorizmi dhe na e lanë prapë pesë vjet.

Ndërkohë familja juaj çfarë bëri për t’ju ndihmuar?

Ajo që mund të them është se gjatë njërit prej gjygjeve të mija dhe të babait tim policia maqedonase më arrestoi dhe vëllain, i cili kishte ardhur të merrte pjesë në gjygj, dhe e mbajti katër orë. Shkak ka qenë kërkesa e tij për të pasur përkthyes gjatë seancës gjygjsore, pasi ne nuk dinim maqedonisht. Është dashur ndërhyrja e Ministrisë së Jashtme Shqiptare për të liruar.

Cilët ishin ata që ju dënuan?

Na dënuan ata që nuk e duan dhe nuk kanë as vullnet t’i pranojë shqiptarët si faktor kryesor i rezistencës në Maqedoni. Ne na dënoi domantizmi dhe mendësia konservative, të cilat i kanë krijuar gjithmonë probleme Ballkanit. Pra, na dënoi ajo drejtësi që nuk arriti të kaloj kufijtë e nacionalizmit të dëmshëm. Detaje dhe rrjedha e asaj që ka ndodhur me ne në këtë zhvillim të fundit ku gjykata e shkurtoi dënimin nga pesë vjet në një vit, shpjegon mirë se akuza kundër nesh ran ë mënyrë shumë të shpejt. Megjithatë dua të falenderoj shtetin shqiptar ne veçanti Kryeministrin Dr. Sali Berisha dhe Ministrin e Jashtëm Besnik Mustafaj, që në momentin e ardhjes në pushtet u interesuan në maksimum për rastin tim.

Po opinioni i gjërë maqedonas ….

Kam pasur mbështetje të madhe nga njësitë lokale të Gostivarit, Tetovës, Shkupit, Kumanovës, të cilët kanë organizuar protesta për mua ashtu siç më kanë mbështetur të gjitha shoqatat e gazetarëve. Me këtë rast dua të përshëndes dy avokatët e mi mbrojtës, në veçanti avokatin shqiptar Numan Limani.

Si përfundim, sa zgjati koha e vuajtjes së dënimit tuaj dhe kur u liruat?

Faktikisht, më datën 2 mars të viti 2006 pata një gjygj të dytë në apel dhe aty na e ulën dënimin në një vit, por përsëri si terroriste. Pra përsëri drejtësia maqedonase gabon. Gjykata e Apelit dënoi një gazetare si terroriste dhe me ndalim të përjëtshëm nga Maqedonia….

A ka shqiptarë të tjerë që mbahen në burgjet maqedonase të pafajshëm?

Në burgun e Shutkës dhe të Idrizovës, për fatin tonë të keq mbahen shumë djem shqiptarë të pafajshëm. Për momentin i kemi diku rreth 27 djem nga Shqipëria që ndodhen në burgun e Idrizovës. Ashtu siç më montuan mua një gjygj të tillë politik, ashtu u kanë montuar dhe djemve të tjerë shqiptarë. Është rasti i Sopotit ku dënohen Samet Lutfiu dhe Sulejman Sulejmani me 14 vjet dhe Shaban Limani me 10 - vjet, është rasti i “Vreshtave të Rështakut”, rasti i Haraçnës ku nga familja e Xhavit Isakut dënohen 7 vetë me 35 vjet burg, rasti i Ibrahim Sulejmanit nga Drenoveci i Tetovës, rasti i Kukësit – Nildet Meçkaj, Sokol Gega - nga Peshkopia , gazetarit nga Kumanova Agim Behlulit, Avdil Jakupi, Xhemail Hiseni dhe shumë raste të tjera, ku shumë persona mbahen të pafajshëm vetëm e vetëm pse ndihmuan UÇK – në në vitin 2001.

Që nga momenti që ju kanë liruar, a jua kanë hequr të drejtën për të shkelur në Maqedoni?

Po nuk më lejohet më të shkoj në Maqedoni, por unë kam vendosur që ta bëj prezente të vërtetën dhe kam besim se do të fitoj të drejtën që ma mohuan atje prej më se një viti. Unë prej andej solla një realitet tjetër të para e përjetuara vetë në maltretimet që u bëheshin shqiptarëve në ato burgje slave, ashtu siç më maltretuan mua dhe prindërin tim. Solla me vete 28- fletore ku shkruajta ngjarjet që ndodhnin atje, sjelljet e gardianëve, etj… që nuk është momenti t’i përmend pasi në një të ardhme do t’ë jetë tema e një libri tjetër që do bëj më vonë.

A do ta çoni këtë çështje në gjykatën ndërkombëtare ?
Do ta vazhdoj gjygjin njëherë në Gjykatën e Lartë në Shkup dhe pastaj do ta çoj në Gjykatën e Straburgut. Megjithatë, dua të tem se jam e kënaqur që shkrova një pjesë të lavdisë së atyre djemve nga viti 1998 – 2001.

Intervistoi : Fejzi Braushi ---- Gazeta standard ----- 26.Prill 2006.

Foto: DRAMA E GAZETARES SHQIPTARE Maleçka : Ditët e tmerrit në burgjet maqedonase Intervista: Gazetarja Shqiptare Rajmonda Maleçka rrëfen historinë e saj të rrallë me UÇK – në Luftëtarja e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, pjesëmarrëse në disa beteja në Kosovë, Preshevë dhe Maqedoni, dhe njëkohësisht gazetarja Rajmonda Maleçka dhe babai i saj, Bujari, tregojnë për gazetën “standard” hap pas hapi të gjitha ngjarjet që nga kontaktet e para më lëvizjenkombëtare dhe deri tek dënimi, vuajtjet dhe lirimi nga burgjet maqedonase. E liruar vetëm një muaj më parë nga burgjet e Maqedonisë, me vendim të Gjykatës së Apelit në këtë vend, Rajmonda është e bindur se vepra e saj dhe babait të saj në Maqedoni nuk përbëjnë shkelje të ligjeve maqedonase dhe se aktiviteti i saj ishte në shërbim të misionit të gazetarit për të përçuar tek qytetarët dhe opinioni i gjërë të vërtetën e luftës së luftëtarëve shqiptarë në Maqedoni. RAJMONDA MALEÇKA Ditët e ferrit në burgjet e Maqedonisë Cilat janë kontaktet tuaja të para me çështjen e shqiptarëve jashtë kufijve të Shqipërisë ? Kam marrë pjesë në tri luftërat, atë të Kosovës, Preshevë – Metvegjë – Bujanoc dhe atë të Maqedonisë. Në tre luftërat, veçmas në luftën e Kosovës, kam qenë pjesë e UÇK – së. Natyrisht kontaktet e mija me UÇK – në ka nisur në fillim të viteve 1990, kur njerëzit e UÇK – së vepronin në Tiranë. Pastaj ka kaluar një periudhë kur djemtë e UÇK – së, stërviteshin në mënyrë ilegale në Shqipëri, gjatë periudhës 1990 – 1993 dhe ku unë krijova kontaktet e mija. Kur lufta në Kosovë mori përmasa të tjera në maj të viti 1998, bashkë me një grup luftëtarësh, pjesë e UÇK – së, kemi udhëtuar nga Tirana për në Tropojë dhe ku unë kalova për herë të parë kufirin shqiptar – shqiptar. Ky ka qenë udhëtimi i parë drejt tokës së ndaluar për shumë vite. Edhe pse serbët i kishim shumë pranë si rrezik përmanent, unë përsëri nuk ndieja asnjë siklet, pasi më dukes sikur rreth meje kishte të tjerë njërëz. Gjatë qëndrimit në Kosovë ne bëmë organizimet e para. Aty u ambientava me klimën e luftës. Në betejën e Junikut na u vranë disa shokë, sot dëshmorë, si Bedri Shala, Bekim Berisha – ABE –ja, Elton Zherka, Përmet Vula, etj. Gjithashtu gjatë këtyre luftimeve na janë plagosur dhe disa djem të tjerë dhe në këto kushte jemi detyruar që të tërhiqemi pasasaj offensive dhe të kthehemi përsëri në Tropojë, ka qenë muaji gusht 1998, duke i shoqëruar dhe ata djem të plagosur në spitalin e qytetit verior dhe prej andej në spitalin ushtarak në Tiranë. Ky ka qenë kontakti im i parë me frontin, kontakt i cili do të vazhdonte në mënyrë të vazhdueshme deri pas çlirimit të Kosovës. Pas çlirimit të Kosovës kam qenë pranë Trupave Mbrojtësë të Kosovës, duke marrë pjesë në të gjitha evenimentet dhe ngjarjet përkujtimore të djemve të rënë në luftë. Nëpërmjet penës time si gazetare dhe si publiçiste kam shkruar këto libra për Kosovën- Tungjatjeta Kosovë, Prelud Pavarësie, etj, libra që i dedikohen dëshmorëve të atyre trevave . Më vonë, në vitin 2001, kam botuar librin “Nëpër ditët e dhimbjes dhe lirisë së Kosovës” , që është një punim shkencor dhe ka pjesë nga ngjarjet që unë përjetova vetë në luftën e Kosovës. Pra, veprimtaria e juaj në Kosovë ishte si luftëtare e UÇK – së dhe jo si gazetare? Në të njëjtën kohë që kam qenë luftëtare e UÇK – së më ka ndihmuar edhe profesioni im si gazetare. Duke qenë si gazetare dhe anëtare e shoqatës së “Lidhjes së gazetarëve ndërkombëtarë”, me seli në Bruksel, përveç ndjenjës kombëtare që më bënte të luftoja në Kosovë, kam ushtruar edhe profesionin tim si gazetare për të afruar materiale edhe nga fronti i luftës së Kosovës. Dhe është e vërtetë se gjatë asaj kohe kam sjellë materiale të vyera nga fronti i luftës për gazeta ditore në Shqipëri, ndërkohë që nxirrja dhe gazetën “Kushtrimi”, që u kushtohej ngjarjeve që ndodhnin në Kosovë. Për më tepër në ato materiale unë kam trajtuar probleme si : “ Çështja jonë kombëtare në periudhën nga 1912 deri më sot”. Çfarë ju shtyu ju që t’i bashkoheshit lëvizjes për Çlirimin e Kosovës, pasi një femër një gjë e tillë bëhet vërtetë e pamundur ? Natyrisht, në këtë vendim një shtysë të madhe më dha origina ime. Ndoshta edhe edukata familjare, pasi rrjedh nga një familje patriotësh me tradita kombëtare ku trojet e familjes time në periudhën e viteve 1430 shtriheshin midis Dibrës së Madhe e Dibrës së Vogël. Si u bë kalimi juaj në Maqedoni dhe kontaktet me luftën e shqiptarëve të këtyre visive ? Po ata djem që ishin në luftën e Kosovës, po ata djem që ishin në luftën e Luginës së Preshevës ata ishin edhe në Maqedoni. Pra, ishin të njëjtët djem, që me aktin madhor të luftimit për çështen kombëtare më tërhoqën në të gjitha këto luftëra, përfshi këtu edhe atë në Maqedoni. Çfarë keni bërë në Maqedoni? Në të njëjtën kohë kam marrë pjesë në të gjitha aktivitetet kulturore dhe përkujtimore që janë zhvilluar në nderim tëtë rënëve të luftës, si dhe kam bërë përsëri dhe dy libra një analitik me titull : “Shqiptarët e kanë brenda vetes së tyre lirinë” dhe “Toka arbnore” dhe i kushtohet djemve të rënë në luftën e Kosovës, Luginës së Preshevës dhe asaj të Maqedonisë. Përfshi këtu edhe disa djem nga Shqipëria të rënë në këto luftëra, siç janë Tahir Sinani, Lefter Koxha ose i njohur ndryshe si komandant Teli, Ndriçim Koxha, Pajtim Roci, Skerdilajd Llagami. Pasioni im si gazetare, si poeteshë dhe ndjenja kombëtare, më tërhiqnin që të jem pranë e të pasqyroj nga afër zhvillimet dhe sakrificat e atyre djemve që kërkonin të drejtat e tyre themeltare si çdo popull. Cilat janë marrëdhëniet tuaja atje? Kam qëndruar në marrëdhëniet e mija si krijues. Pavarësisht se ndonjërit i ka interesuar që të më cilësojë në pozita të ndryshme. Gjatë kësaj kohe kam punuar me krahun aktiv të njerëzve luftëtarë dhe intelektualë, të vilët kanë bërë maksimumin për të çuar në vend dinjitetin e shqiptarëve. Aty kam gjetur një partneritet intelektual njerëzor. Pavarësisht rastit tim si ndodhi, qëllimi i takimeve të mija aty ka qenë me rreth intelektualësh, pra njerëz të rangut tim. Unë kam pasur dhe vazhdoj të kem angazhimin tim intelektual dhe krijues për ato që kanë ndodhur dhe ndodhin në atë vend. Cili është momenti i arrestimit? Momenti i arrestimit ka qenë në mënyrë brutale dhe çnjerëzore për dy persona intelektualë, siç isha unë dhe babai im. M’i kanë marrë librat e mi dhe çfarë kisha me vete, përfshi një çantë siç kanë gazetarët, dy diktofona, një telefon, me të cilin mbaja kontaktet me njerëzit dhe kolegët. Gjithashtu kisha dhe një top letre dhe m’i morën dhe m’i hodhën në rrugë. Njëkohësisht më thanë se nuk kisha të drejtë të lajmërohesha në ambasadë, nuk kisha të drejtë avocati dhe asnjë të drejtë tjetër. Na morën dhe gjatë rrugës na kanë bërë provokime me armë, derisa na çuan nga Tetova në Policinë e Shkupit, në stacionin e Karposhit, aty pastaj kanë filluar vuajtjet e tjera. Atëherë, cili ishte shkaku i arrestimit tuaj nga forcat e sigurisë maqedonase? Kjo ngjarje është një prej gjërave më të trishtueshme të jetës sime, aq më tepër në kushtet e të qenit femër. Ngjarje të tilla janë pjesë e zhvillimeve në rrethanat e të cilëve ka dhe do të ketë të lënduar. Ajo që mund të them në kushtet e tanishme është se unë dhe babai im nuk kemi shkelur rregullat e një shteti siç është Maqedonia. Faktikisht unë atje shkova për të bërë një intervistë pas zgjedhjeve lokale në Maqedoni. Mora një intervistë tek Agim Krasniqi, në fshatin Kondovë, një fshat që në atë kohë ishte problematik me ngjarjet e vitit 2004 që ndodhën atje. Ndërsa vizita ime ishtë në vitin 2005, për të rifreskuar dhe njëherë intervistën që kisha marrë një vit më parë. Qëllimi im ishte që të nxirrja një intervistë që të ndikonte në amnistino e grupit të Krasniqit në një situatë më të qetë në Kondovë. Pavarësisht se ajo intervistë që unë mora në atë kohë nuk u botua në asnjë gazetë, pasi unë u arrestava. Unë u akuzova pse u kisha shkruar dëshmorëve dhe me cinizëm policët që më morën në pyetje më thanë se do të më çonin në burgun e Idrizovës, atje ku janë të burgosur djemtë e UÇK – së. Filluan të më ofendojnë vendin tim dhe unë duke qeshur ju thashë: “Shkupi është shqiptar dhe se ky vend është i imi” Pra, të gjitha këto ngjarje kanë ndodhur para se t’ju nxirrnin në gjygj? Natyrisht, aq sa thashë deri më tani kanë ndodhur para se të na nxirrnin në gjygj. Në të njëjtën kohë ndërsa mua më merrnin në pyetje, këtej babin e kanë rrahur në mënyrë çnjerëzore, si në kohën e nazizmit.Ditën tjetër na morën dhe na çuan në gjygj. Cila ishte akuza ? Akuza ishte se ndihmonim terroristat.Dhe kjo vetëm për një kasetë që na e dhanë peshqesh dhe që ishre e inçizuar nga djemtë e Kondovës një vit më përpara, në kohën e trazirave. Unë atë e mora jo për ta ekspozuar për momentin, por për të përdorur sekuenca për realizimin e një filmi dokumentar në lidhje me luftën e Kosovës, Preshevës dhe të Maqedonisë. E gjithë akuza ndaj meje është ndërtuar vetëm në bazë të asaj kasete dhe të librave që kisha me vete. Ndërkohë që të njëjtin inçizim e kanë pasur edhe gazetarë të tjerë të huaj, të cilët janë ndaluar, por nuk janë arrestuar. Në gjygj, një herë nxirrnin babain dhe një herë mua. Në momentin kur babai ishte në sallën e gjygjit, avokati i shtetit maqedon i tha policëve të cilët më kishin shoqëruar në sallën e gjygjit, se këta nuk kanë para dhe le t’i dënojmë me një muaj paraburgim, ndërsa policët i thanë kemi bërë gabim që si vramë mbrëmë po i sollëm këtu. U ndjeva e vetme atë çast, pak u tremba dhe mendova se ndoshta do na vrasin, kisha lajmëruar vetëm mamin në një mundësi të vetme që mu dha, me anë të një telefonate. Po ambasada shqiptare në Shkup si reagoi për këtë ngjarje? Ambasada shqiptare flinte gjumë ato çaste, ajo ende nuk ishte lajmëruar. Më pas çfarë ndodhi? Pas seancës së parë të gjygjit na morën dhe na çuan në burgun e Shutkës në paraburgim. Burgu ishte rrethuar nga 600 policë sikur të kishin arrestuar kushedi çfarë. Na ndanë në dhoma të veçanta. Në seancën tjetër të gjygjit një çast babai nxorri këmbët e nxirra nga të rrahurat që i kishin bërë në stacionin e policisë së Karposhit, mbeta pa fjalë dhe nuk mund ta pyesja dot. Ishe një moment që ska fjalë e as letar të përshkruhet. Na dënuan pesë vjet – kisha vëllanë prezent në sallë dhe i dhashë mos u mërzit vëlla pasi nuk na vranë. nuk do mundem të na vrasin dot, ai u mundua të fshijë lotët në momentin kur ne na morën dhunshëm nga salla e gjygjit duke na lidhur duart në pranga. Më pas u zhvilluan gjygje të tjera. Ishte gjë e marrë dhe absurde për çfarë u akuzuam dhe për çfarë u dënuam nga kjo gjykatë. Ka qenë një akuzë që nuk e ka besuar dhe nuk e beson qoftë edhe njeriu më i thjeshtë në Maqedoni dhe jo më një gjykatës që e kuptonte pozitën time si gazetare. Kudo ku kam shkuar dhe shkelur këmba ime, kam propaganduar mirëkuptim dhe paqe dhe jo për të acaruar situate. Gjithmonë akuzoheshit për favorizim të terrorizmit me anë të profesionit të gazetares? Policia në momentet që më arrestoi më humbi dokumentin e gazetare, sepse nuk kishte dëshirë të më prezantonte si gazetare. Pastaj, me këmbënguljen time, të familjes sime dhe ta ambasadës, e cila u njoftua vetëm 45 ditë pasi mua më kishin arrestuar, ata filluan të më njihnin pozitën time si gazetare. Kur ndjeva prezencën e ambasadës , unë isha dënuar më pesë vjet heqje lirie, pasi gjykimi im është bërë vetëm brenda katër ditëve. Cili ishte qëndrimi që mbajti shtypi vendas? Në një nga gazetat që prezantonte rastin tonë në momentin e dhënies së vendimit të dënimit shkruante se nuk i erdhi era as gjygj dhe as era prokurori. Faktikisht gazetarët atje, qoftë shqiptarë, qoftë maqedonas, kanë qenë shumë afër problemit tim dhe e kanë trajtuar gjithmonë. Gjithashtu ata kanë bërë dhe shumë protesta lidhur me dënimin tim. Sa ishte koha e dënimit? Njëherë na dënuan me nga pesë vjet, pra si mua dhe babin. Dhe për këtë vendim një gazetë tjetër shkruante artikullin :”Intervista që i kushtoi 10 – vjet burg”. Ndërkohë më pas procedura vazhdoi në Gjykatën e Apelit, e cila e rrëzoi dënimin për parregullsi dhe e riktheu sërisht në Shkallën e Parë. Ajo që më ka bërë përshtypje herën e gjygjit të dytë të shkallës së parë është se na shoqëronin një masë e madhe policësh me maska dhe skafanda. Faktikisht na shqyrtuan përsëri aktin e akuzës dhe përsëri ma kthyen tëk terrorizmi dhe na e lanë prapë pesë vjet. Ndërkohë familja juaj çfarë bëri për t’ju ndihmuar? Ajo që mund të them është se gjatë njërit prej gjygjeve të mija dhe të babait tim policia maqedonase më arrestoi dhe vëllain, i cili kishte ardhur të merrte pjesë në gjygj, dhe e mbajti katër orë. Shkak ka qenë kërkesa e tij për të pasur përkthyes gjatë seancës gjygjsore, pasi ne nuk dinim maqedonisht. Është dashur ndërhyrja e Ministrisë së Jashtme Shqiptare për të liruar. Cilët ishin ata që ju dënuan? Na dënuan ata që nuk e duan dhe nuk kanë as vullnet t’i pranojë shqiptarët si faktor kryesor i rezistencës në Maqedoni. Ne na dënoi domantizmi dhe mendësia konservative, të cilat i kanë krijuar gjithmonë probleme Ballkanit. Pra, na dënoi ajo drejtësi që nuk arriti të kaloj kufijtë e nacionalizmit të dëmshëm. Detaje dhe rrjedha e asaj që ka ndodhur me ne në këtë zhvillim të fundit ku gjykata e shkurtoi dënimin nga pesë vjet në një vit, shpjegon mirë se akuza kundër nesh ran ë mënyrë shumë të shpejt. Megjithatë dua të falenderoj shtetin shqiptar ne veçanti Kryeministrin Dr. Sali Berisha dhe Ministrin e Jashtëm Besnik Mustafaj, që në momentin e ardhjes në pushtet u interesuan në maksimum për rastin tim. Po opinioni i gjërë maqedonas …. Kam pasur mbështetje të madhe nga njësitë lokale të Gostivarit, Tetovës, Shkupit, Kumanovës, të cilët kanë organizuar protesta për mua ashtu siç më kanë mbështetur të gjitha shoqatat e gazetarëve. Me këtë rast dua të përshëndes dy avokatët e mi mbrojtës, në veçanti avokatin shqiptar Numan Limani. Si përfundim, sa zgjati koha e vuajtjes së dënimit tuaj dhe kur u liruat? Faktikisht, më datën 2 mars të viti 2006 pata një gjygj të dytë në apel dhe aty na e ulën dënimin në një vit, por përsëri si terroriste. Pra përsëri drejtësia maqedonase gabon. Gjykata e Apelit dënoi një gazetare si terroriste dhe me ndalim të përjëtshëm nga Maqedonia…. A ka shqiptarë të tjerë që mbahen në burgjet maqedonase të pafajshëm? Në burgun e Shutkës dhe të Idrizovës, për fatin tonë të keq mbahen shumë djem shqiptarë të pafajshëm. Për momentin i kemi diku rreth 27 djem nga Shqipëria që ndodhen në burgun e Idrizovës. Ashtu siç më montuan mua një gjygj të tillë politik, ashtu u kanë montuar dhe djemve të tjerë shqiptarë. Është rasti i Sopotit ku dënohen Samet Lutfiu dhe Sulejman Sulejmani me 14 vjet dhe Shaban Limani me 10 - vjet, është rasti i “Vreshtave të Rështakut”, rasti i Haraçnës ku nga familja e Xhavit Isakut dënohen 7 vetë me 35 vjet burg, rasti i Ibrahim Sulejmanit nga Drenoveci i Tetovës, rasti i Kukësit – Nildet Meçkaj, Sokol Gega - nga Peshkopia , gazetarit nga Kumanova Agim Behlulit, Avdil Jakupi, Xhemail Hiseni dhe shumë raste të tjera, ku shumë persona mbahen të pafajshëm vetëm e vetëm pse ndihmuan UÇK – në në vitin 2001. Që nga momenti që ju kanë liruar, a jua kanë hequr të drejtën për të shkelur në Maqedoni? Po nuk më lejohet më të shkoj në Maqedoni, por unë kam vendosur që ta bëj prezente të vërtetën dhe kam besim se do të fitoj të drejtën që ma mohuan atje prej më se një viti. Unë prej andej solla një realitet tjetër të para e përjetuara vetë në maltretimet që u bëheshin shqiptarëve në ato burgje slave, ashtu siç më maltretuan mua dhe prindërin tim. Solla me vete 28- fletore ku shkruajta ngjarjet që ndodhnin atje, sjelljet e gardianëve, etj… që nuk është momenti t’i përmend pasi në një të ardhme do t’ë jetë tema e një libri tjetër që do bëj më vonë. A do ta çoni këtë çështje në gjykatën ndërkombëtare ? Do ta vazhdoj gjygjin njëherë në Gjykatën e Lartë në Shkup dhe pastaj do ta çoj në Gjykatën e Straburgut. Megjithatë, dua të tem se jam e kënaqur që shkrova një pjesë të lavdisë së atyre djemve nga viti 1998 – 2001. Intervistoi : Fejzi Braushi ---- Gazeta standard ----- 26.Prill 2006.

Subject:	[Sterkala] Ndjekje penale per Butken qe cenon dinjitetin e gruas shqiptare.
From:	zenepe luka (lukarebele@yahoo.com)
To:	Sterkala@yahoogroups.com;
Date:	Friday, 21 September 2012, 11:02

I nderuar Flori.

Jam befasuar, jam shqetesuar deri ne qelize, teksa jam njohur me materialet qe na ke postuar.Njeheresh, ndjehem keq qe mungojne reagimet e duhura nga intelektualet qe jane pjese e "Sterkales", per nje problem kaq madhor sikurse eshte rasti"Butka".

Nuk mund te imagjinohet se si nje shqiptar( mendoj se butka nuk duhet te jete shqiptar edhe pse flet shqip), guxon te cenoje dinjitetin e shume grave, pjesa me e mdhe e te cilave jane intelektuale, qe punojne pareshtur ne te mire te Kombit, duke i cilesuar publikisht me ze (Kurva).

Mendoj se zonjat e cenuara nga ky natishqiptar, duhet te hapin menjehere Kerkese-Padi, per ta ndeshkuar ate penalisht, pasi perben veper penale shpifja, por edhe civilisht, duke i kerkuar demshperblimin maksimal.

Sa per personin tuaj, do te keshilloja te mos merresh me nje person antishqiptar, qe pa e njohur personalisht, nepermjet asaj cka thote, del qarte portreti i tij.

Ndeshkimi me i madh qe i behet atij, eshte injorimi, pa lene menjeane celjen e nje procesi gjyqesor.

Ju duhet te kerkoni qe te intervistoheni ne organin qe ai ka shpifur per Ju dhe gazeta eshte e detyruar ta beje kete.

Keshtu kam bere edhe une, kur me kane cenuar padrejtesisht dhe gjykata jo vetem me ka mbrotjur dinjitetin, me te drejte, por ka ndeshkuar me shuma te konsiderueshme "gazetat" qe kane shpifur.

Ka shume njerez, i dashur, edhe disa qe e heqin vehten intelektuale, qe shpifin per tjetrin, kjo, sepse vihen ne sherbim te politikes e shndrohen ne mercenare te saj.

Ndaj ju them miqesisht:Ruani qetesine, injorojeni Butken", dergoni ceshtjen ne gjykate dhe ejani te gjithe bashke te punojme e bejme dicka te mire e te bukur, pasi po vjen 100 vjetori i Shpalljes se Pavaresise.

Me respekt

Zenepe Luka

Website: www.zenepeluka.co.cc

--- On Fri, 9/21/12, Flori Bruqi <floribruqi@yahoo.com> wrote:

From: Flori Bruqi <floribruqi@yahoo.com>
Subject: [Sterkala] Shoku"komandan"Spiro Butka,turp te kesh. kur shane nenat dhe motrat tona!
To: "sterkala@yahoogroups.com" <sterkala@yahoogroups.com>
Date: Friday, September 21, 2012, 9:04 AM

Sent: Friday, 21 September 2012, 7:16
Subject: Re: Shoku"komandan"Spiro Butka,turp te kesh!

Jam me ty,Flori! I kam parë do sulme të pista për figura legjendare dhe ca më tepër kundra femrave shqiptare. Asnjerin nga këta që vetëm bëjnë pis këdo me shkrime nuke njoh,por si krijues njoh etikën dhe,pse e njoh,jam me ty. Dhëntë Zoti që këta shkarrashkrues të marrin dënimin nga drejtësia,se sa për opinionin e gjërë,mendoj që e kanë marrë notën:përbuzjen !

Përparim Hysi

tiranë,21 shtator 2012

2012/9/21 Flori Bruqi <floribruqi@yahoo.com>
Shoku"komandan"Spiro Butka,turp te kesh.
kur shane nenat dhe motrat tona!