De crisis in de eurozone bereikt langzaam zijn eindfase en het lijkt alsof ze een oude paradoxale tendens zal bevestigen: dat van het recht van de zwakste in de strijd tussen schuldeisers en schuldenaars. Dit schrijft de schrijver en columnist John Plender op de website van de Financial Times (betaalde toegang).
Het is natuurlijk waar dat de Duitsers een dominante rol spelen in dit drama en al jaren moralistische besparingsprogramma’s opdringen aan schuldenaarsnaties om zo hun financiële hulp te verantwoorden tegenover hun bevolking. Toch is het hele euroverhaal, ondanks hevige anti-Duitse retoriek, er één van onophoudelijke transfers van rijk naar arm.
Noord-Europa heeft nu al substantiële verliezen geleden op de leningen die het verstrekte aan Zuid-Europa en Ierland. Mark Cliffe, hoofdeconoom bij ING, maakt duidelijk dat een default van die landen enkel de onvrijwillige transfer van middelen definitief zou bevestigen.
De manier waarop de reddingsfondsen leningen bieden tegen betere voorwaarden is nog zo een impliciete – en onvrijwillige – transfer. Hetzelfde geldt ook voor liquiditeitsinjecties en aankoop van activa om de financieringskosten van banken laag te houden.
Het doel van dit alles is een grotere crisis te vermijden. De strategie die wordt aangeboord saboteert echter alle goede intenties. Er is immers een devaluatie nodig om export te stimuleren en groei te genereren in de context van een verzwakkende binnenlandse vraag.
Doch, hier staat de monetaire unie in de weg. De schuldenaarsnaties kunnen niet uit de schuldenval ontsnappen tenzij één van de volgende twee maatregelen worden doorgevoerd:
Interne devaluatie of lagere lonen. Ierland heeft hier relatieve successen mee geboekt, maar de arbeidsmarkten van Spanje, Italië, Portugal en Griekenland zijn veel te rigide. Zulke loonsverlagingen zouden ook tot sociale onrust leiden en de groei in het Noorden beknotten.
Looninflatie in Duitsland. Significante en langdurige verhogingen van de arbeidskost in Duitsland kan eveneens het concurrentievraagstuk oplossen, maar de historische ervaring van Duitsland met hyperinflatie maakt dit erg onwaarschijnlijk.
Zolang deze maatregelen niet worden doorgevoerd zal de eurocrisis blijven voortduren en zal het Noorden impliciete transfers blijven doen naar de periferie – volgens Charles Dumas van Lombard Street Research zouden die transfers tussen 2012 en 2015 tussen 1.250 en 2.400 miljard euro bedragen.
Bron : Financial Times / Express.be