piazzadelpopolo.blogspot.
Τρέλανέ μας κι άλλο…
«Διαβαίνοντας τη στράτα σου ... μη σταματάς στο γαύγισμα του κάθε σκύλου ... έτσι ο δρόμος σου δεν θα τελειώσει ... ποτέ!».
Το ποιητικό οίστρο της υποψήφιας της ΝΔ στον Έβρο τσακίζει κόκαλα και κάνει όλους εμάς να θέλουμε να την γνωρίσουμε από κοντά! Η...
Παγώνα Καράκη κυρίες και κύριοι σ’ ένα κείμενο της … φωτιά και λάβρα! Τρέλανέ μας κι άλλο, αντέχουμε. Οι άνθρωποι του πολιτισμού στην πρώτη γραμμή!!!
«Η σιωπή μου παράλογα, αντιδρά στην ανημποριά της και θέλει να πάει στη γιορτή του λόγου να συναντήσει εθελοντές αναγνώστες. Την ακολούθησα, διστακτικά, στα απάτητα μονοπάτια της και κάπου εκεί μέσα στη νύχτα της ζωής μου, μπερδεμένη από αλήθειες που ήταν ψέματα και από ψέματα που ήταν αλήθειες, γεμάτη ερωτηματικά τόλμησα και φώναξα δυνατά:
Ποια είσαι χώρα μου; χρόνια περπατώ στα υγρά από την ομίχλη σοκάκια σου για να σε συναντήσω, να μάθω, να λυτρωθώ, να συνεχίσω…
Εδώ είμαι αποκρίθηκε, δεν χάθηκα, υποφέρω, μήνες τώρα περιπλανιέμαι μέσα στις θορυβώδεις λεωφόρους της ζωής μου ανάμεσα στους απρόσκλητους βιαστικούς διαβάτες της, σαν σακάτισσα γριά που έχει την ανάγκη τους να την περάσουν με ασφάλεια στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Ακούω τις καμπάνες της … ανάπτυξης να προσκαλούν στις εκκλησιές μου αλλοθρήσκους πιστούς, όχι για να προσκυνήσουν … θα σεβαστούν άραγε τα ιερά μου;
Βλέπω τους μύθους μου να καρφώνονται από βέβηλους και αγύρτες νάνους σε τοίχους κοντούς και φράχτες, και την ιστορία μου να πλάθεται άζυμο ψωμί πικρό και να μοιράζεται ως πρόσφορο ανάγκης στα νηστικά παιδιά μου.
Αγγίζω τα ακρωτηριασμένα αγάλματα των ηρώων μου και ματώνουν τα χέρια μου από τις πληγές τους και η καρδιά μου από τον πόνο τους … κλαίω … πάλι αδέξια τους φρόντισα.
Μπαλώνω τις πληροφορίες, τις απόψεις, τις αρνήσεις, τις αναλύσεις, τις αντιδράσεις, τις ενδείξεις και ποτέ τις αποδείξεις, με το σκληρό νήμα της υπομονής και μεγαλώνω καθημερινά το πάπλωμα της συμφοράς για να σκεπάσω τον παγωμένο λαό μου.
Κόβω τα γεράνια και τις πασχαλιές να τα χαρίσω στις λεχώνες, για τους γιους και τις θυγατέρες που μου χαρίζουν, και αυτά μαραίνονται από ντροπή … για την μυρωδιά τους.
Παραδίνομαι στην καταστροφική ηδονή των ταπεινών ορέξεων του κάθε φιλήδονα του πλούτου, που με πληρώνει σαν εταίρα για την συντροφιά μου.
Θάβω τους θησαυρούς μου σε γη απάτητη, παρθένα και μετά ξεχνάω … και την αξία του θησαυρού… και την τιμιότητα της γης μου.
Μαστιγώνω τους πιστούς σκύλους και φύλακες μου και ταΐζω τους λύκους που γλύφουν ηδονικά τα γυμνά μου πόδια.
Σπέρνω σε χωράφια εύφορα, μα χέρια άμαθα την οργώνουν και βλέμματα βασκάνουν και ξεραίνουν τους βλαστούς μου.
Φοράω ρούχο καμένο που έσωσα από ιερόσυλα χέρια στους πυρωμένους δρόμους μου.
Ανοίγω τους τάφους των νεκρών μου, και αυτοί φοβισμένοι … αρνούνται να αναστηθούν.
Κρύβομαι να μη βλέπω αυτούς που δωρίζουν … παπούτσια για τα ακρωτηριασμένα πόδια των παιδιών μου.
Αυτή είμαι … η Ελλάδα σου … που όλα τα ζει … και όλα τα πεθαίνει …ταυτόχρονα.
Απελπιστικά διαθέσιμη … στην ήττα σου αλλά και … στη δόξα σου!!!».