Jerida KULLA
 |
| Jerida KULLA. Jam lindur në Gramsh, më, 24.07.1976. Studimet e larta i kam kryer në universitetin “Aleksandër Xhuvani”, në Elbasan, Fakulteti Histori- Filologji, dega Gjuhë-Letërsi. Për 6 vjet kam dhënë lëndën e letërsisë dhe gjuhës shqipe, në shkollën e mesme të përgjithshme “Shefqet Guzi” Gramsh. Për afro 5 vjet kam punuar redaktore e revistës social-kulturore “Familja”. Gjithashtu, gjatë kësaj periudhe kam redaktuar libra me karakter social, shkencor, kulturor e fetar. Në vitin 2008 botoj librin me poezi e prozë poetike, “Rrugëtim”. Më pëlqen të shkruaj, të merrem me letërsi. Jam duke punuar për librin e dytë me prozë poetike. |
Heshtje. Hapësirë e gjerë, e pafundme, skajet e të cilës duken si mirazhe përvëluese shkretinore, e mbuluar me një mjegull dhe tis të zi, shtrihet para qenies sime. Më duhet edhe mua të ndërroj ngjyrën e lëkurës, që të bëhem pjesëtare e kësaj mbretërie gri. Endem mjegullnajave pa ditur se ç’do të sjellë ora, pa ditur se ç’do të sjellë minuta. Kapem pas vezullimit që lëshon sekonda.
E shtrëngoj fort, duart më gjakosen, plagë të thella hapen.
Mbretëron tani ngjyra e kuqe. Gjaku im, si një piktor i zoti, ka spërkatur grinajën e kësaj bote. Në vendet e gjakosura ngjyra u bë më e këndshme. Një rozë midis të kuqes dhe vishnjës, një ngjyrë midis perëndimit dhe agimit të diellit. Mishi im u bë prizmi ku përthyhen ngjyrat e jetës. Një përflakje e mrekullueshme. E rozta zbuloi monotoninë, grinanjën e këtij rruzulli gjigant. Si një top pingpongu, me të cilën gënjejmë fëmijët kur qajnë, merimangat e kanë rrethuar dhe luajnë etshëm me të.
Luajnë, vetëm luajnë...
E rrotullojnë frikshëm me tentakulat e tyre derisa i merren mentë. Thërret e çirret, mëshira kërkon, por më kot. Zërat e tyre e trembin zemrën e vogël të këtij shpirti të vuajtur. Kanë zënë shoqe të ngushtë Penelopën, gruan e Odisesë. Së bashku me të thurin pëlhurën më të çuditshme në botë. Kërkojnë ta veshin këtë topth, të fshehin mizorisht virtytet e këndshme, të fshehin shpirtin gazmor të tij.
Punojnë dhe qeshin, zgërdhihen me delikatesën e tij. Këmbët thurin miliona fije njëherësh. Sytë e dalë, të mavijosur, të qelbur, të skleposur, mbulohen me ca cipa të trasha, të ashpra, të çara në shumë vende, firma e përleshjeve të shumta të kohës me fiset e ndryshme kryengritëse. Qerpikët, ca fije bari të mbjella në këtë baltovinë, përpëliten pa pushim, sikur duan të mbajnë ritmin e punës. Në kohë të caktuar lëshojnë pëlhurën e bërë me këmbët kleçka, fërkojnë sytë e lodhur, gropat e stërmëdha që kanë në ballë.
…Është vetëm një ëndërr e keqe, nga e cila s’po zgjohem dot. Lëkundem midis ankthit dhe qetësisë, duke e shtrënguar me thonjtë e përgjakur shpirtin e vogël, të frikësuar deri në vdekje. Çuditem me të, ç’forcë e ka mbajtur gjallë deri tani? E prek ngadalë, i flas lehtë. Zgjohet, hap sytë e qelqtë. Pranvera la majat e larta dhe zbriti në kaltërsinë e syve të tij. Rrezja e diellit iu fal përmallshëm pulitjes fëshfëritëse të qepallave, si nga një erë e ngrohtë agimi. I sigurt se dikush i rri roje, qetësohet. Zemra fillon të punojë normalisht. Shikoj ulje-ngritjet e kraharorit të tij dhe kënaqem, që më në fund e shpëtova shpirtin tim nga kthetrat e vdekjes. E marr në krahë, e përkund ëmbël. Pas një qetësie të gjatë, që nuk e di se sa zgjati, u ngrit. Filloi të ecë, të jetojë ditë-netët që Zoti ia fali. Megjithatë diçka e mban thellë brenda vetes së tij. E pyes herë pas here të më tregojë se çfarë e mundon. Vetëm thotë: “Nuk po gjej dot lirinë time. Qetësia pa të është e kotë.”
Niset në udhëtim. Jetën e tij në librin e dhembjes shkruan. Shkruan pa pushim, duke harxhuar tonelata të tëra letre, duke prerë hapësira të gjera pyjore... Tokën djerrë ca nga ca po e le. Shkruan e shkruan. Penën e ushqen me gjakun e vetes; hë, vdekje, nuk paska. E shikoj tek përtyp me dhëmbë vuajtjet që i sollën merimangat. Në një stacion të rruzullit, në gjendje agonie takon Nositin, zogun e liqenit. E kishte parë diku, e kishte parë dikur, por për dreq, as koha, as vendi nuk i kujtohej. Nga një zog i bukur, me një madhështi mrekullie, tani një kalbësirë…
I shtrirë aty, në baltovinën e një pellgu, me krahët e hapur, sa gjatë gjerë, sikur të ishte shtrirë në shtratin e mrekullueshëm të folesë. Ngjyra e bardhë e pendëve kishte ikur, s’kuptohej se ç’ngjyrë kishin marrë. Shkëlqimi vezullues, i dikurshmi shkëlqim, kishte humbur, ndoshta për t’i qëndruar besnik ambientit ku ndodhej. Ujë, baltë, llucë fundosëse, shkopinj të hedhur vende-vende, si për t’u mbrojtur nga përmbytja e madhe e kohës së Noes. Ndoshta Nositi do të kishte rënë gjatë zbaticës rrënuese, ndoshta era dhe uji e kishin sjellë në këtë vend shkretinor. Saharaja do të ishte parajsë para këtij vendi.
Ftohtë, shumë ftohtë… ftohtësia shtohej edhe me baltovinën kënetore që kutërbonte erë baltë të ndenjur, përzier me lëkurën e kalbur të shkopinjve. Ndoshta Nositi do t’i kishte vënë ndonjërit shkopinj nën rrota, e, si shpërblim, rrota e fatit e lëshoi këtu. Hamendjet dyshuese do të merrnin fund me fjalët e tij.
E ndjeu që dikush po i afrohej. Lëvizi kapakun e syrit, duke lënë që t’i dukej një bardhësi e ftohtë mermeri. Duke mos gjetur dot forca për ta çuar deri në fund hapjen e la përgjysmë veprimin. Sytë i mbante të fiksuar në një vend, në një pikë të pacaktuar. U përpoqa të gjej objektin që kishte për mysafir këtë mik të paçmuar. Kërkonte një pikë shprese ku të kapej, të lahej, të shërohej dhe të fluturonte për të matur liqenin. Çudi! Vetëm njërin sy mbante gjysmë të hapur. Tjetri nuk dukej fare. Ishte fshehur pas disa puplash të rëna në ballë. Tina e pellgut, e ngjitur pas tyre, të krijonte përshtypjen e një vrime të zënë shpejt e shpejt, shkel e shko, në ndonjë andërr muri, nga ndonjë çunak murator. M’u kujtuan lojërat e fëmijërisë sime. Nuk e di pse kësaj paçavure të mrekullueshme kërkoja t’i gjeja një autor, një emër të njohur piktori.
Diçka të tillë e kisha parë para shumë kohësh, por s’isha e sigurt në isha zgjuar apo në gjumë. Hija e dyshimit, u rrit aq shumë, sa nuk më linte të merrja frymë, duke m’u mbledhur si lëmsh, pikërisht në vrimën e fytit, aty ku gjuha në ndonjë rast është e pafuqishme për të të dhënë jetë. Kujt t’i flisja?! Kë të pyesja?! Atje, vetëm unë dhe ky shpend i qelbur ishte. Nuk kisha asnjë dëshmitar që të pohonte ekzistencën time në këtë vend, në këtë kohë.
- Ku jemi? - e pyeta.
Asnjë përgjigje. Prita pak dhe e pyeta përsëri.
- Si quhet ky vend?
Me duket sikur puplat kërkonin të flisnin para gojës. U drodhën sikur t’i zinte korrenti. Më kot prita përgjigjen. Në qenien time filloi të shëtiste e qetë ndjenja e frikës dhe e padurimit.
- Sa kokëfortë dhe i paedukuar qenka!- mendova me vete.
E ngacmova, asnjë kundërpërgjigje. Ndoshta ngordhi me pyetjen time?!
Çudi, ai deri tani ishte i gjallë, lëvizte, madje hapi njërin sy, - flisja me vete ose më saktë me një të tretë. E kërkoja me ngut tani një të tretë. Gjithmonë kam dëgjuar: “I treti të prish punë, i treti i tepërmi!”
Praninë e tij e dëshiroja ose më saktë e desha të më zgjidhte këtë problem, pastaj le të ikte. Isha mësuar të kisha gjithmonë si shoqe veten time, unë dhe hija ime. Mjaftonin dy. I treti gjithmonë ka qenë i tepërt. Po tani, ku ta gjeja?
Tani, që gjeta zogun, nuk po gjej dot veten time. Rrotullohesha sa nga njëra anë, sa nga tjetra, por më kot, s’e kapja, që s’e kapja hijen time. Kërkon të luajë me mua.
Si gjithmonë, sa herë që mërzitet, këtë marifet bën. Qeshja si e çmendur, ca nga frika, ca nga padurimi, ca nga injoranca e pyetjes qe kisha bërë më parë.
- Ndoshta ngordhi me pyetjen time?!
Kujt ia bëja këtë bëja pyetje? Vetes? Kërkoja t’i mbushja mendjen mendjes sime. Po si t’ia mbushja, si t’ia lija ashtu të zbrazur, për mua njëlloj ishte. Unë isha aty, pa njeri, pa ndonjë pemë a objekt rrotull. Ngado kishte vetëm baltë. Por edhe sikur ta merrja baltën si objekt referimi, kjo nuk do të zgjidhte asgjë. Trupi im, plaçkat e mia ishin gjithë baltë. Nuk më kujtohej se ku i kisha marrë. Tani që e mendoj, të gjitha vendet njëlloj më dukeshin. Për një gjë isha e sigurt, se me të vajtur në shtëpi, gjithçka do të zgjidhej, do të bëja një dush të mirë megjithë tesha, kështu që balta do të largohej. Më pas ato do t’i ruaja si relike të një udhëtimi pafund. Po hajde gjeje shtëpinë.
Ku e lashë? Kur e lashë? A do ta gjej kur të kthehem apo dhe ajo do të jetë bërë pis? Vrisja mendjen se ku do e gjeja gjithë atë ujë që ta laja. U kujtova se afër shtëpisë sime kalonte një lumë. Vërtet në verë s’kishte shumë ujë, por unë vendosa ta laja në dimër. Po me se do ta sillja ujin deri atje?
U thinja duke vrarë mendjen. Sa e lehtë ishte përgjigjja dhe sa shumë u lodha.
- Me markushshsh….!
-Euuuureeeekaaaa!- thirra me sa kisha në kokë. U nisa të kërkoj lumin, që do të pastronte baltën e kohërave të hedhura pa mëshirë mbi plaçkat e mia, mbi trupin tim.
Koha, si një shtrigë e vjetër luajti me mua, duke më hedhur cep më cep, brinjë më brinjë, mal më mal. Luajti duke më fshikulluar me shigjeta helmesh e brengash zhurmëmëdha, jehona e të cilave kumbon në portat e qenies sime, aty ku ruhet ekzistenca e saj.
Me kapilarët e gjakut do të krijoj markushin më të bukur në botë. Do të laj veten time, së bashku me miqtë udhëtarë, do t’i bëj të pastër si qelibar, ku dhe loti do të ndiejë zili sa herë që të shikohet në mëngjes. Ndoshta shtëpia do të jetë e vogël e s’ka për të na nxënë të gjithëve. Megjithatë do të jetojmë ditë-netët që Zoti na fali me dashuri. Deri atëherë duhet bërë një rrugë e gjatë, ku Sizifi do na shoqërojë duke na treguar historitë e lashta njerëzore.
