Nga Dominique Moisi
Rusia nuk është Egjipt. Moska nuk është në prag të një revolucioni siç ndodhi me Kajron një vit më parë. Në të vërtetë, t? “fuqishmit” e Rusisë kanë në dispozicion asetet q? i mungonin regjimit t? ish-presidentit egjiptian Hosni Mubarak. Si një superfuqi energjetike, Rusia mund të hapë “dritaren“ e saj për të qetësuar, të paktën pjesërisht, poshtërimin që ka shkaktuar mbi qytetarët e saj me falsifikimin e rezultateve të zgjedhjeve legjislative në vend. Dhe jo të gjithë rusët kan? dal? nëpër rrugë. Ne duhet të jemi n? dijeni t? "efektit zoom", i cili bëri shumë njerëz t? besojnë, se protestuesit e rinj të Sheshi Tahrir n? Kajro ishin përfaqësuesit e plotë t? shoqërisë egjiptiane. Por nuk ishin. Zonat rurale të Egjiptit, si edhe zonat rurale t? Rusisë janë shumë më konservator? sesa elitat e reja , të cilat shfrytëzuan imagjinatën e botës me protestat e tyre dhe përqafimin e mediave moderne sociale. Për më tepër, Mubarak-u kishte dis-avantazhin t? ishte i moshuar dhe i sëmurë dhe nuk gëzonte besimin e popullit të tij. Vladimir Putin, nga ana tjetër, “buron” energji dhe shëndet t? mir? dhe ende mund të sigurojë shumë segmente të shoqërisë ruse ; shqetësimi kryesor i të cilëve është lavdia e vendit se sa lumturia e qytetarëve të saj ". Megjithatë, Putin akoma mund të luaj? ekskluzivisht me kartën e t? fortit, në mënyrë q? t? kontribuojë në izolimin e tij nga votuesit urbane dhe kryesisht pjesës intelektuale t? Rusisë. Por edhe nëse dhjetëra mijëra demonstrues nuk kanë gjasa të kërcënojnë mbijetesën e regjimit të Putinit, Kremlini duhet ti marrë ato seriozisht. Reagimi i protestuesve deri më tani ka qenë i moderuar dhe me maturi, por asgjë nuk do të jetë më e rrezikshme se represioni i dhunshëm, gjithmonë nëse ndodh. Përtej çështjes së dhunës, autoritetet ruse do të ndërmarrin një rrezik të madh historik, n?se nuk marrin n? konsiderat? tjetërsimin e publikut. Duke u Strehuar fizikisht dhe metaforikisht nga muret e larta të Kremlinit dhe duke humbur gjithnjë e m? shum? kontakt me kushtet e jetesës së njerëzve të zakonshëm (në qoftë ka ekzistuar diçka e till? ) , udhëheqësit e Rusisë konsiderojnë mënyrën e jetesës së tyre ,si normale dhe t? përjetshme. Por p?r t? dënuar sjelljen e elitës, protestuesit rus? i ngjasojnë, të paktën pjesërisht, aktorëve t? revolucionit arab. Në denoncimin e "praktikave zgjedhore Sovjetike," ata refuzojnë kombinimin e despotizmit dhe korrupsionit, që karakterizon fuqinë sovjetike dje dhe fuqin? ruse sot, retorikë kjo , e njohur nga revolucionarët arabe. Ashtu si arabët u than? krerëve të Libisë, Egjiptit, Tunizisë, Sirisë, Jemenit dhe vende të tjera arabe, ky brez i ri i rusësh i tha putin Putin: "ik !". Por shumica e pjesëmarrësve ka filluar t? b?j? disa iluzione, në lidhje me efikasitetin e protestës së tyre. Ata duan ti shprehin sunduesve Rus? shkallën e frustrimit dhe vendosmërisë s? tyre. Ata nuk pretendojnë ndryshimin e regjimit, por presin t? pakt?n, vënien n? pun? t? disa reformave minimale. Mbi të gjitha, ata duan ti venë kufi pushtetit t? Putin. Por pasoja ironike e protestën se tyre është se : Dmitri Medvedev, nuk do të kthehet në postin e kryeministrit, siç ishte planifikuar. Një lojë karrigesh politike do të jet? e r?nd? në sytë e shumë rusëve. Protestat kanë kapur n? befasi “zotërit” e Kremlinit, si edhe shumicën e qytetarëve Rus?. Ata dështuan t? kuptonin se globalizimi , në veçanti revolucionin global i informacionit , ka bërë botën më transparente dhe me të pavarur se kurrë. Protestuesit e Madridit ishin frymëzuar nga ato të Kajros dhe pastaj u b?n? një burim frymëzimi ,nga Nju Jorku në Tel Aviv e deri n? Mosk?. Mësimi q? del është : Me thellimin e krizës ekonomike, nga njëra anë dhe kontaktit t? shpejt? global , nga ana tjetër , ajo që ishte e pranueshme dje, konsiderohet si e patolerueshme sot. Kjo vlen edhe për Rusinë. Për një kohë të gjatë Rusia i ka perceptuar veten si "Afrika e Bardhë". Jetëgjatësia mesatare e njerëzve rusë, është diku m? pak se 60, pra i përafërt me shum? afrikane .Pasurimit korruptiv i elitave ruse imiton zakonet shkatërruese t? shumë prej homologëve të tyre afrikan. Por ky krahasim ka kufijtë e tij. Megjithë problemet e shumta të saj, sot Afrika është bërë kontinenti i shpresës. Popullsia e saj është duke eksploruar gjithnjë e m? shum?, siç po ndodh edhe me normat ekonomike t? saj , n? rritje. Firmat senegaleze po përpiqen të ndihmojnë partnerët e tyre spanjollë të biznesit, ndërsa Portugalia mikpret një zgjerim pothuajse mbretëror për udhëheqësit e ish kolonive tyre . Angola-?n e re e t?pasur me naftë. Afrika është në rilindje , ndërsa Rusia është në perëndim. Idealizmi demokratik që shoqëroi rënien e komunizmit 20 vjet më parë është zhdukur, por "krenaria perandorake" e rigjallëruar gjatë viteve të Putinit ,mund të mos jetë e mjaftueshme për të kompensuar përbuzjes me të cilën shteti rus trajton qytetarët e saj. Mesazhi i demonstruesve Rusisë "është mjaft i thjeshtë:" Korrupsioni , përbuzja, dhe pabarazia janë t? padurueshme . "Rusia, ashtu si edhe bota arabe, kërkon modernitet.
Dominique Moisi është autori i librit “Gjeopolitikave të Emocioneve”Marrë nga project-syndicate.com
