Fytyra yte po e ndriçon këtë dhomë.
Dhjetë qirinjë po e rrethojnë shtratin,
Shtartin që shtati ytë e ka nxën.
Rrokullisesh në shtratin e hekurt,
Sikur delfini kur argëton njerëzinë.
Dal ngadal po i afrohem unë cakut,
Po zhvishem për ta shijuar ngrohtësinë.
Këmbët e bardha me buzë po t’i ledhatoj,
Sikur mjeku dhimbjet kur t’i kërkon.
Kur ngjitem lart e me duar barkun ta fërkoj,
E humba durimin dhe rrugë mora!
Një rrugë të gjat si të bubërrecit.
Me gjuhë barkut dhe gjoksit iu ngjita,
Mu duk se notova qosh më qosh detit.
E kur tek buzët e tua unë arrita,
sikur një burim në shkretëtirë gjeta.
Në heshtje dy fjalë i përshpërita:
Të dua, pa ty nuk ka kuptim jeta.
Butësia dhe lagështia e buzëve tua,
Është si shpinda e ariut të bardhë.
Të ftohta janë shumë, që te dyja,
Mbrenda ka një gjarpër të gjatë.
Kokën e gjarpërit me buzë e mbulova,
Ngrohtësia e tij, të tërin më rrënqethi.
Nga hutia, fuqishëm të shtrengova.
Saqë edhe korrizi ty të kërrciti.
Derisa po shëtis në trupin tënd,
Sikur kërkuesi i shpellës në mal.
Shpellën e gjeta mu në një kënd,
E nga gëzimi zemra mu bë mal.
Produktet që në shpellë i gjeta,
Ashtu të bashkuar s’i kisha parë.
Lagështia e ngurrtësia, sikur tek mjalta.
Që të dyja aty mbrenda ishin mbledhë.
Trupat tanë pastaj i bashkuam,
Sikur shiu kur bie mbi një liqen.
Cili trup i kujt ështe nuk e dalluam,
Si uji i shiut me të liqenit kur përzihen.
Her unë sipër teje e her ti sipër meje.
Ashtu kur me ty jamë në atë gjendje,
Asgjë nuk shoh nga bota përveç teje.
Dhe asgjë pos teje nuk mbetet në mendje.
Të bërtiturat që dilnin nga kënaqësia,
Filluan të dalin me një ton më të lartë,
Derisa në në një çast mbizotëroi qetësia.
Pushuam në heshtje, derisa u fikën qirinjtë.
Kjo ishte vetëm një ednërr që pashë
Dhe të lagur nga gjumi më zgjoi.
Nuk është një e vërtetë që s’ka ngjarë,
Thjeshtë, ëndrra mbrëmë, atë ma kujtoi.
Poezi nga Benjamin Limani