Ëmbël i mirte erë trëndafilit.
I’u afrova pa më hetuar se i afrohem,
U frikësova, thash nga bukuria u rrezova.
Fytyra e sajë me bën të ndjehem
Sikur në qiell pranë hënës gjindem.
Sytë e zi nën vetullat e holla,
Vetullat e gjata nën ballin si llamba,
Buzët e kuqe në fytyrën e bardhë,
Faqet e skqura njesoj sikur mollë.
Po ajo pika e zezë mbi buzën e saj?!
E ajo hunda në mes të fytyrës së sajë.
I buzëqeshi luleve e ia pash dhëmbët,
Dhëmbë më të bardhë kurr s’kisha parë,
Të rënditur bukur taman sikur ushtarë.
Më pëlqen fytyra e sajë e bukur
Frkësohem t’i afrohem për t’i folur.
Pikërisht kjo është dashuria
E pëlqen por nuk të len frika,
Kur ke frikë t’i thuash se e ke simpati
Këtijë fenomeni i thuhet dashuri.
Andaj, i them asaj që frikësohem t’i them,
Se bukuria e sajë pa gjumë po më len……
Poezi nga Benjamin Limani