Si Atdheu i ynë në botë, nuk ka tjetër....

Luan Çipi ka lindur në Vlorë nga një familje patriotike. I ati i tij, Kaman Çipi, ka emigruar në Amerikë në fillim të shekullit të kaluar dhe ka qenë veprimtar i shoqatës së shquar VATRA (1913-1923). Vetë Luani, ka studiuar për ekonomist (me korrespondencë sepse biri i një ish-emigranti nuk mund të kishte privilegjin e shkollimit normal). Sidoqoftë, Luan Cipi, ka qenë një talent i gjithëanshëm. Ai, ka qenë sportist e trainer mundjeje, aktor dhe veprimtar kulturor. Ka shërbyer si mësues dhe më pas si pedagog i filialit të Vlorës të Universitetit të Tiranës për lëndën e statistikës. Ka shkruar poezi dhe tregime që nga shkolla e mesme dhe ka botuar librin me rrëfenja "Marredhenie te Shenjta". Ajo që e karakterizon shkrimet e Luan Cipit është gjuha e pastër si dhe pasuria e bukuria e vjershës labe.




NËNA IME

Vitet ikin, koha lum, që merr e lë pas,

Më pak gaz, halle shumë, trungje me thasë.

Çdo ditë të kujton Kamanin, të mençur, azgan,

Në ato vitet e lumtur, kur e kishe pranë.

Doli burrë tamam për ty: punëtor e plot vullnet

Kish shumë mall e dashuri, shpirt e zëmër det.

Shkuat vite të gëzuar, skish si ndodhte ndryshe,

S’pati fat të të shikoj, ty si katërgjyshe.

Kurrë Abeun se harrove, se harrojmë dhe ne,

Burrë mbi burrat qe, sa rroj, skish tjetër mbi dhe.

Prindët tanë na ngulitën vullnetin për të punuar,

Besnikërinë, guximin vështirësitë për të kaluar.

Kush aq shpesh e shtroi tryezën, priti e përcolli?

Kush aq shumë punoi, ndërtoi, korri edhe mbolli?

Harmoni, si atje, nuk gjeje gjetiu,

Syt’ Abeu dhe Kekea në këmbë, si veriu.

Ç’desh Kekea ky Kamani hidhej në kërkim,

Unitet. E gjithë familja kishte një mendim.

Jeta s’ishte shesh me lule, s’ish gjithnjë pranverë.

Nëna jonë ti s’u përkule, ishe lis në erë.

Sa shumë gurë vure në mure, sa mistri me llaç,

Sa të mira na servirje, kur nuk na the plaç.

Në Skelë të njohu Vlora, në Fier lagjja “Liri”,

Ti kudo ja bëre fora: Prish kasolle- bëj shtëpi.

Prapë, të njohu dhe Tirana, Fieri dhe Kota.

Sa e ëmbël nëna jonë, çuditej gjithë bota.

Pesë fëmijë që ti linde, i rrite me nder,

Me respekt ty të kujtojmë, vlerësim përherë.

Kush i harron netët pa gjumë, në gjunjë te babai

Te Pranvera, halle shumë, në Bulqizë, te vëllai?

Sa ne Fier, në Tiranë, kush kish më nevojë,

E të gjithëve ishte nëna: ndihmë dhe përvojë.

Kënaqësitë ti i gjete te fëmijët tanë

Novruzi edhe Bashkimi, Beni me Kamanë

Sona,Tushka,Yllka,Luli,Lina,Lela Arta, Mira.

Ti përcolle te ata vlerat më të mira.

Po dhe një plejadë stërnipash do lindi, do rrojë

Kjo tradita jote e lashtë kurrë nuk do shterojë.

Nena jonë, gjithë më e mirë, do jetojë me ne

Brez pas brezi do kujtohet, do ngelet e re.

1970

BABAI IM

Ti ike i ri, tash gjithçka është tretur,

Dhimbja ka zënë cipë, malli është venitur,

Pesëdhjetë vjet shkuan, kujtimet kanë mbetur,

Po, për sa jetove, si diell ke ndritur.

I ngelur jetim, i vogël, pa fat

I katërti vëlla nga fisi Çipat.

Palorto e vjetër, sokakët me gurë

Hallet e mundimet të bënë burrë mbi burrë.

Shtatëmbëdhjetë vjeçar u nise kurbetit,

Në Amerikën e largët, shkohej me anije,

Për gati një muaj do lundroje detit

Me drojë e me frikë vallë në do arrije.

Duhej gjetur punë, mbulesa e shtresa

Dhe vuajtja shtohej me ditë e me natë,

Hanim bukë thatë dhe flinim me ndresa,

Në kurse e shkolla mësonim zanat.

Pa duhej kursyer dhe një cent dollari,

Për të larë navllon dhe borxhet radhë

Ndihmë desh familja me halle shqiptari,

Para desh dhe “ Vatra” me Nolin në ballë.

U vure në krye mbi gjithë shqiptarët

Dhe fole guximshëm me bashkatdhetarët:

“Ti mbahu, moj nëne, e kurrë mos kijë frikë,

Se djemtë më të mirë ke në Amerikë”

Ngrihen emigrantët nga fundi i dheut

Gjer në Francë, larg, shkoi zëri i Atdheut

Mbrojtje e lirim Avniut të Çikës

Nga Vatra Shqiptare e Pan Amerikës.

Ti rrojte me brengën e tokës shqiptare,

Përjetove larg Kotën dhe Beunin,

Po gjithë dimra pe, e kur jo behare,

Kur satrapi Zog shiti Shën Naunin.

Nëntë vjet mërgimtar, shumë djersë derdhe.

Me Im Zot Nolin, trima e mendimtarë,

Kur Atdheu u thërriti, ti sërish erdhe

Dhe prapë u radhite në rreshtin e parë.

Vitet njeri tjetrit i thoshin: unë ika.

Dështoi revolucioni dhe demokracia,

Nuk bëri njeri siç desh Amerika.

Fitoi mbretëria dhe autokracia.

Me tej mbreti Zog, me turp, po me ar

U largua paq me “trimat” e tij

Dhe fashizmi i Zi, na futi në darë

Tha me ne do jeni një perandori.

Ti, o babë i dashur, kaq shumë u zhgënjeve,

Dikush do mendonte se të zuri frika,

Ndaj gjithmonë na thoshe: “O djemtë e plebenjve

Mos i ndyni duart, larg nga politika.”

Dhe ju fute punës, siç kishe mësuar,

Krijove familjen dhe rrojte me nder,

Që të pesë fëmijët i pate edukuar,

Punën edhe Librin ti kishin fener.

Ndërtove dyqane dhe ngrite pallate,

Tregti e transport menaxhove mirë

Disa troje bleve, tregti private,

Mirë pate mbjellur, më mirë në të shirë.

Edhe ne luftuam edhe ne punuam,

Po çfarë vallë na ngeli, për shenjë, si kujtim?

Kur nxorëm bilancin edhe numëruam,

Rezultoi që s’kishim asnje përfitim.

Ndaj më shumë për ty, tani shtohet vlera,

Kur shohim lartuar ngrehinat në shtesa

Në pronat e tua, në trojet e blera

Rrojnë trashëgimtarët, nipa edhe mbesa .

10.01.08

SHQIPËRIA, SI AMERIKA

Me avion u nisa, të takoj tim bir

Ikur prej shumë vjetësh, në kurbet larguar

Atë e gjeta, rritur e përtërirë

Me dy djem të vegjël në familje shtuar.

Nikola, i madhi, po arrin pesë vjetet,

Luka-si, i dyti, i mbushi dhjetë muaj,

Unë, gjysh Luani, i ngjitem tetëdhjetës.

Gëzimi i madh, nuk më le të vuaj.

Nuk e ndjej pleqërinë, lodhjen dhe mundimin

Bredh e loz me ta, “qethem me shelegë”,

Përralla u tregoj, u këndoj Naimin

U flas shqip për mollën, për dardhë e për shegë.

I emërtoj bukën, djathin edhe ujin

Si e çmojmë babën, sa e duam nënën

I tregoj Rozafën, Gjergjin edhe Mujin

Si nderojmë diellin, sa adhurojmë hënën.

Ata më dëgjojnë, habitur, kënaqen

Përsërisin fjalën dhe e saktësojnë.

Do mësojnë shqip, do ma zbardhin faqen

Dhe për Shqipërinë nisin të mendojnë.

Vitet ikin shpejt, djelmoshat u rritën...

Si dikur Fan Noli dhe Faik Konica

Me punë e me dije do na sjellin dritën.

Vendi ynë do bëhet siç do Amerika.

Çikago, Shkurt, 28.2011

HOMAZH VËLLEZËRVE KRUTA

Ishin katër vëllezër, po tanimë, nuk janë
Radhë e paradhë, një nga një na lanë
Po, mbetën kujtimet, emrat, të pa shlyer
Njeri  më i ndier, tjetri, më i vyer.

Vëllai madh Jorgua,  iku i pari
Mendje e duararti, talent shkencëtari.
E qau gjithë Vlora, mijëra miq e shokë
Gazi dhe hareja, me të, ikën tok.

Beniamin kolosin, yllin e pashuar
Nur  për bukuri, për pamje e shtat,
Nuk e tret as dheu, ujin e kulluar
Arbëresh e Toskë, qajnë dit’ e natë.

Sos për kompozim, sos për shoqëri
Për aheng e valle, nuk e kishe shokun
Me këngët  arbëreshe, bëre histori
Pa e deshe jetën, siç  e deshe folkun.

O, Leandro Kruta, ti boksier i parë,
Mësues pasionant dhe shok i pandarë,
Drejtues, sportist, krye në çdo garë,
Nuk e ndjeve dot, sa shumë të kam qarë.

Ja, iku dhe Leka, artisti i shquar
Që dhe rruga qeshte, vetëm nga mimika
Gaztori  i lindur dhe gjithnjë  gëzuar
Qeshjen  e shpërndante, që të ikte frika.

Largoheshin hallet, lodhja edhe brenga
Uria, mërzitja, zija, dëshpërimi
Mjerimi dhe vuajtjet, që ishin me dënga.
Kur në mes është Leka, mbretëron gëzimi!

Tani, më nuk janë, ikën zunë amshimin
Ikën vëllezërit  Kruta, lart, fluturim
Po ata në qiell ndriçojnë rruzullimin
Për  Vlorën dhe ne, nuk do kenë harrim.

Çikago, Mars. 30. 2011

ÇAST TRISHTIMI

Iku koha, pa e marr vesh

Sot, mbushen katër muaj

Njëherazi qaj edhe qesh

Sa gëzoj, aq dhe po vuaj.

Nesër rikthehem në Vlorë

Te qoshja e shenjtëruar

Ylberin do prek me dorë

Do bares i lumturuar.

Po mendjen këtu e lë

Te Lukasi dhe te Niku

Anin tim nuk e gjej më

Evlat, nuk të bëhet miku.

Ata, të tre larg mërguar

Arratisur nëpër botë

Ne dy pleq të dëshpëruar

Përplasemi kokë më kokë.

Plogështia mblidhet deng

Ku ta gjesh një gotë me ujë?

Është ky hall, është kjo breng

Mendimin ma bën rrëmujë.

Muajt ikin dhe s’të pyesin

Vitet pleksen ndenë lëkurë

Një nga një qelizat vdesin

“Na ishte njëherë një burrë...”

Ri mendohem pyes në erë

Vallë do kthehen bijtë, bijat

Mbi tokën tonë ndonjëherë

Do vaditen trëndafilat ?

Çikago, 29 Prill 2011

KUJTOJ SHOKËT

Ngrihem herët në mëngjes

Laptopin e marr në gju

Edhe ri e pres me shpresë

Mos vjen ndonjë lajm nga ju.

Nga dritarja - Miçigani

I pafund, s’shihet ku nis

Sipërfaqja..., e pa anë,

Sa e gjithë Shqipërisë.

Për Tiranë, për në Vlorë

Syri mendjes bredh ngaherë

Jashtë, mjedisi mbushur borë

Këtu brenda, si pranverë.

Dëgjoj se fletë Lul Golemi:

-E gjeni ku është Luani?

Shpejt i përgjigjet Axhemi:

-N’aventura aeroplani!?

E mësova në imeil

Desh ngeli rrugëve të Londrës

Të mos qe një “kaçurrel”

Do qe kthyer gaz i botës.

“Kolonel” Fatosh Voshtina

Nis e fletë si mbi selishte

Nostalgji e psherëtima:

-Boll, o boll të diç rusishte!

Pirro Veshi “diplomati”

Kompetent e me përvojë

Sikur thotë: ”u ndihu fati.

Pa anglisht - je si pa gojë.”

Restaurant ” Vlora”, në fresk

Sadua flet, Nikua dëgjon

Udhëtimin Aventuresk

Secili e komenton...

Dushua, Harilla, Vangjeli

Duro Memet Mustafaj.

Vasillaq Ndini, Irfani

Llazi, Sezua, Taullai .

Secili e jep mendimin

Një version e një dëshirë

Dhe të gjithë shprehin urimin

“Aventura” - mbaroi mirë.

Çikago, 14.01.2011

PËRKUJTESË SHOKËVE

Vallë çka ndodhur andej, nga Tirana,

Pse shokët në heshtje varri më lënë,

Ikën ditët radhë, sot mbushet java

Telefon, a imeil, ata, pse s’ po bëjnë?

Mirë Nikos, i ka ardhur mikja nga Greqia

Po Axhemi? Mos Wolswageni i është prishur

E ka zënë inati, i vjen rrotull shtëpia

Dhe bredh, këpucët për t’i grisur?

Të gjithë e dini, se nuk rroj dot pa shokë

Dhe vetëm brenda, nuk ri i qetë unë

Jashtë nuk sheh një pëllëmbë tokë

Veç borë, thëllim dhe erë e furtunë.

Së paku këtu afër, të kisha detin

Si në Vlorë, të rija në kum e në diell.

Fatkeqësisht nuk kam as Sabavetin

Qoftë dhe të bërtiste, me zërin në qiell,

Të kisha Sezon pa fjalë, për karshi,

Ta shihja e të prekja njëherë Llazarin

Të qafoja Bardhylin, si djalë të ri

Të përshëndesja afër, Fatos Gjeneralin.

I shëruar krejt Harilla mu shfaq

Duro Mustafai, Vranishti dhe dyfeku

Vangjel Loli, Dusho e Vasillaq

Pirrua, Taullai e Irfan Bregu!

Dikush me zë gryke na këndoka

Oshtima vjen nga larg në Çikag

Është i miri Sadedin Gjoka

Me bërrylat vënë mbi bankë.

Ja në një qoshe, Laver Hasani.

Mos mendoni, o shokë se ju harrova?

Me ju është çdo ditë Luani

Aty, te Gogua nga Vlora.

Shqiptarët qëndrojnë të bashkuar

Në Amerikë, Tiranë dhe Vlorë

Kudo që të kenë shkuar

Ndihen si dorë për dorë.

*

Ja, kështu shpëtova nga ky hall

Se, u ndjeva midis miqve.

Të gjithëve ju puth me mall

Dhe pres urgjent përgjigje.

Çikago, Shkurt, 25, 2011

QORTIMI I MANIT

Më qortoi një ditë, baca Mani,

Shoku im i vjetër nga Zadrima,

I tha një postieri: Pse humbi Luani

E nuk e shoh më në këto bokërima?

Duket u mësua keq me çuna kryeqyteti

Veç rri e përrallos me njerëz të shkolluar

Dhe nuk i shkon mëndja për “halle mileti”

Po thur llafe, si ata, me barkun ngarkuar.

Bisedo me të e foli për hallet shtruar,

T’ua thotë shokëve të tij dhe Qeverisë:

Fshati u çart e burimet shteruan

Djem, vajza mërguan Italisë e Greqisë.

Kodrat dhe fushat ngelën papunuar

Bagëtitë po ngordhin ushqim nuk kanë

Çati të varura, shtëpitë shkatërruar

Vreshtat, pemët dhe pyjet u thanë.

Ne pleq, rijmë kot e shtymë orët,

As një gotë ujë s’ka kush të na sjellë.

Thuaju: Pushtetin prandaj e morët

Për të harruar kush ju ka pjellë?!

Pse ziheni e shaheni vëllai me vëlla

Të ndarë në grupe e parti armiqësore

Në parlament e në salla të mëdha

E hapni pa fund procese gjyqësore?

Nuk vjen nga grindja asgjë me vlerë

Ditët ikin shpejt e lënë pas përçarje

Ju humbisni çdo emër e nder

Dhe bijve u ndillni gjakmarrje.

Bashkojuni me Kosovën si shtet më vete

Dhe i mblidhni djemtë te Shqipëria e vjetër

Me klimën që kemi me fusha e dete

Si Atdheu i ynë në botë, nuk ka tjetër.

Në krye vini bijtë në perëndim shkolluar

Dhe ndreqni e përsosni ligjshmëritë

Puna dhe vetëm puna, të bashkuar

Do t’i shtojë mirësitë.

Çikago,28.03.2011

VLONJATJA ARISTROKATE

Kam dëshirë për një portret,

Ta” qëndis”, siç benë piktori.

Dhe në gjumë ai me flet,

Qetësinë shpirtit ja mori.

Edhe kot po të lëviz,

Në pasqyrë të kreh balluket,

Ky portret, imazh i Dritës,

Fantastik nis e më duket.

Sa i hap sytë dhe i mbyll

Sërish shfaqet, qëndrim tjetër

Dit’ e natë ndriçon si yll

“Aristokatja” e vjetër.

Para shfaqet “Magjistarja”,

Në skenë më e madhja mbeti

Emri i saj shkëlqen në maja

“Mbretëreshë” te Hamleti.

Diku, si piktorja “Ira”

“Kornelia”, te Mreti Lir

“Kudso” ishte më e mira,

Dhe Halla, me sqimë e hir.

“Zoicka” te Karanxhalë

“Klaricea” te Gordoni

“Butja” jonë, pasion e fjalë

Mbyllni sytë, t’i kujtoni.

Jo, mor jo, se skicoj dot

Drita Pelingun, gjithë nur

Kryemjeshtëre, jetë e mot

Mona Liza, në pikturë.

Çikago, Mars.31.2011

Përgatiti për botim në Floripress:Flori Bruqi