Portreti i Vasil Qesarit është kompleks. Vasili e do letërsinë dhe e shkruan letërsinë. E do fjalën e bukur e me vlera-publike dhe e shkruan publicistikën. Vasil Qesari di ta shohë jetën gjer tek e fshehta, di ta fiksojë jo vetëm me aparatin fotografik dhe t’ja japë shikuesit si pasuri artistike. Në Ekspozita të tilla të artit, zakonisht jepet urimi:suksese! Suksesi i kësaj Ekspozite të Vasil Qesarit në Nju Jork është arrirë qysh në fillimet e saj.
1. Vasili e do natyrën deri në dehje-shpirti dhe siguron suksesin pastaj e fotografon natyrën.
2. Vasili e do njeriun deri në dhimbje dhe e siguron suksesin para se ta fiksojë portretin e njeriut.
3. Vasili e respekton historinë, me jetën që ka bërë e jetën që do të bëjë njeriu, dhe e ka siguruar suksesin më parë se të fiksojë objektet e kujtesës të historisë njerëzore.
4. Vasil Qesari i do e i respekton krijuesit e artit të bukur, e fjalës së bukur, e tingullit të bukur, ai ka shumë bashkëpunëtorë e miq të vlerave qytetare, kudo në botë,edhe te kjo sallë ku është hapur ekspozita e tij. Me të gjitha këto vlera-krijimtarie e vlera-qytetarie, miku ynë i përbashkët na fton, kësaj radhe, tek arti i tij i fotografisë!
Simbad Detari dhe magjia e fotografisë
Me emrin artistik “Simbad Detari” nuk paramendet vetëm personazhi legjendar i udhëtimeve nga deti në det, nga koha në kohë pa kufij stinësh… Kurrsesi, s’mund të jetë vetëm kaq Vasil Qesari, edhe pse e “pagëzoi” veten me emrin “Simbad”.
Portreti i tij prej shtegtari, vërtetë nuk mund të kuptohen pa udhëtime, por edhe udhëtimet nuk do të kishin kuptim pa një laps e pa një “blic” në ajër, në det e në tokë…
Kësisoj, personazhi ”Simbad” tashmë i “pagëzuar” pa prezencën e një prifti dhe pa u “larë” në “ujin e bekuar”, e risjell “Simbadin”- Vasil në “fuqi kubike”- si udhëtar, si kronist, si krijues…
Jeta profesionale e Vasos-Simbad apo anasjelltas, më kujton dy nga fotografët e shquar, Henri Kartier-Breson, i lindur më 22 gusht 1908 në rrethinat e Parisit dhe mjeshtrin e madh të fotografisë shqiptarin Gjon Mil me veprimtarinë artistike në SHBA e në gjithë botën.
Për të bërë këtë përqasje të këtyre dy figurave të mëdha të artit fotografik botëror me mikun dhe kolegun tonë edhe fotograf Vasil Qesari, më kanë ndihmuar dy vende- Franca e SHBA.
Bordo e Francës, ku Vasil Qesari punon prej vitesh gazetar televiziv(në Francë 3), nuk është larg veprimtarisë të Henri Breson. Edhe 100 vjetët e jetës së emrit të Fotografit të Shquar (1908-2008) ma sjellin më pranë me emrin e mikut tonë Simbad Detari.
Kush nuk e njeh tashti “magjinë” e fotografisë të “Simbad”-Qesarit?! Shtegëtimi i tij, veç fjalës së shkruar na sjell edhe një galeri fotografike, ku sheh e njeh portrete nga më interesantët – përfaqësues të jetës njerëzore; sende dhe objekte historike me shikimin e veçantë të Vasilit…, natyrë të qetë e të “çmendur”…etj.,në thelbin e të cilave qendron Lëvizja.
Dhe nuk gaboj te kjo përqasje e dy mjeshtrave Breson-Qesari.
Por mjeshtri francez Breson kur njohu fotografin e fluturimeve, Gjon Mil shkroi: “Shoqërimi i ngushtë me Milin për mua paraqet këndelljen e shpirtit dhe fisnikërimin e mendjes. Madhështia e Milit buron nga personaliteti i tij kompleks…”.
Mos ky “personalitet kompleks” që thotë Henri Breson për shqiptarin e madh të artit fotografik, duhet ta përdor edhe për mikun tonë Vasil Qesari?! Pse jo!
Vasil Qesari është një personalitet kompleks i artit.Ai është krijues në publicistikë, krijues në prozë e poezi, krijues në fotografi e në ese-në historike e qytetare.
Këtë portret kompleks lexuesi, në pamundësi të gjetjes së gjithë veprës së tij, mund ta gjejë tek faqet e internetit me emrat “Simbad”, “Amarus” etj.
Mos edhe kjo më jep të drejtën që veç urimit per mireseardhje të them se plotësohet ngjashmëria me Gjon Milin-fluturues, që asnjëherë nuk pranoi të delte nga emri i tij i lindjes Gjon?!…(Iliriana Sulkuqi)
Vasil Qesari (Simbad Detari) ka lindur në Vlorë dhe ka kryer studimet e larta në fakultetin Histori – Filologji ( dega gjuhë – letërsi ). Për shumë vite ka punuar si korrespondent i Radio – Televizionit Shqiptar në Vlorë. Në janar të vitit 1997, krijoi kanalin e parë televiziv lokal të pavarur në Shqipëri, të quajtur Teleblu.
Aktualisht jeton në Francë dhe punon si gazetar - reporter në kanalin televiziv francez France 3. Prej vitesh është anëtar i Shoqatës së Gazetarëve Profesionistë Francezë si dhe veprimtar i organizatave të njohura “Reporters sans frontière” e “Amnistie International “.
Mbas botimit, në mars 2000 nga Toena, të librit “44 ditët e Teleblusë”, autori paraqitet më pas para lexuesit me librin e tij të dytë “Post – scriptum për diktaturën”, gjithashtu ka botuar librin ''Misteri Montekristo''.
Dy fjale...
...Keto vargje jane shkruar para me teper se 30 vjetesh, ne Shqiperi, ne terrin e jetes totalitare.
Ato jane ruajtur ne fshehtesi dhe sekret te plote e i prezantohen per here te pare lexuesit. ( Ne se, gjate periudhes se sistemit stalinist, autori i tyre do te guxonte t'i bente te njohura ato, qofte edhe ne nje rreth teper te ngushte, ai rrezikonte nje denim prej 8 gjer 10 vjetesh burg.
Nuk kane qene te paket te rinjte e asaj kohe qe perfunduan ne te tilla rrethana tragjike ). Keto poezi jane shkruar naten prandaj edhe une i kam quajtur ato Lulet e Nates. Lulet e Dites, aso kohe shkruheshin prej poeteve zyrtare e ato ishin aleate te Mashtrimit. Kurse poezite e mia kishin te benin me Naten e krijesat e saj: enderrat, trishtimin, makthet, friken e terrorin. Kesisoj, keto vargje, ne nje fare menyre, jane shprehje e Poezise se Heshtjes.
Vasil Qesari dhe Anna Kohen
Ato jane jo vetem pengu e trishtimi por edhe zeri e klithma e saj. Ishte pikerisht kjo arsyeja, pse aso kohe, heshtja u be Kisha ime e poezite e mia Altari i saj, ku une vija per cdo nate vazot me Lulet e mia te Nates.
Keto vjersha, te cilat jane shkeputur nga nje vellim i plote e me i gjere, nuk e kane pare kurre driten e diellit. Ato jane kenduar naten, pa ze e ne heshtje. Ato kane qene te destinuara vetem per syte, veshet e mendjen e nje individi.
Eshte hera e pare qe ato dalin perfundimisht nga heshtja. Ja pse, autori, pikerisht tani u thote atyre: "Mirese lindet e rruge te mbare!". Ky urim vlen njekohesisht edhe per vete ate, i cili edhe pse i polli nga shpirti, ka kohe qe i ruan brenda tij ashtu si kanguri foshnen ne marsup...
Simbad Detari (Vasil Qesari)
VARGJE GRI...
Ketu ditet
jane te shkreta
gri e rruget pa njerez.
Ketu shtepia ime eshte gri
e gurret e saj te ftohte si blloqe akulli
Edhe catia eshte gri si qielli
me re i nentorit...
Ketu gjithecka eshte gri,
edhe shtepite, edhe njerezit
edhe shpirti...
Vlore ( 1971 )
LULE NIKOTINE
Mbi dheun e vazos ku rritet nje kaktus ekstravagant
sonte shtypa plot dhjete cigare te pira pergjysem.
Kaktusi im, fodull e koketrashe, mblodhi buzet
kur pa te mbijne rreth tij ca lule të verdha nikotine.
Une qesha.
Ne fytyren time u vyshken rrudhat e merzise...
Vlore ( 1973 )
SI DIOGJENI ME KANDIL
Diten e Naten,
kur qesh e kur merzitem,
si kafshet ripertypese
bluaj ne mendjen time
Ushqimin e Djeshem:
- kujtimet, dashurite, enderrat...
E nis te kerkoj mes tyre,
si Diogjeni me kandil,
mos gjej nje fije Shprese.
Tirane ( 1969 )
PORTRETI IM
Merzitja e Dhimja perbejne hirin
e zjarrit tim qe flakeron prej kohesh,
te syve te mi me bisht ( kujtim nga nena )
plot drite, dhemshuri dhe kuriozitet...
Te kesaj goje qe pi vetem ujin e shqetesimit,
te profilit tim te konsumuar nga erozioni i
varferise, lodhjes e trishtimit,
te dhembeve te rralle, gure te gjymtuar
nga myshku i pafjalesise,
te flokeve te djegur nga dielli medhetar,
te trupit tim te paket nga trashegimnia,
femijnia e varfer, ushqimi e letargjia.
Per pak kohe c'do te mbetet nga gjithe kjo?
Pergjigjja eshte e lemerishme, o shpirti im!
Asgje, veçse nje skice e zbehte qe harrohet,
humbet e vdes ne vetmi.
E qe koha - kjo plake e neveriteshme-
çdo dite e fshin me leckat e saj te felliqura.
Megjithate, o plake shtrige,
ti nuk do te fshish nga e imja memorie
ato qe ishin Deshira dhe Mendimi im!...
Backe - Skrapar ( 1971 )
REVOLTE
Revolte!
Gjer kur do qendrosh ne heshtje
ashtu si vullkani qe pret termetin te bucase?
Revolte, gjer kur do qendrosh ne pranga,
e burgosur per gjithnje?
Revolte?!
Gjer kur do te mbetesh revolte?
Durimi me nuk pret,
ngrehu revolte!
Tirane ( 1970 )
MES QINDRA KUJTIMESH
Mes qindra kujtimesh
qe memoria ime e lodhur kerkon
Mendoj me te lartin, sublimin.
E shpesh i bej pyetje vehtes:
Kujtim te tille a ka?
Ne momente te tilla,
koshienca ime kap
vetem fragmente dhembjesh,
merzitjesh
e trishtimi...
O DHIMBJE USHQIM M'U BEFSH !
O dhimbje qe prej shpirtit buron,
Djall i verdhe veshur me roben e merzise,
Pse zemren e mendjen m'a pushton?
Ushqim m'u befsh!... Pa ty s'mund te rroj...
ILUZION
O zemer, mos u genje!
Jo!.. Jo!...
Prit pakez dhe e drejta
do fitoje!
Mos beso, jo! Se djalli, krahet e engjellit
valvit ne ere...
Mos u genje, zemra ime, jo!
E ti, o mendje, mos u turbullo...
Prit... Rete do ikin,
bryma do te zbrese
e dielli nefund do ndriçoje...
Tirane ( 1969 )
PA TITULL
Me pelqen te rroj ne nje bote capkene
ku njerezit te dashurojne pa frike.
Zemra te mos dritherohet e dimrit pluvial
shi trendafilash te bjere ...
( 1969 )
SPLEEN SHTATORI
Cdo mbremje, ne koken time te dhembur
Qe ne mijra mendime lengon,
nje gjarper jeshil pik-pik helmin derdh.
Cdo dite,
në koken time te rende si pesha e Atllasit
nje dare shtrengon fort
e dhimbjet me tam-tame ne nje farke m'i çon.
Kerkon ajo dare koken e gjarperit te prese,
kerkon ajo vare koken e gjarperit te shtype.
Por gjarperi mbetet i gjalle e tam-tamet gjemojne
si jehona kembanash qe ndjellin llahtari...
( 1970 )
PA TITULL
Edhe dielli mund te ftohet
e akujt te mbulojne gjithcka.
Dhe vjollcat mos te celin,
vera mos te vije me.
Por jo, jo, syte e tu nuk do te vdesin kurre !...
( 1970 )
NATE E BARDHE
Nate. Jashte bie bore...
Natyra si piktore surealiste
skicon peisazhe të frikeshme.
Ftohtesia e qiellit puth token
e pemet te tkurrura nga ngrica
levizin gjymtyret e tyre te sakatosura
duke thirrur:
-Pak diell! Pak diell se vdiqem!
Bardhesia qendron e varur kudo,
ne fusha, male e horizont,
si carcafet e nderur ne muret e spitaleve
te semundjeve infektive.
E une s'arrij te fle.
E bardhe per mua kjo nate
si qindra te tjera.
Dhimbja e zemres me bezdis ne kraheror.
Nje qenje e padukeshme e mizore
Perdite ben te vdese diçka perbrenda ...
Backe - Skrapar ( 1972 )
LETRA E NENES
Si nje nina-nana e harruar nga femijnia
se largu me erdhi letra jote, nene !
Letra jote e pare, sa shume e kam pritur...
Nene e dashur!
Shkrimi yt si hieroglifet egjiptiane
ka me teper dashuri se Kleopatra per Qezarin.
Ti shkruan pa pike e presje si dekadentet,
po ne letren tende ka me teper dhembshuri
sa gjithe bota e tyre e vogel si lajthi.
"Te puth ne syte e bukur !" -shkruan ti
e une mendohem e them me vehte:
"Ku e gjeti nena ime kaq poezi?!".
Falemiderit, neneza ime,
te tille gezim s'kam ndjere kurre !
( Edhe kur e dashura me shkroi
me shkrimin e saj te rralle,
te shumeprituren leter te pare ).
Backe - Skrapar ( 1971)
MJAFT ME !
Mjaft me
me kotesine e ketyre diteve
pa kufi mes drites dhe erresirës!
Mjaft me
me kete balte te neveriteshme
ne shuajt e kepuceve, duar e fytyre !
Mjaft me
me kete ushqim anemik e te paket
te denje per katerkembshit pa arsye!
Mjaft me
me shoqerine e padeshiruar
të Merzitjes,Trishtimit e Revoltes!
Mjaft më
me ftohtesine e ketij vendi
e cila te shtyn reumatizmin e shpirtit!
Mjaft me
me kete ferr polar
qe zemrat ngrin si blloqe te kuq akulli!...
Backe - Skrapar ( 1971 )
1. Vasili e do natyrën deri në dehje-shpirti dhe siguron suksesin pastaj e fotografon natyrën.
2. Vasili e do njeriun deri në dhimbje dhe e siguron suksesin para se ta fiksojë portretin e njeriut.
3. Vasili e respekton historinë, me jetën që ka bërë e jetën që do të bëjë njeriu, dhe e ka siguruar suksesin më parë se të fiksojë objektet e kujtesës të historisë njerëzore.
4. Vasil Qesari i do e i respekton krijuesit e artit të bukur, e fjalës së bukur, e tingullit të bukur, ai ka shumë bashkëpunëtorë e miq të vlerave qytetare, kudo në botë,edhe te kjo sallë ku është hapur ekspozita e tij. Me të gjitha këto vlera-krijimtarie e vlera-qytetarie, miku ynë i përbashkët na fton, kësaj radhe, tek arti i tij i fotografisë!
Simbad Detari dhe magjia e fotografisë
Me emrin artistik “Simbad Detari” nuk paramendet vetëm personazhi legjendar i udhëtimeve nga deti në det, nga koha në kohë pa kufij stinësh… Kurrsesi, s’mund të jetë vetëm kaq Vasil Qesari, edhe pse e “pagëzoi” veten me emrin “Simbad”.
Portreti i tij prej shtegtari, vërtetë nuk mund të kuptohen pa udhëtime, por edhe udhëtimet nuk do të kishin kuptim pa një laps e pa një “blic” në ajër, në det e në tokë…
Kësisoj, personazhi ”Simbad” tashmë i “pagëzuar” pa prezencën e një prifti dhe pa u “larë” në “ujin e bekuar”, e risjell “Simbadin”- Vasil në “fuqi kubike”- si udhëtar, si kronist, si krijues…
Jeta profesionale e Vasos-Simbad apo anasjelltas, më kujton dy nga fotografët e shquar, Henri Kartier-Breson, i lindur më 22 gusht 1908 në rrethinat e Parisit dhe mjeshtrin e madh të fotografisë shqiptarin Gjon Mil me veprimtarinë artistike në SHBA e në gjithë botën.
Për të bërë këtë përqasje të këtyre dy figurave të mëdha të artit fotografik botëror me mikun dhe kolegun tonë edhe fotograf Vasil Qesari, më kanë ndihmuar dy vende- Franca e SHBA.
Bordo e Francës, ku Vasil Qesari punon prej vitesh gazetar televiziv(në Francë 3), nuk është larg veprimtarisë të Henri Breson. Edhe 100 vjetët e jetës së emrit të Fotografit të Shquar (1908-2008) ma sjellin më pranë me emrin e mikut tonë Simbad Detari.
Kush nuk e njeh tashti “magjinë” e fotografisë të “Simbad”-Qesarit?! Shtegëtimi i tij, veç fjalës së shkruar na sjell edhe një galeri fotografike, ku sheh e njeh portrete nga më interesantët – përfaqësues të jetës njerëzore; sende dhe objekte historike me shikimin e veçantë të Vasilit…, natyrë të qetë e të “çmendur”…etj.,në thelbin e të cilave qendron Lëvizja.
Dhe nuk gaboj te kjo përqasje e dy mjeshtrave Breson-Qesari.
Por mjeshtri francez Breson kur njohu fotografin e fluturimeve, Gjon Mil shkroi: “Shoqërimi i ngushtë me Milin për mua paraqet këndelljen e shpirtit dhe fisnikërimin e mendjes. Madhështia e Milit buron nga personaliteti i tij kompleks…”.
Mos ky “personalitet kompleks” që thotë Henri Breson për shqiptarin e madh të artit fotografik, duhet ta përdor edhe për mikun tonë Vasil Qesari?! Pse jo!
Vasil Qesari është një personalitet kompleks i artit.Ai është krijues në publicistikë, krijues në prozë e poezi, krijues në fotografi e në ese-në historike e qytetare.
Këtë portret kompleks lexuesi, në pamundësi të gjetjes së gjithë veprës së tij, mund ta gjejë tek faqet e internetit me emrat “Simbad”, “Amarus” etj.
Mos edhe kjo më jep të drejtën që veç urimit per mireseardhje të them se plotësohet ngjashmëria me Gjon Milin-fluturues, që asnjëherë nuk pranoi të delte nga emri i tij i lindjes Gjon?!…(Iliriana Sulkuqi)
Vasil Qesari (Simbad Detari) ka lindur në Vlorë dhe ka kryer studimet e larta në fakultetin Histori – Filologji ( dega gjuhë – letërsi ). Për shumë vite ka punuar si korrespondent i Radio – Televizionit Shqiptar në Vlorë. Në janar të vitit 1997, krijoi kanalin e parë televiziv lokal të pavarur në Shqipëri, të quajtur Teleblu.
Aktualisht jeton në Francë dhe punon si gazetar - reporter në kanalin televiziv francez France 3. Prej vitesh është anëtar i Shoqatës së Gazetarëve Profesionistë Francezë si dhe veprimtar i organizatave të njohura “Reporters sans frontière” e “Amnistie International “.
Mbas botimit, në mars 2000 nga Toena, të librit “44 ditët e Teleblusë”, autori paraqitet më pas para lexuesit me librin e tij të dytë “Post – scriptum për diktaturën”, gjithashtu ka botuar librin ''Misteri Montekristo''.
Dy fjale...
...Keto vargje jane shkruar para me teper se 30 vjetesh, ne Shqiperi, ne terrin e jetes totalitare.
Ato jane ruajtur ne fshehtesi dhe sekret te plote e i prezantohen per here te pare lexuesit. ( Ne se, gjate periudhes se sistemit stalinist, autori i tyre do te guxonte t'i bente te njohura ato, qofte edhe ne nje rreth teper te ngushte, ai rrezikonte nje denim prej 8 gjer 10 vjetesh burg.
Nuk kane qene te paket te rinjte e asaj kohe qe perfunduan ne te tilla rrethana tragjike ). Keto poezi jane shkruar naten prandaj edhe une i kam quajtur ato Lulet e Nates. Lulet e Dites, aso kohe shkruheshin prej poeteve zyrtare e ato ishin aleate te Mashtrimit. Kurse poezite e mia kishin te benin me Naten e krijesat e saj: enderrat, trishtimin, makthet, friken e terrorin. Kesisoj, keto vargje, ne nje fare menyre, jane shprehje e Poezise se Heshtjes.
Vasil Qesari dhe Anna Kohen
Ato jane jo vetem pengu e trishtimi por edhe zeri e klithma e saj. Ishte pikerisht kjo arsyeja, pse aso kohe, heshtja u be Kisha ime e poezite e mia Altari i saj, ku une vija per cdo nate vazot me Lulet e mia te Nates.
Keto vjersha, te cilat jane shkeputur nga nje vellim i plote e me i gjere, nuk e kane pare kurre driten e diellit. Ato jane kenduar naten, pa ze e ne heshtje. Ato kane qene te destinuara vetem per syte, veshet e mendjen e nje individi.
Eshte hera e pare qe ato dalin perfundimisht nga heshtja. Ja pse, autori, pikerisht tani u thote atyre: "Mirese lindet e rruge te mbare!". Ky urim vlen njekohesisht edhe per vete ate, i cili edhe pse i polli nga shpirti, ka kohe qe i ruan brenda tij ashtu si kanguri foshnen ne marsup...
Simbad Detari (Vasil Qesari)
VARGJE GRI...
Ketu ditet
jane te shkreta
gri e rruget pa njerez.
Ketu shtepia ime eshte gri
e gurret e saj te ftohte si blloqe akulli
Edhe catia eshte gri si qielli
me re i nentorit...
Ketu gjithecka eshte gri,
edhe shtepite, edhe njerezit
edhe shpirti...
Vlore ( 1971 )
LULE NIKOTINE
Mbi dheun e vazos ku rritet nje kaktus ekstravagant
sonte shtypa plot dhjete cigare te pira pergjysem.
Kaktusi im, fodull e koketrashe, mblodhi buzet
kur pa te mbijne rreth tij ca lule të verdha nikotine.
Une qesha.
Ne fytyren time u vyshken rrudhat e merzise...
Vlore ( 1973 )
SI DIOGJENI ME KANDIL
Diten e Naten,
kur qesh e kur merzitem,
si kafshet ripertypese
bluaj ne mendjen time
Ushqimin e Djeshem:
- kujtimet, dashurite, enderrat...
E nis te kerkoj mes tyre,
si Diogjeni me kandil,
mos gjej nje fije Shprese.
Tirane ( 1969 )
PORTRETI IM
Merzitja e Dhimja perbejne hirin
e zjarrit tim qe flakeron prej kohesh,
te syve te mi me bisht ( kujtim nga nena )
plot drite, dhemshuri dhe kuriozitet...
Te kesaj goje qe pi vetem ujin e shqetesimit,
te profilit tim te konsumuar nga erozioni i
varferise, lodhjes e trishtimit,
te dhembeve te rralle, gure te gjymtuar
nga myshku i pafjalesise,
te flokeve te djegur nga dielli medhetar,
te trupit tim te paket nga trashegimnia,
femijnia e varfer, ushqimi e letargjia.
Per pak kohe c'do te mbetet nga gjithe kjo?
Pergjigjja eshte e lemerishme, o shpirti im!
Asgje, veçse nje skice e zbehte qe harrohet,
humbet e vdes ne vetmi.
E qe koha - kjo plake e neveriteshme-
çdo dite e fshin me leckat e saj te felliqura.
Megjithate, o plake shtrige,
ti nuk do te fshish nga e imja memorie
ato qe ishin Deshira dhe Mendimi im!...
Backe - Skrapar ( 1971 )
REVOLTE
Revolte!
Gjer kur do qendrosh ne heshtje
ashtu si vullkani qe pret termetin te bucase?
Revolte, gjer kur do qendrosh ne pranga,
e burgosur per gjithnje?
Revolte?!
Gjer kur do te mbetesh revolte?
Durimi me nuk pret,
ngrehu revolte!
Tirane ( 1970 )
MES QINDRA KUJTIMESH
Mes qindra kujtimesh
qe memoria ime e lodhur kerkon
Mendoj me te lartin, sublimin.
E shpesh i bej pyetje vehtes:
Kujtim te tille a ka?
Ne momente te tilla,
koshienca ime kap
vetem fragmente dhembjesh,
merzitjesh
e trishtimi...
O DHIMBJE USHQIM M'U BEFSH !
O dhimbje qe prej shpirtit buron,
Djall i verdhe veshur me roben e merzise,
Pse zemren e mendjen m'a pushton?
Ushqim m'u befsh!... Pa ty s'mund te rroj...
ILUZION
O zemer, mos u genje!
Jo!.. Jo!...
Prit pakez dhe e drejta
do fitoje!
Mos beso, jo! Se djalli, krahet e engjellit
valvit ne ere...
Mos u genje, zemra ime, jo!
E ti, o mendje, mos u turbullo...
Prit... Rete do ikin,
bryma do te zbrese
e dielli nefund do ndriçoje...
Tirane ( 1969 )
PA TITULL
Me pelqen te rroj ne nje bote capkene
ku njerezit te dashurojne pa frike.
Zemra te mos dritherohet e dimrit pluvial
shi trendafilash te bjere ...
( 1969 )
SPLEEN SHTATORI
Cdo mbremje, ne koken time te dhembur
Qe ne mijra mendime lengon,
nje gjarper jeshil pik-pik helmin derdh.
Cdo dite,
në koken time te rende si pesha e Atllasit
nje dare shtrengon fort
e dhimbjet me tam-tame ne nje farke m'i çon.
Kerkon ajo dare koken e gjarperit te prese,
kerkon ajo vare koken e gjarperit te shtype.
Por gjarperi mbetet i gjalle e tam-tamet gjemojne
si jehona kembanash qe ndjellin llahtari...
( 1970 )
PA TITULL
Edhe dielli mund te ftohet
e akujt te mbulojne gjithcka.
Dhe vjollcat mos te celin,
vera mos te vije me.
Por jo, jo, syte e tu nuk do te vdesin kurre !...
( 1970 )
NATE E BARDHE
Nate. Jashte bie bore...
Natyra si piktore surealiste
skicon peisazhe të frikeshme.
Ftohtesia e qiellit puth token
e pemet te tkurrura nga ngrica
levizin gjymtyret e tyre te sakatosura
duke thirrur:
-Pak diell! Pak diell se vdiqem!
Bardhesia qendron e varur kudo,
ne fusha, male e horizont,
si carcafet e nderur ne muret e spitaleve
te semundjeve infektive.
E une s'arrij te fle.
E bardhe per mua kjo nate
si qindra te tjera.
Dhimbja e zemres me bezdis ne kraheror.
Nje qenje e padukeshme e mizore
Perdite ben te vdese diçka perbrenda ...
Backe - Skrapar ( 1972 )
LETRA E NENES
Si nje nina-nana e harruar nga femijnia
se largu me erdhi letra jote, nene !
Letra jote e pare, sa shume e kam pritur...
Nene e dashur!
Shkrimi yt si hieroglifet egjiptiane
ka me teper dashuri se Kleopatra per Qezarin.
Ti shkruan pa pike e presje si dekadentet,
po ne letren tende ka me teper dhembshuri
sa gjithe bota e tyre e vogel si lajthi.
"Te puth ne syte e bukur !" -shkruan ti
e une mendohem e them me vehte:
"Ku e gjeti nena ime kaq poezi?!".
Falemiderit, neneza ime,
te tille gezim s'kam ndjere kurre !
( Edhe kur e dashura me shkroi
me shkrimin e saj te rralle,
te shumeprituren leter te pare ).
Backe - Skrapar ( 1971)
MJAFT ME !
Mjaft me
me kotesine e ketyre diteve
pa kufi mes drites dhe erresirës!
Mjaft me
me kete balte te neveriteshme
ne shuajt e kepuceve, duar e fytyre !
Mjaft me
me kete ushqim anemik e te paket
te denje per katerkembshit pa arsye!
Mjaft me
me shoqerine e padeshiruar
të Merzitjes,Trishtimit e Revoltes!
Mjaft më
me ftohtesine e ketij vendi
e cila te shtyn reumatizmin e shpirtit!
Mjaft me
me kete ferr polar
qe zemrat ngrin si blloqe te kuq akulli!...
Backe - Skrapar ( 1971 )