Haaretz
Kryeministri izraelit Beniamin Netanjahu e vlerësoi revolucionin
mbarëpopullor në Tunizi si shëmbëlltyrë të “destabilitetit në rajon”.
Ndërkohë që udhëheqësit e vendeve perëndimore( ashtu si
edhe ata të vendeve arabe) e vlerësuan si një arritje të çmuar të
betejës për liri dhe të përmbysjes së një despoti mizor, Beniamin
Netanjahu nuk e shquan “si arritje” revoltën masive tuniziane. Ai
dëshiron vetëm “të rikthehet stabilitetit”, bashkë me apo pa lirinë,
kjo nuk ka fort rëndësi.
Ndoshta ai e kupton mirë thelbin e dukurisë, prandaj edhe nuk
thotë asgjë më shumë. Dr.Daniel Zisenëine, është një studiues e
kërkues shkencor në Qendrën Studimore “Moshe Dayan “ për Lindjen
e Mesme dhe Afrikën. Në një intervistë të tijën ai shpjegon se
nuk ishte opozita tuniziane ajo që rrëzoi nga pushteti presidentin e
vendit Zine al-Abidine Ben Ali: “Janë vetëm disa fraksione partiake
dhe në pozita jo të shëndosha politike.. ku qëllimi kryesor mbetet
kërleshja e grupimeve me njëra-tjetrën”. A tingëllon kjo si diçka e
njohur për ne? Faktorët më të fuqishëm në Tunizi janë, sipas Daniel
Zisenëine, Sindikatat dhe OJQ-të, të cilat “papritur u zgjuan dhe
mund të zgjojnë edhe jetën politike në vend. Ndoshta kjo është
arsyeja që kryeministri izraelit Netanjahu mbështet qëndrimet dhe
vërejtjet e ministrit të jashtëm Liberman në lidhje me organizatat e
të drejtave të njeriut. Ai ndjehet i “frikësuuuar”(afraiiid), shprehja
e famshme e Netanjahut në lidhje me të majtën izraelite.
Organizatat izraelite të shoqërisë civile kanë grumbulluar në vetvete
shumë pushtet gjatë këtyre viteve të fundit; jo vetëm të ashtuquajturat
organizata majtiste, por kryesisht ato që kanë në qendër të vëmendjes
çështje si varfëria, të drejtat e punëtorëve dhe denoncimit të
dhunës së ushtruar ndaj grave e të miturve. Të gjitha këto organizma
janë krijuar me qëllim që të mbushin boshllëkun e krijuar nga politikat
e mangëta qeveritare, që nga ana e saj fërkonte duart prej kënaqësisë
kur dikush tjetër ia hiqte nga shpina këtë barrë të rëndë. Shkujdesja
ishte e përmasave të atilla sa “sektori i tretë”- OJQ, organizatat
humanitare dhe ato vullnetare – janë sot nga më të fuqishmet
në botë. Prandaj ky sektor gëzon pushtet e fuqi të tillë.
Ndërsa tani ndodhi përplasja. Parlamenti dhe kabineti qeveritar
papritur zbuluan fuqinë e përfituar nga këto organizma, prandaj
duan që ky pushtet t’u rikthehet. Tani për tani, lufta zhvillohet
mes grupimeve “politike”, por mund të parashihet se do të kryhen
përpjekje të pareshtura që këto organizata humanitare të vihen nën
kontroll, pasi edhe ato nga ana e tyre janë organizma politike. Ato
janë përfshira edhe në të drejtat e njeriut, qoftë për gratë, qoftë për
të miturit, apo etiopianët dhe të vobektët.
Por, në këtë luftë-betejë kabineti qeveritar dhe parlamenti kanë
zgjedhur rrugën e injorimit të arsyeve të fuqizimit të këtyre organizmave.
Ato mund të lëshojnë edhe deklarata të rrejshme se janë pikërisht
fondet financiare jashtë vendit shkaktaret kryesore, por ky nuk
është ky thelbi i pushtetit dhe fuqisë që tashmë gëzojnë këto organizma.
Burimi i fuqizimit të tyre është boshllëku i krijuar nga mosqeverisja
dhe politikat kriminale të ndjekura nga qeveritë izraelite gjatë gjithë
këtyre 40 viteve të fundit. Burimi i pushtetit të organizatave humanitare
dhe jo-qeveritare është shmangia nga përgjegjësia dhe detyrimet
që një qeveri mbart e duhet të përkujdeset për qytetarët e saj, dhe
ç’është më kryesorja, t’i japë fund këtij uzurpimi, si edhe një parlament
që mbështet thjesht e vetëm kabinetin qeveritar në vend që të
ushtrojë funksionin e tij. Puna e këtyre organizmave merr shtysë nga
shkalla e angazhimit, prekja me dorë e problemit, si dhe përmbushja e
nevojave të subjekteve që ato trajtojnë. Dhe çka është më kryesorja,
për shkak se vetë qeveria izraelite ndjehet gjithnjë e më e papranishme,
duke braktisur përditë e më shumë qytetarët e saj. Prandaj
edhe këto organizata kanë dalë e po dalin gjithnjë e më në pah.
Fatkeqësisht, këto organizata shërbejnë edhe si valvola shkarkuese.
Siç është shprehur edhe As.Prof.Yagil Levy në faqet e
kësaj gazete (“Ta bësh pushtimin edhe më të volitshëm”, “Haaretz”,
11 Janar 2011), nënproduktet e veprimtarive të “grupimeve majtiste”
shërbejnë si ‘prezervativ’ i pushtimit. Në të njëjtën mënyrë,
organizata të tilla si “Latet”, “Elem & Bizchut” i lejojnë apo mundësojnë
pushtetit t’u shmanget përgjegjësive që kanë ndaj qytetarëve.
Sipas Dr.Zisenëine, pas revolucionit të Tunizisë qëndrojnë “një popullatë
e arsimuar dhe pro-perëndimore, gërshetuar me ngërçin
ekonomik në vend, shkallën e lartë të korrupsionit, si dhe arsyeja
që tashmë dihet nga të gjithë, sundimi me dorë të hekurt i ishpresidentit,
etj. Nëse Ben Ali do të kishte kërkuar të më ndonjë
këshillë para se të ndodhte revolucioni, do ta kisha këshilluar të
lehtësonte paksa trysninë pushtetare, të jepte pak më shumë liri
ndaj medias dhe përdorimit të Internetit”, thotë Zisenëine.
Kështu, duke u kthyer në vend, vetëm qëllimet e mbrapshta të
kryeministrit B.Netanjahu dhe ministrit të jashtëm A.Liberman për të
ngushtuar hapësirat e lirisë së individit dhe cenimi i të drejtave
themelore të njeriut, do të kishin sjellë rezultat të kundërt. Ndoshta,
nëse ata nuk heqin dorë nga shtypja e trysnia që ushtrojnë, revolucioni
aq i nevojshëm, më në fund, do të marrë udhë edhe këtu, në Izrael.