 |
| Marsida Hasnjoku |
ZEMËR E DEHUR
O stuhi rebelesh,
Marri e orëve të marterizuar,
Zhurmë në qertikët e jetës
Magjiplotë,
Zemra ime nuk pushon
të përgjojë tingujt e saja!
O stuhi,
aq shumë tinzare!
ME FLOKË TË SHKUJDESUR
Para pasqyrës
ngrihet lapidary imazhi im
E burgosur ne heshtjen e shpirtit
Bredh e çoroditur........
Mbi valë
lahet lakuriqsia ime
Shi bie mbi kaçurrela
.........flokët më bien mbi sy
MALL
Kam mall o qënie e brishtë
Të mbë shtjell me krahë ëngjëlli, në shpirtin tim
Pareshtur vajtoj ne pamjen tënde,
si i vetmi altar ku falet hëna!
Të braktisa me forcë!
Si një ujvarë në imazhin tim
Dhe klitha me force "Të dua"
Për të rikthyer pranë meje!
Kam mall o qënie e brishtë
Për sytë ....
Për buzët....
Kam mall për gjithcka!
FSHIHEM
Endem dhe zvarritem
si një humbëtirë
në mëndjen tënde
E parfumuar me petale
në morgue e zemrës
Jam mal i heshtur
që fshihem posht qiellit.
PROSTITUTA
Cdo ditë nga pak kam qenë
ai shpërfytyrim i imazhit tim
e pikturuar shkujdesur
me buzeqeshjen time ironike
Kam qënë, e botuar në petalet
e luleve anës bordurave
të atij qyteti pa anë e pa fund
Nga pak,
mbulohem me shputat
e atij kameleoni të përdalë
që nuk ngopet me kupën e epshit
***
E tëra fluturoj në këtë qënie të vjetër
Dhe buzëqeshja i ngjan atij akti frikacak
dhe mbrapset sapo sheh heshtjen e kalldrëmeve
Duart e tua prekin supet e kësaj qytezë
Pastaj si i cmendur harbon në të gjithë trupin
I vjetër gjithë ai akt dashuror ku as petalet nuk mund ta ngrohin!
BOTA IME
Jam vuajtja e shpirtit tim
Eksploroj çdo fjalë
Për të formuar romanin “ e imja “
Çdo gjë që bëj ka emër
Si dy pishtarë herë ndriçojnë
herë s’kanë zjarrë!
NË SHPIRT
Ti i dashur
Mos e pi me fund kupën e natës
Do të zvarritem në rrugë
Si nëpërkë e foshnjëruar
E pafajshme do të krusem
Midis trupit të amshuar
LAMTUMIRË
Pikturoje qerpikun tim
Pastaj dhurojë atij një ngjyrë !
Ngjyrosi buzët e mia
ndoshta ka ardhur koha të të përcjell.
RASTËSI
Kaq fshehur,padashure në një kupe qiellore
Kaq
ë mbël, në shijen e natës!
Kaq padashur! Humbe përtej largësisë
Rastë si ishte edhe pa ty!
KLITHMË!
Mbi një petale enden sytë e mi, si bredharake
Në petkun blu...
Unë mbetem ëndrra ime, mbetem qielli im!
Unë nuk mundem më....
MBI SHTRAT
Për të parën herë
përtej kristalit të xhamit
Aty….
Ti vështroje trupin tim
Të ëmbla qepalla, ëndërrimtare
HËNA MBI SHTRAT
Me hënën e përgjumur
Vritet dhe shikimi im
Kur arrin të gjej njeri të lodhur
Tashmë kam pak orë
që e vështroj tek mundohem ta urrej
Nga ajo mund të zbuloj
një grimcë mëshire
Sepse gjysmën tjtër të hënës
E kam vjedhur unë
E tëra mbi shtratin tim!
TRUP KITARË
Nën dritën e hënës përhumbem
Mbi pishtarët e natës zhvishem
Valvitem e tëra si perde e kohës
Dridhem e tingullt në afshin tim
Përse të humb në dorën ëndërrim?!
E shtrirë në çarçfin e grisur
Mbuloj këtë realitet me nota të eksituara
Dhe trupi im është kitarë e zhveshur
TË BËHESH DIKUSH!
E çakërduar nga hapat
rend me vello
të prek tingujt që fali koha
për t’u bërë nuse
E IKUR
Anës trutuarëve të iluzionit
e përdhunuar në vals
vrapoj.......
Ti largohem atij kalorësi bredharak
MËRI
I vjetër gjithë ai akt dashuror
ku as petalet nuk mund ta ngrohin!
***
Frikësuar nga vetja!
Prek lëkurën tënde,
të të mbështjell me heshtjen time
mbetemi të dy me mërinë e vjetër…
si dy trupa të parealizuar!
E IKUR
Anës trutuarëve të iluzionit
E përdhunuar në vals
Vrapoj…
Ti largohem atij kalorësi bredharak
URREJTJE
Besoj se ajo ulerime nuk eshte e jotja!
Besoj se une jam ulerima jote …..
BARDHË E ZI
Nganjëherë bardhësia të thyen sytë!
Edhe kur është e zezë të errëson.
Bardhë e zi edhe jeton!
MUNGOJ!
Diell pa mëngjes,
Si një rreze humbetire...
Tutje mund të shkoj, nën tutelë
Diell pa mua...
TRADHËTI!
Më hedh tutje,vetëm për pak
Si një cast flagrant
Ti dhe ajo
Më braktis!
Miliona ditë ...
PENDIMI
Pas çdo shuplakë
Ka një asfaltë të lëmohet
Dhe ajo tashmë mbetet
Një xham i krisur
Lidhur fort pas dorës tënde!
***
Si një betejë pa luftë !
Si dy shpata të mprehta!
Dhe hena e vrazhde me luftojë ate natë !
E zbukuruar me petale
hedh petkun e kohë s, yjet mbi shtrati tim.
Dicka më pëshpëritë , dhe aty je ti!
Beteje e pafund në shpirtin tim.
dicka me pershpeit, është frymarraja ime!
Në çdo unazë pauze të përcjell ty!
Padashur të përcjell në ëndrrat e mia
Si mantel nate...
Dhe kaq ftohtë kisha atë natë
Dhe te mbeshtolla fort pas vetes!
DEKLARATË
Dua të bëhem pemë!
Në vjeshtë gjethet bien.
Nudo, nuk kam frikë nga dimri!
JETËS
Një trishtim që buzëqesh
Duke imituar!
Para pasqyrës një kallaun
***
Ndoshta unë humbas ndër kujtime, por malli ngjall urrejtje
Vallë të ndjej mall?! Do të pyes natën sa shumë urrejtje ndjej unë
Po ajo vetëm më puthi
Ndoshta aq e gjatë është urrejtja sa është largësia jonë
Dhe nata shkundi yjet në çarçafintim që të ngrohja buzët
Të ndjeja një ngrohtësi artificial pa ty!
***
Unë herë buzëqesh, por qesh gjithmonë
E me këmund të qeshësh tjetër!
Bëj si e dehur si për mostë thënë
që pi vërtetë
Jam e cmëndur…..
Sepse rrallë herë e kuptoj që puth!
SHEKULL UJOR
Deti fton,
të jetojmë në një shekull tjetër
Të bëhemi peshq…
***
Nga dora e piktorit
Gjithçka i ngjan asaj
bote ëndrrimtare,
Natyrë plot iluzione
Ashtu i verbër
të kap heshtjen e mekur, të ngjyrave
dhe krijon një tablo artificial
ku var bardhë e zi
ngjyra implicite ( e pashjelluar )
SA LARG
Sa larg…
Sa larg nga ky muzg
E mbetet në buzët e natës
Krejt e paprekur
Nga ky muzg që as mallin se shuan
Dhe ky trup,
i dorëzuhet e tëra burgimit
të përjetshëm në trillet e natyrës
PEISAZH I VJESHTËS
Në botën e verdhë, të flokëve të thinjur
Akti i zemërimit shkund petalet e saja
Tashmë një qilim është thurur
Dhe anash njerëz të lajthitur
Fluturon freskia me puthjet e mia
Është hedhur një rrobë varfanjake
Të gjithë ngjajnë të braktisur
Ne të dy, anash trutuarëve të lajthitur
ZHURMË PERLE
Kafshoj buzët!
Dhe sytë bien mbi imazhin tim
Zhuritur me të kam pamjen tënde
Tani çdo frymëmarrje njësohet
në një tingull të vetëm
Ajo të grish!
Të sjell epsh…..
por bën edhe zhurmë!
Ajri rrethon qënien time,
unë e urrej atë,
sepse ky përqafim është i paralizuar.
Unë jam vetëm!
Kërkoj një melodi të më zgjoj!
Dua të zgjoj gjumin tënd, në ëndrrat e mia.
Do të puth sytë e heshtur
Do të vjedh qetësinë,
dhe do të bëj zhurmë me puthje
…… por ti hesht!
TË JETOSH ME NJË DHIMBJE!
Të jetoja me një dhimbje!
Të merrja frymë duke menduar që ato pasonin një rrebesh shiu.
Të flija me idenë se do të ëndërroja gjatë natës!
Të ecja me idenë se ti do të ndjeje hapat e mi!
O frymë e qiellit rrëmbeje atë rrebesh shiu!
Përpije ëndrrën time,
bëje gjumin pranë meje o hënë tinzare!
Më mëso të ulëras!
TI NDALE NGA AI ÇAST!
Unë padashur u fsheha
në atë fshehtësi….
Për një çast zemra mbeti aty,
mbi fjalët e tua.
Shiu vetëm mundi të trokasë
mbi mbulesën e qelqtë…
***
Mirupafshim!
Përshëndëten dielli me ditën.
Pezull u var nata.
Në fijet e dritës që shiti hëna!
***
Mëkatarë i paetur me faj
Buzëqesh…
Kjo botë që prek unë
Psherëtin hapësira iluzioni me epsh!
UNË
Unë mund të heshtë!
Nuk mund të thyej një paradoks kohërash!
Nuk mund të dehem!
Është kaq vonë tashmë,
Kaq mizore bëhem duke qënë kaq ndryshe!
Sa mall për atë që nuk mund të jem!
Si një foshnjë
Në jargavanin blu
Një fëshfërimë gjethe!
Pak foshnjë…. Pak heshtur
Jam kaq e heshtur sot,
Ngjethur me kohën
Të të krijoj ty,
të kërkoj copën tënde të mbetur,
dhe të fsheh mërinë time!
Të shpalosem e të fal ty krahë
Të endem për të të dhënë pak frymë
Ngjethur me kohën…
Je dhe ti, një gjethe e zverdhur në pemë!
Një djall i njësuar në sytë e mi.
Një kohë e shëmtuar, si sot!
VETES
Përtej tritare shoh që qielli nuk ndjehet mirë!
dhe unë kërkoj një rreze e të kapem pas saj,
të përhumbem e të qesh me të madhe!
Kaq bukur kur sheh se nuk je vetëm por ke një miqesi me veten
Ndonëse një miqesi artificial por bën të ndjehesh komode
Askush nuk më flet dhe unë mbetem memece. Në heshtje…
Në heshtje unë kam mall për dikë! Në heshtje mendoj të fluturoj larg,
kaq larg të humbas aq sa dikush të ndjejë mungesën time.
Mbushem me frymë, përtypem të harroj…
Smund të gjej forcë…. por një feniks që mbijeton
Të gjithë qajmë dhe të gjithë qeshim, ky paradoks thyen diçka brenda shpirtit,
Nënqeshim për të qënë anonim. Unë hesht dhe luaj me flokët.
Unë mbetem e vogla, ajo që përkëdhelet!
***
Abstraksionon ndenjën
Urrejtja kafshon asfaltin
Ku hidhen dashuritë tona
SHPRESË NË FLAKË
Qiriu e ndezi flakën
Megjithëse qiriu u shkri
fitili u shtri mbi pjatë
dhe ndriçonte….
Ndoshta do të jetonte dhe pak!
***
Një bisedë e gjatë puthjesh
dhe sfidohej mëria e natyrës
…….. gjithëçka spëptinte.
Sfondi i heshtjes kishte
frymëmarrje të thella
që epshi linte pezull
FYERJE
Bota…
Me plastelinë e ndërtuar!
Qëndrron në dorën time
rrotullohet,
dhe si një gur shahu
hidhet në këtë fushë bardhë e zi!
NGA PAK MUZG
Ajër në këtë muzg
Një përkëdhelje e brishtë!
Ashtu përkundet qielli
Si një butësi në fytyrën time
Dhe unë tamam si një re
Nën tutelën e muzgut
pres pak… errësirë!
Si një shtrat, si një mbulesë yjesh…
Në djepin e gjumit,
unë përkund lehtë trupin tim
Unë lindem nga heshtje,
lindem… ngaky muzg….!
Quhem Marsida Hasnjoku. E datëlindjes 05.03.1985 në qytetin e Elbasanit. Aktualisht jetoj në Tiranë që prej vitit 1997, bashkë me familjen, ku kam mbaruar gjimnazin e pergjithshem, gjithashtu dhe Universitetin Bujqësor, fakulteti Ekonomi Agrare. Aktualisht punoj si financiere. Me karakterizon një tip shumë melankolik, shpesh herë e dyjëzuar ndërmjet trishtimit dhe gëzimit. Jam shumë luftarake dhe tepër e thjeshtë në jetë. Kam filluar të kem prirje për të shkruar që fëmij, mbaj mënd shpesh mësuesja fillore më tërhiqte vëmendjen për fjalitë dhe tregimet tepër filozofike dhe të gjata, madje dyshonte se më ndihmonte familja. Nga pak fillova të shkruaj, pas librit te pare kam dhe 3 libra të tjerë që pres ti botoj së shpejti. Kam jetuar 2 vjet ne Itali, duke shpresuar se mund të gjeja diçka më të mirë se më ofronte Shqiperia, por aty kuptova që vendi im më jepte lumturinë dhe personalitetin që kërkon njeriu për të ecur përpara. Jam kthyer dhe gjithmonë luftoj për të realizuar ëndrrat e mia.
