Përemri unë, më zmadhohet me foljen kam) -1
Pedagogët më të mirë të krimit,
janë krimbat...
Nga gruaja që lë shtatzanë në çdo krevat që pëshpërit heshtjen e prekur,
vij erë nesër.
Fetusin e lirisë,
ma udhëheqin përmendoret kriminele.
Idetë e të pasnesërmes mbjellë përpara çdo shtatore korbi,
në sheshet fytyrë qielli të qyteteve me re, njerëzit
shtruar me pllaka nenesh Justinian,
ku nojojnë ëndërrat e një oqeani trimërie shqiptare që ngre pluhur
jo, dallgë.
Pa shtrirë këmbët dielli,
hëna pa u ankoruar në limanin e apokalipsit.
Unë pa e marrë trenin e qiellit.
Ai puthë duart e jetës që e vret,
ulur në ecjen e safilluar të Shqipërisë që është në këmbët e mia!
Kur fëmija lind në maternitetin liturgjik,
vij erë dje...
bëhem amforë obstetrike në fund të oqeanit me ujra lindjesh Ilirike,
ku anija e verbër,
orientohet me Shqiptar;
që është vepra e tij para Zotit...
Përrenjtë e rreshkur të maleve,
janë rrudhat e fëmijërisë sime të tharë.
Vdekja naive ka mbirë dy brigjeve, atje
me rreshta.
Herë, herë shtrihet zjarri mbi ‘të.
Kthyer zjarrndarës,
pa e lënë e shkuara të më mposhtë...
... ku moti s’çel borë,
qielli s’fryn frymë të ngrirë mbi kostumin e brendesisë sime
prerë me Shqipëri,
gjasat pa dërguar përshtypje të dërrmuara;
përemri unë, më zmadhohet me foljen kam!
Tiranë, 28 gusht 2006
Zogjtë
Ia kushtoj nënës sime, Kalije Kote ( Dumi ) ose judeshës Noemi në 70 vjetorin e lindjes…
Ajo është Arrë. Degët e merakut të hapura si krahë.
Pretë zogjtë e kohës,
këngët e kënduara në zërat e rinj.
Edhe mua... Kthehem nga fluturimet e shëmtuara të ekzistencës,
pa sqep...
Pastaj bëhet qiell mbushur me re malli...
... dhe s’reshtë shiu.
Vjeshtën që shkoi
e rrëzoi stuhia e gjakut.
Ne, lindjet e saja të konvertuarë në pemë,
u turrëm duke u rikthyer përsëri në zogj me shpëtimin sqep.
Pastaj qielli ynë u mbush me re trishtimi e çurgoi kimera cicërimash.
Dhe pse katër, nuk ia mbuluam dot qiellin me drurë të vetëtimur,
të trazuar, të nëpërkëngur.
I vumë një pemë të re mbështetëse... si rruga Ypsilon e plazhit të Semanit,
Afërditën
nusen e dashurisë dhe të vëllait tonë.
E ngritëm... pa një degë...
pa një ligjërimë të pyllit...
pa një hije ku prehen dashuritë e kujtimit “ Todi “ me diejtë e vdekur.
Ishte dikur zogë dhe nëna jonë,
me pemë nënën e saj...
Oh, këngët!
Tremben nga fletët e librave të mi
e, shkojnë e ulen në buzët e vajzave ( zogëzave ),
mësueseve të reja të kulturës së qytetit tim...
kam një mall përgjysëm. S’kam duar.
Ma zbërtheni gojën ta them!
Sheq Marinas, pranverë 2008
... ndoshta kam marrë formën e librit!
E di! Nesër është edhe oronim i asaj që s’vjen
... e sot,
baladë me vargje Dhoqinë
ose Shqipëri në gjëmë nëne...
që e dua sa qaj...
Më rritën në formë pushke
në duart e atdheut,
të vrisja armiq...
kisha vrarë miq!
Armiqtë s’u dukën më këtej,
ata të largëtit,
... mbiu fara e tyre ndër ne...
Nëna ime i ngjante grasos,
më mbulonte të mos ndryshkesha nga gjaku.
Po kur vitet antigradë në rrugë me atdheun më lanë,
na pastroi me lotët e nderit e na futi në gjoksin - depo.
Se nëna ime është dhe nëna e Atdheut tim.
Një mijë e nëntëqindë e nëntëdhjetë e shtata, më shiti...
Tani unë s’kam as nënë, as atdhe, as depo!
Nëna vdiq. Atdheu u roit. Depua u shëmb.
Në liqenin ngjyrë mëngjesi të syve të mi,
janë varri, lëvizjet e Brovnit, gërmadhat…
Të uritur më përdor kushdo.
Thonë se vras armiq!...
por... po filloj të shoh me sytë e mi fushë,
se shqiptarët qënkan prerë nga gjuhët cirilike
dhe plumbat e mi “ internacionalë “!...
ndoshta kam marrë formën e librit!
Se m’u kujtua gjaku i shtëpisë sime të Mesjetës...
s’e mora kurrë ndër vjedhës... s’kisha kohë. Vrisja miq!
Ndaj kam raporte të pakicës, unë
ku sipërfaqet e mia të egra
janë terminale të butësive të arta,
pa gropa, pa qivure, pa harta...
1) Ia kushtoj pedagogut Ermir Xhindi. Kjo poezi është shkruar në provimin e
Letërsisë Bashkohore, lëndë të cilën e jepte ai, ku fola për Pamuk, Ajlende dhe Braun.
Më thërret krisma...
Thonë se kjo që duket, nuk është bota.
Unë them se vetëm kjo që duket është bota,
ajo që tregojnë të mirët...
Maskarenjtë mbajnë fshehur atë që s’duket,
dhe ka gjasa të jet ajo që s’them unë!
Më thërret krisma,
hëna e vrarë e kopështit tim me emër që s’lëviz,
ethet e të nesërmes me qiellin e konceptit të kthjelltë,
rrugët e mendimit pa etapa.
Shkel!... deri në gjunj gjak,
gjak hëne,
thirrjet e shpuara shqiptare...
luftojnë heronjtë;
vrasin njëri tjetrin, këtu.
Më ndjehet helmuar karvani komit i gjakut.
Shëroj planete, tani… gjakhelm!
Në ca vende të trishta,
jam kurora dhimbjesh çdo ditë.
Kam varret e poezive atje,
atdheun e fjalëve të vrara si hëna kthyer kopësht, tani..
... I vrasin pa gjyq!... Gjyqet qajnë!
Kohë e pa kohë mbjellë dhe lotë, po, atje.
... duke qënë gjallë për ata që më njohin.
Lulet e lotëve i korrin poetët e rinj,
ua dhurojnë udhëheqsve...
ndaj më shtohen varret e kurorave
dhe plumbat e heronjve që më çelin vrima zie!
Diivjakë. Në hotelin e pronarit Shpëtim Rrëza. Vjeshtë e dytë, 2007
Metamorfozë
Ditës që vdes, i dua sytë.
Shqipëria është fytyra ime me mundësi të penetruar çdo herë,
e pikturojnë sytë e nënës.
Brenda meje bëhet muzikë vallzimi me jehona këmbanash,
që ranë në ditët e lavdive të vrasësve.
Qeshje të shthurura rinie
të dënuara në vitin njëmijë e nëndëqindë e shtatëdhjetë e katër.
“ Cigania me shporta “ e Maks Velos.
Këmba protezë e arrestuar në Ballësh e Hekuran Qazimit.
Kam dritare që s’flet...
pyeteni dritaren për atë me ( mbi ) emër Dashuri!
si ujë...
shkon në çesmën e lodhur të kujtimit të moshuar të qytetit.
... pinë lëng të lëngshmit.
Të mos vdes nga mosparja e shpinës sime
jetoj në livadh, bar...
përjetësisht
duke vënë jetën diell në qiellin e Shqipërisë të zi.
Të hënën e mbrapsht
lexoj:
Nënë, ëh!
Në muret e jashtëm,
rrinë varur ikona shenjtorësh kthyer nga ngrica të përjetëshme,
ku falen dhimbjet e mia,
me origjinë prapa vdekjes, sime...
Brenda meje...
shoh një merimangë që shthur rrjetën e art,
të çlirohet hija e ndryshkur,
t’i flas aramaisht një të dashure – 1)...
si Maria Magdalenës Jezu Krishti!
1) - Gjuha që fliste Zoti Krisht
Fier, dita e fundit e prillit 2008
Fitorja 1)
Fitoret e mia,
nuk bienë shtatzana!...
Marr veten,
iki nga vetja, nga hija ime, nga miqtë, nga armiqtë
nga gruaja e jo urrejtjes,
nga djemtë e mi jo të rastësisë.
Nga pemët, pyjet, puset, vajzat, nënat... nga komshiu,
që një gen e një derë në gen na ndan gjumin, zgjimin,
por sa milje largë afrinë!
Tek vjellë atdhe!...
i bindur keq,
e në trajtat e bindjes,
udhëtoj mbi trenin “ mos! “,
me rrota që djeg Europa shinë,
ose varret e të vdekurve në të kaluarën që s’vdes.
Sëmundje tashmë.
Rrjedhur prej simptomave fizike,
ku vdekja bashkon njerëzit,
dashuria i ndanë.
Marr veten,
ndjenjat,
në cakun e një morfologjie kapërcyelli,
sa herë më duhet të iki nga toka,
për në ujin botëror ose jetën e marinarëve të pa mbytur,
me dhimbje në sy për një humbje plakë sa atdheu im e vjetër.
Mosvëmendje për një dëgjim - gëzimi që më thotë:
“ ke fituar “!
Besoj!
Fitorja, ka zogj tani në kokën time.
Nuk ka tru.
Këndojnë ata,
mjeshtërisht...
Tiranë, verë 2007
Duke ndenjur përpara sjelljes sime...
Gjëja më e pa drejt është kur njeriun e ha jeta!...
Kujtoja se ndiqja jetën prapa! Pa i thirrur...
duke ndenjur përpara sjelljes sime të thyer.
Vonë e kuptova!
Më ndiqte jeta mua,
unë paralelin e këputur nga tërheqjet ç’ njerëzore...
Pasi iu luta dyzetë e tetë vjet, pa rresht,
brenda meje hyri druri i murrizit,
simboli i shpagimit të kardhiqotëve,
portreti i kalbur i Ali Pashës.
Ç’ rrethanë jam,
përshtypja e tregon!...
... Ca poezi që linda dikur,
janë bërë gurë.
Më çajnë kokën... të më rrjedhin mendtë e liga...
Sa herë ndaloj,
bëj vetëkontrollin...
Brenda lirisë sime, jam.
Në krahët e kombit.
Duke i parë fytyrën e shenjt,
bërë pis nga duart, buzët që e puthim, këmbët tona...
Vrapon rrëpira gjysmë ar e vjeshtës mbi mua,
matanë honi i dimrit nxinë,
liria e tjetrit...
Ishte e pa mundur njeri!
Degët më hante brejtësi “ komshi “.
.. janë krahët e mi nata që s’më flet... ose trojet ballkane.
Kur era të lexoj prozën e prerjes,
ose poezinë e zjarrit;
do t’i lutem vetes unë murrizi,
një fëmije t’i lutet,
brenda të hyj...
jetën të më haj,
se mëzet e reja më hanë barin e shpirtit.
Fier, gusht 2006
Integrus
Kur pranvera faqe push përmeson pyllin e dimrit të drobitur,
tek pragu i kthinës së stinëve o, hije pyllprerësi, këndo!
Ky djep për dy nëna, lulet mban lidhur me gjak të përtëritur
në buqetë për një vashë të qumësht, të mungojnë pabesisht, ato.
Troku flak numrin e hapave të marra e gojën memece shkumbon.
Mumja gjumë - helmuar mospërfilljen lesbike pështyn në llurba,
kur kryqi i art mbi këmbanore çdo paqe, paqen pushkaton.
O, prift i lodhur njerëzie, urdhëro të këndojnë këmbanat kurva!
Kam një dëshirë të shpresuar në muzikë me panevojat e Kiplingut.
Brenda, një botë të luleve që s’duken, që shpina ime mund ta çoj,
me gëzimin e një periode me vezë edhe në mitrat shterpe të laringut.
Të ripërtritjes fërgëlluese, kur të bjerë prej barku fëmija i lirë,
që unë të vdes përsëri, më mbaj ti e dashur në zemrën ovare,
Që unë të lind përsëri, më mbaj ti armik, me gojën e pushkës më thirr!...
Tiranë, maj 2008
Plagët e grave do të ketë rrënj, pyll
Vetveten e shoh fund në gojën varr të perëndive që perënditë s’besojnë.
Lakuriq si shpata e zhveshur, i bindur nga krahu i mendjes lashtësi,
çaj mishin e jetës së re dhe krojet e gjakut në gjoks të një gruaje shkojnë.
Këputen kopsat e bashkimit me diellin. Dielli fillon dhe ngroh pafajësi.
E në çast, porosinë e fëmijëve të pa lindur e dëgjojnë djajtë modern.
Tek lëndina që digjet, lotët, duke poshtruar zjarrin e ujrave, medet!
Ka një erë të marrë tek unë. Fryn tek këpucët e mia të shqyera, western.
Çmendina e nxe. Është më e vogël se shpirti im, era që vjen vajze, vetë.
Këmbët e zjarrit prek me duart e mia të ngrira akull nga prushi, atëherë
Rreh lajmërimin një zile gojëmbajtëse. Thinjat e dhimbjes si borë të bien,
Mbulojnë mosdëgjesën, mosparjen. Shtëpi për ne e ndërtuar me pranverë.
Po mbin një pyll në gjoksin tim brinjë mali, me frikën e zjarrit “ femra “!
Do të vijnë zogj, çelur në buzët e fëmijëve. Me këngë, mallin e prindërve.
Plagët e grave do të ketë rrënj, pylli, dhe dhimbjet e burrave pa emra...
Tiranë, mars 2008