 |
| Fatos Arapi |
TIRANA ËSHTË DHE S’ËSHTË
Dhjetori në zemër kish prillin,
e prill isha unë e ti.
I heshtur, kremtëror trishtimi. –
Një kafe me ty...
Tirana ishte dhe s’ishte
një filxhan kafe me ty.
Në supin e ndarjes vë kokën,
vetminë shoh drejt në sy.
E diela kaltërsisht tymon. –
një kafe pa ty...
Tirana ësht’ dhe s’është
një filxhan kafe pa ty.
FATOS, SHPRESO VETËM TE FATOSI
Fatos, shpreso vetëm te Fatosi.
Ke pasur fat në jetë:
miq të urtë e besnikë – Homeri,
Dantja, Shekspiri, Ronsardi,
Lorka e Uitmani...
Një mikesha jote e vjetër,
Safo.
I ka shkrepur në kokë,
si gjithë zonjat e ëmbla,
është bërë engjëlli yt,
të të udhëheqë prej dore, si të verbërin,
mes pyllit të errët
të hijeve të frikshme...
Diku... diku... shtegu i dritës.
Po ti...
Shpreso vetëm te Fatosi.
DHE PAK KRYEARTËZAT
Dhe pak e kryeartëzat
do të ulen tek unë
nëpër muzgje ullinjsh.
Me shirat e tetorit
Do t’u pikojnë prej syve
Brerimat dritëullirta.
Dhe pak...
E un’ e malli
Me ty do të takohemi.
NE JEMI NË ËNDËRR
Ajo grua që më erdhi mbrëmë në ëndërr,
Hedhur supeve një shall të ylbertë,
Gjithë belbëzime të zbehta:
- Ti vonohesh..., ti vetëm vonohesh...
Më përqafoi mallshëm,
as më puthi,
as u shtri, si dikur, në shtrat me mua.
Më tërhiqte prej dore:
- Ti di vetëm të vonohesh...
Shpejto, po largohet ajo!
- Cila? – pyeta unë.
- Ajo, ëndrra jonë..., po ikën...
Në gjumë, me zë të lartë fola:
- Po ne jemi në ëndërr...
ANDEJ
Andej do të jem më i dëlirë,
më i pafajshëm, më i papërlyer, andej.
Do të krijoj një tjetër Fatos,
i larë nga dritat e shenjta të Mesdheut.
Një tjetër trishtim të denjë
për njeriun, andej.
Marrë nga libri “Shëtitje pa veten”, 2005
Përgatiti për botim: Vjollcë Berisha