Me duart që më dridhen, do qep një arush gjigant pelushi
të konservoj frymën tënde të ngrohtë, para se të shkosh.
Lodrave s’ka ç’u duhet të vdesin!
Ato duan vetëm pak dashuri (si unë) dhe mbeten të tuat, aq mirë.
Sa vogëlushe ndjehem me ty!
sepse me zotin më ngjan vazhdimisht.
Ku ka mirë se një Zot prej lodre! ....
e të mos mallkoj askënd
që më le me dëshirën uloke t’ua ndal njerëzve kohën
dhe të udhëtoj mbi duart e tua, botën.
Zoti e di që unë nuk jam nga ato që lihen vetëm,
se nuk di të notoj në dhimbje.
Një herë më ofroi ca karamele (e mbaj mend),
por nuk ka mundësi që nga gjithë të pamundurat,
të të ketë zgjedhur TY.
Bie zilja.
Nuk dua të më lesh rehat, as të më dhurosh një orë për ta thyer
ngaqë në fushën e saj nuk kërcyem dot bashkë.
Të mbahet mend...
sa herë më ngatërroje
veç për të spostuar nënqeshjen tënde djathtas pak më lart!?
Kur të çngjyrosesh në duart e mia kujtohu të ma lesh dhuratë.
Ti qesh me arushin tim prej Zoti,
kur unë them se dje, i bleva një unazë.
Frikem të më tradhtosh edhe prej pelushi!
(kështu u ndodh atyre që mbajnë zjarr).
Por, si t’ia bëj të harbohesh sa herë unë të kem dëshirë?
Do blej një sport për duart e ngathta,
edhe pse s’do mësojnë aq mirë të përqafojnë sa ti,
të paktën të shtriqen gjatë e gjerë
të më duket se për mua di të jesh strehë.
Unë jam gjithnjë një fëmijë me pushime
që rend pas një fluture të shushatur, që veç me një vështrim,
të më recitojë dashurinë që nuk ma le kryevepër me shkrim.
Oh, sa do ta qortoj mungesën tënde!
por s’do ta mallkoj kurrë, se ajo më la pjesën më të mirë:
kur ti ishe një ujk i mrekullueshëm
dhe zbute shigjetat e mia për botën.
Më çove në një vend, ku udhëtohet pa biletë
e më the se mund të përdorja dëshirën për të hapur portën
(këtu do të të sjell me balonë,
sa herë të ndjehesh i burgosur nga unë)
Do të të mësoj të gjitha zanoret,
ato do jenë e qara jote e parë.
Të betohem se s’do të të flas asnjëherë me bubullimë
as motor thashethemesh nuk do të të sjell,
do dëgjosh prej meje veç poezi artizanale,
bërë me kujdes, me dorë,
me lëndë të brishtë e të ngrohtë të shpirtit tim – erë.
Do të të gjej edhe një zog, ta bëj arkë,
për të gjitha dëshirat që ke kursyer në kohë
dhe, kur të jem gati, të më blesh dhe mua prej së larti.
Do të ndërtoj me fare pak dërrasa një teatër të kaltër
ku ti të shkruash, të luash dhe të duartrokasësh
të gjitha dashuritë prej mishi a ëndrre.
dhe unë të të adhuroj sërish me një tufë lule në dorë,
të përfitoj nga rasti e të të puth edhe një herë aq fort,
sa të më pëlcasin tinguj nga qenia (si fishekzjarrë)
e të kënaqem se kam ditur të të dhuroj një dashuri aq të lehtë,
sa arushi të mos lodhet nga dashuria për njerëzit.
Eh, arushi im i mirë prej Zoti!
Nganjëherë më vjen keq që ti je kaq i madh
sa unë të mos të të ngjaj si mami, të vesh kokën në prehrin tim
e, duke të numëruar flokët dhe mendimet e arta,
të kuptoj se je vetëm imi... imi... imi...
Do të më falësh një sëmundje të vockël? Atë më të keqen që ke?
Ta shpërlaj me ujë të kripur sa të bëhet e bardhë – hënë
hënë që sheh si sy i picërruar në çelësin e derës
si unë e ti e kuptojmë fjalën “mbrëmë....”
E si mund të harroj të të sjell një harem venusi të rrumbullaktë,
lakuriq si rruzull qelqi mbushur me pupla dëbore
ku ndër gratë e shpeshta të më dëshirosh sërish mua që jam jashtë?
Dëgjo arushi im prej Zoti!
Duke qenë se jam abonent i vetëm i fuqisë tënde prej burri,
nuk mund të pres dot festat që ti të më bësh ofertë ngjyrat!
I dua tani! se dua të vizatoj një tren të blertë,
të më çojë te një trëndafil, (zonja e rëndë dhe e mençme),
e cila do më japë tre vështirësi për të kaluar një mal
padyshim dhe një kuçedër të zezë zjarri,
që më ka zënë burimin (si në përrallë)
ku të mbledh lule çudibërëse që ti të jesh me mua prapë.
Sa mirë që s’më ra mendja të të bëj një libër!
se atëherë të gjitha gratë do të donin nga një kopje
dhe unë do bëhesha një shkrimtare e pasur, e trishtë
që ka humbur origjinalin.
Dje shkova në det për të marrë ca verë të mirë
më dha dhe pema një fletë cigare...
Oh, sa shkon dashuria me frikë, pirë në një breg pulëbardhe!
Thonë se shitet lirë diku një vend ku bëhet “sikur...”
Do ta ble se s’bën, do ta punoj thellë
(se vetëm e thella nuk ekspozohet kështu)
do të mbjell një grua që askush të mos e marrë me vete
(por prapë... kam frikë të jem unë).
Në emrin tënd të plotë ka diçka prej vendi të lartë.
Vetëm atje bie nata, nata që s’kaluam dot bashkë...
Ku t’i gjej ca fjalë aq të rralla sa të mos i kuptojë askush veç teje
të më duket se vetëm ne jemi të zgjuar, kur gjithë të tjerët flenë...
Sa jetë ka në krahun tënd!
Shaj veten kur kuptoj padashur se të drejtohem me “E mban mend...”
Ç’je ti që më dhemb kaq fort
por s’të prek dot, edhe pse je pjesë e imja?
Do më dhembësh më shumë kur të shkosh
të më mësosh sa e errët është dhimbja.
Dhe unë jam ende e vogël që ti të shkosh
ende nuk kam belbëzuar fjalët që më mësove
tani për tani s’kam nevojë për Zot
se kam një dëshirë të madhe botë
Unë jam zemra jote – breshkë
dhe do iki aq ngadalë, sa ty mos të të dhembë...