Grekët besonin se, shpirti gjendet në zemër ngaqë numëronin frymëmarrjet e ngadalësuara dhe të pushuara përgjithmonë, në çastet e vdekjes. Në fund të fundit edhe shprehjet në mes të dashuruarve "zemër", "të dua me zemër", "të kam zemër", "më ke hyrë në zemër", e të tjera e të tjera frazeologji romancash, burojnë nga po ky besim antik grek. Frymëmarrjet e fundit të zemrës dhe ndërprerja finale e tyre sinjalizonin vdekjen ontologjike. Me zhvillimin e mjekësisë moderne, gjegjësisht përsosjen e mjeteve dhe të aparaturës teknologjike - të anamnezës së përgjithshme dhe specifike të organizmit të njeriut, kanë dalë në dritë shumë funksione që kryejnë zemra dhe truri. Dashuria, tani nuk besohet se gjendet në zemër, por në koren e trurit të madh, në të cilën thuajse lokalizohen të gjitha emocionet njerëzore, pavarësisht simptomës së dashurisë si rritje dhe intensifikim i pompimit kardial. Për psikologët "shpirti" nuk ka kuptim metafizik; nuk ka pavarësi autonome nga trupi dhe organikja, siç mendohej dikur, por shpirti për ta paraqet rezultanten e të gjitha proceseve, dukurive, gjendjeve dhe manifestimeve psikike. Për materialistët shpirti është produkti i lartë i materies së organizuar në mënyrë të veçantë (pjesa biologjike, organike, si truri, zemra, eshtrat etj.) dhe nuk është i pavarur nga trupi. Ndërsa biologët pohojnë se kemi dy lloje vdekjesh: vdekja klinike dhe vdekja finale biopsiqike. E para, ka të bëjë me "vdekjen e përkohshme" të zemrës dhe ndaljen e frymëmarrjes, ndërsa e dyta, me vdekjen e trurit (EEG) e të zemrës (EKG). Po ashtu, dy elementë kryesore të qenieve të gjalla, si proteinat dhe ADN-ja kanë specifikat e tyre dalluese dhe funksionale, të cilat përfaqësojnë ndërlikueshmërinë e natyrës njerëzore dhe konceptin e vdekjes. Përderisa proteina shkatërrohet dhe nuk mund të ngjallet nga denatyrimi si rezultat i faktorëve endogjenë dhe ekzogjenë, ADN-ja ka mundësi rigjenerimi. Në AND, gjegjësisht ARN informative, ruhen të gjitha informatat e njeriut. Ndoshta informata regjistrohet në engramet e universit që shndërrohet në valë fizike! Ndoshta këto informata do të mund të nxirren në një dimension tjetër të universit. Kjo do të thotë me fjalë më të thjeshta se ndoshta jetojmë vetëm në një pjesë të vogël të universit dhe pjesa tjetër është ende e panjohur nga truri jonë, por jo nga shpirti. Por, sado i pamundur të duket ky koncept, kurioziteti nuk e ka lënë kurrë njëriun që të presë, por e ka shtyrë gjithnjë të provojë e të sfidojë kozmosin përmes dijes dhe zhvillimit teknologjik. Kulti religjioz "Ravlian Movement"- i themeluar nga Klod Mauris Marcel Vorilho, i njohur tashmë si Rael (i marrë nga emri i perëndisë egjiptiane Ra), përbën metaforën psikologjike të shoqërisë moderne, ku lidhen ca njohuri shkencore dhe arritje mbi klonimin me psikologjinë e masave të etur për ngushëllime religjioze në një "relativizëm ekstrem të të vërtetave" në postmodernizmin e sapolindur. Ky kult lindi më 1974 në Paris të Francës, ku sot thuhet se ka mbi 60.000 anëtarë aktivë, që besojnë se ne jemi krijesa të klonuara nga jashtëtokësorët, të cilat janë specie më inteligjente se njerëzit dhe, "Kopshti i Edenit" i proklamuar nga Bibla është laboratori i shkencëtarëve alienë, të cilët na klonuan në epruvetat e tyre, njësoj siç do të bëhemi edhe ne "krijuesit e krijesave tona" në të ardhmen e afërt - përmes përsosjes shkencore në klonimin e qelizave embrionale. Kjo teori shpjegon kështu që dëshira për pavdekshmëri mesa duket do të mund të realizohet vetëm nëpërmjet zhvillimit të shkencës dhe asistencën nga qeniet më të larta se ne. Ka shumë njerëz që besojnë fuqishëm në të vërtetën raeliane dhe çmenduria qëndron në faktin se, paratë që depozitohen nga përkrahësit e saj mendohet të ndërtohet "Ambasada për Vizitorët Alienë" madje dikur kanë thënë se në vitin 2035 do të vijnë Alienët në këtë ambasadë, bashkë me profetët e dikurshëm që janë ngritur në qiell. Por, Rael ka qënë ai që e ka kundërshtuar këtë teori, duke thënë se do të vijnë më herët se ky vit, kur sipas tij, (gjithnjë sipas tij) Zoti ishte keqkuptuar, sepse ishin Alienët ata që na sollën librat e shenjtë (si përvoja të tyre për edukimin e tokësorëve) dhe do të na shpaguajnë këtë zhgënjim nga përkushtimi mijëvjeçar ndaj Zotit dhe perëndive të ndryshëm, me "eliksirin alkimist", të "mundjes së vdekjes", ose ripërpunimit të ADN-së. Sipas mësimeve të liderit të kultit raelian, ADN është shpirti dhe prandaj jemi të pavdekshëm, sepse AND-ja nuk shuhet kurrë si ekzistencë dhe esencë. Pra, për të mos detajuar këtë kult religjioz modern më tej, vërehet në të gjitha manifestimet e jetës dhe lindjes së religjioneve, sekteve, ose kulteve, qofshin këto paramonoteiste, animiste, monoteiste, politeiste, parahistorike, paramesjetare e gjithashtu gjatë epokës së modernizmit, se gjithmonë ka qenë i gjallë te qeniet njerëzore "karemi për pavdekshmëri", si një "ankth ndaj vdekjes", ose "dëshirë për përjetësi". Kur evropianët u ndeshën për herë të parë me popullin eskimez, ata u tregonin atyre se, kishin menduar deri atëherë se ishin i vetmi popull në tokë. A jemi të vetëm në univers?- pyesin tokësorët. Jemi të vetëm derisa të "ndeshemi" me alienët ashtu sikurse eskimezët me evropianët. Dihet që njerëzit i tremben vdekjes dhe ndoshta kjo është arsyeja që mundohen të shpikin kulte e besime të reja që ti shpëtojnë disi kësaj frike. Megjithatë, ajo që i frikëson njerëzit nuk është vdekja dhe dhembja fizike sa është "zhdukja". Kjo është vërtet një tabu dhe ideja se "atje lart" nuk ka jetë, duket e papranueshme për të gjithë ne. Megjithatë, sipas një sondazhi, rreth 54 përqind të evropianëve besojnë në botën e përtejme, ndërsa 23 përqind thonë se shpresojnë, por që nuk kanë asnjë argument për të besuar. Fituesi i çmimit "Nobel" për Mjekësinë, Francois Jacob, tregon se të vdesësh ashtu si dhe të lindësh, është një domosdoshmëri, pasi qeniet evoluojnë dhe "kufijtë e jetës nuk mund të braktisen. Rastësisht ato janë të shkruara në trashëgiminë tonë gjenetike". Por kjo nuk na ngushëllon aspak. Nga ana tjetër, përgjatë shekujve njeriu është përpjekur të gjejë vetë përgjigje nga më të ndryshmet. Varëset e fildishta, gjerdanët, ushqimet dhe plot gjëra të tjera që hidheshin në varre në periudhën e paleolitit, të bëjnë të mendosh se rreth 30-50 mijë vjet më parë paraardhësit tanë besonin në jetën e përtejme. Ndërsa në Egjiptin e Lashtë jeta e përtejme u garantohej të gjithë atyre që ishin sjellë mirë. I vdekuri paraqitej në gjyqin e drejtuar nga Osiride, sovrani i jetës përtej varrit dhe zemra e tij vendosej mbi një peshore. Nëse ishte më e rëndë se një pupël, atëherë pavdekshmëria i mohohej kategorikisht, përndryshe i vdekuri do të kalonte në botën e përtejme, ku mund "të fliste, qeshte, punonte, hante, pinte, te bënte dashuri dhe gjithçka tjetër që bënte më parë në jetën e përditshme", lexohet në shkrimet e ndryshme të asaj epoke. Ideja e një jete të qetë pas vdekjes është e njëjtë në shumë vende të ndryshme. Edhe pse në disa kultura antike, si në atë vikinge, parajsa rezervohej për heronjtë, ndërsa për aztekët atje shkonin viktimat e sakrificave të mëdha, budistët dhe hinduistët në fakt besojnë në rimishërimin ku je i dënuar deri sa të arrihet gjendja e quajtur Nirvana, ku njeriu arrinte të gjente gjendjen shpirtërore. Rimishërimi nuk është një fakt simbolik. Në librin "Spook" (Norton & Company), gazetarja amerikane Meri Roach tregonte se ishte zhvendosur në Indi për të hetuar mbi rimishërimin, së bashku me Kirti Rawat, studiues i filozofisë orientale. Një nga rastet që Rawat gjykonte si më specifik, ishte ai i fëmijës së quajtur Aiswary. Sipas të afërmve, ai ishte rimishërimi i Veeraplit, një fëmijë që kishte vdekur nga goditja e një rrufeje. Thuhej se Aiswary i njohu të gjithë familjarët e fëmijës së vdekur në foto, madje mbante mend edhe episode të ndryshme nga jeta kur Veerpal ishte gjallë. E ëma tregonte se, një herë kishte gjuajtur me shkelma një shtyllë elektrike, por përballë gazetares Roach, fëmija nuk tha asnjë gjë dhe folën vetëm të afërmit. Në fund, Rawat, që besonte te rimishërimi, e kishte pranuar se rasti i Aiswaryt nuk ishte bindës. Edhe besimi nuk arriti që ta fshinte frikën e vdekjes. Në shumë kulte vdekja është një dënim që i jepet njeriut për shkak të mëkateve të mëdha që ka bërë në jetë. Në Bibël, për shembull, përzënia nga parajsa përkon me fillimin e ekzistencës sonë në botën tjetër. "Në eksperiencën time, të jesh besimtar nuk është as mbështetje dhe as ndihmë për ata që janë duke vdekur", tregon Nadia Crotti, psikologe në Institutin Kombëtar të Tumoreve në Genova dhe asistente e pacientëve në muajt e fundit të jetës. "Përkundrazi, ata që janë sjellë në jetë, duke ndjekur ritet fetare, shpesh janë më të prirur për të mos e pranuar vdekjen. Pse? Sepse ndihen të tradhtuar nga Zoti". Në fakt, ndihma mund të vijë nga familjarët, mjekët dhe psikologët, edhe pse vetëm në kohët e fundit mjekësia ka filluar të përdorë mënyra të ndryshme për të larguar dhimbjet në fazat e fundit të jetës, jo vetëm ato fizike. Përgatiti KLARITA BAJRAKTARI 
Home »
» Tremb më shumë vdekja apo jeta pas vdekjes?