Αυτό το "φάγανε, φάγανε, φάγανε" από το Μαυρογιαλούρο (της ταινίας "Υπάρχει και φιλότιμο" ) πόσο επίκαιρο πάντα είναι. Μισό αιώνα και πλέον μετά, οι δημιουργίες του Αλέκου Σακελλάριου αντέχουν στο χρόνο και μένουν πάντα επίκαιρες. "Η κυρά μας η μαμή" (ηθογραφία-καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας του '60) , "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια" , "Οι Γερμανοί ξανάρχονται" και...τόσες άλλες, παρά τη συχνή, συχνότατη επανάληψή τους, αντέχουν και βλέπονται ακόμη.
Αντίθετα, οι "10 Μικροί Μήτσοι" απέχουν χρονικά ελάχιστα από το σημερινό Λαζόπουλο. Ο σημερινός σκίζει. Ο χθεσινός, μέσα από τη φιγούρα των "Μήτσων" , με το ζόρι βλέπεται. Δεν αντέχει.
Διαβάζοντας τη σχετική ανάρτησή σας και βλέποντας αυτές τις μέρες τους "Μήτσους" , μου 'ρθαν στο μυαλό αυτές οι σκέψεις.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
