Της Πόπης Διαμαντάκου
Από την ψιττακολογία στην ψινακολογία...
Τη μεν δημόσια σφαίρα κατέλαβαν σεληνιασμένοι παπαγάλοι, τα δε πρωινομεσημεριανάδικα ο Ψινάκης
Καταναλώνουμε ως φιλοθεάμονες την παραπολιτική των προεκλογικών σποτ, αντί να συζητούμε ως πολίτες προτάσεις των κομμάτων για την Ενωμένη Ευρώπη. Ποιος είχε την ιδέα, τι αποτελέσματα θα έχουν, τι σημαίνουν. Ο στόχος έχει επιτευχθεί. Η Ευρώπη, ο Μπαρόζο, ποιες είναι οι θέσεις των δύο μεγαλύτερων πολιτικών σχηματισμών του Ευρωκοινοβουλίου και πώς, εντός αυτών, τα αντίστοιχα ελληνικά κόμματα θα διεκδικήσουν το καλύτερο για τον τόπο, έχουν εξαφανιστεί. Πάμε σε εκλογές διεξάγοντας έναν ωραίο ψυχαγωγικό διάλογο με....
τηλεοπτικά σποτάκια, σαν να πρόκειται για event και όχι για μια διαδικασία που αφορά την πραγματικότητά μας.
Τι κι αν το κέντρο της Αθήνας σείστηκε προχθές από επεισόδια; Όχι επειδή ακόμη μία φορά έγιναν, αλλά γιατί ήταν η πρώτη φορά που ξέσπασε στη χώρα μας μια «κρυμμένη» οργή. Η οργή των ανθρώπων που περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, η δική μας δεν ξέρει τι να τους κάνει και παριστάνει ότι δεν υπάρχουν, των μουσουλμάνων μεταναστών. Αμήχανοι και έκπληκτοι στεκόμαστε, ακόμη μία φορά, μπροστά σε ένα πρόβλημα που εδώ και καιρό έχει αποκαλυφθεί από ντοκιμαντέρ, εκπομπές, αρθρογραφία, αλλά οι αρμόδιοι προφανώς θεωρούν ότι τα παραλένε τα «παπαγαλάκια». Παπαγαλολογία και βαρβαρολογία κυριαρχούν σε πείσμα οποιασδήποτε πραγματικής ανθρώπινης ανάγκης, οποιασδήποτε συζήτησης για το μέλλον που απαιτεί συμβίωση με το διαφορετικό, οποιασδήποτε ιδέας για το πώς θα μπορούσε να υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος.
Πρόκειται για τον θρίαμβο των spin doctors, όπως αποκαλούνται από την εποχή του Ρόναλντ Ρίγκαν, κατά την οποία πρωτοέδρασαν, οι επαγγελματίες της πολιτικής επικοινωνίας. Οι όροι του μαζικού θεάματος, η αδύναμη μνήμη του φιλοθεάμονος, η εκμετάλλευση του σοκαρισμένου τηλεθεατή είναι τα βασικά συστατικά του «μαγικού φίλτρου» που προτείνουν σε κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς για να νικήσουν σε πείσμα, ενίοτε, ακόμη και της λογικής. Άλλωστε, σύμφωνα με το πολιτικό λεξικό του Ουίλιαμ Σαφάιρ, spin είναι «η εσκεμμένη δημιουργία νέων αντιλήψεων μέσω του ελέγχου των πολιτικών αντιδράσεων». Ως εκ τούτου... χάρμα! Ακόμη μία φορά η «τηλεόραση», όχι ως μέσον αλλά ως σύνολο όρων επικοινωνίας, κυριάρχησε στον προεκλογικό διάλογο. Πιστευτά ή όχι, τα πρώτα μηνύματα των σλόγκαν σφράγισαν ήδη με την αισθητική τους το πολιτικό τοπίο, αφήνοντας στη σκιά τις σύγχρονες ανάγκες των κοινωνιών. Αν όμως έχει κάποιος την ελάχιστη απορία τι ακριβώς σημαίνει τηλεοπτική παραπλάνηση, ποια είναι η μέθοδος με την οποία παραμερίζεται η λογική για να επικρατήσει το story που κατασκευάζει ένας έμπειρος και άκρως κυνικός γνώστης των όρων μαζικής επικοινωνίας, δεν είχε παρά να δει τη συνέντευξη Ψινάκη στην Τατιάνα. Ένα υπόδειγμα μπενχουρικής αφήγησης του τίποτε. Ένα παραμύθι δήθεν λάμψης και γοητείας, του οποίου ο πρωταγωνιστής εμφανιζόταν αψεγάδιαστος. «Θεά, θεά!» φώναζε η πιτσιρικαρία που έκανε χάζι στο στούντιο, κατόπιν καθοδήγησης του αρμοδίου επί των συνθημάτων και λοιπών «αυθόρμητων εκδηλώσεων».
Ακόμη και εκείνες τις σκιές στο μανατζεριλίκι του Σάκη, στη δημιουργία των οποίων άλλωστε είχε πρωτοστατήσει το ζεύγος Τατιάνας- Ευαγγελάτου τις εποχές που έχτιζαν την καριέρα τους σαν τηλεεισαγγελείς, είχε την ευκαιρία να τις διαλύσει.
Άρες, μάρες, κουκουνάρες
Αλίμονο αν δεν τα είχαν συμφωνήσει αυτά εκ των προτέρων με την παρουσιάστρια. «Η συναυλία του Σάκη στην Πράσινη Γραμμή, στην επέτειο της γενοκτονίας των Αρμενίων;». «Ε, δεν το ξέραμε» είναι η αυθάδης απάντηση. «Εσύ ξέρεις πότε είναι;» αντεπιτίθεται. «Όχι που θυμάμαι» απαντά φυσικά η Τατιάνα. Καλοσκηνοθετημένο. Μπορεί να είχε βουίξει ο τόπος τότε, αλλά προτίμησε να παραστήσει τον αφελή και αδαή.
Άλλωστε, σιγά μη τον στρίμωχνε η Τατιάνα. Απλώς απέδειξε με τη σιωπή της πόσο πλασματικά ήταν εκείνα τα θεάματα τηλεεισαγγελικής καταγγελίας που παρουσίαζαν μετά του συζύγου της Ευαγγελάτου σε κάθε Ψινακικό σύνθημα, πότε με τη συναυλία στην Πράσινη Γραμμή και πότε με την περιβόητη φούστα που φόρεσε ο Σάκης στην πίστα. Άρες, μάρες, κουκουνάρες που προκάλεσαν ακατάσχετη σιελόρροια μετά βουλιμικών σπασμών στην πρωιναδομεσημεριανάδικη τηλεόραση. Ωστόσο, το τίποτε παθιάζει. Και αλίμονο, αυτό προσφέρεται και σε ένα κοινό πιτσιρικάδων, που μαζεύει η Τατιάνα στο στούντιο. Η πραγματική σχέση; Αυτή που περιέγραψαν παρουσιάστρια και καλεσμένος σε μια στιγμή: «Παίρνουμε ζωή απ΄ τα παιδιά». Μπρρρρρ! Πιο βαμπιρική ομολογία δεν ξανακούσαμε.
Γιατί μόνο τα βαμπίρ παίρνουν ζωή, δίνοντας μια στιγμιαία χαυνωτική ηδονή στα θύματά τους, μέχρι να τα μετατρέψουν σε ομοίους τους.
ΝΕΑ